TXV – 149 เป็นเช้าที่ดีจริงๆ
TXV – 149 เป็นเช้าที่ดีจริงๆ
นี่เป็นครั้งแรกที่เซี่ยเหล่ยเมา ในหัวของเขาเหมือนบรรจุของเหลวเอาไว้สัก 2 ลิตร รู้สึกมึนเหมือนหัวหมุน แปลกที่ตอนนี้ตาขวาของเซี่ยเหล่ยมองเห็นอย่างชัดเจน แม้จะไม่ใช่ผลของแอลกอฮอล์ก็ตาม ถึงอย่างนั้นตาซ้ายของเขาก็ยังคงพอมองเห็นอยู่ สมองที่ภายในวุ่นวายเหมือนสนามรบเริ่มรับรู้อะไรได้น้อยลงเรื่อยๆ ถ้าเกิดอะไรขึ้น การตอบสนองของเขาก็คงจะช้าไปสัก 56 วินาที
"ดื่มไม่ได้ แต่ก็ดื่มเนี่ยนะ จริงๆเลย" เสียงเชิงตำหนิของผู้หญิงดังแล่นเข้าไปในหูของเซี่ยเหล่ย "เข้าใจนะว่าเรื่องธุรกิจแบบนี้คุณคงหาข้ออ้างไม่ดื่มไม่ได้ ฉันสอนวิธิปฏิเสธคนไปแล้วไม่ใช่เหรอ?"
"ผม...... ดื่มไม่ไหวแล้ว...... " เซี่ยเหล่ยพึมพัม
ป้าบ! เซี่ยเหล่ยรู้สึกได้ว่าโดนตบก้น และตามด้วยเสียงผู้หญิงอีกครั้ง "เมาหนักขนาดนี้แต่ยังคิดเรื่องดื่มได้อยู่ ถามจริงๆเถอะ นี่คุณทำอะไรผู้หญิงพวกนั้นรึเปล่าเนี่ย?"
เซี่ยเหล่ยพูดเสียงอู้อี้ "คุณไม่อยาก......ยุ่งกับผมหรอก...... เดี๋ยวซือเหยาจะ ไม่พอใจเอา...... ฮึ่ย"
ผู้หญิงคนเดิมยิ้มกว้างแล้วพูดต่อ "ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้แตะต้องผู้หญิงพวกนั้นนะ แต่ก็ไม่ได้ดีขึ้นเท่าไหร่หรอกนะ คนโง่ คุณจะพูดถึงฉันให้ผู้หญิงพวกนั้นฟังทำไมเนี่ย? เดี๋ยวคนเขาก็คิดว่าฉันเป็นเมียแก่ของคุณหรอก"
"อย่าจับผม!" เซี่ยเหล่ยปัดมือแต่กลับไปกุมอะไรนุ่มนิ่มเข้าแทน
"อ๊ะ! คุณ!" ผู้หญิงคนนั้นอุทานออกมาด้วยความตกใจแล้วรีบปัดมือเซี่ยเหล่ยออกทันที ก่อนจะตีก้นเขาอีกครั้ง
เซี่ยเหล่ยไม่ได้ทำอะไรตามใจตัวเองเพราะดื่มแอลกอฮอล์ เขาปัดมือไปมา จับนู่นจับนี่แม้จะไม่ได้ตั้งใจจับก็ตาม
"นี่เมาจริงหรือแกล้งทำ คุณ...... กล้าจับตรงนี้เนี่ยนะ! ไม่อายบ้างรึไง?" หญิงสาวรีบหยุดมือไม้เซี่ยเหล่ยทันที
มือทั้งสองข้างของเซี่ยเหล่ยถูกจับไว้ให้อยู่นิ่งๆ แม้ว่าจะยังรับรู้อะไรได้รางๆ แต่เซี่ยเหล่ยก็รู้สึกตัวว่าเขากำลังพิงไหล่ผู้หญิงอยู่เพราะได้กลิ่นน้ำหอมของเธอ หญิงสาวพยุงเซี่ยเหล่ยเดินขึ้นบันได ก่อนที่เขาจะถูกโยนลงบนที่นอน
เธอเอาผ้าขนหนูอุ่นๆมาเช็ดใบหน้าให้เซี่ยเหล่ย ถอดรองเท้าและกางเกงให้เขา เซี่ยเหล่ยยังรู้สึกตัวอยู่ เพียงแต่นอนนิ่งๆไม่ทำอะไร สักพักเขาก็เริ่มง่วงและผล็อยหลับไปในที่สุด
เซี่ยเหล่ยฝันว่ามีใครบางคนจูบเขา และพูดอะไรหลายๆ แต่เขามองไม่เห็นหน้าและไม่ได้ยินในสิ่งที่คนคนนั้นพูด
แสงอาทิตย์ตอนรุ่งเช้าเข้ามาแทนที่ความมืด ลมเย็นจากด้านนอกพัดมากระทบหน้าต่าง แล้วเซี่ยเหล่ยก็ตื่นขึ้นมา
ตาข้างขวาของเขายังคงเบลออยู่ แต่ตาข้างซ้ายของเขาเห็นชัดเจน
ที่นี่คือห้องของเซี่ยเหล่ย เตียงของเขา และผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างๆเขาก็ทำเอาเจ้าของห้องอึ้งกิมกี่
คนข้างๆเซี่ยเหล่ยก็คือหลางซือเหยา แต่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากลับบ้านมาได้ยังไงและทำไมหลางซือเหยาถึงมานอนบนเตียงเขาได้!
หลางซือเหยานอนอยู่ข้างๆเซี่ยเหล่ย หันหน้าเข้าหาเขา มือของเธอยังคงกอดเอวของเซี่ยเหล่ยอยู่ แต่ตอนนี้เธอยังไม่ตื่นแถมยังหลับสนิทอีกด้วย ดูราวกับว่าเธอกำลังหลับฝันหวาน เห็นได้จากริมฝีปากที่ยิ้มอย่างมีความสุขอยู่
เกิดอะไรขึ้นที่นี่?
"เมื่อคืนเราเมาแล้วพาซือเหยามา......ตรงนี้? แต่เราแทบไม่รู้สึกอะไรเลยนี่? ถ้านี่เป็นครั้งแรกของเรา งั้นนี่ก็แย่มากเลยใช่มั้ย? แต่เราไม่รู้สึก…… ไม่สิ เธอยังใส่เสื้อผ้าอยู่ เราคงยังไม่ได้ทำอะไรกันหรอก" ตอนนี้ความคิดระหว่างทำกับไม่ทำกำลังตีกันชุลมุนอยู่ในหัวเซี่ยเหล่ย
"หน้าไม่อาย" จู่ๆหลางซือเหยาก็ละเมอพูดออกมา ก่อนจะยกขาตัวเองขึ้นมาก่ายขาเซี่ยเหล่ย
เมื่อมองใกล้ๆ ขนตาของหลางซือเหยายาวเป็นแพ กลิ่นกายก็หอมดึงดูด แต่ในตำแหน่งที่นอนกันอยู่แบบนี้มันก็เหมือนกับมีภูเขาลูกใหญ่ๆอยู่อกเซี่ยเหล่ย เขาพบว่าหลางซือเหยาใส่กระโปรงสั้นกับเสื้อเชิ้ตอยู่ แต่เขามีแค่กางเกงตัวเดียวบวกกับน้องชายของเขากำลังยืนตรงนี่สิ.....
ความคิดระหว่างทำกับไม่ได้ทำยังคงต่อสู้กันอยู่ในหัวเซี่ยเหล่ย แต่เขาก็พอจะเดาออก
เซี่ยเหล่ยเริ่มคิดหนัก "ถ้าเราไม่ได้ทำ งั้นก็ต้องใต้กระโปรงก็ต้องมีกางเกงในสิ แต่ถ้าเราทำ ก็จะไม่มี"
ความคิดนี้ดูเหมือนจะไม่ดีเท่าไหร่ เซี่ยเหล่ยยื่นมือออกไปจับกระโปรงของหลางซือเหยาแล้วค่อยๆเปิดช้าๆ
จริงๆแล้ว เขาเพียงแค่ใช้พลังของตาซ้ายมองทะลุเอาก็พอแล้ว แต่ความคิดแรกของเขาสั่งการร่างกายก่อนที่สมองจะประมวณผล เขาเพิ่งนึกได้ว่าตาซ้ายมีพลังพิเศษก็หลังจากเปิดกระโปรงหลางซือเหยาไปแล้ว
ใต้กระโปรงสั้นมีกางเกงในลูกไม้สีแดง อยู่ในสภาพดี สะอาด และดูเหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นข้างล่างนี่
เซี่ยเหล่ยรู้สึกโล่งเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก แต่เรื่องก็ไม่จบเพียงเท่านี้
จู่ๆหลางซือเหยาก็ลืมตาขึ้นมาและเห็นเซี่ยเหล่ยกำลังเปิดกระโปรงตัวเองแถมยังจ้องบั้นท้ายของเธออยู่ด้วย
เพียง 1 วินาทีบรรยากาศภายในห้องก็มืดมัวในทันที
และ 1 วินาทีหลังจากนั้น เซี่ยเหล่ยก็ปล่อยมือจากชายกระโปรง นั่นทำให้กระโปรงหลางซือเหยาค่อยๆร่วงลงมา แต่มันกลับไม่ได้ปิดในส่วนที่ควรปิด เซี่ยเหล่ยหน้าแดงทันที "ซือเหยา คือ มันไม่ใช่อย่างที่คิดนะ"
ตอนนั้นเอง หลางซือเหยาก็พบว่าตัวเองอยู่ในท่าไหนกับเซี่ยเหล่ย แขนข้างหนึ่งกอดเอวกับขาที่ก่ายเขาไว้ เธอนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วกรี๊ดออกมา และตามด้วยการต่อยเข้าเบ้าตาเซี่ยเหล่ยไปเต็มๆ
ปั้ก! เซี่ยเหล่ยรู้สึกได้เลยว่าตาขวาของเขามีดาวอยู่เต็มไปหมด
หลางซือเหยากระโดดลงจากเตียงทันที แล้วรีบพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ฉันขอโทษ ฉัน……ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันจะกล้าต่อยคุณได้ไง?"
เซี่ยเหล่ยส่งมือขึ้นปิดตาขวา มองหลางซือเหยาอย่างพูดไม่ออก
"เจ็บมั้ย?" หลางซือเหยาถาม
"ก็ต้องเจ็บสิ" เซี่ยเหล่ยพูดเสียงต่ำ
หลางซือเหยาพูดต่อ "ใครใช้ให้คุณแอบเปิดกระโปรงฉันเล่า? ไม่อายบ้างรึไง ทำแบบนี้ฉันก็ต้องต่อยคุณอยู่แล้ว"
เธอพูดแค่นั้น แต่ไม่ได้พูดเรื่องที่เธอกอดเขาตอนหลับไป เรื่องความไม่ยอมเสียภาพพจน์เป็นเรื่องที่มีแค่ผู้หญิงด้วยกันเท่านั้นที่เข้าใจ
"ผมก็......ไม่ได้ตั้งใจนะ" เซี่ยเหล่ยเองก็อธิบายในเรื่องที่มีแค่เขาเท่านั้นที่เข้าใจเช่นกัน
ทั้งสองคนมองหน้ากัน ต่างคนต่างมองกันเป็นนาทีโดยไม่ได้พูดอะไร ใบหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่คิดอะไร แต่ในใจต่างกำลังนึกย้อนไปยังเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
"นี่ ซือเหยา เมื่อคืนผมเมาแล้วคุณก็พาผมมาที่นี่ใช่มั้ย?" ในที่สุดเซี่ยเหล่ยก็ถามทำลายความเงียบขึ้นมา
หลางซือเหยากล่าว "ไม่ใช่ฉันแล้วจะใครล่ะ? ฉันไม่เชื่อใจคุณตั้งแต่คุณไปที่นั่น แล้ว ฉันโทรไปหาคนหนึ่ง เขาบอกว่าชางเซินกับเพื่อนเจ้าเล่ห์ 2 คนของเขากำลังนั่งจิบแถมมีสาวๆรายล้อมเลยน่ะสิ ฉันเป็นห่วงคุณ ฉันก็เลยไปหา" เธอพูดพลางมองเซี่ยเหล่ย "โชคดีที่ฉันไปทันเวลา อีกอย่าง คุณกำลังถูกส่งต่อไปหาเตียงของผู้หญิง 2 คนนั้นนะ"
เซี่ยเหล่ยแตะจมูกตัวเองอย่างอึดอัด "ผมจำอะไรไม่ได้เลย......."
"ฉันก็อยากจะพาคุณกลับบ้านฉันอยุ่หรอกนะ แต่ถ้าพ่อฉันเห็นคุณเมาเขาจะดุคุณเอาน่ะสิ เพราะงั้นฉันก็เลยพาคุณมาที่นี่"
"แต่......" เซี่ยเหล่ยคิดหนักก่อนจะพูด "เราทำอะไรไปบ้าง?"
หลางซือเหยาแอบยิ้มเขินๆ "ฉันเช็ดหน้าให้คุณ ให้คุณดื่มน้ำ ฉันเหนื่อยมากเลยล่ะ ทั้งง่วงแล้วก็ไม่รู้จะนอนยังไงดีด้วย? อีกอย่างนะ นี่กำลังคิดถึงสถานการณ์แบบไหนอยู่น่ะ? ฝันไปเถอะ!"
"ผมยังไม่ได้คิดเลย...... เดี๋ยวผมไปทำอาหารเช้าดีกว่า" เซี่ยเหล่ยลุกขึ้นแล้วหยิบกางเกงมาใส่
หลางซือเหยาจึงได้เห็นท่อนล่างของเซี่ยเหล่ยแบบชัดๆ นั่นทำให้เธอหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม หลางซือเหยาพึมพัมเบาๆ "อนาจารแล้วนะแบบนี้ บ้าที่สุดเลย" เธอคิดว่าไม่พูดไม่ทำอะไรน่าจะดีกว่า และที่เธอไม่รู้ก็คือ ตอนนี้แก้มเธอแดงราวกับเอาสีแดงมาป้ายไว้แล้ว
เซี่ยเหล่ยใส่เสื้อผ้าแล้วเดินเข้าครัวไป หลางซือเหยาออกจากห้องนอนมายืนที่ระเบียง แสงอาทิตย์ยามเช้าสัมผัสใบหน้า เธอยิ้มกว้างออกมา ไม่รู้ว่าทำไม แต่มีความสุขมากๆ
ในขณะที่เซี่ยเหล่ยกำลังวุ่นอยู่ในครัวเขาพูด "ซือเหยา เมื่อคืนผมรู้จักท่านประธานอีก 2 คนด้วยล่ะ ไปได้สวยเลยพวกเขาจะช่วยเราขายสินค้า เขาจะส่งออเดอร์มาให้เราวันนี้ด้วยล่ะ"
"ฉันรู้ว่าตอนนี้คุณกำลังพยายามอย่างหนัก แต่ในอนาคตคุณคงไม่ต้องไปที่แบบนั้นแล้วล่ะ อีกอย่างคนบางคนก็คงไม่ใช่เพื่อนแท้ของเราหรอก คุณต้องเข้าใจไว้ด้วยนะ" หลางซือเหยากล่าว
"ผมรู้แล้ว จะจำไว้นะ" เซี่ยเหล่ยกล่าว
ที่ระเบียงมีลมเย็นๆพัดมาให้สดชื่น กางเกงของเซี่ยเหล่ยที่แขวนเอาไว้ร่วงลงมาบนพื้น หลางซือเหยายิ้มแล้วจึงก้มลงมาเก็บ แต่ในขณะที่กำลังยืนขึ้น เธอก็เห็นผู้หญิงข้างล่างกำลังจ้องมาที่เธอ
หลางซือเหยารู้จักผู้หญิงคนนี้ เป็นเพื่อนบ้านของเซี่ยเหล่ยและเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเซี่ยเหล่ย ‘เจียงหยูยี่’
เจียงหยูยี่อ้าปากค้าง เธอจ้องมองมาครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มพูด "คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"
"อ่าฮ้ะ ฉันอยู่ที่นี่แล้วแปลกตรงไหนเหรอ?" หลางซือเหยาโบกกางเกงชั้นในของเซี่ยเหล่ยไปมาต่อหน้าเจียงหยูยี่ เธอมองหน้าตึงทันที จากนั้นหลางซือเหยาก็ค่อยๆเอากางเกงไปเก็บไว้บนชั้นเหมือนเดิม
"ปกติซักชั้นในให้เซี่ยเหล่ยด้วยเหรอ?" เสียงไม่พอใจของเจียงหยูยี่ ต่อให้อยู่ห่างไปสัก 10 เมตรก็ยังได้ยิน
"ถ้าฉันซักให้เขาแล้วจะทำไม?" หลางซือเหยาพูดต่อ "เซี่ยเหล่ย ฉันซักกางเกงในให้คุณแล้ว คุณต้องทำไข่หวานให้ฉันทานนะ เมื่อคืนเหนื่อยสุดๆไปเลย คุณต้องทำอาหารมาบำรุงฉันแล้วล่ะ"
"หน้าไม่อาย!" เจียงหยูยี่กัดปากแน่นแล้วหันกลับไปทันที
หลางซือเหยายิ้มกว้าง "เป็นเช้าที่ดีจริงๆ ฮิฮิ"
ภายในครัว เซี่ยเหล่ยกำลังสับสนตัวเอง "นี่กางเกงในเราไม่ได้ใส่อยู่เหรอเนี่ย? เธอเอาตัวไหนไปซักกันนะ? ซือเหยาพูดว่าเมื่อคืนเหนื่อย แล้วสรุปมันเกิดอะไรขึ้น? เราหลับไม่ใช่เหรอ ก็เราเมานี่"
ติดตามตอนต่อไป..............
