TWO Chapter 162 คำถามที่ยากจะตอบ
TWO Chapter 162 คำถามที่ยากจะตอบ
ณ โลกจริง
ระหว่างทานอาหารเช้า เสี่ยวเยว่ได้กล่าวถึงการสร้างกิลด์ลั้วเยว่ให้โอหยางโชวฟัง
“เธอทำได้เร็วดีนี่!” โอหยางโชวรู้สึกประหลาดใจ
“แน่นอนอยู่แล้ว!”
เกี่ยวกับเรื่องนี้ เสี่ยวเยว่กล่าวอย่างท้อแท้และอับอายว่า “นอกเหนือจากเพื่อนๆของฉัน คนที่เข้ากิลด์เมื่อวานนี้ ยังมีไม่ถึง 10 คน เลย”
“ทำไมล่ะ? เธอกำหนดความต้องการสูงเกินไปรึเปล่า?” ในชีวิตที่แล้วของเขา โอหยางโชวก็อยู่ในกิลด์ และมีพี่น้องที่สนิทกันไม่กี่คนเท่านั้น ชื่อของกิลด์ก็คือ กลุ่มทหารรับจ้างเหลียงซาน และผู้นำก็คือ พี่ใหม่ซ่งผู ใครจะรู้ว่าจะมีกลุ่มทหารรับจ้างเหลียงซานในชีวิตนี้หรือไม่
สำหรับความขัดแย้งกับซ่งผู ความโกรธของเขาได้จางหายไปแล้วหลังจากที่เกิดใหม่
อย่างไรก็ตาม โอหยางโชวไม่แน่ใจว่า เขาจะรู้สึกเช่นไร หากเขาได้พบซ่งผูอีกครั้ง เขาสงสัยว่า เขาจะวางอดีต และกลายเป็นเพื่อนกับซ่งผูได้หรือไม่ หรือพวกเขาอาจจะเป็นเพียงคนที่เดินผ่านไปผ่านมาในชีวิตของกันและกันเท่านั้น
เสี่ยวเยว่ส่ายหัว และกล่าวอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ในตอนที่ฉันรับสมัคร ผู้เล่นส่วนใหญ่มีความต้องการที่จะเข้าร่วมกับกิลด์ขนาดใหญ่ ส่วนที่เหลือ ก็เป็นพวกที่ไม่ต้องการเข้าร่วมกิลด์ เราไม่สามารถชวนผู้เล่นที่เอาแต่เที่ยวเล่น หรือเข้ากิลด์เพียงเพื่อต้องการบัฟได้”
โอหยางโชวพยักหน้า “เธอพูดถูก คุณภาพย่อมดีกล่าวปริมาณ”
“แต่ตอนนี้เราไม่สามารับคนได้ แล้วเราจะทำยังไงดี?” เสี่ยวเยว่เป็นคนที่มีความภูมิใจในตัวเอง และเธอไม่ต้องการจะยอมแพ้
โอหยางโชวดื่มนมถั่วเหลืองไปอึกหนึ่ง แล้วกล่าวว่า “อย่าได้กังวล ผู้เล่นที่ไม่ต้องการเข้าร่วมกิลด์ พวกเขาก็เพียงแค่ไม่ต้องการถูกล้อมกรอบโดยกิลด์ พวกเขาเป็นกลุ่มที่มีประสิทธิภาพที่สุด และเป็นคนที่เรากำลังมองหาอยู่ เราต้องทำให้พวกเขาไว้ใจและแสดงให้เห็นว่า กิลด์ของเราไม่สถานที่สำหรับผู้เล่นอาชีพสายการทำงาน เราไม่มีข้อจำกัดใดๆกับพวกเขา และไม่ต้องการให้พวกเขาทำเควสใดๆทั้งสิ้น อย่างไรก็ตาม เราก็ยังไม่ได้วางแผนที่จะยกระดับกิลด์ขึ้น”
ดวงตาของเสี่ยวเยว่เปล่งประกาย เธอยิ้ม แล้วกล่าวว่า “นายพูดถูก มันคุ้มค่าที่จะลอง แต่เราจะจบด้วยการไม่ได้อะไรเลยนะ”
โอหยางโชวหัวเราะอย่างมั่นใจ “ไม่ต้องกังวล ตราบเท่าที่พวกเขาเข้าร่วมกับเรา พวกเขาจะไม่สามารถหนีจากฉันไปได้แน่”
ริมฝีปากของเสี่ยวเยว่กระตุก “เฮ้อ นายโม้อีกแล้ว ถ้านายพลาด นายคงต้องร้องไห้แน่ๆ”
โอหยางโชวไม่สนใจการล้อเลียนของเธอ และมองไปที่ปิงเอ๋อ “เด็กน้อย ทานเสร็จรึยัง? พี่ชายจะได้ไปส่งที่โรงเรียน”
ปิงเอ๋อกำลังทานออมเล็ต และเมื่อเธอได้ยินโอหยางโชวกล่าว เธอก็รีบเร่งทานส่วนที่เหลือทันที มันทำให้เธอไม่สามารถพูดออกมาได้ในตอนนี้
โอหยางโชวส่ายหัว “ใจเย็น กินช้าๆ”
เด็กน้อยพยายามที่จะเคี้ยว ในที่สุด เธอก็ทานมันจนหมด เธอหยิบกระดาษทิชชู่ที่โอหยางโชวส่งให้ เช็ดปากเล็กๆของเธอ เธอหัวเราะคิกคัก แล้วกล่าวว่า “หนูอิ่มแล้วพี่ชาย ไปกันเถอะ!” เธอสะพายกระเป๋าเล็กๆ ที่วางอยู่บนโซฟา แล้วเดินไปที่ประตู
ระหว่างทางไปโรงเรียน ปิงเอ๋อเงยหน้ามองโอหยางโชว และขมวดคิ้ว “พี่ชาย พี่สาวเสี่ยวเยว่กับพี่คุยเรื่องเกมส์อะไรกัน ปิงเอ๋อไม่เข้าใจเลย”
โอหยางโชวลูบหัวของเธอ แล้วกล่าวว่า “มันเป็นเกมส์สำหรับผู้ใหญ่ มันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่น้องจะไม่เข้าใจ”
“โอ้ ปิงเอ๋อว่า การเล่นไล่จับกับเซว่เอ๋อสนุกกว่าเยอะ”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้วโอหยางโชวก็ปวดหัว “มันเป็นเพราะน้องใช่มั้ย เซว่เอ๋อถึงได้แล้วเอาถุงเท้าของพี่ไปซ่อน...”
“ฮิฮิ!” เด็กน้อยนี้หัวเราราวกับเป็นสุนัขจิ้งจอกตัวน้อยๆ เธอเป็นคนที่บอกเซว่เอ๋อให้ทำแบบนั้นเอง
“น้องไม่สามารถทำแบบนี้ที่โรงเรียนได้นะ”
ปิงเอ๋อไม่พอใจ แล้วพึมพำว่า “หนูประพฤติดีที่โรงเรียน แม้แต่คุณครูก็ยังชมหนูเลย”
“ดีแล้ว” โอหยางโชวเงยหน้าขึ้นมอง พวกเขามาถึงโรงเรียนของเธอแล้ว “เรามาถึงแล้ว ดูแลตัวเองด้วย ระหว่างกลับบ้าน ระวังเวลาข้ามถนนด้วย!”
“อื้อ บ๊ายบายพี่ชาย” ปิงเอ๋อโบกมือลาโอหยางโชว ก่อนที่จะกระโดดเข้าไปในโรงเรียน
เมื่อกลับมาถึงบ้าน โอหยางโชวก็เริ่มบ่มเพาะกำลังภายใน
นับตั้งแต่เขาได้เรียนรู้เทคนิคการบ่มเพาะกำลังภายในของจักรพรรดิเหลือง เขาก็ไม่ได้ฝึกปาจีฉวนในโลกจริงอีกเลย สำหรับวิชาหอกตระกูลหยาง เขาก็ไม่ได้ฝึกเช่นกัน เขายังคงฝึกบ่มเพาะกำลังภายในเป็นหลัก
กว่าเขาจะฝึกเสร็จ เวลาก็ล่วงเลยมาถึงตอนเที่ยงแล้ว
หลังจากหยุดพัก เขาก็เปิดแฮนด์เบรนด์และเข้าไปในฟอรั่ม เขาเข้าไปดูโพสต์ที่ไม่ระบุชื่อของเขา เพื่อดูว่า มีใครตอบบ้างหรือยัง
ตามคาด มีคนสังเกตเห็นโพสต์แล้ว อย่างไรก็ตาม คนส่วนใหญ่ก็คิดว่าเขาตอแหล และต้องการดึงดูดความสนใจ คนไม่สุภาพเหล่านี้บอกว่าเขาเป็นคนปัญญาอ่อน และไม่สามารถแยกแยะระหว่างความจริงและโลกเสมือนได้
โอหยางโชวหัวเราะขบขัน ดูเหมือนว่าคนที่เรียนรู้เทคนิคที่แท้จริงในเกมส์จะมีอยู่น้อยนิด จนไม่มีใครเห็นโพสต์ของเขา
ในฟอรั่ม การโพสต์แบบที่ไม่ระบุชื่อ มักจะถูกลืมได้ง่าย โอหยางโชวไม่สามารถสร้างแรงกระแทกมากเกินไปได้ ไม่เช่นนั้น ความตั้งใจของเขาจะถูกจับได้
อย่างไรก็ตาม โอหยางโชวไม่ได้กังวล ตราบเท่าที่มี 1 หรือ 2 คน ที่ฝึกฝนเทคนิคที่แท้จริงได้เห็นโพสต์นี้ มันก็จะถูกขุดขึ้นมาอีกครั้ง
ในฟอรั่ม ข่าวเกี่ยวกับเมืองซานไห่ยังคงเป็นหัวข้อที่ร้อนแรง นอกจากนี้ ยังมีกล่างถึงเมืองหานตานด้วยเช่นกัน และตี่เฉินที่ล่มเหลวก็กำลังถูกทำลาย
การอัพเกรดของเมืองซานไห่ ได้กระตุ้นลอร์ดคนอื่นๆทั้งหมด หลังจากความล้มเหลวของเมืองซานลิ, เมืองเบนกาโลร์ และเมืองอิสระ ผู้เล่นลอร์ดหลายคนก็หวาดกลัว อย่างน่อย ตอนนี้ผู้เล่นก็รู้ว่า การอัพเกรดจะสำเร็จหรือไม่สำเร็จไม่ได้หมายความว่าจะตาย
นอกจากนี้ ยังมีคนอยากรู้อยากเห็นในขั้นตอนการทดสอบของเมืองซานไห่เป็นจำนวนมาก ก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะเป็นเมืองซานลิ, เมืองเบนกาโลร์ หรือเมืองอิสระ พวกเขาไม่ได้ปกปิดข้อมูลสำคัญใดๆ แต่นอกเหนือจากสมาชิกในพันธมิตรซานไห่แล้ว ไม่มีใครรู้รายละเอียดการทดสอบใดๆของเมืองซานไห่เลย
ทุกคนอยากรู้ว่าเมืองซานไห่ ผ่านการทำสอบที่ยากลำบากนี้ได้ยังไง น่าเสียดายที่มันถูกเก็บเป็นความลับ และเมืองซานไห่เหมือนปกคลุมด้วยความลึกลับอีกครั้ง
ออกจากฟอรั่ม โอหยางโชวเริ่มหาข้อมูลทางประวัติศาสตร์ โดยเฉพาะข้อมูลเกี่ยวกับสงครามครั้งต่อไป ในชีวิตที่แล้วของเขา เขาไม่ได้มีส่วนร่วม มันทำให้เขาขาดข้อไปเปรียบ ตอนนี้ เขาทำได้เพียงหาข้อมูลจากหนังสือเท่านั้น
ตอนเย็น เมื่อเสี่ยวเยว่กลับมา เธอก็มาบอกข่าวใหม่กับเขา
“นายจำอดีตเพื่อนร่วมห้อง 2 คน ของฉันได้มั้ย?”
“เธอกำลังพูดถึง ฉินรั้วและผานเฉียวเฉียว?”
“อ๊า นายจำได้อย่างชัดเจน นายมีเจตนาบางอย่างกับพวกเธอเหรอ?”
“อะไร ช่วยอย่าสุ่มพูดอะไรแปลกๆด้วย” โอหยางโชวไม่เข้าใจความคิดผู้หญิงจริงๆ
“สิ่งที่ฉันอยากจะบอกก็คือ วันนี้ที่มหาวิทยาลัย เราได้พูดคุยกันเกี่ยวกับ Earth Online”
“เกมส์นี้ดึงดูดคลื่นการสนทนา ฉันไม่ได้ปิดบังพวกเธอว่าฉันเริ่มเล่นแล้ว และทั้งคู่ก็ดูตื่นเต้นที่จะเข้าร่วม พวกเธอต้องการจะเห็นความหัศจรรย์ของมัน”
“ถ้าพวกเธอต้องการจะเล่น มันก็ดีแล้วนี่” โอหยางโชวไม่ได้สนใจมากนัก
เสี่ยวเยว่แข็งค้าง เธอรู้สึกเหมือนต่อยหมัดไปในอากาศที่ว่างเปล่า “อะไร มีคนมาช่วยนาย นายไม่สนใจเลยเหรอ?”
“ช่วยอะไร?”
“ลองคิดดู ถ้าพวกเธอเข้าร่วม แฟนของพวกเธอก็จะเข้าร่วม ดึงพวกเขาเข้ามาในกิลด์ พลังของกิลด์เราก็จะเพิ่มากขึ้น”
โอหยางโชวหัวเราะอย่างขมขื่น แล้วกล่าวว่า “เธอคิดมากเกินไป ประการแรก พวกเขาอาจจะไม่เล่นอาชีพสายการทำงาน, ประการที่สอง พวกเขาเป็นผู้เล่นหน้าใหม่ พวกเขาจะใช้ประโยชน์อะไรได้? และแม้ว่าพวกเขาจะมีความสามรถ พวกเขาก็มีเพียงแค่ 4 คน เท่านั้น ดังนั้น มุ้งเน้นในสิ่งที่พวกเราได้คุยกันเมื่อเช้านี้ดีกว่า”
“โอ้” เมื่อได้ยินคำอธิบายของโอหยางโชว เธอก็เริ่มเศร้าเสียใจอีกครับ
พวกนักวิทยาศาตร์มักจะ EQต่ำ และมักจะวิเคราะห์สิ่งต่างๆจากมุมมองที่มีเหตุผล ปฏิเสธที่จะคิดแบบอบอุ่น และสื่อสารเท่าที่จำเป็น
โอหยางโชวไม่ต้องการเห็นเธอยอมแพ้ เขาปรอบโยนเธอ “อย่าเศร้าใจไปเลย การทำงานหนักของเธอเพื่อกิลด์นั้น เป็นสิ่งที่ควรชื่นชม และไม่ว่ายังไง การที่พวกเขาเข้าร่วม ก็ทำให้การเล่นเกมส์ของเธอสนุกขึ้นด้วย”
“อื้อ” เมื่อได้รับการปรอบโยนจากโอหยางโชว เธอก็รู้สึกดีขึ้นมาก แต่มันก็ยังไม่มากพอให้เธอกลับมาตื่นเต้นและมีความสุขเช่นเคย
ในขณะนั้น ปิงเอ๋อก็กระโดดเข้ามาแล้วกล่าวว่า “พี่ชายโง่”
เซว่เอ๋อที่บินอยู่กลางอากาศก็ร่วมด้วย เธอตะโกรว่า “โง่ โง่”
โอหยางโชวพูดไม่ออก “นี่พี่ทำให้ใครโกรธเหรอ?”
เมื่อเสี่ยวเยว่เห็นสถานะการณ์ดังกล่าว เธอก็หัวเราะเสียงดัง
แฟนเพจ : TWOแปลไทย
