ตอนที่ 51 เด็กๆที่น่าสงสาร

ตอนนี้พวกเขาจะเป็นยังไงบ้างนะ ผมคิดว่าพวกเขาคงตื่นกันแล้วเพราะตอนนี้มันก็นานมากแล้วด้วย ดูจากทรงผมคงอยู่ที่นี่อีกนานเลย เพราะจากที่ผมเห็นก็คือเด็กๆที่อยู่ในห้องของผมยังเหลืออีกเพียบเลย แต่เธอคนนี้เป็นใครกันนะทำไมถึงต้องพาเด็กๆพวกนี้มาด้วย

“พี่ผมกลัวจังเลย” เสียงของเด็กผู้ชายคนหนึ่งได้ดังขึ้นมาจากกรงตรงข้าม ซึ่งผมก็รู้ว่าน้องทุกคนก็กลัว รวมถึงผมด้วยเช่นกันผมก็รู้สึกลัวเหมือนกันนะไม่ใช่ว่าผมไม่กลัวเลย

“น้องจะไม่เป็นอะไรเชื่อพี่นะพี่จะช่วยทุกคนออกไปจากที่นี่ไม่ต้องห่วงเลย”

ผมพูดเพื่อให้กำลังใจน้องแล้วน้องทุกๆคนที่อยู่ในห้องขังห้องนี้จะได้ไม่ต้องกลัวแล้วก็มีกำลังใจด้วย สำหรับผมตอนนี้ผมจะต้องคิดว่าจะหาทางยังไงให้หนีออกจากสถานที่ที่เหมือนคุกแห่งนี้ได้เสียที

“พี่จะช่วยพวกเราออกจากที่แห่งนี้ได้จริงใช่ไหมครับ”

พวกเด็กๆมองผมกันเป็นหนึ่งเดียว สายตาของเด็กๆเหมือนมีความหวังเลย ถ้าเห็นแบบนั้นผมจะพาทุกๆคนออกจากห้องขังพวกนี้ให้ได้จริงๆ

“ไม่ต้องห่วงเชื่อใจพี่ได้เลย พี่จะไม่ทำให้พวกน้องผิดหวังแน่นอน”

//เอี๊ยด// เสียงเปิดประตูดังขึ้นมันทำให้ผมรู้เลยว่าตอนนี้มีคนเข้ามาที่ห้องขังแห่งนี้

“ว่าไงทุกๆคนเด็กๆคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า ฉันมาหาพวกเธอแล้วนะคงหิวกันแย่เลยสินะ”

ผู้หญิงอ้วนคนนั้นเดินเข้ามาข้างในพร้อมกับหม้อยักษ์ขนาดใหญ่ที่มีไอเหมือนว่ามันร้อนออกมาเต็มเลย เอามาวางไว้ตรงกลางก่อนจะเดินออกไปเอาจานมาด้วย ผมไม่รู้ว่าข้างในหม้อนั้นมีอะไรแล้วกินได้หรือเปล่า แต่ที่แน่ๆมันน่าจะเป็นอาหารของเด็กๆพวกนี้

“เอาล่ะฉันเอาของโปรดของพวกแกมาให้พวกแกกิน ไม่ต้องห่วงว่ามันจะไม่อร่อยมันอร่อยแน่นอนเชื่อฉันสิ”

จากนั้นเธอก็เริ่มตักส่งไปทีละห้องขัง ไฟทุกอย่างเปิดออกก่อนจะพบว่าห้องขังห้องหนึ่งมันไม่ได้มีเด็กแค่คนเดียว แต่มีถึงสองสามคนเลยซึ่งมันเยอะจนเหลือเชื่อ

“โอ้นี่มันอะไรกันเธอเอาเด็กพวกนี้มาทำอะไรกันเยอะแยะ”

ผมตกใจกับสิ่งที่เห็นซึ่งเธอไม่ได้พูดอะไรกับผม เธอเริ่มตักอาหารส่งไปให้เป็นถาดๆไปทีละห้องขัง จนมาถึงผมเธอยิ้มพร้อมกับส่งอาหารมาให้กับผม

“นี่เป็นของนายฉันให้นายเป็นพิเศษเลย ฮี่ ฮี่”

ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นใส่ผมด้วยมันทำให้ผมรู้สึกกลัวเป็นพิเศษเลยเวลาเธอทำหน้าแบบนั้นใส่ผม จากนั้นเธอก็เดินออกไปก่อนจะปิดประตู ผมมองไปที่จานอาหารก็พบว่าอาหารที่เธอให้ผมมันแตกต่างกับที่ให้เด็กๆมาก เพราะอาหารผมดูไม่แย่เท่าพวกน้องเขาเลย แต่น้องๆก็ไม่ได้สนใจด้วยความหิวก็กินเหมือนเป็นอาหารธรรมดาเลย ทำไมน่าสงสารอะไรเช่นนี้ล่ะ ผมเริ่มกินอาหารที่ได้มาในตอนที่ผมกินอยู่ผมก็เห็นอะไรบางอย่างที่มันหล่นอยู่ข้างล่างพื้น....นั่นมัน!!