TWO Chapter 167 ผู้เชี่ยวชาญอาวุธร้อน
TWO Chapter 167 ผู้เชี่ยวชาญอาวุธร้อน
ในช่วงบ่าย โอหยางโชวใช้เวลาไปกับการเดินทาง
เขาได้เดินทางไปเยี่ยมคนที่จะมีความสำคัญสำหรับการพัฒนาดินแดนของเขาในอนาคต
เขาเดินไปที่พื้นที่ดั้งเดิม ในเขตชานเมืองเจียวโจว พื้นที่แถวนี้ถือว่าเป็นพื้นที่ที่ถูกลืม คล้ายกับเมืองซานตี้เมื่อ 200 ปีก่อน
เนื่องจากจำนวนประชากรที่ลดลง และในเมืองมีสวัสดิการที่ดี พื้นที่ดั้งเดิมจึงเงียบเหมือนเมืองผี คนที่อาศัยอยู่ที่นี่มักเป็นพวกที่ไม่สามารถเข้ากับสังคมได้ดีมาก
เมื่อเขาออกจากรถ เขาก็เดินไปตามความทรงจำในชีวิตที่แล้วของเขา เดินไปตามถนนในพื้นที่นี้ ด้านข้างเป็นร้ายค้าเก่าที่ทรุดโทรม และปิดกิจการแล้ว
เมื่อเขาเห็นป้ายโฆษณาแปลกๆ เขาก็มั่นใจว่าคนที่แต่งตัวประหลาดในชีวิตที่แล้วของเขาไม่ได้โกหก โอหยางโชวเดินเข้าไปในซอยเล็กๆซอยหนึ่ง มันเต็มไปด้วยโคลนและสกปรก ทั้ง 2 ข้างเป็นกำแพงสูง และมีเถาวัลย์เต็มไปหมด
หลังจากเดินเข้าไปในซอยได้ 500 เมตร เขาก็เห็นป้ายโฆษณาที่คล้ายๆคลึงกันแขวนอยู่บนตึก
ป้ายโฆษณานี้ทีจากแผ่นเหล็ก และมีจุดสนิมอยู่รอบๆ มีภาพกระสุนปืนถูกวาดเอาไว้ ถ้าคนไม่สนใจ พวกเขาจะไม่รู้จักมัน กระสุนในภาพนี้หยุดผลิตมาได้ 50 ปีแล้ว และนั่นก็หมายความว่า อาวุธที่ใช้ดินปืนได้ถูกทิ้งไว้เป็นเพียงประวัติศาสตร์ และถูกแทนที่ด้วยอาวุธที่มีคุณภาพและทรงอำนาจมากกว่าอย่างเลเซอร์
เมื่อเห็นป้ายโฆษณานี้ มันทำให้โอหยางโชวมั่นใจขึ้น
หากไม่มีอะไรผิดพลาด หนึ่งในเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาในเกมส์ในชีวิตที่แล้วของเขา อาศัยอยู่ที่นี่
เขาชื่อว่าหลิวโม่ และไอดีเกมส์ของเขาคือ ฉีตานชูถัง เขาเป็นคนที่ไม่เข้ากับยุคนี้ เขามักจะหมกมุ่นอยู่กับอาวุธที่ถูกทิ้งไว้ในประวัติศาสตร์ จากงานอดิเรกกลายเป็นคลั่งไคล้ จะเกือบจะไปไกลเกินไป
เพื่อวิเคราะห์และศึกษาอาวุธประเภทนี้ เขาถึงกับออกจากบ้าน เลิกกับแฟน และมาอาศัยอยู่ที่พื้นที่ดั้งเดิมนี้
เขาได้พักอยู่ที่นี่ตลอด 10 ปี และก้าวออกจากที่หนังจากที่การอพยพเกิดขึ้น
ในเวลานั้น แฟนสาวของเขาได้แต่งงานและคลอดลูกแล้ว หลิวโม่ที่ท้อแท้และเฉื่อยชา เดินไปรอบๆเกมส์และไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย ความสามารถของเขายากที่จะใช่ประโยชน์ในเกมส์ได้
โอหยางโชวได้พบกับหลิวโม่โดยบังเอิญ ในระหว่างการชุมนุม ทั้งคู่คล้ายคลึงกัน ดังนั้น พวกเขาจึงกลายเป็นเพื่อนกัน
ในระหว่างการสนทนาสบายๆของพวกเขา เขาได้พูดถึงประสบการณ์ในชีวิตของเขา ซึ่งมันทำให้เกิดความรู้สึกลึกๆภายในหัวใจของโอหยางโชว
ครั้งนี้ โอหยางโชวได้มาหาเขาเป็นพิเศษ เพื่อทำความรู้จัก เพื่อที่จะได้เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกันและกันอีกครั้ง และมาเชิญเขาไปยังดินแดนของเขา เพื่อให้เขาได้ศึกษาอาวุธร้อนที่นั่น
ในช่วงหลังของเกมส์ ปืนและปืนใหม่เป็นอาวุธหลักของสงคราม หลังจากประวัติศาสตร์เข้าสู้ราชวงศ์หมิง เรือรบต้องมีปืนใหญ่ เพื่อที่จะปกครองมหาสมุทรได้
ระบบมีข้อจำกัดที่เข้มงวดเกี่ยวกับโครงสร้างเทคโนโลยี และเป็นเรื่องยากที่ผู้เล่นจะแยกตัวออกจากข้อจำกัดของภูมิภาคของคน
ยุโรปและอเมริกา พึ่งพาการปฏิวัติอุตสาหกรรม ปืนจึงมาตรฐานของต้นไม้เทคโนโลยีของพวกเขา เช่นเดียวกับที่เมืองอิสระได้มีปืนคาบศิลามาใช้แล้ว
อย่างไรก็ตาม ในภูมิภาคจีน ถึงแม้จะมีปืนอยู่ในช่วงราชวงศ์หมิง แต่เนื่องจากข้อจำกัดในช่วงราชวงศ์ชิง ไม่เพียงพวกเขาไม่ได้พัฒนาเทคโนโลยี แต่ยังถดถอยอีกด้วย
ดังนั้น การสร้างปืนและปืนใหญ่ จึงเป็นเรื่องที่ยากอย่างมากในภูมิภาคจีน
คู่มือการสร้างอาวุธเหล่านี้ ไม่สามารถหาได้ในตลาดหรือการประมูล แม้แต่การใช้โหมดอิสระในเกมส์ รวมถึงไอเท็มพิเศษ พวกมันก็ยังไม่ได้มีพลังทำลายและอำนาจที่ร้ายแรงพอ
แต่การปรากฎตัวของแม็กนัส ได้เปิดประตูสู่ความสำเร็จใหม่
เขาเป็น NPC ชาวตะวันตก นั่นหมายความว่า เขาเติบโตขึ้นมาภายใต้ต้นไม้เทคโนโลยีของตะวันตก และถ้าแม็กนัสและหลิวโม่ทำงานร่วมกัน พวกเขาก็อาจจะสามารถก้าวข้ามคู่มือการสร้าง และสร้างปืนและปืนใหญ่ที่มีพลังทำลายล้างสูงได้โดยตรง
แน่นอนว่าเรื่องนี้ทำได้ยากกว่าชาวตะวันตกที่มีคู่มือการสร้าง อย่างไรก็ตาม อย่างน้อยความเป็นไปได้ของมันก็มีค่ามากพอให้โอหยางโชวลงทุน เพราะเขาไม่ต้องการล้าหลังในสงครามมหาสมุทรในอนาคต
เขาเดินเข้าไปและเคาะประตูบ้านหลังเล็กๆ
“นั่นใคร?” มีเสียงที่ดูตกใจดังออกมาจากภายใน หลังจากนั้น ก็มีชายคนหนึ่งเปิดประตูออกมา เขาสวมชุกเครื่องแบบ หนวดเครารกรุงรัง และมีผมยุ่งเหมือนรังนก
โอหยางโชวเหมือนถูกแช่แข็ง ดูเหมือนว่าภาพลักษณ์ของเขาถูกปรับปรุงและเปลี่ยนแปลงอย่างมากในเกมส์ นอกเหนือจากเสื้อผ้าแล้ว โอหยางโชวยังไม่มั่นใจว่าใช่เขาหรือไม่
“สวัสดีครับ ผมชื่อโอหยางโชว คุณคืออาจารย์หลิวโม่ใช่มั้ย?”
ชายวัยกลางคนเหมือนถูกแช่แข็ง “ใช่ คุณพบผมที่นี่ได้ยังไง?”
โอหยางโชวผ่อนคลาย สบายๆ เมื่อเห็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาเป็นเช่นนี้ เขาพบว่า มันสนุกมากจริงๆ ในเกมส์ เมื่อหลิวโม่พูดคุยเกี่ยวกับอดีตของเขา เขามักพูดถึงป้ายโฆษณาทั้ง 2 ป้ายนี้ และไม่ได้พูดถึงสภาพของตนเองเลย โอหยางโชวเดาว่า เขาอาจจะไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในสภาพไหน
โอหยางโชวไม่ได้ตอบ เขาหัวเราะ แล้วกล่าวว่า “คุณจะไม่เชิญผมเข้าไปหน่อยเหรอ?”
หลิวโม่เป็นคนตรงไปตรงมา และเขาก็ไม่กลัวว่าโอหยางโชวจะมีเจตนาไม่ดี เขาจึงเชิญโอหยางโชวเข้าไปในบ้าน
เมื่อเขาเข้าไปในบ้าน มันดูราวกับเขาเข้าไปในพิพิธภัณฑ์อาวุธร้อน ปืนไรเฟิลและปืนพกชนิดต่างๆ ถูกแขวนไว้ทั่วทุกที่ นอกจากนี้ ยังมีเครื่องมือพิเศษ ที่เอาไว้ผลิตปืนและกระสุน
เมื่อเห็นว่าโอหยางโชวมีความสนใจในอาวุธพวกนี้ หลิวโม่ก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
เขาไม่ได้ถามโอหยางโชวว่ารู้จักชื่อของเขาได้ยังไง เขากลับแนะนำอาวุธกและค่าสถานะต่างๆของพวกมันให้กับโอหยางโชวแทน
โอหยางโชวเข้าใจความรู้สึกของเขาได้ การรับรู้ดังกล่าวเป็นสิ่งที่สำคัญมากสำหรับหลิวโม่
ในสังคมยุคใหม่ หลิวโม่นั้นเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญประวัติศาสตร์อาวุธ ที่มีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งในสิ่งเหล่านี้
สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ไม่เพียงแต่เขามีความรู้เท่านั้น แต่เขายังมีความสามารถในทางปฏิบัติ เฉพาะสถานที่ที่ไม่มีการตรวจสอบเท่านั้น ที่ทำให้หลิวโม่สามารถวิจัยสิ่งที่เขาสนใจได้
แน่นอนว่า แม้ว่าจะมีคนบอกว่าพื้นที่นี้ไม่มีการตรวจสอบ แต่มันก็แค่เพียงเพราะเขาไม่ได้ใช้อาวุธเพื่อนก่อให้เกิดอันตรายกับผู้อื่น ไกอาจึงไม่ได้ติดต่อตำรวจให้จับตัวเขา
หลังจากดูพิพิธภัณฑ์ของหลิวโม่แล้ว โอหยางโชวก็เข้าเรื่อง “วันนี้คุณได้ดูแถลงการณ์ของประธานาธบดีในทีวีแล้วใช่มั้ย?”
หลิวโม่มึนงง “มันคืออะไร?”
โอหยางโชวแทบเป็นลม เขาไม่รู้อะไรเลยจริงๆ คนประเภทนี้ มักจะเป็นคนกลุ่มสุดท้ายที่ถูกนำขึ้นยานอวกาศ
“คุณสามารถเข้าถึงอินเตอร์เน็ตได้ใช้มั้ย?”
“แน่นอน ถ้าไม่อย่างนั้น ผมจะหาข้อมูลได้ยังไงล่ะ?”
“เข้าไปที่เว็บของรัฐบาลสหพันธ์แล้วดูซะ” โอหยางโชวกล่าวอย่างอดทน
“ดูอะไร?”
“ดูไปเถอะ มันสำคัญมากๆ” โอหยางโชวเริ่มใช้โทนเสียงของเพื่อนสนิท เพื่อพูดกับเขา
หลิวโม่ได้สนใจมากนัก บางทีอาจเป็นเพราะว่า มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเจอคนที่รู้จักเขา และผลงานของเขา เขาเปิดแฮนด์เบรนด์ของเขา และเข้าไปยังเว็บไซต์ของรัฐบาลสหพันธ์
บนเว็บไซต์ โพสต์และรายละเอียดเกี่ยวกับการอพยพ ถูกวางไว้ให้ดูได้ง่าย “การอพยพ?”หลิวโม่มองไปที่โอหยางโชวด้วยความไม่มั่นใจ
โอหยางโชวพยักหน้า
เขาตะลึง และเริ่มอ่านบทความ
5 นาทีต่อมา เขาก็อ่านจบ เขาหันมามองโอหยางโชวด้วยความตกใจ “นี่เป็นเรื่องจริงเหรอ?”
“แน่นอน เมื่อเช้าประธานาธิบดีได้แถลงผ่านทีวี วิดีโอน่าจะอยู่ในเว็บไซต์ด้วยเหมือนกัน” โอหยางโชวเข้าใจความสงสัยของเขา
หลิวโม่เปิดเว็บไซต์ของรัฐบาลสหพันธ์อีกครั้ง และเมื่อเขาพบวิดีโอ เขาก็ดูเงียบๆ
โอหยางโชวปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวเป็นเวลา 10 นาที เพื่อให้เขาได้เรียบเรียงความคิดของตัวเอง ก่อนที่จะกล่าวว่า “ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด รัฐบาลจะส่งเครื่องเล่นมาให้คุณพรุ่งนี้ คุณมีแผนแล้วรึยัง?”
เขาหัวเราะอย่างขมขื่น “ผมจะมีแผนอะไรได้? คนที่ไม่ได้อยู่ในสงคมแบบผม จะอพยพไปด้วยหรือไม่ก็คงไม่ต่างกัน”
“อย่าพูดแบบนั้น อย่างน้อย คุณก็ยังมีครอบครัวถูกมั้ย?”
หลิวโม่เงียบไปซักพัก ก่อนจะกล่าวว่า “ใช่ และผมยังเป็นลูกชายที่น่าอับอายอีกด้วย ผมควรจะไปเยี่ยมพ่อแม่ของผม แต่ผมไม่รู้ว่าพวกเขาจะจำผมได้มั้ย”
ในชีวิตที่แล้วของเขา หลิวโม่พลาดโอกาส เพราะเขามัวแต่คิดและพิจารณา และมันเป็น 1 ในสิ่งที่ทำให้เขาเสียใจที่สุด และโอหยางโชวก็ไม่ต้องการให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย
“ขอบคุณมากนะน้องชาย” หลิวโม่กล่าวอย่างจริงจังกับโอหยางโชว
โอหยางโชวกล่าวว่า “ถูกต้อง เราเป็นพี่น้องกัน ในเมื่อคุณอายุมากกว่า ผมจะเรียกคุณว่าพี่ชาย ความจริง ผมเล่น Earth Online มาตั้งแต่เริ่มแรก และมีผลเล็กๆน้อยๆ ทำไมคุณไม่มาช่วยผมในเกมส์ละ แล้วพวกเราพี่น้อง จะได้ทำงานใหญ่ร่วมกัน”
“โอเค ตราบใดที่คุณไม่ดูถูกผม ผมก็จะทำ”
ระหว่างทั้ง 2 คน มีบางสิ่งที่พิเศษ แม้เวลาจะผ่านไป คุณก็ไม่สามารถสนทนาอย่างลึกซึ้งอย่างพวกเขาได้ มันดูราวกับว่า พวกเขาเกิดมาเพื่อเป็นเพื่อนสนิทกัน
“พี่ใหญ่หลิวอย่าได้ถ่อมตัว ผมเชื่อว่าการศึกษาเกี่ยวกับอาวุธร้อนของพี่ชาย จะสามารถเปิดฟ้าใหม่ของเกมส์ได้อย่างแน่นอน” โอหยางโชวกล่าว
“นายกำลังบอกว่า ฉันยังสามารถวิจัยอาวุธร้อนในเกมส์ได้?” ดวงตาของเขาเปล่งประกายขึ้น
“ถูกต้อง!”
“เยี่ยมเลย ฉันไม่สามารถทนรอได้แล้ว” หลิวโม่ตื่นเต้นมาก
แฟนเพจ : TWOแปลไทย