TXV – 144 จำอะไรไม่ได้เลยหรอ ?
TXV – 144 จำอะไรไม่ได้เลยหรอ ?
เมื่อออกจากบ้านชางเซินมันค่อนข้างดึกแล้ว เซี่ยเหล่ยและหลางซือเหยาดื่มกันไปหลายแก้ว เซี่ยเหล่ยรู้สึกว่าเขาโชคดีที่ยังพอมีสติสามารถขับรถได้อยู่ แต่หลางซือเหยาค่อนข้างที่จะเมามาก เซี่ยเหล่ยจึงพาเธอไปนั่งที่เบาะรถด้านข้าง
เซี่ยเหล่ยขับรถออกจากบ้านพักต่างอากาศของชางเซิน เขาไม่ได้ขับไปตามถนนหลักเพราะเขาต้องการที่จะพักโดยใช้เวลาจากไฟจราจรให้คนข้ามถนน อีกเหตุผลก็คือเขาต้องการที่จะหลบด่านตรวจแอลกอฮอล์ และแน่นอนว่าใบขับขี่เซี่ยเหล่ยก็ไม่มี
หลางซือเหยา ค่อยๆปรับเบาะให้เอนลงไป เธอนอนลงเพราะเมามากจากไวน์แดง กระโปรงของเธอได้ถกขึ้นทำให้เห็นว่าขาของเธอสวยมาก ขาของเธอทั้งเรียวยาวและเข้ากับถุงน่องที่เธอใส่เป็นอย่างมาก........
เซี่ยเหล่ยมองไปที่เธอทันใดนั้นเธอก็มองกลับมาที่เซี่ยเหล่ยเหมือนกัน แต่ดวงตาของเธอเปิดได้ไม่เต็มที่เนื่องจากอาการเมา แต่อยู่ๆเธอก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ว่าเพราะอะไร
"ผมค่อนข้างงงจริงๆ?" เซี่ยเหล่ยถามออกไปเพราะไม่อยากให้ในรถเงียบ "เขาไม่ได้เถียงกับผมเรื่องที่เขาถูกผลักลงน้ำ เขาต้องการร่วมมือกับเรา แต่เขาไม่ต้องการหักเงินค่าที่เราไปขายของในจิงดงอีก การทำแบบนี้มันทำให้เขาต้องเสียเงินไปไม่ใช่น้อย คุณว่ามันเป็นเพราะอะไรหล่ะ? "
หลางซือเหยา ส่ายหน้าแล้วพูดว่า "ฉันไม่รู้ ... ฉันรู้แค่....."
เซี่ยเหล่ยยิ้มอย่างขมขื่น "จริง ๆ แล้วคุณรู้ว่าคุณไม่รู้อะไรใช่มั้ย?”
"ฉันต้องการ ฉี่ ~~ ...... " หลางซือเหยาบิดกระโปรงในลักษณะหมุนเกรียว
เซี่ยเหล่ยงุ่มง่ามพูดขึ้นว่า "นี่นอนไปเถอะ...ผมจะไปส่งคุณที่บ้านเอง ”
"ฉันอยากไป...ฉันต้องการ ฉี่ ~~ " หลางซือเหยาในขณะจอดติดไฟแดงทางคนข้ามถนน เธอเปิดประตูรถเพื่อออกไปแล้วเดินเซไปเซมาที่ทางเท้า
เซี่ยเหล่ยกังวลว่าเธอจะล้ม เขาจึงไปช่วยพยุงหลางซือเหยาเพื่อที่จะทำให้เธอหยุดก่อนแต่หลางซือเหยาดันลากเขาไปตามทางเท้าด้วยกัน
สุดทางเท้าแล้วจะเป็นชายหาดที่กว้างใหญ่
หลางซือเหยาเดินเซไปเซมาในหาดทราย จู่ๆกางเกงขาสั้นซับในลายลูกไม้สีแดงก็ร่วงลงไปอยู่ที่พื้นทราย เซี่ยเหล่ยที่เห็นอยู่ตอนนี้จึงรีบดึงกลับขึ้นไปด้วยท่าทางที่งุ่มง่ามและในตอนนี้จู่ๆเขาก็รู้สึกถึงรองเท้าที่ร้อนขึ้น
มันมีน้ำไหลออกมาโดนขาและเท้าของเขาจากตัวของหลางซือเหยา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันคืออะไร เซี่ยเหล่ยเข้าใจในทันทีว่ามันเป็นเรื่องที่ธรรมชาติของคนทุกคนแต่มันก็เป็นเรื่องที่ยากจะพูดเช่นกัน
"คุณเป็นใคร...คุณเป็นใคร? "หลางซือเหยา อยู่ในอาการเมาก็พูดขึ้น
นี่เป็นเรื่องง่ายมากที่จะบอก แต่จู่ๆลิ้นของเซี่ยเหล่ยก็เหมือนถูกผูกปมไว้จึงสามารถพูดได้
"นี่คุณสับสนในการจดจำใบหน้าคนตอนเมาอย่างนั้นหรอ ?" เซี่ยเหล่ยพูดในขณะที่หลางซือเหยาคว้ากางเกงและปัดมือของเซี่ยเหล่ยออก
"...ผมจะส่งคุณกลับบ้าน" เมื่อเซี่ยเหล่ยได้ตัดสินใจแล้วแม้ว่าจะถูกจับตรวจแอลกอฮอล์ หากในตอนนี้มีคนมาเห็นอาจเข้าใจผิดและทำให้เป็นเรื่องใหญ่ได้
เขาพยุงหลางซือเหยาเดินไปตามทางเท้าที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ เดินไปได้ไม่นานก็เซไปเซมาแล้วล้มลงไปที่พื้นในที่สุดกางเกงของเธอก็ตกลงมาอีกรอบ เซี่ยเหล่ยพยายามพยุงเธอด้วยแขนอีกครั้งแต่ตอนนี้ หลางซือเหยา จู่ๆก็เทตัวและหลับไปเลยในที่สุดนอกจากนี้ยังเป็นการหลับแบบไม่รู้สึกตัวเลย.......
"นี่...ผมไม่ได้มีไม่เจตนา... " เซี่ยเหล่ยพูดกับตัวเอง ยื่นมือไปที่กางเกงลายลูกไม้สีแดงแล้วใส่กลับให้เธอ
หลังจากหลายนาทีผ่านไป เซี่ยเหล่ยได้ขับรถพาหลางซือเหยาไปส่งยังบ้าน
เมื่อถึงยังบ้านของเธอ เขาใช้มือหลางซือเหยาเพื่อเปิดประตูคีย์จากนั้นก็พาเธอไปที่ห้องนอน ในตอนนี้หลางซือเหยาหลับแบบไม่รู้สึกตัวใดๆ เซี่ยเหล่ยห่มผ้าให้เธอและออกจากห้องไป
"โอ้..." ทันใดนั้นมีเสียงดังขึ้น
เซี่ยเหล่ยหันหน้าไปมองแล้วก็พูดว่า "ท่านอาจารย์...ท่านยังไม่นอนอีกเหรอ?"
"ก็ได้ยินเสียงดังจนทำให้ต้องออกมาดู" หลางเฉิงชุนพูดขึ้นแล้วเขาก็มองไปที่หน้าของเซี่ยเหล่ยพลางขมวดคิ้วหน้าผากย่นเล็กน้อยแล้วพูดอีกว่า "คุณดื่มมางั้นเหรอ...?"
เซี่ยเหล่ยหันหน้าไปแล้วพูดขึ้นว่า "ผมและเธอไปตกลงทำการค้าขายกับนักลงทุนเพื่อขายสินค้าของบริษัทของเรา จากนั้นก็ได้มีการเลี้ยงที่ตกลงธุรกิจกันได้นิดหน่อย เธอก็เธอเมาแล้วก็หลับไป "
"ไร้สาระ..." การแสดงออกของหลางเฉิงชุนค่อนข้างจริงจังกับเรื่องนี้ "งานมันสำคัญกว่าสุขภาพอย่างนั้นหรอ? ใช้เงินมากมายก็ซื้อสุขภาพที่ดีไม่ได้หรอกนะ"
"ขออภัยครับ ผมได้ทำผิดพลาดไป ต่อไปจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก" เซี่ยเหล่ยพูด
สายตาของหลางเฉิงชุนมองไปที่เท้าของเซี่ยเหล่ยและจู่ๆก็มองที่ขากางเกงของเขาด้วยแล้วขมวดคิ้วพูดขึ้นว่า "กางเกงเปียก? ตกน้ำงั้นเหรอ? "
ในความคิดของเซี่ยเหล่ยก็ต้องการที่จะบอกความจริงแต่คิดไปคิดมาไม่พูดคงจะดีกว่า
"ใช่ ผมไปฉี่ข้างทางที่คูน้ำแต่ไม่ได้ระวังเลยตกคูน้ำแถวนั้น" เซี่ยเหล่ยเลี่ยงที่จะพูดความจริงจึงโกหกไป
“คุณจะบอกว่ามันเป็นเรื่องจริงอย่างนั้นเรอะ?” หลางเฉิงชุนถามเสียงแข็ง
"ช่างมัน...ลืมเรื่องนี้ไปซะ ผมไม่อยากที่จะพูดกับคุณแล้ว คุณไปที่ห้องฝึกจากนั้นทำท่าม้านั่ง 1 ชั่วโมงเมื่อครบแล้วจึงค่อยไปพักผ่อนได้" หลางเฉิงชุนพูด
"ครับท่านอาจารย์" เซี่ยเหล่ยตอบไปและรีบไปที่ห้องฝึก
เมื่อเข้าไปในห้องทดลอง เซี่ยเหล่ยได้ทำท่าม้านั่งอยู่หนึ่งชั่วโมงจนครบ เหงื่อได้ถูกขับออกมามากมายรวมถึงแอลกอฮอล์ที่ออกมาพร้อมกันด้วย ตอนนี้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้น จากนั้นเขาก็กลับไปหา หลางเฉิงชุนซึ่งอยู่ที่ชั้นวางหนังสือที่กำลังจัดวางหนังสือเรื่องการพทย์ของจีนอยู่เขามอบหนังสือหลายอย่างให้กับเซี่ยเหล่ย
เซี่ยเหล่ยอาบน้ำและนอนอ่านหนังสือเรื่องการแพทย์ของจีน
ศึกษาทักษะทางการแพทย์นี่เป็นความคิดที่มีตั้งแต่อยู่ที่ประเทศเยอรมนี ซึ่งตอนนั้นเขาไม่มีเวลาศึกษาหนังสือทางการแพทย์
จากการศึกษาทฤษฎีการแพทย์แผนจีน ไม่ว่าจะเป็นเทคนิคการนวดและการฝังเข็มหรือยาจีนเป็นสิ่งสำคัญของประเทศจีน หรือไม่ว่าจะเป็นศิลปะการต่อสู้ ก็มีส่วนด้วยเช่นกัน ตัวอย่างง่ายๆเช่นคนฝึกศิลปะการต่อสู้ต้องรู้ว่าเส้นลมปราณและจุดตันเถียนอยู่บริเวณไหน แต่ความรู้ในด้านนี้ก็เป็นความรู้พื้นฐานของเทคนิคการฝังเข็มเข้าใจเส้นลมปราณและจุดฝังเข็มที่จริงแล้วยังมีพื้นฐานของเทคนิคการฝังเข็มอีก ซึ่งการที่จะเรียนรู้ก็เป็นเรื่องที่ไม่ยากเกินจะพยายาม
เซี่ยเหล่ยมองไปที่หนังสือการแพทย์การฝังเข็ม
ความเร็วของเซี่ยเหล่ยในการศึกษาเทคนิคการฝังเข็มนี้จัดว่าน่ากลัวมาก เพราะเพียงแค่เวลาไม่นานเขาก็เข้าใจจุดทุกจุดบนร่างกายและจำได้อย่างแม่นยำ เขาสามารถจดจำและสร้างเป็นภาพเสมือนขึ้นในหัวของเขาได้
"ช่องสี่เหลี่ยมผื้นผ้าตรงนี้" เซี่ยเล่ยพูดขึ้นว่าสามารถบอกได้ว่าจากการศึกษาหากฝังเข็มไปบริเวณนี้จะสามารถทำให้ลดการคลื่นไส้อาเจียนและป้องกันการเป็นมะเร็งหลอดอาหารได้ และขนาดของเข็มที่ต้องใช้ต้องมีขนาดราวๆ 0.3-0.5นิ้วเท่านั้น
เขาได้เรียนรู้จุดฝังเข็มจุดอื่นๆบนร่างกายหลายตำแหน่งแล้ว ตอนนี้เขาได้เรียนรู้หลายอย่างเกี่ยวกับการฝังเข็มแล้วซึ่งก่อนหน้านี้ไม่นานเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย เขาศึกษาอยุ่เป็นเวลานานจนลืมไปว่าตอนนี้ได้เวลาที่ควรจะนอนแล้ว เซี่ยเหล่ยปิดตาและก็หลับลงไปในที่สุด
เซี่ยเหล่ยฝันว่าอยู่ที่หาดทราย ในฝันมีหลางซือเหยา มันเป็นฝันที่สวยงาม...
เช้าวันรุ่งขึ้นเสียงหลางซือเหยา ตะโกนเข้ามาทำให้เซี่ยเหล่ยตกใจและลุกเด้งขึ้นจากเตียง เขาหยิบเสิ้อผ้าแล้วรีบวิ่งไปอาบน้ำ
ระหว่างที่จะเข้าเมืองเซี่ยเหล่ยและหลางซือเหยาไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเลย
ในตอนเช้าหลางเฉิงชุนพูดกับเซี่ยเหล่ยว่า "ไปส่งผมที่สำนักงานวัฒนธรรม"
หลางซือเหยาพูดต่อว่า "ปกติพ่อมักไปที่ศุนย์ประชุมนิ แต่วันนี้ทำไมจะไปที่สำนักงานวัฒนธรรมหล่ะ? มีเรื่องอะไรเหรอ? "
หลางเฉิงชุนกล่าวว่า "สำนักงานวัฒนธรรมเชิญผมไปเพื่อพัฒนาวัฒนธรรมแบบดั้งเดิม ต้องใช้ในการดำเนินการประชุมระดับโลก มันก็พูดได้ว่าเป็นสิ่งที่จำเป็นเลย ในปัจจุบันนี้ในหลายๆโรงเรียนก็เริ่มสอนศิลปะป้องกันตัวตั้งแต่ยังเด็กเลย ผมก็เห็นด้วยนะ”
"อืม นี่เป็นเรื่องที่สำคัญ...ฉันจะคอยสนับสนุนพ่อเอง" หลางซือเหยาพูดด้วยรอยยิ้ม
เซี่ยเหล่ยยังพูดว่า "ท่านอาจารย์...ถ้าต้องการให้ช่วยอะไร บอกมาได้เลย"
หลางเฉิงชุนบอกเซี่ยเหล่ยว่า "คุณดูยุ่งมาก ผมเลยไม่กล้าที่จะส่งบริษัทของคุณร่วมในการประชุมโลกครั้งนี้"
"อาจารย์ ...... " เซี่ยเหล่ยรู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก
หลางเฉิงชุนได้ยิ้มและพูดว่า "เอาล่ะ ผมรู้ว่าคุณเป็นคนขยันขันแข็ง แม้ว่าคุณจะไม่ต้องฝึกหวิงชุนทุกวัน แต่มันก็ไม่ได้มีปัญหาเลย เมื่อคืนคุณอ่านหนังสือทางการแพทย์การฝังเข็มจนถึงเที่ยงคืนฉันก็รู้ การประชุมระดับโลกครั้งนี้ส่วนใหญ่เป็นการประชุมที่ไม่ได้สำคัญหรือมีผลอะไรมาก แต่ถ้าคุณยังต้องการที่จะไปก็บอกมามันก็อาจจะพอมีทางไปได้อยู่"
เซี่ยเหล่ยพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เยี่ยม... ผมจะส่งท่านไปที่สำนักงานวัฒนธรรมก่อนจากนั้นค่อยไปที่บริษัท "
หลังจากส่ง หลางเฉิงชุนเสร็จแล้ว เมื่อทางแยกและไฟจราจร จู่ๆเธอเอามือหยิกไปที่ต้นขาของเซี่ยเหล่ย แล้วก็มองไปที่เขาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"ทำอะไรหน่ะ?" เซี่ยเหล่ยพูดด้วยความรู้สึกงงๆ
“เมื่อคืนนี้ฉันเมา...คุณทำอะไรกับฉัน?”หลางซือเหยา พูดด้วยลักษณะที่เหมือนมีอะไรผิดปกติ
"ผมก็แค่ส่งคุณกลับบ้าน...ผมไม่ได้ทำอะไรคุณเลย" เซี่ยเหล่ยตอบไป
"คุณโกหก...เช้านี้ฉันตื่นขึ้นมา พบว่าในรองเท้าของฉันมีทรายเต็มไปหมด และที่ถุงน่องเหมือนมีปัสสาวะติดอยู่ด้วย!" หลางซือเหยา หยิกเซี่ยเหล่ยอีกรอบแล้วพูดว่า "คุณเมาแล้วฉี่ใส่ฉันงั้นเหรอ?"
เซี่ยเหล่ยรู้สึก "...... "
"ครั้งต่อไปถ้าเมาไม่ต้องขับรถแล้วเข้าใจไหม?"จู่ๆ หลางซือเหยาก็พูดด้วยท่าทีห่วงใยเซี่ยเหล่ย
เซี่ยเหล่ยได้แต่พยักหน้า
"เมื่อคืนที่ผ่านมาเรื่องของชางเซิน มีอะไรเกิดขึ้นบ้างนะ?" จู่ๆ หลางซือเหยาก็คิดขึ้นมา "เขาไม่ต้องการหักเปอร์เซ็นของเรา ในโลกการทำธุรกิจมีแบบนี้ด้วยหรอ ?"
เซี่ยเหล่ยรู้สึกขำในทันทีเพื่อเมื่อคืนเขาเพิ่งถามคำถามนี้กับเธอไป แต่เธอให้คำตอบผมโดยการฉี่ใส่ซะงั้น แล้วตอนนี้เธอยังถามคำถามเดียวกันกับเมื่อคืนไม่รู้จะตอบว่ายังไงเลยจริงๆ
เซี่ยเหล่ยไม่พูดอะไรออกมาและขับรถต่อไป
"หรือว่าเขาต้องการเป็นเพื่อนกับคุณจริงๆ?" หลางซือเหยาพูดขึ้นมา
"ในโลกของธุรกิจเรื่องแบบนี้ไม่มีอยู่จริงหรอก" เซี่ยเหล่ยพูด "สถานการณ์ในตอนนี้เราควรจะผิดพลาดให้น้อยที่สุด ในตอนนี้ต้องแก้ปัญหาการขายก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง"
ติดตามตอนต่อไป..........
