ตอนที่87

“อ๊ายยย” ฉันร้องขึ้นมาก่อนที่จะปิดตาของตัวเองลง //ตุบ// ทุกอย่างเงียบลงพร้อมกับเสียงรถ ฉันลืมตาขึ้นมาก็พบว่าพี่เบสมาค่อมตัวของฉันเอาไว้อยู่

 

“เป็นอะไรหรือเปล่า” พี่เบสพูดขึ้นก่อนจะลุกขึ้น ส่วนฉันก็พยายามจะลุกเองแต่ทำไม่ได้เพราะกระโปรงมันยาวเกินไป พี่เบสจึงช่วยพยุงฉันขึ้นมา

 

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” มีเสียงของคนขับรถได้ดังขึ้น ทุกคนต่างมองมาทางนี้กันหมดแทบทุกคน

 

“ไม่เป็นอะไรค่ะขอโทษนะคะเกือบทำให้ชนเสียแล้ว”

 

คนขับใจดีมากไม่เอาเรื่องกับฉัน ก่อนที่ฉันจะเดินไปที่ขอบถนนแล้วนั่งพัก ส่วนคนที่มองเห็นว่าไม่เป็นอะไรแล้วจึงพากันกับเข้าไปข้างใน

 

“ฉันถามว่าเธอเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมไม่ตอบฉันเลย”

 

ฉันไม่อยากจะตอบอะไรกับพี่เบสทั้งสิ้น เพราะฉันไม่อยากจะตอบแล้ว

 

“จะเป็นอะไรมันก็เรื่องของฉัน นายไม่มีอะไรที่จะต้องรู้ในตัวของฉันหรอกนะ”

 

พี่เบสถอนหายใจก่อนจะจับแขนของฉันไปดู

 

“เป็นลอยเลยนี่ลอยแดงมากด้วย ฉันขอโทษนะฉันไม่ได้ตั้งใจพอดีตอนนั้นโมโหไปหน่อย”

 

พี่เขาเอาผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ที่กระเป๋าเสื้อของพี่เขาขึ้นมาเช็ดให้กับฉัน  แต่ฉันก็ดึงมือของฉันกลับมา...อย่าทำให้หนูคิดกับพี่ไปมากกว่านี้เลย ฉันลุกขึ้นมาก่อนที่จะเดินออกไปจากบริเวณนี้

 

“นี่เธอโกรธฉันขนาดนั้นเลยหรอ ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้นกับเธอเลยนะ”

 

ฉันไม่ได้ฟังอะไรจากพี่เขา ถ้าเกิดฟังไปมีหวังต้องใจอ่อนกับพี่เบสแน่ๆเลย

 

“ฉันไม่สนฉันจะกลับบ้านนายปล่อยฉันไปได้แล้ว บ้านของนายก็อยู่นี่จะเดินตามฉันมาทำไม”

 

พี่เบสพยายามเดินตามมาง้อฉัน แต่ฉันก็ไม่สนใจยังไงก็ต้องตัดใจจากพี่เบสให้ได้

 

“เดินแบบนั้นเจ็บขาใช่ไหม ไปหาหมอหน่อยไหมฉันว่าเธอต้องไปให้หมอดูหน่อยนะ”

 

ทำไมต้องมาเป็นห่วงฉันด้วย ไม่ต้องมาห่วงฉันสักวันมันจะไม่ได้หรือไง ฉันไม่อยากจะคิดกับพี่เบสไปมากกว่านี้แล้วเข้าใจไหม

 

“เลิกตามฉันสักทีเถอะฉันจะกลับบ้าน ขาของฉันจะเป็นอะไรยังไงมันก็เรื่องของฉันอยู่ดี”

 

ดูเหมือนพี่เบสจะไม่สนกับคำพูดของฉันเลย คราวนี้พี่เบสวิ่งมาหาฉันแล้วก็อุ้มฉันขึ้นมาทำให้ฉันตกใจนิดหน่อย

 

“อะไรของนายเนี่ยปล่อยฉันนะปล่อยฉันได้แล้ว”

 

เขาไม่ยอมปล่อยแล้วเขาก็โบกรถแท็กซี่ เมื่อรถจอดเขาก็ไม่ที่หน้ากระจกทางข้างหน้าของคนขับ

 

“พาผมไปที่นี่ด้วยนะครับ” นั่นมันบ้านของฉันจะไปทำไมเล่า พี่เบสพาฉันขึ้นแท็กซี่พี่เขาขึ้นมาด้วย ประตูได้ปิดลงก่อนที่แท็กซี่จะขับเคลื่อนไป

 

“เงียบๆฉันจะพาเธอกลับเอง ไม่กลัวหรือไงกลับคนเดียวน่ะ”

 

ก็ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยนี่นา ใครว่าฉันไม่กลัวกันเล่า...หึ้ย