ตอนที่ 85 จ้าวแห่งปืน
หลังจากที่ได้ทำการขายซากมอนสเตอร์เพื่อแลกกับเครดิตแล้ว หลิน ฮวงก็เดินออกจากสมาคมนักล่าและได้เห็นภาพโฆษณาที่ทางเข้า มีการโฆษณาBlackEagle33'sสองกระบอก กระบอกหนึ่งเป็นแบบปืนพก ในขณะที่อีกอันหนึ่งเป็นแบบสไนเปอร์ จากนั้นเขาก็รู้ว่าเป็นการโฆษณาเกมส์ จ้าวแห่งปืน เกมส์นี้เป็นความร่วมมือระหว่างบริษัท อินทรีและบริษัทแฮกเกอร์
หลิน ฮวง คุ้นเคยกับเกมส์ จากสิ่งที่เขาจำได้ เกมส์นี้เป็นที่นิยมในตอนที่เขายังเรียนอยู่ในโรงเรียน ภายในสองปีที่ผ่านมาเมื่อเกมส์มันอัพแพทใหม่ ผู้เล่นก็เพิ่มขึ้นหลังจากมีการอัพแพท มันถูกเล่นครั้งแรกโดยประชาชนทั่วไปเพื่อให้หลุดพ้นจากความเบื่อ แต่ตอนนี้มีนักล่าจำนวนมากที่กำลังเล่นอย่างหลงใหล อย่างไรก็ตามนักล่าไม่ได้มองว่ามันเป็นแค่เกมส์ แต่เป็นรูปแบบการฝึก นักแม่นปืนและนักล่าหลายคนที่เล่น จ้าวแห่งปืน ล้วนใช้เกมส์นี้เป็นการฝึกฝนตัวเอง
ปืนในเกมมีรูปแบบเหมือนกับปืนจริงๆ 100% แม้แต่วิถีของลูกกระสุนก็เหมือนกับปืนจริงๆ เกมส์นี้มีราคาที่ค่อนข้างแพง ตอนที่มันเปิดตัว แหวนเกมส์ถูกขายอยู่ที่ 3,000 เครดิต หลังจากมีการอัพแพท แหวนเกมส์นี้มีราคาถึง 10,000 เครดิต
การโฆษณามีความยาวเกือบสามนาที หลิน ฮวงยืนอยู่และดูการโฆษณาจนจบ เขารู้ว่าเกมส์นั้นมีเซิฟเวอร์พิเศษสำหรับนักล่าแยกออกมา นอกเหนือจากที่จัดไว้ให้นักแม่นปืน เกมส์นี้ได้ขยายอาวุธไปจนถึงอาวุธการโจมตีระยะไกลอื่น ๆ อีกมากมายเช่น คันธนู หน้าไม้ มีดบินและอีกมากมาย
นอกจากนี้ยังมีเวทีการประลองที่ไม่มีข้อ จำกัด ด้านอาวุธ
"ไม่น่าแปลกใจ นี่คือเหตุผลที่มีการโฆษณาอยู่ข้างหน้าสมาคมนักล่า พวกเขากำลังวางแผนที่จะโปรโมทเกมส์ให้กับชุมชนของนักล่า" หลิน ฮวงคิดขณะที่มองราคาแหวนเกมส์ล่าสุด มันสูงถึง 13,000 เครดิต ราคานี้หลิน ฮวงไม่เคยคิดที่จะเอื้อมถึงมาก่อน แต่มันกลับไร้ค่าเมื่อเทียบกับเงินจำนวนมากที่เขามีในตอนนี้
"ฉันไม่เคยเล่นเวอร์ชั่นนี้มาก่อน ฉันจะซื้อแหวนเกมส์อันหนึ่งเพื่อลองเล่นมันและดูว่าฉันมีพรสวรรค์ที่จำเป็นในการเป็นนักแม่นปืนหรือเปล่า " เขาคิด หลิน ฮวงทำตามที่เขาคิด จากนั้นเขาก็สแกนบาร์โค้ดที่มุมด้านล่างของป้ายโฆษณาและเข้าสู่หน้าการซื้อขาย หลังจากยืนยันที่อยู่ที่ให้จัดส่ง ซึ่งเป็นที่อยู่ของเขาในเมืองวูหลินแล้วเขาก็จ่ายเงิน ข้อความถูกส่งถึงเขาทันที "คุณสั่งได้สั่งซื้อจ้าวแห่งปืน V’ เราจะส่งให้คุณโดยเร็วที่สุดหากคุณต้องการยกเลิกคำสั่งซื้อของคุณโปรดเข้าสู่เว็บไซต์ของเราเพื่อดำเนินการภายใน สามชั่วโมง "
หลังจากอ่านข้อความแล้วเขาก็ปิดหน้าการซื้อขาย จากนั้นเขาก็มองไปที่นาฬิกาและตอนนี้ก็เป็นเวลา 9:18 น. เขาเดินไปยังร้านกาแฟที่อยู่ใกล้ ๆ มีเมล็ดกาแฟที่หลากหลายที่นี่เมื่อเทียบกับโลก มีเมล็ดกาแฟ 390 ชนิดและร้านกาแฟส่วนใหญ่ให้บริการเครื่องดื่มกาแฟมากกว่า 100 ประเภทและมีเมล็ดกาแฟอย่างน้อย 20 ถึง 30 ชนิด หลิน ฮวงสั่งกาแฟดำและนั่งข้างหน้าต่าง เขาชอบกลิ่นกาแฟในตอนเช้า ตอนที่เขาอยู่บนโลกเขามักจะดื่มกาแฟในตอนเช้าอยู่บ่อยๆ เขาทำงานหนักจนดึก นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเขาถึงสั่งกาแฟดำเพราะความขมช่วยให้เขาโฟกัสและคิดได้ดียิ่งขึ้น
ขณะที่รอกาแฟ หลิน ฮวงมองดูแผนที่บริเวณป่าที่อยู่รอบ ๆ เมืองไร้กังวล เขาวางแผนที่จะสะสมพลังชีวิตในร่างกายของเขาเพื่อยกระดับตัวเองให้เป็นระดับเหล็กขั้นที่ 3 ภายในสองสามวันต่อจากนี้ เมืองไร้กังวลถูกล้อมรอบไปด้วยป่าเขตร้อน ส่วนใหญ่เป็นเขตป่าระดับ1 ขณะที่เขตป่าระดับ 2 อยู่ห่างออกไป 200 กิโลเมตร ขณะที่เขามองไปยังแผนที่ พนักงานเสิร์ฟที่น่ารักก็เดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับกาแฟ
"คุณค่ะ คุณต้องการให้ใส่น้ำตาลในกาแฟของคุณไหมค่ะ?"
"ไม่ ขอบคุณ" เขาตอบ หลิน ฮวงได้กลิ่นหอมของกาแฟอ่อนๆ กาแฟมีกลิ่นหอมมากกว่าที่เขาเคยได้กลิ่นในโลก เขาจิบกาแฟ เกือบจะในทันที เขาไม่พอใจ ไม่ใช่เพราะรสชาติไม่ดี แต่มันขมเกินไป! มันเทียบได้กับชาเบอร์เบอรีน ซึ่งเป็นความรู้สึกขมมากที่สุดเท่าที่เขาเคยได้ดื่มกาแฟมา
"เมล็ดกาแฟมันแตกต่างจากประเภทของกาแฟในโลก" หลิน ฮวงพึมพำกับตัวเอง แต่เขาก็ยังยืนยันว่าจะไม่ใส่น้ำตาลลงไป
จากนั้นเขาก็มองไปที่แผนที่และในไม่ช้าเขาก็พบกับสถานที่ที่เขาอยากไป
"หุบเขาหน้าบึ้งดูน่าสนใจทีเดียว มันเป็นเขตป่าระดับ 2 และมีขนาดใหญ่พอดี ภูเขาทั้งสองด้านเองยังเป็นเขตป่าระดับ 2 มันควรมีมอนสเตอร์ระดับทองแดงอย่างน้อย 10,000 ตัวที่นั่น มันอยู่ห่างจากเมืองไร้กังวลไปประมาณ200กิโลเมตร จะใช้เวลาเพียง 10 นาทีโดยการขี่อินทรีอเล็กซานเดรี้ยน ฉันสามารถกลับมาที่โรงแรมเพื่อพักผ่อนเมื่อใดก็ได้ที่ฉันเหนื่อยและมันดีกว่าการนอนในเต็นท์ในป่า ... "
หลังจากที่เขาดื่มกาแฟเสร็จ เขาก็จ่ายเงินและเรียกหมาป่าวิริเดียน จากนั้นเขาก็พุ่งไปที่ฝั่งตะวันตก พนักงานเสิร์ฟที่นำกาแฟมาให้หลิน ฮวงกำลังทำความสะอาดโต๊ะและเมื่อเธอเห็นหลิน ฮวงเรียกตัวหมาป่าวิริเดียนออกม เธอก็กรีดร้อง!
เกิดอะไรขึ้น?" พนักงานในร้านอีกคนหันมาถาม
"ลูกค้าคนนั้นคือ ผู้ควบคุม!"
"เธอแน่ใจหรือเปล่าว่าเธอเห็นจริงๆ?" เขาถาม ขณะที่มองไปรอบ ๆ และไม่เห็นอะไร หลิน ฮวงจากไปอย่างรวดเร็ว เมื่อพนักงานคนอื่นมารวมตัวกันดู พวกเขาไม่คิดว่าเธอพูดความจริงขณะที่ส่ายหัวและหัวเราะ
"มันเป็นความจริงนะ! ฉันเห็นเขาขี่หมาป่าสีเขียวขนาดใหญ่ตอนที่เขากำลังจะออกไป" เธอพูดตะกุกตะกักและอ้าปากค้างไปด้วย
"เสี่ยว หลิวเธอควรจะหยุดอ่านเว็บนวนิยายเหล่านั้นซะบ้างนะ" เจ้าของคาเฟ่กล่าว และโยกหัวของเธอ
"พวกคุณต้องหยุดกล่าวหาเสี่ยว หลิว" ชายชราคนหนึ่งพูดขึ้นขณะที่เขาลุกขึ้นยืนด้วยไม้เท้า "ฉันเห็นชายหนุ่มคนนั้นเหมือนกัน เขาเรียกหมาป่าวิริเดียน ระดับทองแดงขั้นที่ 1 ออกมาจริงๆ เห็นได้ชัดว่าเขาคือผู้ควบคุม เขาดูน่าจะมีอายุไม่เกิน15-16 ปีและนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นผู้ควบคุมที่เด็กขนาดนี้ "เขากล่าวต่อ
ชายชราเป็นลูกค้าประจำที่ร้านกาแฟ พนักงานไม่กล้าพูดอะไร เมื่อได้ยินชายชรากำลังพูดถึงหลิน ฮวง
"หากเฒ่าเจี๋ยก็เห็นเหมือนกัน งั้นมันก็ต้องเป็นความจริง" เจ้าของร้านกล่าวแก้ต่างคำพูดของเขาก่อนหน้านี้
หลิน ฮวงไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นที่ร้านกาแฟ เขาขี่หมาป่าวิริเดียนสีเขียวมรกต ของเขา และบรรดาผู้ที่เห็นเขาบนท้องถนนก็อิจฉาเขา เมื่อเขาออกจากประตูตะวันตกเขาก็เรียกเก็บหมาป่าวิริเดียน และ เรียกอินทรีอเล็กซานเดรี้ยนออกมาและบินไปหุบเขาหน้าบึ้ง
"อินทรีอเล็กซานเดรี้ยน!" นักล่าคนหนึ่งในกลุ่มร้องตะโกน ขณะที่พวกเขาเดินผ่านไปและได้เห็นหลิน ฮวงเรียกอินทรีอเล็กซานเดรี้ยน บางคนจำได้ว่ามันเป็นมอนสเตอร์กลายพันธ์และหยุดในทันที มีความกลัวอยู่ในดวงตาของพวกเขา จากนั้นพวกเขาก็กระโดดหนีเพื่อซ่อนตัวจากอันตราย เมื่อหลิน ฮวงจากไปแล้วเหล่านักล่าก็ออกมาจากที่ซ่อนตัวและกล่าวว่า " ผู้ควบคุมหนุ่ม... ฉันไม่แน่ใจว่าเขามาจากราชวงศ์ใด .....ฉันคิดว่าทุกอย่างมันคงเป็นโชคชะตา บางคนจะมีชีวิตที่ดีกว่าคนอื่น ... "เขาพูดและถอนหายใจแรงๆ
การเดินทางจาก ประตูตะวันตก ไปยังหุบเขาหน้าบึ้งใช้เวลาไม่ถึง 15 นาที ขณะที่อินทรีอเล็กซานเดรี้ยนได้บินลงถึงพื้น หลิน ฮวงได้เรียบมันกลับทันทีและเรียกไป่ และชาโคลอกมา เขาขี่บนหลังของชาโคลเพราะระยะทางอยู่ไม่ไกลแล้ว จากนั้น ไป่และชาโคลก็เริ่มทำการกวาดล้างทุกสิ่งมีชีวิตในหุบเขาตามเส้นทาง....