ตอนที่ 97 เล้ง เยวี่ยซินเลื่อนระดับ

 

 

ระหว่างวันที่สองในเมืองปาฉี  หลิน ฮวงพาหลิน ซินไปยังสถานที่ซึ่งมีอาหารชั้นเลิศและสนุกสนานไปกับการเที่ยวเล่นในเมือง  เช้าวันจันทร์หลิน ซินตื่นขึ้นมาตอน 6 โมงเช้าทำให้หลิน ฮวงต้องตื่นแต่เช้าตรู่เช่นกัน เพราะว่าเธอเสียงดังขณะที่เธอกำลังเตรียมตัวอยู่ในห้องนั่งเล่น

เขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและพาหลิน ซินไปกินอาหารเช้าที่ชั้นล่าง เมื่อใดที่หลิน ฮวงพักที่โรงแรม เขาจะต้องคิดถึงอาหารที่ โรงแรมstable บุฟเฟต์อาหารเช้าในโรงแรมแห่งนี้รสชาติไม่เลวเลย  แต่ก็เทียบไม่ได้กับอาหารที่โรงแรมStable  หลิน ฮวงจึงไปแผนกต้อนรับเพื่อเช็คเอาท์ทันทีที่พวกเขาทานอาหารเสร็จและเก็บของเรียบร้อยแล้ว

หลังจากที่พวกเขาออกจากโรงแรมเขาพาหลิน ซิน ไปที่ร้านกาแฟซึ่งเขาเคยมาก่อนหน้านี้ เขาได้รับการต้อนรับด้วยกลิ่นหอมสดชื่นของกาแฟซึ่งทำให้เขารู้สึกตื่นตัว

 

จากนั้นเขาก็ถามพนักงานว่า "คุณช่วยบอกหน่อยได้ไหมครับ ว่าร้านนี้ปิดกี่โมง?"

"คะ เราเปิดตลอด 24 ชั่วโมง คุณสามารถมาได้ทุกเวลาที่คุณต้องการคะ" พนักงานหญิงตอบอย่างเป็นมิตร

"โอ้ดีจัง ... ผมขอกาแฟดำหนึ่งแก้ว" หลิน ฮวงยักคิ้ว และหันกลับไปถามหลิน ซินว่า "น้องอยากจะดื่มอะไร?"

"กาแฟต้องขมแน่ๆ มีเครื่องดื่มอย่างอื่นไหมค่ะ?" หลิน ซินมองไปที่เมนูและสังเกตเห็นว่าไม่มีเครื่องดื่มไม่มีคาเฟอีนเลย

"เราพึ่งจะเปิดตัวกาแฟน้ำผึ้งเมื่อไม่กี่เดือนมานี้ มันเป็นเครื่องดื่มที่หวานนะค่ะ." พนักงานหญิงแนะนำ

"โอเคงั้นหนูเอาอันนั้นแก้วนึงคะ" หลินซินพยักหน้า

"ต้องการอะไรอีกไหมค่ะ? เรามีของหวานด้วยนะค่ะ"

"สำหรับผมไม่เอาแล้วล่ะ แล้วน้องล่ะ?" หลิน ฮวงมองไปที่หลิน ซิน

"หนูไม่เอาค่ะ เรายังอิ่มจากอาหารเช้าเมื่อเช้าอยู่เลย" หลิน ซินส่ายหัว

"ถ้าอย่างงั้นกาแฟดำหนึ่งแก้วและกาแฟน้ำผึ้งหนึ่งแก้วนะค่ะ" พนักงานหญิงทวนเมนูอีกรอบ

 

หลังจากที่จ่ายเงินเสร็จเรียบร้อย หลิน ฮวงพาหลิน ซินไปนั่งที่โต้ะซึ่งมีร่มกางไว้บังแดด ดวงอาทิตย์ตอนเช้าทำร้ายดวงตาของพวกเขา นี่เป็นครั้งแรกที่หลิน ฮวงสามารถเพลิดเพลินไปกับด้านที่สวยงามของโลกได้โดยไม่ต้องกดดัน เมืองปาฉีในตอนเช้าเงียบสงบมีผู้คนน้อยมากเดินอยู่ที่ลานพลาซ่า

 

อย่างไรก็ตามเมืองนี้สวยงามมาก ถ้ามีมอนสเตอร์น้อยลงในโลกนี้ ผู้คนจะสามารถมีชีวิตอยู่อย่างสันติราวกับสวรรค์บนดิน

เขาจ้องมองไปที่ดวงอาทิตย์เป็นเวลานานและก็ถูกขัดจังหวะเมื่อพนักงานนำกาแฟมาให้เขา เขาจิบนิดนึงแล้วขมวดคิ้ว  หลิน ซินสังเกตเห็นและถามว่า "มันแย่หรอ ?"

"มันขมเกินไปหน่อย" หลิน ฮวงตอบคำถามของเธอ

"พี่ดื่มของหนูแทนก็ได้นะ แล้วเอาของพี่มาให้หนู" หลิน ซินดันเครื่องดื่มไปให้เขา

"ไม่เป็นไร พี่ชอบกาแฟขมๆ " หลิน ฮวงปฏิเสธข้อเสนอของเธอ

"โอ้ ... " หลิน ซินรีบจิบเครื่องดื่มของเธอและหลิน ฮวงก็เห็นดวงตาของเธอเป็นประกายขึ้นมา "มันอร่อยมากๆ!"

"ดีแล้ว แต่อย่าดื่มมากเกินไป มิฉะนั้นน้องจะนอนไม่หลับในตอนกลางคืน" หลิน ฮวงเตือนเธอ

 

หลิน ซินกำลังรู้สึกพอใจในเครื่องดื่มของเธอนั่นทำให้เธอไม่ได้ฟังสิ่งที่หลิน ฮวงเตือน สามนาทีต่อมาหลิน ซินก็ดื่มเครื่องดื่มจนหมด  เธอเอาหลอดออกจากปาก และใช้สายตาดุจลูกสุนัขที่น่ารักของเธอถามพี่ชาย "พี่หนูขออีกแก้วนึงหนึ่งได้ไหมค่ะ"

"พี่คิดไว้แล้วเชียว คืนนี้ก็พยายามข่มตานอนให้หลับแล้วกันนะ"

"พี่ใจดีที่สุดเลย!" หลิน ซินวิ่งเข้าไปในร้านกาแฟและไม่นานเธอก็เดินกลับมาหาหลิน ฮวงด้วยถ้วยกาแฟขนาดใหญ่

 

หลิน ฮวงจ้องที่เธอ เธอแลบลิ้นของเธอและพูดกับหลิน ฮวงว่า "พี่ไม่ได้บอกว่าหนูไม่สามรถสั่งขนาดใหญ่เป็นพิเศษได้"

"อย่ามาหาพี่ล่ะกัน ถ้าคืนนี้นอนไม่หลับ" หลิน ฮวงเข้มงวด

"หนูจะเล่นเกม ถ้าคืนนี้หนูนอนไม่หลับ" หลิน ซินพยักหน้าและพูด

 

หลังจากที่เขาดื่มกาแฟจนหมดแล้วหลิน ฮวงก็อ่านข่าวในเครือข่าย  หัวข้อข่าวได้ดึงดูดความสนใจของเขา หัวข้อข่าวคือ 'ลูกสาวของตระกูลเล้ง กลายเป็นระดับหลุดพ้นขณะที่อายุเพียงแค่ 18 ปี' เขาคลิกไปที่ข่าว มันก็คือเล้ง เยวี่ยซินนั่นเอง  หลิน ฮวงอ่านบทความข่าวและรู้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับประวัติครอบครัวของเล้ง เยวี่ยซิน

เธอมาจากตระกูลที่มีอำนาจมากที่สุดใน6ตระกูลราชวงศ์ ของเขต 7 ข่าวเขียนไว้ว่าตระกูลของพวกเธอมีอำนาจมากนับตั้งแต่ยุคใหม่ ประมาณ 800 ปีมาแล้ว

 

"ไม่น่าแปลกใจว่าทำไมสมบัติโบราณจึงไม่มีความหมายอะไรสำหรับเธอ... " หลิน ฮวงเคยได้ยินเกี่ยวกับ6ตระกูลราชวงศ์มาก่อน แต่เขาไม่ทราบว่าครอบครัวของเล้ง เยวี่ยซินเป็นหนึ่งในนั้นด้วย

"ไม่ต้องสงสัยเลยว่าตระกูลลีจะต้องขอโทษตระกูลของเธอแน่นอน"

"พี่ชายนี่คือเล้ง เยวี่ยซิน คนที่ส่งพัสดุมาให้พี่นะหรอ?" หลิน ซินดูข่าวที่พี่ชายกำลังอ่านอยู่ "อายุแค่18เองและพี่เขายังเป็นระดับหลุดพ้นแล้ว ว้าวว!พี่รู้จักพี่สาวคนนร่ได้ยังไงกันค่ะ?"

"พี่เดินตามกลุ่มของเธอ เมื่อตอนที่พี่เดินทางเข้าไปในป่าลืมเลือน" หลิน ฮวงกล่าวสั้นๆ

"แล้วทำไมที่เขาถึงต้องส่งของมาให้พี่ด้วยล่ะค่ะ?" หลิน ซินอยากรู้

 

"พี่ซื้อของบางอย่างจากเธอ แต่เธอไม่ได้นำมันไปด้วยในตอนนั้น ดังนั้นเธอจึงส่งพวกมันมาให้เมื่อเธอกลับถึงบ้าน" หลิน ฮวงคิดเรื่องโกหกอย่างรวดเร็ว

"พี่ซื้ออะไรจากพี่สาวหรอค่ะ?" หลิน ซินถามต่อ

"ทำไมน้องถึงถามคำถามมากมาย? ดื่มกาแฟของน้องไปเลย" หลินฮวงกลัวว่ายิ่งเธอมีส่วนร่วมในการสนทนา เธอจะต้องอยากรู้มากกว่านี้

"อย่างน้อยพี่ได้ขอลายเซ็นของพี่สาวไว้ไหมค่ะ?" หลิน ซินถามอีกครั้ง

"ไม่ พี่ลืมขอ"

"ช่วยขอลายเซ็นของพี่สาวให้ด้วยนะค่ะ ในครั้งหน้า!"

 

"แน่นอน พี่จะขอเธอ ถ้าเราได้พบกันอีกครั้ง"

 

หลังจากตกลงกับหลิน ซิน หลิน ฮวงก็ลังเลและส่งข้อความไปหาเล้ง เยวี่ยซิน  ข้อความสั้นมากๆเขียนว่า "ยินดีด้วยนะกับการเลื่อนขั้นเป็นระดับหลุดพ้น!"

 

เล้ง เยวี่ยซิน ไม่ตอบและในเวลาต่อมา หลิน ฮวงก็ปิดอุปกรณ์สื่อสารของเขา เขาขี้เกียจรอ  พวกเขากำลังดื่มกาแฟในขณะที่รอยานบิน และในขณะนั้น มีการแจ้งเตือนจากแหวนของเขา เขาเปิดมันและมันเป็นข้อความจากเล้ง  เยวี่ยซิน

"ขอบคุณค่ะ ตอนนั้นฉันกำลังอาบน้ำอยู่ ฉันจึงไม่ได้ตรวจสอบข้อความของฉัน มีอะไรเกิดขึ้นล่ะ?"

"น้องสาวของผมหยุดพักยาวดังนั้นผมจึงกำลังพาเธอไปที่เมือง เซี่ยกง" หลิน ฮวงตอบในทันที

"นายมีช่วงเวลาที่ยากลำบากมาก่อนหน้านี้ ดังนั้นมันจะดีมากหากนายได้พักผ่อนสักหน่อย ฉันก็กำลังจะไปพักผ่อนร่างกายของฉันในอีกสองสามวันข้างหน้า ฉันจะไปที่เขต3" เล้ง  เยวี่ยซินบอกหลิน ฮวง

 

"มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะกลายเป็นระดับหลุดพ้น คุณสมควรได้รับการพักผ่อน ขอให้สนุก!" หลิน ฮวงตอบ

"ขอให้นายสนุกเหมือนกัน"

 

หลิน ฮวงปิดอุปกรณ์และอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อหลิน ฮวงมีเวลาท่องเที่ยว เขาก็เดินทางไปยังสถานที่ท่องเที่ยวระดับ B ขณะที่เล้ง เยวี่ยซินผู้เป็นราชวงศ์กลับสามารถเดินทางไปได้ทุกที่ทุกเวลาที่เธอต้องการ

 

"วันหนึ่งฉันจะต้องกลายเป็นระดับหลุดพ้นและเดินทางไปยังเขตอื่น ๆ !" หลิน ฮวงสัญญากับตัวเอง

 

 

ปล.พรุ่งนี้งดเน้อ