ตอนที่ 47 อดทนหน่อยฟอเรส

“พวกเราเดินกันไปถึงไหนแล้วครับรู้ไหมครับ แฮก แฮก นี่มันก็นานมากแล้วผมรู้สึกว่าผมเหนื่อยมากเลย อากาศที่นี่มันร้อนมากด้วยกลัวฟอเรสจะไม่ไหวนี่สิครับ”

 

ผมมองไปที่ฟอเรสเห็นว่ามันหอบจนลิ้นมันออกมาแล้ว ผมกลัวว่าฟอเรสจะเป็นอะไรไปก็อยากจะหาเวลาพักให้กับมันเสียนิดนึง

 

“พวกเรารอตอนกลางคืนก่อนค่อยพักผ่อนเถอะนะคะ อีกนิดเดียวก็คงจะมืดแล้วเพราะตอนนี้มันก็ตกเย็นแล้ว เมื่อตกเย็นมันจะมีหมอกจางบางอย่าง ที่นั่นเขาเรียกว่าที่พักพิเศษเอาไว้พักเมื่อออกมาจากจุดทะเลทรายตอนใต้แล้ว พวกเราค่อยพักตอนนั้นก็แล้วกันนะคะเพราะฉันคิดว่าพวกเราออกมาจากทะเลทรายตอนใต้กันแล้วล่ะค่ะ”

 

ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีเลยเราจะได้พักกันสักทีนะฟอเรส ถือว่าเป็นอะไรที่ดีมากผมสามารถรอได้

 

“ฟอเรสอดทนหน่อยนะอีกนิดเดียวเราก็ได้พักแล้ว อดใจไว้หน่อยนะอีกนิดเดียวเท่านั้น”

 

เมื่อผมพูดจบผมก็รีบเดินไปพร้อมกับคุณแมส เวลาผ่านไปแล้วก็ผ่านไปจนตอนนี้พระอาทิตย์เริ่มจางหายออกไปจากขอบฟ้า กลายเป็นพระจันทร์ที่ขึ้นมาแทนในตอนนี้

 

“มืดแล้วครับตอนนี้เราต้องหาที่พักกันใช่ไหมครับยังไงก็ต้องหาให้เจอไม่งั้นฟอเรสไม่ไหวเอาแน่เลยครับ”

 

ตอนนี้เหมือนฟอเรสจะไม่ไหวจริงๆเพราะว่าฟอเรสหายหอบกลายเป็นสลบไปแล้ว เมื่อทุกอย่างเริ่มมืดลงมันก็เริ่มหนาวขึ้นมาอย่างผิดปกติ

 

“อีกนิดเดียวนะอดทนอีกนิดเดียวเราจะถึงกันแล้วล่ะค่ะฉันคิดว่า”

 

เดินไปสักพักหนึ่งเราก็เจอเหมือนหมอกอะไรบางอย่างซึ่งมันอยู่ข้างหน้าของเราไม่ไกล

 

“นั่นไงคะเจอแล้วพาฟอเรสไปที่นั่นกันเถอะค่ะ พอเข้าไปที่นั่นเราจะไปเจอกับห้องพักมากมายที่มีทั้งอาหารแล้วก็ที่พักด้วย”

 

ถ้าเป็นเช่นนั้นเราก็จะรออะไรกันอยู่ล่ะ รีบวิ่งไปกันเลยดีกว่านะ ผมรีบวิ่งไปในทันทีวิ่งไปจนถึงหมอก

 

“ทำยังไงต่อครับ”

 

ผมไม่รู้ว่าจะหาวิธีเข้ายังไงก็มีแต่คุณแมสเท่านั้นที่รู้ว่าจะเข้าไปที่นั่นยังไง

 

“กระโดดเข้าไปเลยค่ะ” เมื่อคุณแมสพูดจบเธอก็กระโดดเข้าไปในหมอกแล้วก็หายไปเลย ผมเลยกระโดดเข้าตามเธอไป

 

“ไม่เห็นต้องหลับตาเลยนี่คะลืมตาได้แล้วค่ะ”

 

ในตอนที่ผมกระโดดเข้ามาผมชอบลืมตาโดยอัตโนมัติของผมเอง พอคุณแมสบอกให้ผมลืมตาขึ้นมาผมก็เลยลืมตาตามที่คุณแมสบอก แล้วพบกับสรวงสวรรค์นั่นก็คือห้องพักมากมาย

 

“เดินเข้าไปข้างในห้องสักห้องเลยค่ะ ที่นี่คือห้องพักของชนชั้นสูง ชั้นกลาง ที่ไม่ใช่ปีศาจ ซึ่งสามารถเข้ามาเจอคนที่คุยกับเรารู้เรื่องได้ แต่ว่าบางคนอาจจะไม่ ยังไงก็อย่าไปคุยเลยจะดีกว่านะคะ”

 

คุณแมสพาผมเดินเข้าไปข้างในห้องที่มันเขียนว่าว่างอยู่ พอเข้าไปในห้องก็พบว่าข้างในห้องจะมีเตียงสองชั้น พื้นที่ว่างอีกนิดหน่อยซึ่งมันก็ดีมาก ตอนนี้ผมจะต้องให้ฟอเรสได้พักผ่อนก่อน ผมวางมันลงไว้ที่เตียงก่อนจะหาน้ำหาท่าให้มันกิน

 

“เอาล่ะพักผ่อนมากๆนะ ให้หายไวๆนะเข้าใจไหมฟอเรส”

 

จากนั้นพวกเราก็พากันพักผ่อนเพื่อจะได้เดินทางต่อสู่วันพรุ่งนี้