ตอนที่ 107 ไอ้ปลาหมึก

“นี่มันอีกไกลไหมเนี่ยทำไมผมเห็นแต่น้ำอย่างเดียวเลยนะ”

 

มันไม่นานมากหรอกเดี๋ยวก็เห็นเองนั่นแหละใจเย็นๆก่อนก็ได้

 

“อุ๊ย” เสียงของมาคาโอร้องขึ้นมาก่อนที่ทุกคนจะหยุดลง

 

“เป็นอะไรหรือเปล่ามาคาโอทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะ”

 

ฉันถามมาคาโอดูจะได้รู้ว่ามาคาโอเป็นอะไร มาคาโอมองไปที่ขาของตัวเองก่อนจะมองกลับมาหาพวกเรา

 

“รู้สึกเหมือนมีอะไรมาสะกิดขาของผมเลยครับ”

 

มีด้วยหรออะไรมาสะกิดขาของมาคาโอน่ะ ฉันยังไม่เห็นว่ามันจะมีตัวอะไรเลยนะ //ดุ๋ม// เสียงฟองอากาศแตกได้ดังขึ้นข้างหน้าของพวกเราทั้งสี่คน

 

“ฉันคิดว่ามันจะต้องมีตัวอะไรแน่ๆเลย”

 

ฉันก็คิดแบบนั้นนะเลย์ โคตรน่ากลัวเลยตัวอะไรอยู่ในน้ำหรือเปล่า

 

“ยังไงก็รีบเดินกันก่อนดีกว่าอย่าไปใกล้ไอ้ฟองอากาศนั่นน่ากลัวมาก”

 

ฉันก็กลัวเหมือนกันแหละคิดว่าฉันไม่กลัวหรือไง แถมตัวของฉันก็ดันว่ายน้ำไม่เป็นด้วย ไม่รู้จะเอาอะไรไปสู้ดี แค่ปล่อยฉันก็จมแล้วมั้งจมหายไปเลยโดยไม่ต้องสู้เลย

 

“นั่นไงเกาะอีกนิดเดียวก็จะถึงฝั่งแล้ว รีบว่ายไปเร็วรีบว่าย”

 

ทั้งสามคนรีบว่ายน้ำอย่างรวดเร็ว ว่ายไปให้ถึงฝั่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะว่าไอ้ที่น่ากลัวมันอยู่ในน้ำ

 

“จะถึงแล้วนิดเดียวเร็วเข้าจะถึงแล้ว”

 

ฉันให้กำลังใจทั้งสามคนที่คอยแบกฉันไป กับอีกหนึ่งตัวที่คอยว่ายให้กำลังใจอยู่ข้างๆ //ฟู้มมม// ยังไม่ทันขาดคำเลยก็มีไอ้ตัวอะไรบางอย่างก็ไม่รู้โผล่ขึ้นมา เป็นหนวดปลาหมึกที่มันเหนียวๆเห็นได้ชัดเลย

 

“ตัวอะไรวะเนี่ย เราจะทำยังไงดีมันขวางเราอยู่เราจะทำยังไงดี”

 

ฉันถามกับตัวเองว่าฉันจะทำยังไงดี ฉันจะต้องทำอะไรก่อน

 

“เธอต้องสู้แล้วเพราะว่าพวกเราสู้ไม่ได้คอยจับเธอเอาไว้เนี่ย สู้เขายังไงก็ต้องสู้แล้วต้องชนะให้ได้นะ”

 

ไอ้เรื่องชนะมันไม่ได้อยู่ในหัวของฉันเลย ไอ้ที่กำลังคิดอยู่คือไอ้เมือกแหยะๆนั่นมันน่าสยองเหลือเกิน แล้วฟันของมันนี่ก็แหลมมากด้วยน่ากลัวกว่าไอ้ไส้เดือนตัวนั้นอีก

 

“ฉันจะทำยังไงมันมาแล้ว อ๊ายยย” ฉันหลับตาลงแล้วก็ใช้มือของฉันชูขึ้นไปเพื่อใช้พลัง //กอก แกก// เสียงเหมือนตัวอะไรตีกระจกเลยก็ไม่รู้ ฉันก็เลยลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่า โล่น้ำแข็งของฉันทำให้ฉันรอดจากการโดนกินของไอ้นั่นเอาไว้

 

“สุดยอดไปเลยจัดการๆ” ฉันรีบใช้พลังน้ำแข็งของฉันโดยการแช่แข็งในจุดที่มันอยู่ ฉันไม่อยากจะฆ่ามันนะฉะนั้นทำให้แข็งเอาไว้ก็พอ

 

“ไปต่อเลย” รอดแล้วเว้ยยย