ตอนที่ 48 เสียงกริ่ง

//กริ้ง กริ้ง// เสียงอะไรบางอย่างได้ดังขึ้นมาทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมาในช่วงเวลากลางคืน มันทำให้ผมต้องลุกขึ้นมาดูว่าเสียงนั่นมันมาจากไหน เพราะว่ามันดังมากจนทำให้ผมต้องตื่นเลยทีเดียว

“เสียงอะไรกันนะ” ผมสบดขึ้นมาคนเดียว แล้วผมก็มองไปรอบๆมองเห็นว่าทั้งฟอเรสแล้วก็คุณแมสกำลังนอนหลับอยู่ ซึ่งท่าทางทั้งสองคนจะสบายมากเลยผมก็เลยไม่ได้ปลุกพวกเขาให้พวกเขานอนให้เต็มอิ่ม ส่วนผมก็เดินไปที่ข้างหน้าประตูก่อนจะเปิดประตูออกแล้วมองไปทางซ้ายแล้วก็ทางขวาว่ามีใครทำอะไรหรือเปล่า แต่พอมองดูมันก็ไม่มีอะไรหรือมีใครอยู่เลย หรือว่าผมคิดไปเองกันแน่นะ ในขณะที่ผกำลังจะปิดประตูห้องของผมแล้วไปนอนต่อ //กริ้งๆ// เสียงมันก็ดังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งที่หน้าห้องของผม ครั้งนี้ผมก็เลยลองเดินออกไปดูแทนว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมเสียงนี่ถึงมากวนใจผมเช่นนี้ แต่แล้วเมื่อผมเดินออกไปเสียงหัวเราะของใครบางคนก็ดังขึ้นมา

“นี่ไงเครื่องปรุงของฉัน ฮ่า ฮ่า” ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรก็มีตะข่ายจากไหนไม่รู้รวบผมเอาไว้ ผมตกใจก็เลยพยายามดิ้มออกไปจากตะข่ายนี้แต่มันก็ไม่ได้เพราะมันมัดผมเอาไว้แน่นเลย

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะแกเป็นใครกันแน่ จะเอาฉันไปทำอะไรกัน”

ผมไม่รู้เลยว่าไอ้คนที่พาผมไปมันเป็นใคร แต่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงแน่นอน แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเป็นตัวอะไรเพราะที่นี่มันเป็นสถานที่ๆสามารถจะมีตัวอะไรมาอยู่ก็ได้ รวมถึงมนุษย์อย่างผมด้วยเช่นกัน

“เงียบๆหน่อยสิเดี๋ยวคนอื่นก็ตื่นกันหมดหรอก ไปกับฉันมันดีที่สุดแล้วฉันจะพาไปที่ๆแกจะกลับมาไม่ได้อีกเลย”

มันหมายถึงอะไรแล้วมันหมายความยังไง ตอนนี้ผมจะต้องหาทางออกจากตะข่ายที่ขังผมเอาไว้ก่อน แต่ตอนนี้ผมขยับไปไหนไม่ได้เลย ดูเหมือนเธอจะตัวใหญ่ด้วยนะดูจากท่าแล้วเธอจะเป็นผู้หญิงร่างใหญ่ สามารถยกผู้ชายทั้งคนขึ้นได้ขนาดนี้ก็คงไม่ใช่มนุษยืแล้วล่ะ

“อย่าดิ้นมากสิเดี๋ยวตะข่ายก็ขาดเอาหรอก จะบอกให้นะ..ถ้าพวกนั้นมาเห็นมนุษย์ระวังตายไม่รู้ตัวนะ อาจจะโดนฉีกเป็นชิ้นๆอย่างทรมานก็เป็นได้”

ที่นี่มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ แต่ตอนที่ผมเข้ามาก็ไม่เห็นว่าเป็นแบบนั้นเลยนะ เธอเดินๆอยู่ผมรู้สึกได้เลยว่าเธอหยุดลง เมื่อเธอหยุดลงเธอก็ปล่อยผมลงตรงพื้น //ตุ๊บ ปั้ง// เสียงปิดประตูเหล็กดังขึ้น เมื่อได้ยินเช่นนั้นผมจึงเอาตัวเองออกจากตะข่ายที่ห่อหุ้มผมเอาไว้ แล้วก็พบว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหนสักแห่งหนึ่ง เป็นกรงขังขนาดใหญ่พร้อมกับเด็กๆมากมาย

“ช่วยพวกเราด้วย”