บทที่ 39 พนักงานเย่อหยิ่ง (อ่านฟรี)

 

 

ในช่วงสามวันที่ผ่านมา พัดลมขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ทุกๆวัน จะมียอดขายอย่างน้อยๆ 100 เครื่อง และยอดขายมีแต่จะเพิ่มขึ้นทุกๆวัน บนท้องถนนผู้คนส่วนใหญ่ต่างพูดคุยกันถึงเรื่องที่ลูกหลานของตัวเองซื้อพัดลมให้ครอบครัว เหมือนกับที่เคยซื้อทีวีสีขนาดใหญ่ให้มาก่อน

 

ผู้จัดการซูสั่งให้เอาพัดลมมาลงเพิ่มอีก 200เครื่อง ด้วยเพราะห้างสรรพสินค้าส่วนใหญ่ปิดทำการเร็วเกินไป ผู้คนที่ต้องทำงานจึงไม่มีเวลาออกไปซื้อ แต่ที่สหกรณ์ไม่เหมือนกัน ที่นี่ปิดตอนสองทุ่ม พอหลังจากเลิกงาน ผู้คนต่างมากันไปซื้อพัดลมที่สหกรณ์ ดังนั้นยอดขายพัดลมของสหกรณ์จึงสูงที่สุด

 

เมื่อไม่กี่วันก่อน ผู้จัดการซูยังรู้สึกเสียดายที่ใช้เงิน 10,000 หยวนมาประกันเพื่อเอาพัดลมหนึ่งร้อยเครื่องมาลงขาย แม้ว่าวิธีการนี้มีความปลอดภัยกว่าการซื้อสินค้ามาขายเอง แต่ยังต้องจ่ายค่าประกันสินค้าอยู่ที่ 10,000 หยวน

 

ตอนนี้ ผู้จัดการซูไม่คิดอย่างนั้นแล้ว ไม่กี่วันที่ผ่านมา พัดลมไฟฟ้านี้ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ทั้งที่ยังไม่ถึงช่วงเวลาที่ร้อนที่สุดของปีด้วยซ้ำ และราคามีแต่จะดีขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีความเสี่ยงใดใด ทั้งยังทำกำไรโดยที่ไม่ต้องลงทุนอะไรเลย

 

ไม่ใช่แค่ร้านค้าสหกรณ์เท่านั้น แต่ห้างส่วนใหญ่ก็เริ่มสั่งสินค้าให้เอามาลงเพิ่ม นี่ยังไม่ถึงวันหยุดสุดสัปดาห์เลย แต่พัดลมไฟฟ้าใกล้จะหมดสต็อกแล้ว พัดลมยี่ห้ออื่นที่ขายอยู่ในห้างตอนนี้ล้วนขายไม่ออก คนส่วนใหญ่ที่มาซื้อพัดลมต่างก็นึกถึงแต่ยี่ห้อเฟิงหยู่เท่านั้น

 

ผลิตโดยโรงงานผลิตเครื่องยนต์ ราคาถูก, ทันสมัย, เบาสะดวกและปลอดภัย ห้างสรรพสินค้าอันดับหนึ่งติดป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ไว้หน้าห้างเพื่อประชาสัมพันธ์พัดลมไฟฟ้านี้

 

เป็นอีกครั้งที่เฝิงหยู่เรียกประชุมพนักงานทั้งหมดที่คลังสินค้า ประการแรกคือการฉลองความสำเร็จที่ยอดขายพัดลมยี่ห้อเฟิงหยู่พุ่งกระฉูด หลายวันนี้ทุกคนต่างทำงานอย่างหนัก เฝิงหยู่จึงให้โบนัสพิเศษแก่พนักงานทุกคน เป็นเงินจำนวน 20 หยวนเพื่อตอบแทนพวกเขา ประการที่สอง เฝิงหยู่ต้องการฝึกอบรมพวกเขาเกี่ยวกับวิธีจัดการกับลูกค้า

 

"เสี่ยวหยู่ ถ้าพวกเราปฏิบัติกับลูกค้าเช่นนี้ แล้วพวกเขายังอยากจะซื้อสินค้าของพวกเราอีกหรือ?" หลี่ซื่อเฉียงขมวดคิ้ว เฝิงหยู่คิดบ้าอะไรอยู่!

 

ทุกคนมีความสุขที่ได้รับเงินโบนัส แต่พวกเขาไม่อาจยอมรับวิธีการการปฏิบัติต่อลูกค้าของเฝิงหยู่ เฝิงหยู่บอกกับพวกเขาว่า เมื่อลูกค้ามาถึงพวกเขาไม่จำเป็นต้องยิ้มแย้มต้อนรับ ไม่ต้องเสิร์ฟน้ำชาหรือชวนดูดบุหรี่ พวกเขาต้องแสดงท่าทางเหมือนกับว่ารำคาญเต็มที ยิ่งลูกค้าอยากซื้อก็ยิ่งไม่ต้องขาย!

 

พัดลมยี่ห้อเฟิงหยู่เพิ่งได้รับความนิยมเฉพาะในเมืองปิงเท่านั้น เฝิงหยู่ยังไม่มีช่องทางจำหน่ายไปยังเมืองต่างๆ แต่เฝิงหยู่รู้ว่าจะต้องมีนักธุรกิจหัวใสเข้ามาติดต่อการค้ากับเขาอย่างแน่นอน เพราะยอดขายของพัดลมเฟิงหยู่สูงมากในเมืองปิง!

 

ลูกค้าเอาเปรียบร้านค้า ร้านค้าเอาเปรียบผู้บริโภค สัจธรรมโลก

 

ในตอนที่พัดลมยี่ห้อเฟิงหยู่ติดตลาดจนสินค้าขาดตลาด จะต้องมีนักธุรกิจหลายคนที่อยากจะติดต่อซื้อขายพัดลมในราคาขายส่ง เฝิงหยู่จึงไม่กังวลว่าพัดลมของเขาจะขายไม่ออก

 

นอกจากนี้ เฝิงหยู่ยังเตรียมการป้องกันกับปัญหาที่จะเกิดกับโรงงานผลิตเครื่องยนต์แล้ว เขาให้อู๋จื้อกางไปบอกหัวหน้าจ้าว ว่ามีผู้ประสงค์ร้ายปล่อยข่าวลือว่าโรงงานผลิตสินค้าที่ด้อยคุณภาพ เพื่อคิดจะขอค่าชดเชย

 

หัวหน้าจ้าวจึงนำเรื่องนี้ไปรายงานผู้จัดการหลี่ทันที ผู้จัดการหลี่จึงออกแถลงการณ์ต่อสาธารณชนว่าโรงงานไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพัดลมยี่ห้อเฟิงหยู่ โรงงานเพียงปล่อยเช่าคลังสินค้าให้กับบริษัทการค้าไท่หัวเท่านั้น

 

มีนักธุรกิจบางรายเดินทางไปที่โรงงานผลิตเครื่องยนต์ เนื่องจากพวกเขาต้องการรับสินค้าโดยตรงจากแหล่งที่มา แต่ทุกคนล้วนถูกปฏิเสธจากโรงงานผลิตเครื่องยนต์ พวกเขากล่าวว่าโรงงานนี้ไม่ได้ผลิตพัดยี่ห้อเฟิงหยู่ ไม่เคยผลิตเลย! ผู้ที่ยืนกรานว่าโรงงานเครื่องยนต์ผลิตพัดลมยี่ห้อเฟิงหยู่จะถูกยามที่อยู่หน้าโรงงานไล่ตะเพิดกลับไป

 

นักธุรกิจเหล่านี้ไม่มีทางเลือกอื่น จึงต้องตามหาจากบริษัทที่จดเครื่องหมายการค้ายี่ห้อเฟิงหยู่ แล้วจึงรู้ว่าเป็นบริษัทการค้าไท่หัว

 

ทันทีที่นักธุรกิจเหล่านี้เข้าไปในคลังสินค้าของบริษัทการค้าไท่หัว พวกเขาต่างก็ขมวดคิ้ว  ไม่ใช่เพราะสถานที่ตั้งของคลังสินค้าย่ำแย่ นักธุรกิจเหล่านี้มาจากทางใต้ จึงเคยเห็นบริษัทที่ตั้งอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆมานักต่อนัก สิ่งที่ทำให้พวกเขาประหลาดใจคือ ในคลังสินค้าบรรจุสินค้าได้เพียงน้อยนิด มีพัดลมเพียงไม่กี่ร้อยเครื่องอยู่ในคลังสินค้า? หรือแม้แต่โกดังยังมีสินค้าในสต็อกไม่เพียงพอ?

 

"ไม่ทราบว่า ที่นี่คือบริษัทการค้าไท่หัวใช่ไหม? พัดลมยี่ห้อเฟิงหยู่เป็นสินค้าจากบริษัท ของคุณหรือเปล่า?" จางรุ่ยคุนนักธุรกิจจากเมืองเสินถามอย่างสุภาพ

 

"นายเป็นใคร? ก็ใช่ พัดลมยี่ห้อเฟิงหยู่เป็นสินค้าจากบริษัทของเรา แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณ?" อู๋จื้อกางกล่าว

 

จางรุยคุนตกใจมาก ทำไมพนักงานของบริษัทจึงมีท่าทีเช่นนี้? แต่ก็ช่างมันเถอะ พอคิดถึงกำไรที่จะได้ เขาจึงอดทน

 

"นี่คือนามบัตรของฉัน ฉันเป็นผู้จัดการทั่วไปของบริษัทการค้าจินหยวน ฉันต้องการพูดคุยกับผู้จัดการของเธอ" จางรุ่ยคุนกล่าว

 

"ไม่ว่าง! ผู้จัดการของเราไม่ว่าง คุณไม่เห็นหรือว่าผมกำลังยุ่ง? คุณมาจากไหนก็กลับไปทางนั้น" อู๋จื้อกางพูดหยาบคาย

 

จางรุ่ยคุนพูดอะไรไม่ออก และคิดกับตัวเองว่า "คนๆนี้ประสาทเสียหรือเปล่า? ฉันมาที่นี่เพื่อคุยธุรกิจกับเจ้านายของแก แกไม่กลัวว่าเจ้านายจะรู้ท่าทีแย่ๆที่แกปฏิบัติกับต่อลูกค้าหรือไง? ถ้าเป็นพนักงานจากบริษัทของฉัน แกโดนไล่ออกไปนานแล้ว!

 

รอให้ฉันเจอเจ้านายแกก่อนเถอะ!

 

จางลุ่ยคุนฝืนฉีกยิ้มอีกครั้ง ในเวลาเดียวกัน เขาเอากล่องบุหรี่ยี่ห้อหนึ่งออกจากกระเป๋าหน้าอก แล้วส่งบุหรี่มวนหนึ่งให้อู๋จื้อกางที่อยู่ด้านหน้าเขา: "น้องชาย รับบุหรี่ไปสิ”

 

“ไปให้พ้นๆเลย! ที่นี่เป็นคลังสินค้า คิดว่าจะสูบบุหรี่ได้หรือไงกัน” อู๋จื้อกางตะคอก

 

จางลุ่ยคุนหุบยิ้มลงทันที แล้วเอาบุหรี่กลับมาใส่ในซอง พอครุ่นคิดสักพัก ก็ส่งซองบุหรี่ให้ทั้งซอง "น้องชาย อย่าโกรธไปเลย มันเป็นความผิดของฉัน เธอรับบุหรี่นี้ไว้ละกัน ฉันมาอที่นี่เพื่อเจรจาธุรกิจกับเจ้านายของเธอ ฉันต้องการซื้อพัดลมยี่ห้อเฟิงหยู่จำนวนหนึ่ง"

 

จางลุ่ยคุนรับซองบุหรี่แล้วเอาใส่กระเป๋า จากนั้นมองไปที่จางรุ่ยคุน: "คุณต้องการซื้อพัดลมของพวกเรา? ทำไมไม่บอกให้เร็วหน่อย? "

 

จางรุ่ยคุนอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตำ เขาคิดว่า: "ฉันก็อยากจะพูด แต่นายไม่ให้โอกาสฉันพูดเลยไม่ใช่หรือไง?" แต่เขาได้แต่ยิ้มรับ และพยักหน้าของเขาเท่านั้น: "ใช่ ใช่ ใช่ ฉันลืมบอกเอง "

 

อู๋จื้อกางแสดงสีหน้าประหนึ่งว่า "มันเป็นความผิดของคุณเองนะ" และถามกลับ "แล้วคุณอยากเป็นตัวแทนลงขายพัดลมสักกี่เครื่องกัน?"

 

"ตัวแทนขาย?" จางรุ่ยคุนแสดงสีหน้าสงสัย "ตัวแทนขายอะไรกัน? ฉันต้องการซื้อสินค้าส่งไปขายที่เมืองเสิน"

 

"ซื้อสินค้า? คงจะไม่ได้ บริษัทของเราต้องการแค่ตัวแทนขายเท่านั้น! ตอนนี้พวกเรามีสินค้าในสต็อกไม่มากนัก แค่จะขายกันเองยังไม่พอเลย" อู๋จื้อกางโบกมือบอกปัด จากนั้นเขาก็หันหลังไปจัดการงานของตนเองต่อ

 

จางรุ่ยคุนรั้งตัวอู๋จื้อกางไว้ "น้องชาย, น้องชาย เธอน่าจะมีตำแหน่งสูงในบริษัทใช่ไหม?  รวบกวนช่วยฉันหน่อย ขายให้ฉันบ้างเถอะ ไม่ต้องเยอะก็ได้ หนึ่งพันเครื่องก็พอ ฉันจะให้จ่ายให้เธอ 1 หยวนต่อหนึ่งเครื่อง"

 

อู๋จื้อกางสะบัดมือของจางรุ่ยคุนออกและชี้ไปที่ประตูคลังสินค้า: "คุณต้องการติดสินบนผมหรือ? ออกไป!"

 

"น้องชาย, ถ้าเธอคิดว่า 1 หยวนน้อยเกินไป พวกเรามาเจรจากันก็ได้ว่าเธอต้องการเท่าไหร่" จางรุ่ยคุนอ้อนวอน

 

"ออกไป!" อู๋จื้อกางตะโกน

 

"ขอโทษ ขอโทษ น้องชาย มันเป็นความผิดของฉัน อันเป็นจริง ฉันเองยังเกลียดการติดสินบน แต่คนที่อยู่ทางภาคใต้ต่างก็ทำกันแบบนี้ทั้งนั้น น้องชาย เธอช่วยพูดคุยกับเจ้านายของเธอ ใหขายพัดลมให้ฉันหน่อยได้ไหม? เราสามารถพูดคุยเกี่ยวกับราคาได้ ฉันยินดีที่จะจ่ายให้35หยวนต่อหนึ่งเครื่อง"  จางรุ่ยคุนกล่าว

 

จางรุ่ยคุนคิดคำนวณแล้ว ราคาต้นทุนของพัดลมไฟฟ้าเครื่องหนึ่งอยู่ที่ประมาณ 30 หยวน หากผลิตพัดลมจำนวนมาก ราคาที่เขาเสนอจำทำให้บริษัทการค้าไท่หัวได้กำไร 5 หยวนต่อหนึ่งเครื่อง เขาสั่งพัดลม1,000เครื่อง ทางบริษัทคงได้กำไร 5,000 หยวน!

 

แน่นอนว่าหลังจากที่เขาขนย้ายไปขายที่เมืองเสิน เขาจะขายพัดลมเครื่องหนึ่งในราคา50-60 หยวน เขายังได้รับกำไรประมาน10หยวน

 

"35 หยวน? ยังไม่ถึงราคาต้นทุนเลย! ต้นทุนการผลิตพัดลมรุ่นเล็กราคาประมาณ 40 หยวน และรุ่นใหญ่ประมาณ 50 หยวน เห็นว่าคุณจริงใจนะเนี่ย ผมเลยบอกความลับนี้กับคุณ ถ้าคุณอยากซื้อ 10 โมงเช้าพรุ่งนี้คุณค่อยมาใหม่ เอาตามนี้ละกัน วันนี้ผมยุ่ง ยังมีหลายอย่างที่ต้องทำ" อู๋จื้อกางกล่าว

 

จางลุ่ยคุนกลับไปแล้ว ในเวลาเดียวกันเขาโทรศัพย์หาเพื่อนให้เอาเงินมาเพิ่ม พรุ่งนี้เมื่อเขาพบกับผู้จัดการแล้วเขาต้องซื้อพัดลมไฟฟ้านี้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ยอดขายในเมืองปิงทะลุเป้าขายดีขนาดนี้ เอาไปขายที่เมืองเสินเขาคงรวยเละ

 

สถานการณ์เดียวกันนี้เกิดขึ้นกับคนอีกหลายสิบคน พวกเขาพูดคุยกันหน้าประตู บ้างก็พูดคุยกันในออฟฟิศ แล้วถูกนัดให้มาในเวลา 10.00โมงเช้าของวันพรุ่งนี้ เพื่อพูดคุยกับผู้จัดการ

 

แต่เฝิงหยู่กำลังธุระอยู่ในสำนักงานของโรงงานเครื่องยนต์

 

**หมายเหตุจากผู้แต่ง: ในสมัยนั้น จังหวัดชายแดนภาคใต้โดยเฉพาะพื้นที่ชายฝั่งทะเลมีนักธุรกิจจำนวนมาก นักธุรกิจเหล่านี้ฉลาดหัวใส รู้จักสรรหาสินค้าเพื่อการค้าขาย มีหลายคนที่ร่ำรวยมั่งคั่งจากการรับซื้อของมาขายต่อ