TWO Chapter 163 แผนการสำหรับเมืองขนาดกลาง
TWO Chapter 163 แผนการสำหรับเมืองขนาดกลาง
(***หมายเหตุ : ฝ่ายรักษาความปลอดภัย เปลี่ยนเป็นฝ่ายรักษากฎหมายและระเบียบนะครับ)
หลังจากทานอาหารค่ำ โอหยางโชวก็กลับไปที่ห้องเขา แล้วออนไลน์
ในเกมส์ เขาออกจากห้อง แล้วมองไปรอบๆอาคารที่เงียบเหงา เขายังไม่คุ้นเคยกับมัน โดยปกติเวลานี้ ขุ่ยหยิงหยูและมู่ฉิงซีจะเพิ่งตื่น และออกมาทำความสะอาดทางเดิน
ตอนนี้ มันเป็นอาคารขนาดใหญ่ แต่นอกเหนือจากแม่บ้านแล้ว มันก็มีเพียงโอหยางโชวเท่านั้น
โอหยางโชวเก็บซ่อนความรู้สึกไว้ในหัวใจของเขา แล้วเริ่มหยิบหอกออกมาฝึกฝนวิชาหอกตระกูลหยาง หลังจากฝึกฝนเสร็จ โอหยางโชวก็รู้สึกได้ว่า เขาได้เข้าใจสาระสำคัญของมันแล้ว
เวลา 10.00 น. โอหยางโชวได้มาถึงสำนักงานของเขา
โอหยางโชวได้นำแบบแปลนขึ้นมาวางบนโต๊ะและตรวจสอบ มีเป็นแผนการจัดการเมืองซานไห่ ที่ฝ่ายก่อสร้างได้ส่งมอบมาเมื่อเช้านี้ หัวหน้านักออกแบบ คือ รองหัวหน้าฝ่าย เฮาเจี้ยนเฉิง
ตามแผนของฝ่ายก่อสร้าง กำแพงเมืองชั้นที่ 2 จะมีความยาวด้านละ 6 กิโลเมตร สูง 12 เมตร และกว้าง 6 เมตร
ขอแตกต่างที่เห็นได้ชัดก็คือ กำแพงชั้นที่ 2 จะมีเพียง 3 ด้านเท่านั้น ซึ่งนั่นก็คือ มันจะไม่มีกำแพงเมืองด้านทิศใต้ มันจะเชื่อมกำแพงด้านทิศตะวันออกและตะวันตกกับภูเขา และใช้ภูเขาเป็นกำแพงอีกด้านหนึ่ง พูดง่ายๆก็คือ กำแพงด้านที่ 4 ก็คือภูเขานั่นเอง
แม้ว่าจะมีกำแพงเพียง 3 ด้าน แต่มันก็สูงกว่ากำแพงชั้นแรก กำแพงเมืองชั้นที่ 2 นี้จึงต้องใช้กำลังในการก่อสร้างมากกว่าถึง 2 เท่า จากประชากรของเมืองซานไห่ ฝ่ายก่อสร้างมั่นใจว่า จะสร้างกำแพงเมืองชั้นที่ 2 เสร็จสิ้น ภายใน 1 เดือน
หลังจากกำแพงเมืองชั้น 2 เสร็จแล้ว ก็จะมีพื้นที่ให้ใช้สอยทั้งหมด 36 ตารางกิโลเมตร ซึ่งใหญ่กว่าเดิมถึง 4 เท่า หรือคล้ายกับว่ามีเมืองซานไห่เพิ่มเข้ามาอีก 3 แห่ง
ในเวลาเดียวกัน คูน้ำป้องกันเมืองก็จะกลายเป็นคูน้ำภายในเมือง สำหรับให้ชาวเมืองได้ใช้สอย
ในช่วงที่อยู่เวทีเมืองขนาดเล็ก ชาวเมืองได้ขุดบ่อน้ำเพื่อใช้สอย ในอนาคต ไม่เพียงแต่น้ำจะมีความสำคัญในสำหรับใช้ในชีวิตประจำวันเท่านั้น มันยังช่วยให้โรงผลิตต่างๆในเมืองเข้าถึงน้ำได้สะดวกขึ้นด้วย
ขั้นที่ 2 ของแผนการจัดการเมืองซานไห่ คือ การปรับโครงสร้างเขตต่างๆของเมือง
จากแผนการจัดการของฝ่ายก่อสร้าง เมืองซานไห่จะแบ่งออกเป็น 4 เขต บริเวณด้านในกองกำแพงชั้นแรกจะเรียกว่าเขตหลัก ใช้พื้นที่ทางเหนือระหว่างกำแพงชั้นแรก และชั้นที่ 2 เป็นตัวแบ่ง โดยพื้นที่ที่มีขนาดใหญ่ที่สุด จะเรียกว่า เขตเหนือ และยังมีพื้นที่อีก 2 ข้างของเมืองซานไห่เดิม
พื้นที่ด้านตะวันออกและพื้นที่ด้านตะวันตก จะถูกเรียกว่า เขตตะวันออกและเขตตะวันตก ตามลำดับ ที่ง 2 เขต จะมีขนาดเล็ก โดยแต่ละเขตจะมีพื้นที่เพียงครึ่งหนึ่งของเมืองซานไห่เดิมเท่านั้น
เขตหลักจะออกเป็นพื้นที่ทางเหนือและทางใต้ โดยพื้นที่ทางใต้ยังจะแบ่งออกเป็น ส่วนด้านซ้าย, ส่วนด้านขวาและส่วนตรงกลาง
ส่วนตรงกลางเป็นคฤหาสน์ของลอร์ดและสวนสาธารณะ ส่วนด้านซ้ายเป็นที่ทำการรัฐบาล ข้าราชการของหน่วยงานต่างๆจะชุมนุมกันอยู่ในพื้นที่นี้
ส่วนด้านขวาตอนนี้เป็นเขตการศึกษาและวัฒนธรรม จะมีวัดจักรพรรดิเหลือง, วัดหม่าโจ้ว, วัดเฉิวหวง, อาคารรับสมัครงาน, โรงเรียน และวิทยาลัยเหลียนโจว ทั้งหมดตั้งอยู่ในพื้นที่นี้
โดยวัดหม่าโจ้วและวัดเฉิงหวง ซึ่งเป็นสถานที่ที่ชาวเมืองมักจะแวะเวียนมาเยี่ยมชม จะถูกย้ายไปยังเขตเหนือ
ในเวลาเดียวกัน โรงเรียนก็จะถูกย้ายออกจากเขตหลัก สำหรับอาคารรับสมัครงานและวิทยาลัยเหลียนโจว จะถูกย้ายไปพื้นที่ทางเหนือของเขตหลัก นั่นหมายความว่า ส่วนด้านขวาของพื้นที่ทางใต้ จะเหลือสิ่งก่อสร้างเพียงแห่งเดียวเท่านั้น นั่นก็คือ วัดจักรพรรดิเหลือง
พื้นที่ทางเหนือของเขตหลัก แบ่งออกเป็นส่วนด้านซ้ายและส่วนด้านขวา ส่วนด้านซ้ายจะเป็นพื้นที่สำหรับสถาบัน โดยอาคารรับสมัครงาน วิทยาลัยเหลียนโจว และสถาบันต่างๆในอนาคต จะตั้งอยู่ที่นี่ สำหรับตลาดขั้นสูงที่เคยอยู่ที่นี่ มันจะถูกย้ายไป ส่วนด้านขวาของพื้นที่ทางเหนือ ใกล้กับประตูเทเลพอร์ต
ส่วนด้านขวาของพื้นที่ทางเหนือของเขตหลัก เป็นพื้นที่ของทหาร ตามแผน มันจะเป็นที่ตั้งของ กรมกิจการทหาร และค่ายทหาร สำหรับโรงผลิตของฝ่ายคลังอาวุธ, โรงผลิตของฝ่านธนูและหน้าไม้, โรงผลิตอาวุธและโรงเล่นแร่แปรธาตุ เหล่านี้จะถูกย้ายไปยังเขตตะวันออกทั้งหมด
ขณะที่การผลิตผลิตภัณฑ์ทางทหารเพิ่มขึ้น พื้นที่ของทหารจะไม่สามารถจัดการกับโรงผลิตทั้งหมดเหล่านี้ได้ ดังนั้น การย้ายไปเขตตะวันออก จึงเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุด
ส่วนเขตตะวันตก จะเป็นที่อยู่อาศัยสำหรับข้าราชการและพนักงานของรัฐ พวกเขาจะได้อยู่ใกล้กับสำนักงานของรัฐบาลในเขตหลัก เพื่อให้สะดวกในการเดินทางไปมาระหว่างที่ทำงานและที่บ้าน ในอนาคต เขตที่อยู่อาศัยสำหรับข้าราชการและพนักงานนี้ จะกลายเป็นเขตที่ร่ำรวยและทรงอำนาจ
สุดท้าย คือ เขตที่ใหญ่ที่สุด-เขตเหนือ มันจะถูกแบ่งออกเป็นส่วนตะวันออกและตะวันตก แต่ละส่วนจะมีขนาดเท่ากับเมืองซานไห่เดิม ถนนธุรกิจที่เริ่มจากศูนย์กลางเขตหลัก จะขยายไปจนถึงสุดทางของเขตเหนือที่ประตูด้านทิศเหนือของกำแพงชั้นที่ 2 และมันจะมีขนาดใหญ่ขึ้น 100%
ส่วนตะวันตกเป็นพื้นที่สำหรับอยู่อาศัย นอกจากนี้ วัดทั้ง 2 และโรงเรียนจะถูกย้ายมายังที่นี่ เมื่อพิจารณาแล้วว่าพื้นที่ส่วนนี้จะเป็นพื้นที่ที่อันตราย ดังนั้น สำนักงานของฝ่ายรักษากฎหมายและระเบียบและฝ่ายอัยการจะถูกตั้งอยู่ที่นี่ เพื่อคอยรักษากฎหมายและกฎระเบียบ
พื้นที่อยู่อาศัยนี้ จะกลายเป็นที่อยู่ของชนชั้นกลางหรือย่านการค้าที่ร่ำรวย ผู้ที่อาศัยอยู่ที่นี่หลายคน จะเป็นผู้มีอำนาจในร้านค้าหรือโรงผลิต พวกเขาจะเป็นคนกลุ่มแรกของพื้นที่ที่อยู่อาศัยนี้ และเมื่อดินแดนมั่งคั่งขึ้น พวกเขาก็จะมั่งคั่งขึ้นเช่นกัน คนที่มาทีหลัง ยากที่จะสะสมเงินได้มากเท่ากับพวกเขา
ส่วนตะวันออก เป็นพื้นที่ทางธุรกิจ โรงผลิตขนาดใหญ่จะถูกย้ายมาที่นี่ และยังรวมถึงธนาคาร 4 สมุทร ฝ่ายธุรกิจและฝ่านภาษีอากรด้วย พื้นที่ทางธุรกิจใหม่นี้ มีขนาดเป็น 4 เท่าของพื้นที่เดิม มันเพียงพอสำหรับให้โรงผลิตต่างๆขยายกิจการของพวกเขา
หลังจากดูแบบแปลนแล้ว โอหยางโชวก็รู้สึกประหลาดใจ เฮาเจี้ยนเฉิง ซึ่งเป็นเพียงคนหนุ่ม ไม่เพียงแต่เขาจะเข้าใจในสิ่งที่โอหยางโชวต้องการเท่านั้น แต่เขายังทำให้มันเฉพาะเจาะจงและดียิ่งขึ้น
ด้วยแผนการจัดการนี้ ดินแดนของเขาคงจะไม่ต้องมีการปรับปรุงใหม่ในอนาคตอันใกล้ ตราบเท่าที่พวกเขาปฏิบัติตามแผน และสร้างสิ่งก่อสร้างได้ถูกต้องตามที่กำหนดในพื้นที่ต่างๆ ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะเรียบร้อย
ในขณะที่โอหยางโชวกำลังชื่นชมฝ่ายก่อสร้าง เสมียนไป๋หนานผูก็เดินเข้า แล้วกล่าวว่า “เรียนนายท่าน หัวหน้าฝ่ายสูมาขอเข้าพบขอรับ”
“ให้เขาเข้ามา”
“ขอรับ!”
สูซูต้าไม่ได้เข้ามาในสำนักงานของโอหยางโชวบ่อยนัก หัวหน้าฝ่ายการศึกษาและวัฒนธรรมนี้ เป็นนักวิชาการและจัดการวิทยาลัยเหลียนโจวได้เป็นอย่างดี ดังนั้น โอหยางโชวแทบจะไม่ต้องแทรกแซงงานของเขาเลย
“นายท่าน!” เมื่อเข้ามา เขาก็โค้งคำนับโอหยางโชว
โอหยางโชวยิ้ม “ซูต้า นั่งก่อนซิ”
“นายท่าน ข้ามีบางเรื่องจะขออนุมัติ” สูซูต้ากล่าวทันที
“เชิญกล่าว”
“ข้าขอให้เอาเก้าอี้ออกจากห้องประชุม” สูซูต้ากล่าวอย่างจริงจัง เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเรื่องสำคัญมากสำหรับเขา
โอหยางโชวมึนงงและแปลกใจ “ทำไม?”
“ขณะนี้ ระดับของดินแดนและตำแหน่งของนายท่านได้สูงขึ้นแล้ว ท่านจำำเป็นต้องรักษาเกียรติและศักดิ์ศรีของท่าน ถ้าเราทุกคนนั่งบนเก้าอี้ในห้องประชุม มันจะไม่เข้ากับความแตกต่างของเราในเรื่องอำนาจ และเป็นการต่อต้านวัฒนธรรม”
โอหยางโชวขมวดคิ้ว “ซูต้า ความหมายของเจ้าคือการให้ทุกคนยืน?”
สูซูต้าส่ายหัว “ถ้านายท่านไม่ต้องการให้เรายืน และเหนื่อยเกินไป ท่านสามารถทำตามรูปแบบดั้งเดิม โดยมีที่นั่งเตี้ยๆ เพื่อให้เราทุกนั่งอยู่บนพื้นได้”
โอหยางโชวเข้าใจ ความเคารพได้รับการปฏิบัติอย่างมีนัยสำคัญในสมัยก่อน มันเป็นพื้นฐานของการปกครอง และเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับคนที่ต้องการสร้างกฎของเขาขึ้น
มารยาทและความเคารพของพวกเขามีความสำคัญ ทุกคนต้องแสดงในแบบที่เหมาะสมกับตำแหน่งและสถานะของตน
เพื่อไม่ให้ความเคารพถูกทำลายง่ายๆ พวกเขาต้องให้ผู้ปกครองปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ดั้งเดิม เพื่อที่จะได้เป็นผู้นำดินแดน ในแบบที่เหยาซุนหยูได้ทำ ทุกอย่างตั้งแต่การปกครองไปจนถึงสิ่งเล็กๆ เช่น การรับประทานอาหาร ทั้งหมดมีกฎของพวกมัน ระบบการศึกษาในสมัยใหม่ ได้รับการพัฒนามาจากกฎระเบียบและประเพณีดังกล่าว
ในฐานะที่เป็นดินแดนของผู้เล่น พวกเขาจึงไม่ได้ปฏิบัติตามกฎเหล่านี้มากนัก ไม่ต้องกล่าวถึงผู้อื่น เพียงแค่กล่าวถึงขุ่ยหยิงหยู ถ้าว่ากันตามกฎแล้ว เธอไม่ได้รับอนุญาติให้เป็นผู่นำได้
ระบบในเมืองซานไห่ ได้ถูกออกแบบโดยโอหยางโชวเพียงคนเดียว และเขาใช้ความรู้สมัยใหม่ ซึ่งแตกต่างไปจากแบบดั้งเดิม
อย่างไรก็ตาม เขาต้องยอมรับว่า ความเคารพเป็นสิ่งสำคัญในเรื่องกฎระเบียบ และมีผลกระทบที่สำคัญมาก กุญแจสำคัญคือ การเลือกส่วนของกฎเกณฑ์แบบดั้งเดิมที่เหมาะสมและใช้ประโยชน์ได้
เมืองซานไห่ไม่มีการจัดการ การตรวจสอบและ แนะนำการปฏิบัติและมารยาทของคนในระดับต่างๆ
ในเวลานี้ สูซูต้าจึงก้าวออกมา และแก้ไขวิถีชีวิตที่ไม่ดีนี้ แล้วเขายังมีการเปลี่ยนแปลงที่ยืนหยุ่นตามความต้องการของโอหยางโชว มันทำให้เขามีความสุขมาก
โอหยางโชวยิ้ม แล้วกล่าวว่า “ซูต้า ข้อเสนอของเจ้ายอดเยี่ยมาก ข้าอนุมัติ สำหรับรูปแบบของห้องประชุม ข้าจะให้ฝ่ายการศึกษาและวัฒนธรรมรับผิดชอบ และข้าจะให้กรมคลังวัสดุทำงานร่วมกับเจ้าด้วย”
“ขอรับนายท่าน!” สูซูต้ารู้สึกยินดีอย่างยิ่ง เพื่อที่จะให้ลอร์ดของเขาเต็มใจที่จะแก้ไข เขาถึงกับไปขอพรกับเหล่าเทพก่อนที่จะมาที่นี่
แฟนเพจ : TWOแปลไทย