Chapter 19: ฆ่าโดยการยืมดาบของคนอื่น
วาร์ตันนั้นโบกดาบเป็นจังหวะมันเหมือนกับว่าเขานั้นมีพลังงานไม่มีหมด ถ้ามันเป็นโลกความเป็นจริงละก็ หวังหยู่นั้นก็จะตีเขาจนตายนับไม่ถ้วนแล้ว แต่ในเกมนี้ ไม่สำคัญว่าหมัดของหวังหยู่นั้นส่งไปกี่หมัด วาร์ตันนั้นก็เหมือนมีพลังชีวิตคล้ายกับมังกร การรับโจมตีหมัดแล้วหมัดเล่า ระเบิดแล้วระเบิดเล่า มันทำให้รู้สึกอ่อนล้าอย่างมาก
สมาชิกของกิลด์ อะโพคาลิปส์นั้นรู้สึกโง่เขลาเมื่อพวกเขามองไปที่หวังหยู่และวาร์ตันที่มีการโจมตีอันโหดเหี้ยม
“เหี้....เมื่อคิดว่าเขานั้นสามารถที่จะเป็นคู่มือกับบอสนี้ได้นั้น? ชายคนนี้แม่งเป็นคนป่าววะ?”
พี่ชายไลท์ก็ตอบกลับไปอย่างดูถูก “ไอ้เหี้....ที่นายกำลังพูดถึงนั้นเขาคล่องแคล่วมาก นายไม่เห็นมันเรอะ? เขาโจมตีเพียงแค่ตำแหน่งที่บอสไม่สามารถที่จะป้องกันได้ หลังจากนี้พวกเราจะใช้นักฆ่าสองคนโจมตีเขา ไม่สำคัญว่าเขาจะทำอะไร เขาก็ไม่สามารถที่หลบหลีกความตายของเขาได้! หลังจากนั้นบอสก็จะกลายเป็นของพวกเรา….”
เพียงแค่พี่ชายไลท์พูดจบ หวังหยู่ก็หยุดต่อสู้กับวาร์ตันอย่างฉับพลันและกระโดดถอยหลังและเตะไปทีว่างเปล่าด้านหลังเขา
“ฮ่าๆ ไอ้โง่นั่น...”ก่อนที่พี่ชายไลท์จะพูดจบประโยค เขานั้นก็แทบจะกินคำพูดของเขาไป
เมื่อหวังหยู่เตะไปที่พื้นที่ว่างด้านหลังเขา นักลอบฆ่านั้นก็กระเด็นออกไป เขาเตะนักฆ่าจากกิลด์อะโพคาลิปส์ได้อย่างแม่นยำ! นักแม่นปืนทั้งหมดจากกิลด์อะโพคาลิปส์ที่เห็นฉากนี้นั้นมองเห็นถึงใบหน้าของนักฆ่าที่รู้สึกไม่เชื่อกับเรื่องนี้อย่างมาก เขาไม่สามารถที่จะได้ยินว่าทำไม หวังหยู่นั้นค้นพบเขาในขณะที่เขานั้นกำลังใช้ [หลบซ่อน]
พลังชีวิตของนักฆ่านั้นน้อยกว่านักต่อสู้มาก...หวังหยู่นั้นทุบเขาจนกระทั่งเขากระอักเลือดออกมาจากลูกเตะเพียงลูกเดียว
ปราศจากที่ให้เขานั้นได้แตะพื้นดิน หวังหยู่นั้นกระโดดกลางอากาศและเหยียบไปที่หัวของนักฆ่าอย่างรุนแรงและกระทืบเข้าที่ใบหน้าเขาล้มลงไปบนพื้นดินและทำให้เขากลายเป็นแสงสีขาวไป
“ติ้ง”
กริชสีม่วงหล่นลงบนพื้นดิน
ในเวลาเดียวกันแจ้งเตือนระบบก็ดังขึ้น { ระแบบแจ้งเตือน : คุณได้ฆ่าผู้เล่นจากกิลด์อะโพคาลิปส์ ทวินสกิวเวอร์ แต้มสังหารผู้เล่น +1 }
พี่ชายไลท์ก็ได้รับการแจ้งเตือนด้วยเช่นกัน { เพื่อนรวมทีม ทวินสกิวเวอร์นั้นได้ถูกฆ่าโดยกระทิงเหล็ก คุณมีเวลา180วินาทีในการขัดขืน ศัตรูคนไหนที่ถูกฆ่าในช่วงเวลานี้นั้นจะไม่ทำให้ค่าสังหารผู้เล่นเพิ่มขึ้น }
ทุกคนที่ได้รับการแจ้งเตือนนี้นั้นมึนงงอย่างสมบูรณ์....
“เหี้....! ดังนี้ก็คือเทพเจ้ากระทิงเหล็ก! ไม่ประหลาดใจที่เขากล้าที่จะสู้กับบอสเพียงตัวคนเดียว พี่ใหญ่ พวกเราไม่สามารถที่จะสู้เขาได้!!!”
พี่ชายไลท์ก็ตะโกนอย่างโกรธ “ไอ้เหี้.... นายหวาดกลัวอะไร? เขามีเพียงแค่คนเดียว! ใครจะไปสนวะว่ามันจะเป็นกระทิงเหล็ก ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นกระทิงทอง พวกเราก็สามารถที่จะสังหารเขาได้อยู่ดี!”
หวังหยู่หยิบมีดของทวินสกิวเวอร์ที่ดรอปออกมาและหัวเราะกับตัวเอง “เฮ้ ไม่เลวเลย! นี่มันเป็นอุปกรณ์ระดับเงิน ไม่ประหลาดใจเลยที่เขากล้าที่จะขโมยบอสจากฉัน!”
{ ใบมีดอเวจี (กริช)(เงิน) }
พลังโจมตีกายภาพ : 27-31
พลังโจมตีเวทย์มนตร์ : 12-16
สกิล :
[การฟันแห่งอเวจี] ความเสียหายรวมที่ทำกับเป้าหมายนั้นรวม (ค่าสถานะความคล่องแคล่ว X2) + (พลังโจมตีกายภาพ)
[อเวจี] : ผู้ใช้จะได้รับประสิทธิภาพเพิ่มอีก 30% เมื่อใช้การหลบซ่อน
ระดับที่ต้องการ : 10
กิลด์อะโพคาลิปส์นั้นนับว่าเป็นกิลด์ที่ใหญ่ สิ่งพวกนี้นั้นทำให้พี่ชายไลท์นั้นขโมยบอสจากพวกอ่นแอ ผู้เล่นชั้นยอด แม้กระทั่งอุปกรณ์ของพวกเขานั้นก็ยอดเยี่ยมที่สุดที่พวกเขาสามารถหาได้ภายในเกมในช่วงเวลานี้
ในสายตาของสมาชิกกิลด์อะโพคาลิปส์ ผู้เล่นธรรมดานั้นไม่ได้แตกต่างไปจากฝูงชนอันอ่อนแอ
“เหี้.... กริชของทวินสกิวเวอร์ดรอป! โชคร้ายบัดซบเลย!”
“รอก่อน ทำไมเขาถึงรู้ว่าทวินสกิวเวอร์หลบอยู่ที่ไหน?”
“ไม่ต้องบอกฉันว่าเขาสามารถที่จะเห็นผ่านสกิล [หลบซ่อน] ได้????!!! ไอ้เหี้....! โทมนัสวิ่งหนีมาเร็วเข้า!
ในตอนนี้มีเพียงพี่ชายไลท์เท่านั้นที่ตามสถานการณ์ได้ทัน ตะโกนออกคำสั่งปาร์ตี้
หลังจากที่ได้ยินคำสั่งของพี่ชายไลท์ที่ตะโกนมา โทมนัสนั้นที่กำลังใช้ [หลบซ่อน] อยู่รีบวิ่งกลับเข้าไปทางกลุ่ม สำหรับอาชีพนักฆ่านั้นมีความสามารถในการเคลื่อนที่ที่สูง เมื่อเขาใช้สกิล [เฮสต์]ที่ปลดล็อคในระดับ10ละก็ หวังหยู่ก็ไม่สามารถที่จะตามจับเขาได้ทัน หวังหยู่ก็หยิบผงหินปูนและปาใส่โทมนัส
“ตึ้ง!”เสียงเบาๆสามารถได้ยินได้เมื่อหินปูนนั้นติดไปที่เป้าหมายอย่างเลวร้ายและระเบิดใส่ร่างกายส่วนบนของโทมนัสและขาวมาก......
เมื่อนักฆ่านั้นใช้ [หลบซ่อน] เขจะสามารถที่จะเผยตัวเองได้หลังจากที่เขาใช้สกิลของตัวเองหรือถูกให้เผยออกมาด้วยพลังจากภายนอก ในจุดนี้ซึ่งร่างกายส่วนบนของโทมนัสนั้นปกคลุมไปด้วยผงหินปูน แต่ร่างกายส่วนล่างของเขาก็ยังไม่สามารถที่จะเห็นตัวได้อยู่ดี มันเป็นภาพที่น่าขบขัน
“เฮะเฮะ โทมนัสดูค่อนข้างน่าตลกมาก ถ้านี่เป็นเทศกาลกวาดล้างหลุมศพละก็เขาก็จะสามารถไปรอบๆเพื่อที่จะหลอกคนอื่นได้เลย!”
สมาชิกคนอื่นในปาร์ตี้นั้นเริ่มที่จะหยอกล้อกับโทมนัสและเมินเฉยกับสถานการณ์ที่พวกเขากำลังอยู่
พี่ชายไลท์นั้นไม่สนใจเรื่องตลกและเขาก็ตะโกนขึ้น “หยุดเล่นตลกได้แล้ว! โฟกัส! ไอ้บัดซบนั้นกำลังจะตามทันแล้ว!”
เมื่อคนในกลุ่มมองไปพวกเขาก็ตระหนักได้ว่าสิ่งที่หัวหน้าของเขาพูดนั้นเป็นเรื่องจริง หวังหยู่นั้นกำลังพุ่งเข้ามายังทิศทางของพวกเขาพร้อมกับวาร์ตันที่ไล่ตามมาอย่างกระชั้นกระชิดจากด้านหลัง พร้อมกับตะโกนอย่างป่าเถื่อนและแกว่งดาบของเขาไปมา
พี่ชายไลท์สั่งการ : ยึดรูปแบบของนายไว้และโจมตี! อย่าให้เขาเข้ามาใกล้!”
หลังจากที่ได้ยินคำสั่งของเขา นักเวทย์สี่คนและนักแม่นปืนสี่คนรีบทำตามในทันที
ลูกศรทั้งสี่ดอกและ สี่ [เสาน้ำแข็ง] ก็พุ่งเข้าไปหาหวังหยู่
ลูกศรนั้นพุ่งผ่านจนเกิดแสงสีขาวขึ้นและปกคลุมไปด้วยเวทย์มนตร์จากสกิลของนักแม่นปืน [ลูกศรติดตาม] สกิลนี้ทำให้ลูกศรนั้นจะไล่ตามติดจนกว่าจะไปโดนกับเป้าหมาย
[เสาน้ำแข็ง]นั้นเป็นสกิลของนักเวทย์น้ำแข็ง มันเป็นสกิลที่อาจจะขาดดาเมจ แต่มันก็สามารถเพิ่มความเสียหายเพิ่มเติมใส่เป้าหมาย ซึ่งทำให้เป้าหมายนั้นช้าลง ซึ่งเป็นสกิลที่เป็นปัญหาในการจัดการด้วย
ลูกศรจากนักแม่นปืนนั้นรวดเร็วกว่าสกิลที่ร่ายจากนักเวทย์น้ำแข็งมาก มันก็ไปถึงด้านหน้าของหวังหยู่อย่างรวดเร็ว ซึ่งหวังหยู่ก็ไม่ได้มองมันเลยแม้แต่น้อยและจับลูกศรทั้งสี่ลูกไว้ในกำมือของเขา
“เหี้...ไรวะ!!”
นักแม่นปืนต่างหวาดกลัว “เรื่องแบบนี้เป็นไปได้ด้วยเรอะ?”
ในขณะที่พวกเขานั้นกำลังอยู่ในสภาวะช็อค หวังหยู่ก็รีบปาลูกศรทั้งสี่ลูกกลับไปยังทิศทางของพวกเขา
“ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง!”
ลูกศรทั้งสี่ลูกนั้นปะทะเข้ากับ [เสาน้ำแข็ง]และทำให้พวกมันระเบิด
“เพล้ง….”
หลังจากการปะทะกับลูกศรแล้ว [เสาน้ำแข็ง] ทั้งหมดก็เปลี่ยนกลายเป็นม่านหมอกสีน้ำเงิน
“เหี้...อะไรวะเนี่ย!!!!!”
ไม่เพียงแต่นักแม่นปืนนั้นช็อค ตาของทุกคนนั้นแทบจะเด้งออกจากเบ้าด้วยความรู้สึกไม่น่าเชื่ออย่างที่สุด
“นี่มัน นี่มั่นเป็นไปไม่ได้....”
ไม่มีใครกล้าที่จะเชื่อกับสิ่งที่พวกเขาได้เห็น
ไม่ต้องพูดถึงว่าหวังหยู่นั้นจับลูกศรทั้งสี่ลูกกลางการต่อสู้ได้ยังไงแต่การที่จะปาลูกศรอย่างง่ายๆและทำให้พวกมันนั้นกระแทกเข้ากับเป้าหมายที่เคลื่อนไหวได้นั้นมันเป็นเรื่องยากเกินที่จะเชื่อมันได้!
มันเป็นเรื่องที่รู้กันว่านักต่อสู้นั้นสามารถที่จะใช้อาวุธทุกอย่างในเกมให้เกิดประโยชน์ได้ แต่ระบบเกมนั้นไม่ใหความเชี่ยวชาญอาวุธกับอาชีพนักต่อสู้
ยิ่งไปกว่านั้นหวังหยู่เหมือนกับว่ามีอาวุธลับอยู่ในมือของเขา ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ {REBIRTH}มีอาวุธเช่นนี้กัน???
ตามจริงแล้วการโจมตีของหวังหยู่ทั้งหมดนั้นคือความสามารถของเขาเอง!
แม้กระทั่งแชมเปี้ยนโอลิมปิกนั้นไม่สามารถที่จะทำแบบนั้นได้เช่นกัน!
ฝูงชนนั้นพูดไม่ออกด้วยความตะลึงงัน หวังหยู่นั้นก็พาวาร์ตันมาอยู่ด้านหน้าพวกเขาแล้ว
สำหรับนักรบ มันเป็นธรรมชาติที่พี่ชายไลท์นั้นจะยืนอยู่ด้านหน้าสุด เมื่อเขาเห็นหวังหยู่เข้ามาใกล้กับเขา เขาก็สังเกตเห็นตราไทจิบนหน้าอกของเขาและตะโกนดังก้อง “ดังนั้นนายก็คือสุนัขของนิกายซวนเฉินสินะ!”
หวังหยู่เมินการยั่วยุของพี่ชายไลท์และมุมปากของเขาก็แสยะรอยยิ้มขึ้นเล็กน้อย หวังหยู่ก็รีบกระตุกตัวหลบไปด้านข้างในฉับพลันซึ่งเปิดเผยให้เห็นวาร์ตันที่ซึ่งกำลังไล่ล่าเขาอย่างบ้าคลั่ง
วาร์ตันนั้นชักดาบของเขาออกมา และก้มหัวลงและใช้ [ท่าพุ่งชน]
และเขาก็พุ่งเข้าไปใจกลางของสมาชิกกิลด์อะโพคาลิปส์
ด้วยความจริงที่ว่าการลอบโจมตีจากโทมนัสและทวินสกิวเวอร์นั้นล้มเหลว ทำให้สมาชิกจำนวนมากของอะโพคาลิปส์นั้นกำลังซ่อนตัวรออยู่ พวกเขานั้นยังไม่ได้รวมกลุ่มกันและตั้งรูปแบบการโจมตีของพวกเขาเลย
เมื่อวาร์ตันนั้นพุ่งเข้ามาพร้อมกับ [พุ่งเข้าชน]อย่างฉับพลันและทำให้แท้งค์นั้นกระเด็นออกไปโดยยังไม่ได้ทำอะไรซักอย่างเลย!
ถึงแม้ว่านักรบจะมีพลังชีวิตที่เยอะ แต่พวกเขาทุกคนก็ยังกระเด็นไปหลังจากที่รับการโจมตีจากวาร์ตัน และผู้เล่นที่บอบบางกว่านั้นก็เลวร้ายยิ่งกว่านั้นเยอะ
นักเวทย์สองคนที่ยืนใกล้กับแถวหน้านั้นถูกชนตายอย่างฉับพลันและกลายเป็นแสงสีขาว
ผู้คนที่เหลือนั้นถูกโยนเข้าสู่สภาวะตื่นตระหนกเมื่อวาร์ตันนั้นเตรียมตัวที่จะใช้ [หมัดทำลายภูผา] และก็รีบตาด้วย [วายุสลาตัน]
แสงแล้วแสงเล่านั้นก็เต้นอยู่ล้อมรอบวาร์ตัน
สมาชิกทั้งสิบหกคนของกิลด์อะโพคาลิปส์นั้นถูกกวาดล้างอย่างสมบูรณ์แบบ!!!
โทมนัสที่เคยพยายามที่จะล่าวาร์ตันมาก่อนหน้า ดังนั้นเขาจึงรู้จุดอ่อนของมัน ถึงแม้ว่าวาร์ตันนั้นจะมีพลังป้อนกันที่สูงมาก แต่การต้านทานเวทย์ของมันนั้นต่ำมาก!
ถ้าสมาชิกของกิลด์อะโพคาลิปส์นั้นเริ่มต้นการต่อสู้ตั้งแต่เริ่มต้นและจัดการสร้างรูปแบบการโจมตีได้ละก็ พวกเขาก็มีความสามารถเพียงพอที่จะฆ่าวาร์ตันได้
แต่มันไม่เคยความคิดใดที่เลวร้ายเท่ากับการเผชิญหน้ากับหวังหยู่ โดยปราศจากการโต้ตอบกับสถานการณ์แบบนี้ พวกเขาก็รับสกิลการโจมตีของวาร์ตันไปทั้งหมดทั้งสามสกิล
วาร์ตันนั้นเป็นบอสระดับที่สูงมากกว่า 35 และโชคชะตาของทุกคนนั้นรับการโจมตีจากสกิลเดียวของเขาละก็ สิ่งที่ตามมาก็จะจินตนาการถึงมันได้
หลังจากที่ใช้วาร์ตันฆ่าพวกสมาชิกกิลด์อะโพคาลิปส์แล้ว หวังหยู่ก็รีบวิ่งหนีไปและเขาก็ครวญครางพร้อมกับใบหน้าอันเศร้าหมองของเขา “โอ้? ดูเหมือนพวกเขาไม่ได้ดรอปไอเทมอีกสักชิ้นเลย.... โชคของบอสนั้นต่ำมากจริงๆ!”
