ตอนที่ 198 5 หนุ่ม

หลังจากเหวินซิ่วซิ่วทำการสัมภาษณ์เสร็จสิ้น เธอก็หมดหวังกับเหยี่ยวดำ เนื่องจากเธอไม่แม้แต่จะเห็นโอวหยางเสียวซานระหว่างการสัมภาษณ์

'ฉันต้องหาข้อมูลเกี่ยวกับเซนท์แชร์กแมงเพิ่ม และต้องพูดเกี่ยวกับพวกเขาในรายการสดเยอะหน่อย' เหวินซิ่วซิ่วกลับมาที่ห้องพักที่ทางโรงเรียนจัดไว้ให้ และเริ่มหาข้อมูลเกี่ยวกับทีมของเซนท์แชร์กแมงทันที

เธอต้องมารายการเกี่ยวกับมวยขาวและดำเพราะหัวหน้าสั่งมา ตัวเธอเองนั้นแทบจะไม่รู้เกี่ยวกับมวยขาวและดำเลย แต่เนื่องจากอยู่ในวงการสื่อมวลชน เธอจึงคุ้นเคยกับพวกนักกีฬาของโรงเรียนดังๆ ไม่นานเธอก็พบข้อมูลของเซนท์แชร์กแมง เธอนั่งดูวิดีโอที่พวกเขาอัพโหลดลงในเว็บไซต์ของโรงเรียน

พวกแฟนคลับของเซนท์แชร์กแมงต่างก็ดีใจกันมากที่คู่ต่อสู้ในรอบแรกคือเหยี่ยวดำ พวกเขาคิดว่าเซนท์แชร์กแมงจะเอาชนะได้สบายๆ

ความจริงมันก็น่าจะเป็นเช่นนั้น สมาชิก 4 ใน 5 คนของพวกเขาติด 1 ใน 20 ของกาเเล็กซี่ และ นาลาน เฉิงนั่ว คืออันดับ 2 ของกาแล็กซี่

ในขณะที่เหยี่ยวดำ นอกจากโอวหยางเสี่ยวซานแล้ว ก็มีแค่หนึ่งคนที่ติด 1 ใน 100 ที่เหลือไม่มีใครติดอันดับ ถ้าเปรียบเทียบกันแล้วเหยี่ยวดำดูหมดหวังที่จะชนะ

ด้วยเหตุนี้ทำให้โอวหยางเสี่ยวซานไม่อยากลงแข่งแบบทีม เพราะเขาคิดว่าเสียเวลาเปล่าๆ

ยิ่งเหวินซิ่วซิ่วหาข้อมูลมากเท่าไหร่ เหยี่ยวดำก็ยิ่งไม่มีหวังที่จะชนะขึ้นไปเรื่อยๆ เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเฟิงหมิงเฉวียนถึงส่งเธอมาที่เหยี่ยวดำ

ในความคิดของเหวินซิ่วซิ่วตอนนี้ เธอคิดว่าเฟิงหมิงเฉวียนแค่พยายามจะสกัดอนาคตของเธอ เลยส่งให้เธอมาทำงานในที่ไม่น่าจะแจ้งเกิดได้ เธอตั้งใจแล้วว่าจะโฟกัสไปที่โรงเรียนเซนท์แชร์กแมงเเทน

....

หานเซิ่น ซื่อจื้อคังและลู่เหมินกำลังฝึกซ้อมวอเฟรมอยู่ในโรงฝึกที่ 7 เนื่องจากใกล้ถึงวันแข่งแล้ว หานเซิ่นจึงไม่ได้ไปก็อตแซงชัวรี่ แม้ว่าอาการบาดเจ็บของเขาจะหายดีแล้วก็ตาม

"เซิ่น ทำไมฉันไม่เห็นพวกสาวๆเลย?"

"แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไง?" หานเซิ่นตอบ

จริงๆแล้วหานเซิ่นรู้ว่าหวังเหมียนเหมียนใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในก็อตแซงชัวรี่ เธอแทบจะไม่มาโรงเรียนเลย ด้วยอิทธิของครอบครัวเธอต่อให้เธอไม่มาเรียนเลยก็ยังเรียนจบได้แบบสบายๆ อนาคตของเธอถูกครอบครัวปูทางไว้ให้แล้ว เธอจึงไม่ต้องห่วงเรื่องเรียน ตอนนี้เป้าหมายหลักของเธอคือการเพิ่มจีโนพ้อยให้เร็วที่สุดและวิวัฒนาการ

ถ้าหวังเหมียนเหมียนไม่มาที่นี่ พวกเพื่อนๆของเธอก็จะไม่มาเช่นกัน เนื่องจากพวกเธอไม่ได้สนใจวอเฟรมอยู่แล้ว คนที่จะโผล่หน้ามาบางครั้งก็คือ ประธานอ้วนกับลิงผอม แม้หานเซิ่นจะไม่ได้มาที่นี่เพียงไม่กี่วัน แต่ดูเหมือนสภาพจะเปลี่ยนไปนิดหน่อย

ประธานอ้วนกับลิงผอมมาตอนที่พวกเขาฝึกเสร็จพอดี ในที่สุดหนุ่มทั้ง 5 ก็เริ่มพูดคุยกัน

"พวกนายได้ข่าวรึยัง? นักเรียนแลกเปลี่ยนคนใหม่ เธอน่ารักและเซ็กซี่มาก โอ พระเจ้า!" ประธานอ้วนพูดอย่างตื่นเต้น

"ทุกคนเขารู้กันหมดแล้ว ชื่อของเธอคือหวงฟูผิงชิง"

"เดี๋ยวรอให้ฉันพูดจบก่อน! พวกนายอาจจะรู้ชื่อของเธอแล้ว แต่พวกนายคงไม่รู้อย่างอื่นเกี่ยวกับเธอใช่ไหมล่ะ?" ประธานอ้วนรีบพูด

"พวกเราจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ? นายรู้หรอ?" ซื่อจื้อคังมองที่ประธานอ้วนและถาม

"แน่นอน! ดูด้วยว่าฉันเป็นใคร!" ประธานอ้วนพูดอย่างภูมิใจ

"หวงฟูผิงชิง ไม่ใช่แค่หน้ารักอย่างเดียว แต่เธอมาจากตระกูลใหญ่ด้วย"

"น้ำลายนายไหลแล้วหมูตอน" ลิงผอมพูดแทรก

ประธานอ้วนเช็ดน้ำลายก่อนจะพูดต่อด้วยโทนเสียงแปลกๆ "พวกนายเคยได้ยินเกี่ยวกับสถาบันสอนศิลปะการต่อสู้เอเรสไหม?"

"แน่นอน ใครๆเขาก็รู้กันทั้งนั้น นั่นมันหนึ่งในสถาบันสอนศิลปะการต่อสู้ที่ดีที่สุดในกาแล็กซี่ พวกเขามีสาขากระจายอยู่ทั่วกาแล็กซี่" ซื่อจื้อคังพูด

"ใช่นั่นแหละ! พวกนายคงเคยได้ยินชื่อ หวงฟูสงเฉิง ประธานของสถาบันเอเรสใช่ไหม? นั่นคือปู่ของหวงฟูผิงชิง" ประธานอ้วนพูด

"เห้ย เรื่องจริงหรอเนี่ย?!" คนอื่นๆที่เหลือบ้างตากว้างทันที

"แน่นอน พ่อของฉันทำงานอยู่ที่เอเรส ประธานหวงฟูเคยพาหลานสาวมาแนะนำในงานครบรอบของสถาบัน ไม่ผิดแน่ๆ" ประธานอ้วน

"สุดยอดเลย ใครก็ตามที่เอาชนะใจเธอได้ ก็คงเหมือนกับหนูตกถังข้าวสารเลย คงสบายไปทั้งชีวิตๆแน่นอน" ลิงผอมพูด

"มันคงไม่ง่ายแบบนั้นหรอก อย่างเธอน่ะหรอจะมาเลือกเรา?" ประธานอ้วนหัวเราะ

"แย่หน่อยนะที่เซิ่นมันมีแฟนแล้ว ไม่งั้นหวงฟูผิงชิงอาจจะตกหลุมรักมันก็ได้ ก็ผิวมันเนียนซะขนาดนั้น" ซื่อจื้อคังหัวเราะ

"ฉันก็อยากให้เป็นแบบนั้น แต่ไม่แน่ใจว่าน้องหานจะคิดยังไง" มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้นมา พวกหนุ่มๆสะดุ้งทันที

พวกเขารีบหันไปมอง และเห็นผู้หญิงรูปร่างเซ็กซีกำลังเดินเข้ามาในโรงฝึกด้วยขาอันเรียวยาวของเธอ พร้อมกับรอยยิ้ม

"หวงฟูผิงชิง!" พวกเขามองมาที่เธอตาค้าง

พวกเขากำลังพูดถึงเธอ แล้วอยู่ๆเธอก็เดินเข้ามาทำให้พวกเขารู้สึกซ็อค

หวงฟูผิงชิงเดินตรงมาที่หานเซิ่น เธอกระพริบตาและพูด "น้องหาน อยากมาทำงานให้ฉันไหม? ฉันจะยอมรับข้อเสนอทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรียกร้องค่าจ้างเท่าไหร่"

พวกที่เหลืออ้าปากค้าง และมองหานเซิ่นด้วยสายตาแปลกๆ

"เอ่อ คุณหวงฟู อย่าล้อผมเล่นเลย" หานเซิ่้นไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการเขาจริงๆ เธอเพียงแค่อยากให้เขาทำงานให้บริษัทของเธอเท่านั้น

"ฉันไม่ได้ล้อเล่น ถ้านายต้องการ ฉันสามารถจ่ายให้นายได้มากกว่า 100 ล้านดอลลาร์ต่อปี" หวงฟูผิงชิงยิ้ม

"พวกเราไปคุยกันที่อื่นได้ไหม?" หานเซิ่นรีบพูดทันที เขากลัวว่าถ้ายังยืนคุยกันอยู่ตรงนี้ เขาอาจจะโดนพวกที่เหลือฆ่าด้วยสายตาก็ได้

"เซิ่น แกนะแก" ขณะมองหานเซิ่นเดินไปกับหวงฟูผิงชิง ซื่อจื้อคังก็ตะโกนขึ้นมา