TXV – 146 สะสางความแค้น !
TXV – 146 สะสางความแค้น !
จากการนำทางของลู่เชิง เซี่ยเหล่ยก็เดินเข้ามาให้ห้องสี่เหลี่ยมหรูหราขนาด 50 ตารางฟุต พร้อมของตกแต่งสวยงาม เมื่อเดินเข้ามาเซี่ยเหล่ยรู้สึกราวกับว่าอยู่ในพระราชวังที่เต็มไปด้วยความฝันบนผนังมีภาพ "อาหารค่ำมื้อสุดท้ายของพระเยซู" ขนาดใหญ่สวยงามแขวนเอาไว้
ภายในมีผู้ชาย 4 คนและผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง
ในกลุ่มผู้ชายทั้ง4คน 2คนเป็นคนแปลกหน้าที่เพิ่งเคยเห็นครั้งแรก อีก2คนคือ ชางเซินและซู่หลาง เมื่อมองซู่หลาง ใจเซี่ยเหล่ยก็อ่อนยวบ แม้ว่าสิ่งสุดท้ายที่ถูกจับได้ในชิงตู่จะถูกแก้ไขด้วยวิธีที่ดีที่สุดแล้ว เซี่ยเหล่ยก็ยังคงไม่สามารถให้อภัยเรื่องน่ารังเกียจที่ซู่หลางทำร้ายเซี่ยเสวียและทำให้เขาติดกับนั่นได้
"อย่าเสียใจที่จะคิดถึงเรื่องนั้นเลย หรือจะให้ผมบอกเจ้านาย ?" ลู่เชิงพูดกับเซี่ยเหล่ยก่อนจะเดินไป
เซี่ยเหล่ยหันกลับมามองลู่เชิง เขาก็ปิดประตูห้องไปแล้ว เซี่ยเหล่ยยิ้มโดยไม่พูดอะไร แล้วเดินผ่านชางเซินกับคนอื่นๆไป
ชางเซินยืนขึ้นทักทายเซี่ยเหล่ย "เพื่อนเซี่ย มานี่ก่อนสิ ผมจะแนะนำให้รู้จัก นี่คือผู้จัดการทั่วไปของห้างชื่อหลีเหวินเค่อ" เขากล่าว "เป็นบริษัทห้างสรรพสินค้าใหญ่ในอุตสาหกรรมค้าปลีกเลยนะ มีแฟรนไชส์อยู่ทั่วประเทศ คุณควรจะไปคุยกับหลีนะ"
นี่เห็นได้ชัดว่ามีอะไรซ่อนอยู่
เซี่ยเหล่ยยื่นมือทั้งสองข้างออกไปยิ้มแล้วพูดว่า "สวัสดีครับ คุณ หลี"
ชายวัยกลางคนที่ชื่อหลีเหวินเค่อยืนขึ้นแล้วจับมือกับเซี่ยเหล่ยแล้วตอบรับ "สวัสดี"
แม้ว่าปากจะพูดจาสุภาพอยู่แต่สายตาของหลีเหวินเค่อไม่ได้สุภาพไปด้วยเลย อันที่จริงเซี่ยเหล่ยพอจะมองออก ถ้าไม่เพราะความสัมพันธ์ของหลีเหวินเค่อกับชางเซิน ก็คงเป็นเพราะผู้คนอาจจะไม่ได้อยากรู้จักเขาอย่างจริงใจนักก็ได้
ชางเซิน แนะนำอีกคนที่เด็กกว่า เป็นชายวัยกลางคนเช่นกัน อายุประมาณ 35 ปี "นี่คือติงหยุนติ่งเป็นสมาชิกของบริษัทอีสมายนื่ง" ชางเซินหยุดแล้วหัวเราะ "น้องชาย ผมบอกเลยเหมืองของติงน่ะ ปีนขึ้นเป็นเดือนก็คงยังไม่ถึงผิวดินเลย"
เซี่ยเหล่ยยื่นมือทั้งสองออกไปอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม "สวัสดีครับ"
ติงหยุนยืนขึ้นด้วย จับมือกับเซี่ยเหล่ย "สวัสดีครับ"
เห็นได้ชัดว่าเป็นการทักทายแบบไม่เต็มใจ ท่าทีของติงหยุนเหมือนกับ หลีเหวินเค่อ พวกเขาไม่เคยมองประธานบริษัทเล็กๆอย่างเซี่ยเหล่ย พวกเขานั่งตรงนี้และจับมือกับเซี่ยเหล่ยได้ แต่ถ้าพูดให้ชันเจนพวกเขากำลังมองชางเซินอยู่
ด้วยท่าทีเช่นนี้ แม้เซี่ยเหล่ยจะเห็น แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ
ชางเซิน ชี้ไปที่ซู่หลางแล้วพูดว่า "นี่คือ......"
ซู่หลางขัด "พี่เซิน ไม่ต้องแนะนำหรอก เรารู้จักกัน"
ชางเซินพูดอย่างประหลาดใจ "รู้จัก?"
ปฏิกิริยาของชางเซินเกิดขึ้นทันที ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้จริงๆว่าซู่หลางและเซี่ยเหล่ยรู้จักกัน
"พี่เซิน นี่เพื่อนคนลึกลับ คนรู้จักเก่าน่ะ" ซู่หลางกล่าว แล้วเดินเข้ามาหาเซี่ยเหล่ย "คุณเจ้าของซุปเปอร์มาร์เก็ตเหม่ยตี้เหม่ย สวัสดีครับ"
อันที่จริงที่ ชางเซิน ติงหยุน หลีเหวินเค่อ และซู่หลางเรียกเซี่ยเหล่ยแบบนี้ ถ้าไม่มีจุดประสงค์อื่น นี่คือการถากถาง!
ชางเซินหน้าบึ้งทันที เขาอ่านทั้งสองคนออกจากการเปิดประเด็นของซู่หลาง ซู่หลางไม่เพียงรู้จักเซี่ยเหล่ย แต่เขามีความขัดแย้งลึกๆกับเซี่ยเหล่ยอีกด้วย! แม้ไม่มีความขัดแย้งนั้น แต่ด้วยฐานะและความฉลาดของซู่หลาง เขาก็ยังคงถากถางเสียดสีเซี่ยเหล่ยต่อหน้าได้อยู่ดี!
ชางเซิน มองไปยังร่างกายของเซี่ยเหล่ย เขาอยากรู้ว่าเซี่ยเหล่ยจะมีปฏิกิริยายังไง ทั้งยังตั้งคำถามในใจ ทั้งสองคนมีความขัดแข้งอะไรกัน?
ติงหยุนและหลีเหวินเค่อ ก็หันไปมองเซี่ยเหล่ยเป็นตาเดียว ริมฝีปากทั้งสองก็แสดงความเหยียดหยันเซี่ยเหล่ยออกมาอ้อมๆ คุณจะทำอย่างไร ถ้าคุณเป็นประธานบริษัทเล็กๆที่ดูแลธุรกิจส่วนตัวเล็กๆที่กำลังเผชิญหน้าอยู่กับผู้ตรวจการ?
ถึงอย่างนั้น เซี่ยเหล่ยก็ยังตอบโต้ด้วยท่าทีนิ่มนวล เขาส่งมือทั้งสองออกไปจับมือซู่หลางพร้อมรอยยิ้มเช่นเดิม "ข้าราชการหลายคนถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้าสถานที่บันเทิงอย่างนี้ อา แต่คุณคงรู้อยู่แล้ว ดังนั้นคุณคงไม่กลัวผมรายงานคุณใช่มั้ยครับ?"
"ฮึ่ม!" ซู่หลางทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ เขาเพิ่งเยาะเย้ยว่าเซี่ยเหล่ยเป็นแค่เจ้าของซุปเปอร์มาร์เก็ต แต่ตอนนี้เซี่ยเหล่ยเสียดสีว่าเขาเป็นข้าราชการชั้นผู้น้อย ซู่หลางไม่อยากยอมแพ้แต่เขาก็เสียหน้าไปพอควร
เซี่ยเหล่ยยังคงจับมือซู่หลางและยิ้มอยู่
ซู่หลางนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาดูเหมือนจะสังเกตบางอย่างได้จากสายตาของเซี่ยเหล่ย เขาพยายามตามน้ำไปและพยายามดึงมือกลับด้วย แต่แล้วเขาก็พบว่ามือของเซี่ยเหล่ยจับมือเขาไว้แน่นเหมือนคีมหนีบเหล็ก ไม่ว่าจะพยายามดึงมือกลับยังไงก็ไม่มีทางหลุด!
เซี่ยเหล่ยเปลี่ยนไปใช้กำลังจากภายใน มือของซู่หลางเริ่มบิดเบี้ยวผิดรูป ระยะเวลาที่เขาฝึกหวิงชุนอาจจะไม่นานนัก อาจจะน้อยกว่าหลางเฉิงชุนมาก แต่เพียงแค่เสี้ยวหนึ่งของกำลังภายในของเซี่ยเหล่ยก็ทรมานคนธรรมดาอย่างซู่หลางได้เลย ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่ากำลังภายในของเขาจะแข็งแกร่งเเพียงเล็กน้อย แต่เขามีรูปร่างที่ดี เขาจึงควบคุมพลังความแข็งแกร่งของหวิงชุนภายในได้เป็นอย่างดี ความสามารถนี้ ทำให้เซี่ยเหล่ยดึงความแข็งแกร่งแต่ละแบบของตัวเองออกมาใช้ได้ และกลายเป็นหลางเฉิงชุนคนต่อไป หรือเป็นคนที่มีความแข็งแกร่งของกำลังภายในระดับปรมาจารย์นั่นเอง!
เมื่อเซี่ยเหล่ยใช้กำลังภายใน ซู่หลางก็เริ่มหน้าซีดทันที กระดูกนิ้วของเขาอยู่ภายใต้แรงกดดันมหาศาล จนเกินเสียงดังกร๊อบ จนรู้สึกได้ว่ากระดูกอาจจะแตกหรือหักเมื่อไหร่ก็ได้ สาเหตุเดียวที่ซู่หลางยังยืนอยู่ก็คือเพื่อรักษาศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย!
ติงหยุนเริ่มสังเกตเห็น และเกือบจะเอ่ยปากโน้มน้าวให้เซี่ยเหล่ยปล่อยมือและจากไปแล้ว แต่ ชางเซิน สบตาเขาเป็นการบอกกลายๆ ติงหยุนจึงไม่ได้พูดอะไรออกมา
เซี่ยเหล่ยไม่ปล่อยมือ ราวกับว่าเขาอยากจะบดมือซู่หลางให้ละเอียดไปเลย!
ซู่หลางคิดว่าเซี่ยเหล่ยใกล้จะปล่อยมือเขาแล้ว เพราะเขาหวังว่าเซี่ยเหล่ยคงไม่กล้าทำจริงๆ แต่มือของซู่หลางเริ่มเจ็บมากขึ้นและมากขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อถึงจุดที่ทนไม่ไหว เซี่ยเหล่ยก็ยังไม่ปล่อย ความเจ็บปวดที่มือทำให้ซู่หลางเริ่มวิตกและกลัวแล้ว "เซี่ยเหล่ย จะ......ทำอะไร?"
เซี่ยเหล่ยเผยยิ้มออกมา "ผมไม่ได้เจอคุณนาน ก็เลยอยากจะจับมือกับคุณเท่านั้นเองครับ"
"ปล่อยได้แล้ว!" ซู่หลางพูดด้วยความโมโห
เซี่ยเหล่ยจูงมือซู่หลางเดินไปยังห้องน้ำแทน
"คิดจะทำอะไร?" ซู่หลางเริ่มเหนื่อยที่เซี่ยเหล่ยพูดอ้อมไปอ้อมมา ไม่พูดตรงๆสักทีว่าต้องการอะไร
เซี่ยเหล่ยลากซู่หลางตรงไปยังห้องน้ำ พลางพูดว่า "ผู้ตรวจการซู่ ผมมีเรื่องส่วนตัวที่อยากคุยกับคุณ และคนอื่นจะได้ยินไม่ได้เด็ดขาด"
"มึง ไอ้สารเลว! ผมเป็นถึงผู้ตรวจการเชียวนะ!" ซู่หลางพยายามข่มเซี่ยเหล่ยด้วยฐานะของตัวเอง
เซี่ยเหล่ยเยาะเย้ย "ผมรู้แล้วครับว่าคุณเป็นผู้ตรวจการ แล้วคุณเป็นผู้ตรวจการที่ดีรึเปล่าล่ะ?" เมื่อมาถึงห้องน้ำ เซี่ยเหล่ยก็ผลักประตูให้เปิดแล้วลากซู่หลางเข้ามา
แล้วประตูก็ปิดดังปัง
ในห้องสุดหรูนั่น ชางเซิน ติงหยุนและหลีเหวินเค่อ มองกันและกันด้วยความกลัว บนใบหน้าทุกคนดูประหลาดใจและแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย? พี่ชาง" หลีเหวินเค่อแสดงสีหน้าแปลกๆออกมา น้ำเสียงของเขาก็เช่นกัน "ซู่หลางเป็นผู้ตรวจการนะ ใครจะกล้าหือกับเขาง่ายๆกัน หรือว่าเพื่อนพี่คนนั้น......เป็นสัตว์นักล่าอันโหดเหี้ยม ?"
ชางเซิน นึกถึงเหตุการณ์ตอนที่เซี่ยเหล่ยโยนเขาสระว่ายน้ำ ก่อนจะยิ้มด้วยความสนใจออกมา "สัตว์นักล่าอันโหดเหี้ยม ? ไม่ ผมคิดว่าเขาเป็นราชสีห์เลยต่างหาก"
ติงหยุนถอนหายใจแล้วเค่นยิ้มออกมา "พี่ชาง ผมว่าสองคนนั้นแปลกๆนะ พวกเขาต้องไม่ถูกกันแน่ๆ แต่ถ้าเพื่อนพี่ทำร้ายผู้ตรวจการล่ะก็ เรื่องนี้คงจัดการยากแล้วล่ะ"
ชางเซิน แสยะยิ้ม "ผมไม่กลัวการสู้กับคนอื่นหรอกนะ แต่แค่กลัวที่จะมองอยู่เฉยๆมากกว่า และถ้าเซี่ยเหล่ยทำอะไรซู่หลางจริงๆ ผมคงชื่นชมเขาเลยล่ะ"
ติงหยุนและหลีเหวินเค่อมองกันและกันคิดอะไรในใจแต่ไม่พูดออกมา
จริงอยู่ที่ไม่มีใครกลัวการต่อสู้ แต่กลัวการดูอยู่เฉยๆงั้นเหรอ?
ในห้องน้ำเซี่ยเหล่ยขวางประตูเอาไว้ ซู่หลางถอยออกไปเล็กน้อย ในห้องน้ำเลยๆนี่เต็มไปด้วยน้ำมันและแก๊ส เพียงประกายไฟเล็กๆก็ทำที่นี่ระเบิดได้เลย
"ถ้ามึงนามสกุลเซี่ย ผมแนะนำอะไรให้นะ รีบขอโทษผมซะ! ไม่สิ ขอโทษคนข้างนอกด้วย หรือจะให้ผมจัดการมึงดี!" ซู่หลางตะโกน
เซี่ยเหล่ยพูดอย่างเย็นชา "ซู่หลาง กูดึงมึงมาที่นี่เพื่อสะสาง มึงจะจัดการกูงั้นเหรอ? คนอื่นอาจจะกลัวตำแหน่งผู้ตรวจการของมึงหรอกนะ แต่สำหรับกู มึงมันก็แค่ไอ้กากเดนเท่านั้นแหละ!"
"หลีกไปซะ!" ซู่หลางพยายามผลักเซี่ยเหล่ยออก
ทันใดนั้นเซี่ยเหล่ยก็เตะเข้าที่ท้องน้อยของซู่หลาง จนร้องเสียงโอดครวญ ซู่หลางชนเข้ากับกำแพงแล้วร่วงลงพื้นอย่างแรง.....
"มึงกล้าทำร้ายตำรวจงั้นเหรอ!" ซู่หลางกัดฟันแน่น สายตาจ้องราวกับจะฆ่าเซี่ยเหล่ย
เซี่ยเหล่ยเตะเข้าท้องน้อยอีกครั้ง "นี่สำหรับที่มึงและเหยี่ยนเหวินเฉียนเอายาเสพติดมาให้ในบูรพาอุตสาหกรรม!"
"อั้ก !!!!" ซู่หลางร้องออกมา
"นี่สำหรับที่มึงที่ทำน้องสาวผม!" เซี่ยเหล่ยเตะเข้าที่ร่างของซู่หลางเป็นครั้งที่สาม
ใบหน้าของซู่หลางมีเลือดไหลแต่ไม่แสดงความเจ็บปวดออกมา บนหน้าผากชื้นเหงื่อ เขามองเซี่ยเหล่ยด้วยความโกรธ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่อยากเชื่อว่าเซี่ยเหล่ยจะลากเขาเข้ามาในห้องน้ำนี่ เพราะซู่หลางเป็นถึงผู้ตรวจการเลยนะ!
เซี่ยเหล่ยยกตัวซู่หลางขึ้นมาจากพื้น จ้องมองเขาสายตาของเขาเองก็ดุร้ายไม่ต่างจากสัตว์ป่า "ซู่หลาง กูขอเตือน มึงมีปัญหากับกู อย่ามายุ่งกับน้องสาวกู ถ้ามึงกล้าแตะต้องเธอแม้แต่ปลายเส้นผม กูจะฆ่ามึง !"
นี่เป็นครั้งแรกที่เซี่ยเหล่ยพูดขู่ใครเพื่อน้องสาวของตัวเอง ‘เซี่ยเสวีย’
"ถุ้ย!" ซู่หลางถ่มเลือดในปากใส่เซี่ยเหล่ย
เข่าซู่หลางกระทุ้งเข้าที่ท้องน้อยของเซี่ยเหล่ยบ้าง…….
ครั้งนี้เซี่ยเหล่ยไม่พยายามห้ามตัวเองอีกต่อไป เขาจ้องมองซู่หลางเขม็ง
ซู่หลางกล่าว "เซี่ย สิ่งที่เกิดขึ้นคืนนี้จะไม่มีใครลืม จะบอกอะไรให้นะ มึงตายแน่! พอออกไปจากห้องน้ำนี่ได้ กูจะเรียกคนมาจับมึง ฐานทำร้ายเจ้าหน้าที่ มึงโดนข้อหาใหญ่แน่!"
"เฮ้......" เซี่ยเหล่ยหัวเราะ ด้วยความรู้สึกแปลกๆ
นั่นทำให้ซู่หลางหัวหมุน "หัวเราะอะไร? มึงจะต้องคุกเข่าต่อหน้าผม แล้วกูถึงจะยอมปล่อยมึงไป !"
เสียงของซู่หลางตกลงนิดหน่อย ทันใดนั้นเซี่ยเหล่ยก็จับคอซู่หลางและทุ่มเขาลงกับโถอย่างจัง
"ฮึก……เซี่ย……อึก……อึก……" เสียงอู้อี้ดังออกมาจากปากที่เต็มไปด้วยน้ำสกปรก แม้แต่หายใจก็ไม่ได้ และแน่นอนว่าซู่หลางเผลอกลืนน้ำนั่นลงท้องอย่างหมดท่าด้วย ไม่รู้เลยว่าปัสสาวะในโถนั่นเป็นของใครบ้าง แต่ของเหลวสีเหลืองที่ผสมอยู่ถูกดื่มลงท้องไปจนโถเกือบจะสะอาดแล้ว..........
เซี่ยเหล่ยค่อยๆปล่อยซู่หลาง
ซู่หลางทิ้งตัวลงบนโถ "อ่อก……อ่อก……"
เซี่ยเหล่ยมองดูซู่หลางอาเจียนด้วยสายตาว่างเปล่า แล้วกล่าวว่า "ซู่หลาง ถึงมึงจะจับกูได้ แต่กูขอบอกอะไรไว้อย่างนะ ถ้ากูเข้าไปแล้วกูจะไม่ออกมา มึงจะต้องคุกเข่าต่อหน้ากูให้กูปล่อยคุณไป และวันนี้กูสะสางบัญชีกับมึงแล้ว แต่ถ้ามึงยั่วโมโหกูอีก ผมก็จะบันทึกลงใหม่ แล้วมาจับมึงมาสะสางบัญชีแบบวันนี้อีก"
จากนั้นเซี่ยเหล่ยก็เดินออกไปจากห้องน้ำ
ส่วนซู่หลางยังคงอยู่ข้างโถส้วม อาเจียนออกมาไม่หยุด "อ่อก......"
ติดตามตอนต่อไป..............
