Chapter 17: โจรร้ายอันธกาลระดับตำนาน – วาร์ตัน
พ้นออกมาจากป่าพงไพรอันเป็นความลับตรงบริเวณด้านนอกของอาณาเขตเมืองรัตติกาลนั้นก็คือหุบเขาอันธกาล
ในข้อมูลเบื้องหลังของเกมนั้น สถานะของหุบเขาอันธกาลนั้นคือสถานที่หลฐซ่อนของกลุ่มอันธพาลอันธกาลอันโด่งดัง พื้นที่ทั้งหมดนี้นั้นเต็มไปด้วยโจรอันธกาล ระดับ 20 คนเร่ร่อนอันธกาลระดับ 23 และ โจรร้ายอันธกาลระดับ 25
ใน{REBIRTH}ถึงแม้ว่ามอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์จะมีพลังชีวิตที่ต่ำ พวกมันก็ดุร้ายมาก!
ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมผู้สร้างนั้นคิดเมื่อพวกเขานั้นออกแบบมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์แบบนี้นั้น มอนสเตอร์พวกนี้นั้นสามารถที่จะตั้งปาร์ตี้และสนับสนุนกันในการต่อสู้ได้แบบปาร์ตี้ที่แท้จริงได้ด้วยซ้ำ!
ในช่วงเวลาที่หวังหยู่เข้ามาสู่หุบเขาอันธกาลแล้ว เขาก็ถูกล้อมรอบโดยเหล่ามอนสเตอร์ในทันที
{ โจรอันธกาล (ระดับ20) }
พลังชีวิต : 3000
มานา : 500
สกิล : [ครอสโบว์ช็อต] [การโจมตีด้วยพิษ] (ทำความเสียหายอย่างต่อเนื่อง)
{ คนเร่ร่อนอันธกาล (ระดับ23) }
พลังชีวิต : 2500
มานา : 2500
สกิล : [การโจมตีด้วยทราย] (ทำให้ติดสถานะตาบอด) [รัด]
{ โจรร้ายอันธกาล (ระดับ 25) }
พลังชีวิต : 4500
มานา : 200
สกิล : [ความคงทน] [หมัดระเบิดอันรุนแรง]
เมื่อมองไปที่สถานะของเหล่ามอนสเตอร์พวกนี้ ใครบางคนก็สามารถที่จะบอกได้ทันทีถึงความเลวร้ายและความไม่ซื่อสัตย์ของเหล่าผู้สร้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนเร่ร่อนอันธกาล! ไม่เพียงแต่มันสามารถที่จะฟื้นฟูเลือดได้ มันยังทำให้เกิดสถานะตาบอดอีกด้วย!
ใน {REBIRTH}สถานะที่ส่งผลกระทบตาบอดนั้นเป็นเรื่องที่ง่ายมากที่ทำให้ผู้เล่นโจมตีพลาด!
“โอ้โห! เด็กน้อยที่เลวร้ายนี่มาจากที่ไหนกัน? ทำไมมึงถึงกล้าที่จะเข้ามาในอาณาเขตของท่านขุนนาง? กินกระบี่ของกูซะ!”
ในขณะที่หวังหยู่นั้นยังคงมองไปที่ค่าสถานะของมอนสเตอร์ทั้งสามตัวนี้ โจรร้ายอันธกาลก็ตะโกนขึ้นอย่างฉับพลันและฟาดดาบใส่เขา
เมื่อฟังเสียงตะโกนของโจรร้ายอันธกาล โจรอันธกาลที่อยู่ใกล้ๆก็หยิบหน้าไม้ออกมาและยิงลูกศรไฟใส่หวังหยู่
พร้อมกับการก้าวเท้าเล็กๆของหวังหยู่ก็บิดตัวและหลบการฟันของโจรร้ายอันธกาล ในขณะที่ก็ฟาดใส่ลูกธนูกลางอากาศ หวังหยู่ก็พุ่งเข้าใส่คนเร่ร่อนอันธกาลในทันที
คนเร่ร่อนอันธกาลนั้นมีสกิลควบคุมสถานะและทนทานอย่างไม่น่าเชื่อ ดังนั้นมันจะต้องตายก่อน!
เมื่อเห็นหวังหยู่นั้นพุ่งมาหา คนเร่ร่อนอันธกาลนั้นก็ใช้ [การโจมตีด้วยทราย] ในทันที และล้วงเข้าไปในกระเป๋าตรงเอวและปาฝุ่นควันออกมาอย่างเหี้ยมโหด และก็ทำให้เกิดหมอกสีขาวด้านหน้าของหวังหยู่
เมื่อเห็นหมอกแล้วหวังหยู่ก็หัวเราะและเขาก็พุ่งไปทางขวาและก็ปล่อย [หมัดกระแทก] ใส่แก้มของคนเร่ร่อนอันธกาลและก็กระแทกเข้ามันอย่างรุนแรงกับพื้น
ตาบอดนั้นสามาถรที่จะใช้กับผู้เล่นคนอื่น แต่ไม่ใช่หวังหยู่!
การสัมผัสการเคลื่อนไหวของอากาศรอบๆเขานั้นและเจตนาฆ่าจากเหล่ามอนสเตอร์นั้นเล็ดลอดออกมา หวังหยู่ก็สามารถที่จะระบุตำแหน่งของพวกมันได้อย่างง่าย เขาแม้กระทั่งบอกได้ว่าโจรอันธกาลที่หลบซ่อนอยู่ในตำแหน่งที่คนเร่ร่อนอันธกาลนั้นเคยอยู่ในตอนแรกด้วยซ้ำ!
หวังหยู่นั้นใช้ [ลูกเตะด้านข้าง]กระแทกใส่มันและทำให้คนเร่ร่อนอันธกาลนั้นมึนงงและหลังจากนั้นก็จับไปที่คอของมัน
-638
-824
-1123
-100
การโจมตีของเขาทั้งสามครั้งนั้นเกินกว่า 160% ความสมบูรณ์แบบ และทำให้พลังชีวิตของคนเร่ร่อนอันธกาล 2500หน่วยนั้นหายไปในทันที!
เขาก็บิดตัวอีกครั้งหนึ่ง หวังหยู่ก็หลบการโจมตีระลอกที่สองจากโจรอันธกาลและโจรร้ายอันธกาลได้ เขาก็ยืดมือออกไปทั้งสองข้างหวังหยู่ก็ดึงโจรอันธกาลเข้ามาในแขนของเขาและเขาก็ปลดปล่อยคอมโบใส่หัวของมันอีกรอบ พร้อมกับเสียงกรีดร้องอันน่าโหยหวนแล้ว โจรร้ายก็ระเบิดกลายเป็นแสงสีขาวและตายลง
“[ความคงทน] พร้อมกับตะโกนขึ้น ร่างของโจรร้ายนั้นก็ห่อหุ้มไปด้วยแสงสีทอง อย่างไรก็ตามสำหรับหวังหยู่แล้วการกระทำเช่นนี้นั้นเปล่าประโยชน์อย่างแท้จริง ตั้งแต่การโจมตีของเขาทั้งหมดนั้นเกิน 110% ของความสมบูรณ์แบบแล้ว การโจมตีทั้งหมดของเขานั้นก็สร้างความเสียหายจริง!
ไม่สำคัญที่ว่าพลังชีวิตและพลังป้องกันของโจรร้ายนั้นมีมากแค่ไหน มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับเป้าหมายที่มีชีวิตของหวังหยู่!
[เตะด้านข้าง]!
บีบคอ!
[หมัดกระแทก]!
[เข่าลอย]!
[ระลอกคลื่น]!
{ ดิ้ง! }
พร้อมกับแสงสว่างวาบสีขาว โจรร้ายอันธกาลก็หายไปและดรอปกระบี่ทิ้งไว้
{ กระบี่โค้งใหญ่ (เหล็ก) }
พลังโจมตีกายภาพ : 19-24
พลังโจมตีเวทย์มนตร์ : 0-0
ระดับที่ต้องการ : 25
เมื่อหยิบไอเทมขึ้น หวังหยู่ก็ตระหนักได้ว่ามันเป็นแค่ขยะระดับเหล็กและก็โยนมันทิ้งไว้ในกระเป๋าอย่างผิดหวัง
นอกจากบอสแล้ว อัตราการดรอปของมอนสเตอร์นั้นต่ำมาก! ทำยังไงมันถึงสามารถที่จะหาอุปกรณ์ดีๆได้จากพวกมันละ?
ตั้งแต่ที่หวังหยู่นั้นสู้กับมันข้ามระดับ โซโลและต่อสู้กับมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ด้วยตัวคนเดียวแล้ว แก็งค์โจรร้ายอันธกาลทั้งสามคนก็ให้ค่าประสบการณ์ที่เยอะกับหวังหยู่ เขานั้นได้รับเงินตัวละสองเหรียญเงินจากพวกมันด้วย! มันเหมือนกับว่ากลุ่มโจรร้ายนี้มันค่อนข้างที่จะร่ำรวยมาก
“เงินที่ดีและประสบการณ์ที่เยี่ยม! สถานที่นี่ไม่เลวเลยนี่นา!”หวังหยู่ยิ้มกับตัวเองเมื่อเขาวิ่งเข้ากลุ่มต่อไปที่เขาเห็น
เมื่อเปรียบเทียบกับมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์แล้ว หวังหยู่ก็ต้องการที่จะสู้กับมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ให้มากกว่านี้ ศิลปะการต่อสู้ที่เขาเรียนทั้งหมดนั้นมาเพื่อจัดการกับมนุษย์ทั้งหมด การใช้มันกับพวกสัตว์ป่าแล้วมันก็ไม่ได้เป็นอะไรที่มากกว่าการฆ่าสัตว์!
ตั้งแต่ผู้เล่นส่วนมากนั้นยังคงอยู่ระดับประมาณ 11หรือ12 ก็มีเพียงคนเดียวทั่วทั้งเมืองรัตติกาลที่มีความสามารถเพียงพอที่จะเก็บระดับข้ามขั้น10ระดับและฆ่ากลุ่มโจรร้ายเหล่านี้ ด้วยเหตุนี้นี่เองหุบเขาอันธกาลนั้นมันก็ปราศจากผู้เล่นอื่นและกลายเป็นสถานที่ล่าส่วนตัวของหวังหยู่!
การควบคุมของศิลปะการต่อสู้หวังหยู่นั้นเกินระดับความสมบูรณ์แบบมานานแล้ว ด้วยเหตุนี้นี่เองทุกการโจมตีที่เขาใช้นั้นเกินกว่า 150% ความสมบูรณ์แบบและทุกคอมโบนั้นก็จัดการมอนสเตอร์ได้หนึ่งตัวอย่างแน่นอน
เมื่อเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์และระดับเอไอที่ต่ำของพวกมันแล้ว หวังหยู่ก็พัฒนาวิธีการที่มีประสิทธิภาพที่สุดในการสังหารพวกมันได้
พร้อมกับความเสียหายที่สูงของเขาและการโจมตีที่แม่นย่ำและผลกระทบที่ไม่น่าเชื่อของวิธีการโจมตีแล้ว หวังหยู่ก็สังหารหมู่มอนสเตอร์ในหุบเขาอันธกาลได้อย่างง่ายดายและรวดเร็ว!
เมื่อผู้เล่นคนอื่นนั้นสู้กับมอนสเตอร์ระดับเดียวกัน พวกเขานั้นก็ใช้แรงกับมันเป็นจำนวนมาก แต่เมื่อหวังหยู่นั้นสู้กับมอนสเตอร์ระดับที่สูงกว่าเขา10ระดับแล้ว ความเร็วในการล่ามอนสเตอร์ของเขานั้นก็เร็วกว่าของผู้เล่นที่ฆ่ามอนสเตอร์ระดับเดียวกันซะอีก! นี่เป็นสิ่งที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน!
หลังจากที่สังหารโจรร้ายอันธกาลตัวสุดท้ายแล้ว หวังหยู่ก็เลื่อนระดับเป็นระดับ 15
มอนสเตอร์นับร้อยทั่วทั้งหุบเขาอันธกาลนั้นไม่มีแม้แต่ตัวเดียวที่ดรอปอุปกรณ์เลยซักครั้ง! มีเพียงไม่กี่สิ่งที่หวังหยู่สามารถหยิบได้ก็คือผงหินปูนจำนวนมากและยาพิษที่ดรอปมาจากคนเร่ร่อนอันธกาล
ถึงแม้ว่าหวังหยู่นั้นจะไม่ได้ใช้ไอเทมพวกนี้เขาก็รู้ว่าเขาก็ยังขายพวกมันได้ในร้านคาบางเหรียญได้! ไม่มีใครที่จะพลาดโอกาสที่จะได้เงินหรอก หวังหยู่นั้นก็เก็บพวกมันทั้งหมดเข้าไปในกระเป๋าของเขา
โชคดีในเกมนี้ที่ไอเทมสามารถที่จะรวมกันเป็นกอง 99ไอเทมได้ มิฉะนั้นละก็กระเป๋าของหวังหยู่นั้นก็จะเต็มไปด้วยกองขยะนานแล้ว
“น่ารังเกียจ! ใครกันที่กล้าฆ่าลูกน้องของฉัน?”
เพียงแค่หวังหยู่นั่งลงและกำลังจะฟื้นฟูมานาของเขา และเสียงคำรามอันโกรธแค้นก็ดังออกมาจากส่วนลึกของหุบเขา
เมื่อฟังเสียงนี้ตาของหวังหยู่ก็สว่างวาบขึ้นและเขาก็ตะโกนอย่างตื่นเต้นกับตัวเอง “นั่นมันบอส!”
ก่อนที่หวังหยู่จะตะโกนเสร็จแล้ว โจรร้ายตัวใหญ่ที่สวมเกราะสีเงามันเงาก็เกิดขึ้นตรงจุดเกิดด้านหลังหินบางก้อน
{ ตำนานโจรร้ายอันธกาล – วาร์ตัน (ระดับ-???)(บอสระดับเงิน) }
พลังชีวิต : 200000
มานา : 1500
สกิล : [พุ่งเข้าชน] [หมัดทำลายภูผา] [วายุสลาตัน]
หวังหยู่เริ่มกระสับกระส่ายเล็กน้อยหลังจากที่มองไปที่ค่าสถานะของบอส
ตั้งแต่ที่หวังหยู่ไม่สามารถที่จะเห็นระดับของบอสได้ มันก็หมายความว่ามันมีระดับที่มากกว่าเขา 20ระดับ และอย่างน้อยก็ระดับ 35!
จุดสำคัญอีกจุดหนึ่งก็คือบอสตัวนี้มีชื่อ!
บอสสองตัวก่อนหน้านี้ที่เขาสังหารไปทั้งคู่ก็ไม่มีชื่อแต่ตัวที่เขาเผชิญหน้านี้อยู่มันมี!
“ดังนั้นนายก็คือไอ้บัดซบที่กล้าจะฆ่าลูกน้องของขุนนางวาร์ตันคนนี้อย่างงั้นเรอะ? เตรียมตัวตายซะ!” เมื่อเห็นหวังหยู่ วาร์ตันก็พูดตามสคริปต์และหลังจากนั้นก็ใช้ [พุ่งเข้าชน]ใส่ทิศทางของหวังหยู่ในทันที
หวังหยู่รีบหลบหนีในทันทีและประหลาดใจที่ว่าบอสตัวนี้นั้นสามารถที่จะใช้คอมโบได้ด้วย! หลังจากที่มันใช้ [พุ่งเข้าชน] แล้ววาร์ตันก็ใช้สกิลต่ออย่าง [หมัดทำลายภูผา] ตรงตำแหน่งที่หวังหยู่เคยอยู่
หวังหยู่นั้นช็อคมาก และก็รีบเพิ่มความเร็วของเขาในทันทีที่เขาลงพื้น และก็เปลี่ยนกลายเป็นภาพติดตาและหลบการโจมตีนั้นได้อย่างง่ายดาย
{ เงาราชาหมาป่า – [โกสต์] : ความเร็วเคลื่อนที่เพิ่มขึ้น 200%เป็นเวลา 3นาที คูลดาวน์การใช้งาน : 180วินาที }
อย่างไรก็ตามวาร์ตันนั้นโหดเหี้ยมอย่างไม่น่าเชื่อและก็ใช้ [วายุสลาตัน]ในทันทีหลังจากที่ [หมัดทำลายภูผา]นั้นล้มเหลว แล้วเขาก็หมุนตัวและขยับตัวเข้าหาหวังหยู่อีกครั้ง
เมื่อเผชิญหน้ากับบอสเงินระดับ35แล้ว หวังหยู่ก็ระมัดระวังตัวมาก ถ้าการโจมตีไหนโดนเขาละก็เขาจะมีโอกาสที่ยังรอดชีวิตอยู่ได้ยังไง?
เขาก็กระโดดกลับหลังอีกครั้ง หวังหยู่ก็ใช้ [ระลอกคลื่น] ใส่พื้นที่เขาเคยอยู่ พร้อมกับแรงผลักดันเพิ่มเติมจาก [ระลอกคลื่น]
หลังจากที่หมุนตัวหลายรอบแล้ว วาร์ตันก็ช้าลงเรื่อยๆและก็หยุดลง
“สมกับบอสรูปร่างมนุษย์! ถ้าเขาอยู่ในโหมดอิสระละก็ ฉันไม่สามารถที่จะจินตนาการได้เลยว่ามันจะยากขนาดไหนที่จะจัดการกับมันได้”หวังหยู่พึมพำ เมื่อใช้ประโยชน์เมื่อสกิลของวาร์ตันนั้นกำลังติดคูลดาวน์อยู่ หวังหยู่ก็เริ่มโจมตี
ในป่าด้านนอกเมืองรัตติกาล มีกลุ่มผู้เล่นเกิน10คนนั้นเดินเข้าไปในหุบเขารัตติกาลในขณะที่จัดการกับก็อบลินบนเส้นทางของพวกเขาในเวลาเดียวกัน
“โทมนัส นายมั่นใจนะว่าข้อมูลนั้นมันถูกต้อง? พวกเราเดินทางมาไกลและพวกเราก็ยังไม่เห็นบอสสักตัว!”นักรบโบกดาบใหญ่ของเขาไปมาและเขาก็ฟันก็อบลินที่ล้อมรอบไปเรื่อยๆ
“พี่ชายไลท์ หลังจากที่พวกเราผ่านป่าพรไพรนี้ได้ก็จะถึงหุบเขาที่ฉันพูดถึง ในช่วงระยะเวลาเบต้าเทสต์นั้นผมก็ผ่านพื้นที่นี้มาแล้วและเห็น นักดาบวอยด์สู้กับบอสที่นี่!”โจรที่ชื่อโทมนัสตอบกลับ
“จะดีกว่าถ้านายไม่โกหกกับฉัน!”นักรบขมวดคิ้ว
“ไม่ ไม่! พี่ชายไลท์ ได้โปรด! ผมไม่เคยกล้าที่จะโกหกพี่เลย!”โจรรีบส่ายหัวและพูด
ทันใดนั้นหนึ่งในผู้เล่นด้านหน้าก็ตะโกนขึ้นอย่างฉับพลัน “พี่ชายไลท์! มันมีหุบเขาด้านหน้าพวกเรา!”
อาชีพนักแม่นปืนนั้นมีสกิลติดตัวที่ชื่อ [ดวงตาวิหค]ที่ซึ่งทำให้พวกเขามองได้ระยะไกลขึ้น
“นายเห็นบอสหรือเปล่า?”ทั้งปาร์ตี้รีบถามขึ้น
“ผมเห็นมัน! ผมเห็นมัน!”นักแม่นปืนตะโกนอย่างตื่นเต้นและมองกลับไปข้างในหุบเขา
“ผมเห็น....หื้อ? นั่นมันอะไร?”นักแม่นปืนพูดขึ้นในฉับพลัน
“มีอะไรผิดปกติอย่างงั้นเหรอ?”เมื่อฟังคำพูดบางคนก็ถามขึ้นอย่างสงสัย
“มันเหมือนกับว่ามีใครบางคนสู้กับบอสอยู่แล้ว!”เขาตอบกลับด้วยความมึนงง
“โอ้? มีคนเยอะไหม? ถ้ามันไม่เยอะละก็หลังจากนั้นพวกเราก็จะไปปล้นมันกัน! ถ้ามันเยอะละก็หลังจากนั้นพวกเราก็เพียงแค่รอบอสมันกวาดล้างพวกมันไปก่อน!”พี่ชายไลท์ตอบกลับ
“มันไม่ได้มีคนเยอะครับพี่! มีเพียงแค่คนเดียว!”นักแม่นปืนอีกคนก็ตอบกลับ
