บทที่ 37: ย้อนกลับ!
บทที่ 37: ย้อนกลับ!
โดยปกติแล้ว..ผลของการต่อสู้จะเป็นชัยชนะของไอรอนซอร์ตและคนอื่น มันไม่ได้เป็นการต่อสู้ที่แท้จริงตราบเท่าที่มันเป็นการอุ่นเครื่องสำหรับการสู้รบครั้งใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้น
"รุ่นพี่..เราได้กำจัดออร์คไป 8 ตัวแล้ว!"
คนที่พูดก็คือแซนด์ซอร์ต ดราก้อนสเลเยอร์ปากโค้งเป็นรอยยิ้ม แต่เธอไม่ได้พูดอะไร ไทร์ถอนหายใจและพูดว่า
"เป็นการร่วมมือที่สมบูรณ์แบบ! เทคนิคการต่อสู้ของท่านยังสร้างประสบการณ์เป็นอย่างยิ่ง อืม..มั่นใจในระดับของพวกเราที่จะสามารถทิ้งพวกเราไว้หลังท่าน" ไทร์มองไปบนท้องฟ้า..นี่ตอนเที่ยงแล้วฤดูกำลังเปลี่ยนจากฤดูหนาวไปสู่ฤดูใบไม้ผลิและทำให้อากาศร้อนมาก ไทร์ชี้ไปที่ต้นไม้ที่ร่มรื่นและพูดว่า"
"ไปที่นั่นเพื่อพักผ่อนซักนิดกันเถอะ เป็นไปได้ว่าเราต้องทำภารกิจต่อไปให้เสร็จสิ้นในครั้งเดียวนะ!"
"โอเค" ทั้งสี่คนที่ได้เห็นการต่อสู้อย่างหนักล่วงหน้าแล้วได้กลับมาเคร่งขรึมอีกครั้ง เพราะพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับรางวัลภารกิจด้วยรางวัลเหรียญทอง 30,000 เหรียญ แม้แต่การปราบปรามโจรสามพันหรือสี่พันคนก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับเงินจำนวนนี้ได้
2
6 คนที่กำลังนั่งใต้ต้นไม้ที่นำออกมาแบ่งส่วนกัน โรเซลล์บัตเตอร์ฟลายนำถ้วยใส่ซุปออกจากกระเป๋าเดินทางของเธอ จากนั้นเธอก็ตักน้ำซุปลงในถ้วยแล้วนำไปให้ไทร์
"มาแล้วค่ะ..ลองดื่มดูสิ"
"อ่า..เยี่ยมเลย..ขอบคุณมากนะ" ไทร์กำลังคิดที่จะปฏิเสธแต่กลิ่นหอมจากน้ำซุปเป็นสิ่งที่ดึงดูดและยากที่จะทนไหว จะดีที่สุดถ้าไม่ยับยั้งชั่งใจและดื่มซุปถ้วยนี้ หลังซดไปหนึ่งอึก ซุปอุ่น ๆ ไหลผ่านคอและไหลเวียนไปทั่วร่างกาย นี่เป็นซุปที่แม้แต่ในสภาพอากาศที่ร้อนจัดก็ทำให้รู้สึกอบอุ่นและสดชื่นได้ รสชาติก็ดีมากพอที่จะช่วยคนหนึ่งฟื้นตัวจากการป่วยได้เลย ไทร์รู้สึกว่าซุปนี้สามารถเทียบเคียงกับอาหารที่ปรุงโดยพ่อครัวจักรพรรดิชั้นยอดของอาณาจักร
"อร่อย..อร่อยโคตร ๆ!"
การตะโกนซ้ำในความอร่อยทำให้โรเซลล์บัตเตอร์ฟลายที่จะต้องยับยั้งรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอในขณะที่ด้านเจดสตาร์ก็มาพูดว่า"
"จริง ๆ แล้วบัตเตอร์ฟลายมีคุณสมบัติที่จะเป็นหนึ่งในพ่อครัวจักรพรรดิของอาณาจักรได้ เธอไม่ได้หัวทึบพอที่จะคิดว่าเธอจะออกมาไกลจากครอบครัวของเธอ ถ้าไม่เช่นนั้น..ทำไมเธอถึงต้องมาเสี่ยงชีวิตกับการทำงานเป็นทหารรับจ้างกันล่ะ?"
"เจด..เจดสตาร์..เจ้าพูดอะไรของเจ้าน่ะ!" โรเซลล์บัตเตอร์ฟลายจ้องมองที่เจดสตาร์ เธอรู้สึกว่าการพูดแบบนั้นต่อหน้ารุ่นพี่นั้นเป็นการดูหมิ่นและเสียมารยาทมาก อย่างไรก็ตาม ไทร์แทบจะไม่สนใจ แต่เดิมเขาไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญแต่อย่างใดแต่มันไม่ใช่สำหรับลูนาเรียในอาณาจักรที่ถูกเอาใจทุกวันจนกลายเป็นเรื่องปกติ ทำไมเขายังไม่รู้สึกตื่นเต้นที่ต้องนั่งลงและถูกรับใช้โดยเหล่าทหารรับจ้างกันล่ะ?
"การมีความชำนาญในด้านต่าง ๆ แน่นอนว่าจะได้รับความเคารพนับถือจากคนอื่น นี่เป็นสิ่งที่ดีนะ ถึงแม้ท่านจะยังไม่ต้องการพัฒนาในตอนนี้ หลังจากนี้..ก็ไม่ต้องห่วงว่าท่านจะไม่มีอะไรที่ต้องทำให้เสร็จ" คำพูดของไทร์ทำให้โรเซลล์บัตเตอร์ฟลายจ้องมองเขา โดยไม่รอให้คนอื่นตอบสนองต่อเขา ไทร์พูดต่อว่า"
โอ้ว..ถูกต้อง! โรเซลล์บัตเตอร์ฟลายและไอรอนซอร์ตมาตรงนี้สิ"
"โอเค" ไอรอนซอร์ตที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ยืนขึ้นแล้วยกดาบใหญ่เดินไปยังไทร์นั่งลงอย่าใจเย็น ๆ
"ข้าอยากรู้ว่าทำไมรุ่นพี่ถึงเรียกข้ามาล่ะ?"
"อืม..อยากคุยเรื่องทักษะดาบน่ะ
"ทักษะดาบหรอ?" โรเซลล์บัตเตอร์ฟลายเอียงศีรษะของเธอด้วยความสับสนบางอย่างในขณะที่แซนด์ซอร์ตเองก็เข้าใจอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาสว่างขึ้นเต็มไปด้วยความคึกคะนองและพูดว่า"
"รุ่นพี่อยากจะแนะนำพวกเราเกี่ยวกับทักษะดาบของพวกเรางั้นหรอ? คือ..คือ...ข้าไม่รู้ว่าจะขอบคุณรุ่นพี่อย่างไรถึงจะเพียงพอ!!!!"
"อ๊ะ!" โรเซลล์บัตเตอร์ฟลายมีเพียงปฏิกิริยา เพราะฉะนั้น 123 ต้องการที่จะใช้เวลาพักตอนนี้เพื่อให้คำแนะนำแก่พวกเขาในเรื่องของทักษะดาบ! สาวน้อยที่ก้าวช้าอย่างช้า ๆ นั่งลงอย่างรวดเร็ว เรียบร้อยแบบญี่ปุ่นบนพื้นและคำนับเล็กน้อย
"รุ่นพี่..ได้โปรดแนะนำพวกเราด้วย!"
"เอ่อ.........."
ปากของไทร์อ้าค้าง แล้วปิดลงและเปิดขึ้นอีกหลายครั้งอย่างเป็นจังหวะตอนแรกเขาต้องการที่จะขอคำแนะนำเรื่องทักษะดาบ เราจะกลับไปยังสถานการณ์ก่อนหน้านี้ได้อย่างไร??!!
เจดสตาร์ที่แอบฟังพวกเขาด้วยความรู้สึกอิจฉา น่าเสียดายที่เธอเป็นนักเวทย์ ทักษะดาบและเสาไม้ไผ่ 8 แฉกไม่ได้เป็นของเธอ
อีกคนที่ไม่ไกลนักก็คือวินด์สแลชชิ่งโกสท์ที่ยังโหยหาในขณะที่กำลังแอบฟังอยู่ แม้เขาจะเป็นคนที่เน้นการโจมตี บางครั้งเขามีการใช้มีดสั้นหรืออาวุธอื่น ๆดังนั้นในแง่มุมนี้เขายังคงมีสิ่งเล็กสิ่งน้อยที่เขาควรจะเรียนรู้ไว้
"ฮึ่ย..ท่านควรค่าแก่การถูกเรียกว่า 123 จริง ๆ"ดราก้อนสเลเยอร์แสดงรอยยิ้มที่อ่อนล้าไปยังไทร์ ทำให้ไทร์รู้สึกอ่อนแรงและพูดไม่ออกไปชั่วขณะ
"โอ้ว..โอเค" ไทร์วางฟันไว้บนพื้น จะดีที่สุดที่จะใช้เทคนิคการต่อสู้ระดับนักบุญเพื่อปรับเปลี่ยนทักษะดาบของแซนด์ซอร์ตและโรเซลล์บัตเตอร์ฟลาย
การนึกถึงทักษะดาบของแซนด์ซอร์ตมีการแกว่งกว้าง ๆ และใช้แนวความคิดในการใช้การฟันหนึ่งครั้งเพื่อเอาชนะกว่าพันครั้ง
ไทร์กระซิบภายใต้ลมหายใจของเขา รู้สึกเหมือนกันกับฤดูใบไม้ร่วงของพระเจ้า แต่เนื่องจากฤดูใบไม้ร่วงของพระเจ้าสามารถทำให้ฝ่ายตรงข้ามอ่อนแอลงในเวลาเดียวกันกับการโจมตี เขารู้สึกว่าการเคลื่อนไหวที่แซนด์ซอร์ตปล่อยนั้นอ่อนแอเหมือนเด็กทารกที่เคลื่อนย้ายตัวเอง
"แซนด์ซอร์ตข้าไม่สามารถให้คำแนะนำแก่ท่านเกี่ยวกับเทคนิคการป้องกันของท่าน อย่างไรก็ตาม..มีทักษะดาบหลายด้านของท่านที่สามารถปรับปรุงได้" ไทร์หยิบกิ่งไม้เหี่ยวจากพื้นและลุกขึ้นยืนเขาเดินไปยังต้นไม้ใหญ่อีกต้นก่อนพูดว่า"
"อาวุธของท่านเป็นอาวุธที่ต้องอาศัยดาบหลังการโจมตี ซึ่งเป็นแบบที่สามารถหมุนได้ด้วยมือทั้งสองข้างหลังโล่ของเราจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ในสนามรบและยังคงเป็นแรงที่ต้องคำนึงถึงในสนามรบ ข้าจะไม่พูดอะไรมาก แต่ข้าหวังว่าท่านจะสามารถจำการเคลื่อนไหวครั้งนี้ได้นะ!"
"มีดหนึ่งใบสลายทั้งหมด!"
"ชวั๊บ!"
ไทร์ยกกิ่งไม้และแสงสีขาวกระพริบต้นไม้ขนาดมหึมาล้อมรอบไทร์ แซนด์ซอร์ตและโรเซลล์บัตเตอร์ฟลายถูกหั่นเป็นชิ้น ๆ เสียงดังขึ้นเมื่อต้นไม้ล้มลงกับพื้นดินซึ่งทำให้นกจำนวนมากต้องบินหนีด้วยความตกใจ ที่ตกใจมากกว่าคือทหารรับจ้าง แม้ว่าพวกเขาจะได้ยินว่า ไทร์เป็นคนที่น่ากลัวมาก แต่พวกเขาไม่เคยเห็นมันด้วยสายตาของตัวเอง ตอนนี้ตาของพวกเขาเองเห็นว่าไทร์ใช้เพียงแค่กิ่งไม้ตัดต้นไม้ขนาดมหึมาเหล่านี้ได้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่พวกเขาตกใจแม้แต่ดราก้อนสเลเยอร์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ สลัดยิ้มอย่างมึนงงออกทันที ในใจของเธอ..เธอคิดถึงฉากที่เธอเพิ่งได้เห็นซ้ำไปซ้ำมาและขบคิดเกี่ยวกับมัน
