ตอนที่ 84 เงินเก็บที่มากกว่าหนึ่งร้อยล้าน
เมืองไร้กังวลสดชื่นด้วยกลิ่นดินหลังจากฝนที่ตกปรอยๆลงมา มันเกือบจะแปดโมงเช้าและดวงอาทิตย์กำลังค่อยๆหายไปในยามเช้า เมืองกำลังตื่นขึ้นจากการหลับใหลยามค่ำคืน อย่างไรก็ตามหลิน ฮวงกลับเกียจคร้านเพราะเขาไม่อาจจองตั๋วยานบินคริสตัลปีศาจในคืนก่อนหน้านี้และต้องรอเที่ยวบินต่อไปซึ่งจะมีขึ้นในวันจันทร์หน้า
เขาโทรหาหลิน ซินและไม่แปลกใจ เธอรับสายโทรศัพท์ขึ้นก่อนที่โทรศัพท์ของเธอจะเริ่มสั่นเสียอีก ภาพวิดิโอถูกฉายตรงหน้าเขา
‘’พี่คะ มันสำเร็จใช่ไหม? " หลิน ซินมองไปที่หลิน ฮวงด้วยความตื่นเต้น
"ใช่ ตอนนี้พี่เป็นนักล่าระดับเหล็กแล้ว!" หลิน ฮวง พยักหน้าด้วยความตื่นเต้นเช่นดียวกัน
"นับตั้งแต่ที่พี่ไป หนูได้เรียกดูข้อมูลเกี่ยวกับปีศาจหกแขนบนเครือข่าย และดูเหมือนว่ามันมีทรงพลังมาก แต่พี่ พี่กลับมีทรงพลังมากยิ่งกว่าปีศาจตนนั้น!" เธอตะโกน หลิน ซินมักคิดว่าพี่ชายของเธออยู่ยงคงกระพันและนี่ทำให้เธอเชื่อเข้าไปอีกว่าสิ่งที่เธอคิดนั้นถูกต้อง
"แน่นอน!" หลิน ฮวงยิ้ม
"พี่ พี่จะกลับมาตอนไหนคะ?" หลิน ซินถาม
"จริงๆมันควรจะเป็นยานที่ออกเดินทางไปยังเมือง ปาฉี วันนี้ แต่พี่พึ่งจะตัดสินใจหลังจากจัดการแยกอุปกรณ์ของพี่เมื่อวานนี้และไม่สามารถหาตั๋วได้ พี่จึงต้องกลับในสัปดาห์หน้าแทน ... " หลิน ฮวงอธิบาย "อย่างไรก็ตามพี่มีบางอย่างที่จะต้องจัดการให้เสร็จ เมื่อพี่ไปถึงที่เมืองปาฉี ดังนั้นมันจะใช้เวลาสัก 1 - 2วัน พี่จะจัดการมันให้เรียบร้อยที่เมืองไร้กังวลซะเลยเนื่องจากพี่อยู่ที่นี่แล้ว ‘’ เขาเล่าต่อ
"โอ้ ... " หลิน ซินร้อง น้ำเสียงฟังดูผิดหวัง
"เมืองไร้กังวลเป็นสวรรค์ของอาหาร พี่จะเอาอาหารที่ดีที่สุดกลับไปฝากน้องนะ น้องอยากกินอะไรล่ะ?" หลิน ฮวงยิ้มและถาม
"หนูอยากกินทุกอย่างเลย!" หลิน ซินกล่าวอย่างสนุกสนาน
"เอาล่ะ พี่จะเอาไปฝากอย่างละจาน" หลิน ฮวงพยักหน้า
"ไม่ หนูต้องการอย่างละ2เลย!’’ หลิน ซินกล่าว
"น้องจะกินอาหารเยอะเกินไปรึเปล่า เจ้าตัวตะกละน้อย?" หลิน ฮวงยกคิ้วขึ้น
"แน่นอน! เราจะกินข้าวด้วยกัน หนูอยากให้พี่กินข้าวกับหนู!" เสียงของหลิน ซินยังคงขี้เล่น
"เอาล่ะ พี่จะเอากลับไปอย่างละสองจาน ... " หลิน ฮวงส่ายหัว
"พี่ พี่จะอยู่กับหนูนานกว่าเดิมได้ไหมถ้าพี่กลับมาแล้ว?" หลิน ซินถามหลังจากลังเลอยู่เล็กน้อย
"มันไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ทำไมละ?" หลิน ฮวงตอบ และสงสัยจากคำร้องขอของเธอ
"สัปดาห์หน้าเป็นช่วงฤดูร้อน หนูจะเบื่อมากๆถ้าไม่มีพี่อยู่บ้านด้วย ... " หลิน ซินอธิบายพลางกลอกตาของเธอและทำปากยื่นแสดงความเบื่อหน่ายเมื่อคิดถึงมัน
มีสี่ฤดูในเขต7 ทุกคนไม่ว่าเด็กในโรงเรียนหรือผู้ใหญ่ที่ทำงานจะมีวันหยุดยาวการหยุดยาวอยู่สี่ครั้งในทุกปี ช่วงฤดูฝนซึ่งปกติแล้วจะมีวันหยุดประมาณ 15 ถึง 20 วัน อย่างไรก็ตามมันไม่ได้มีฝนตกในทุกพื้นที่และวันหยุดก็ไม่สามารถใช้ได้กับบางพื้นที่เช่นกัน ช่วงฤดูร้อนคล้ายกับประสบการณ์บนโลก มันเป็นช่วงที่ร้อนที่สุดของปี ช่วงพักนี้ปกติจะประมาณ1เดือนหรือเดือนครึ่งและถ้ามันร้อนเกินไป วันหยุดสามารถยาวขึ้นจนถึงสองเดือน วันหยุดฤดูใบไม้ร่วงจะเป็นวันสถาปนารัฐบาลกลาง วันหยุดจะมี 10 วัน สุดท้ายคือฤดูหนาวซึ่งคล้ายกับบนโลก วันหยุดที่หนาวที่สุดนี้จะกินเวลาประมาณหนึ่งถึงสองเดือน บางพื้นที่ที่เย็นกว่าจะได้รับวันหยุดที่ยาวนานกว่าสองเดือน
หลิน ฮวงตกใจเมื่อได้เรียนรู้เกี่ยวกับวันหยุดยาวสี่ฤดูในโลกนี้ สิ่งแรกที่คิดออกคือ "เรามีวันหยุดพักผ่อนในโลกนี้ห้าเดือน คนเหล่านี้ได้รับการเอาใจใส่เป็นอย่างมาก!" หลังจากนั้นเขาพบว่าสำหรับคนธรรมดา มันไม่ใช่วันหยุดจริงๆสำหรับผู้ที่ทำงานในช่วงหน้าร้อนและฤดูหนาว มันเป็นเหมือนการทำงานจากบ้าน
"อืม พี่เกือบจะลืมช่วงพักในฤดูร้อนไปเลย ... " หลิน ฮวง เกาหัว "มันน่าเบื่อที่จะอยู่บ้านเป็นเวลา 1-2 เดือน ทำไมน้องถึงไม่เลือกที่ที่อยากจะไปและเราก็เดินทางไปที่นั่นกัน?"
"วันหยุดพักผ่อน?ใช่ไหม ให้ตายเถอะ!" หลิน ซินกรีดร้อง เธอยังไม่เคยไปจากเมือง วูหลินเลย ตั้งแต่เธอเกิดมา เธอรู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อหลิน ฮวงเสนอวันหยุดพักผ่อน
"น้องเลือกจุดหมายมาภายในไม่กี่วันหลังจากที่พี่กลับไป พี่จะพักผ่อนสองหรือสามวัน แล้วเราออกเดินทางกัน" หลิน ฮวงบอกเธอ เขารู้สึกโล่งใจเมื่อเขาพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอออกจากอารมณ์เบื่อหน่ายของเธอ
"ตกลง" หลิน ซินพยักหน้าอย่างถี่ยิบ
หลังจากที่เขาวางสายโทรศัพท์ เขาก็ลงไปกินอาหารเช้าที่ชั้นล่าง จากนั้นเขาก็ไปแผนกต้อนรับและจองห้องพักของเขาอีกหนึ่งสัปดาห์และออกไปสมาคมนักล่า มีแผนกของสมาคมนักล่าอยู่ตรงกลางของแต่ละเมือง หลิน ฮวงวางแผนที่จะขายซากมอนสเตอร์ที่ตายแล้ว เพื่อให้ได้เครดิตเมื่อเขากลับไปยังเมืองปาฉี แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถออกไปได้ เขาจึงคิดว่าเขาจะทำมันที่นี่แทนเพราะมันเหมือนกัน ในความเป็นจริงราคาของซากมอนสเตอร์ที่ตายแล้วได้ถูกกำหนดไว้อยู่แล้ว ดังนั้นมันไม่สำคัญว่าเขาจะไปขายที่เมืองไหน
สมาคมนักล่าจะก่อตั้งขึ้นในใจกลางของแต่ละเมือง มันอยู่ไม่ไกลจากโรงแรมที่หลิน ฮวงพัก มันใช้เวลาแค่ 10 นาทีเท่านั้นที่จะไปถึงที่นั่น เป็นเวลา 8:30 น.ในตอนเช้าที่เขาไปถึงที่นั่น หลิน ฮวงเดินตามฝูงชนไปที่ห้องโถงใหญ่และเดินไปที่แผนกต้อนรับที่ด้านซ้ายของทางเข้า มีหลายคนต่อคิวอยู่ที่เคาน์เตอร์และหลังจากที่รอสักพัก ในที่สุดก็ถึงคิวเขา
"สวัสดี ผมอยากรู้ว่าจะขายซากมอนสเตอร์ที่ตายแล้วได้ที่ไหน" เขาถาม
"มันอยู่ที่คลังสินค้าซากมอนสเตอร์หลังห้องโถง ฉันจะให้คนพาคุณไปที่นั่นค่ะ" พนักงานต้อนรับในชุดสีแดงโทรไปหาใครสักคนและวางสายทันทีหลังจากการพูดคุยเพียงสั้น ๆ
"เดี๋ยวจะมีคนมาพาคุณไปนะคะ โปรดรอสักครู่" เธอบอกกับเขา
หนึ่งหรือสองนาทีต่อมาชายหนุ่มที่ดูบึกบึน ก็เดินเข้ามาหาหลิน ฮวงเมื่อเห็นเขายืนอยู่ข้างๆพนักงานต้อนรับ
"คุณคือแขกที่ต้องการขายซากมอนสเตอร์ที่ตายแล้วใช่ไหมครับ?"
"ใช่ ผมเอง" หลิน ฮวงพยักหน้า
"มีกี่ตัวครับ?"
"ผมคิดว่ามีประมาณ 300 ถึง 400 ตัว ผมไม่ได้นับมัน" จริงๆหลิน ฮวงไม่มีความคิดเกี่ยวกับจำนวนเงินที่แน่นอน ขณะที่เขาเก็บรวบรวมซากศพได้จำนวนมากเพราเขาติดตามหลี่ เอี๊ยนซิง ไป่และชาโคลก็ได้ฆ่ามอนสเตอร์ไปจำนวนมากเช่นกัน แต่ทว่าช่องเก็บของเขามันเต็มเสียก่อน เขาจึงไม่สามารถนำซากมอนสเตอร์พวกนั้นกลับมาได้อีก
"งั้นก็ โปรดตามผมมา" ชายหนุ่มพูด และนำหลิน ฮวงไปที่ด้านหลังของห้องโถง
มันเป็นสนามหลังบ้านขนาดใหญ่ ชายหนุ่มพาหลิน ฮวงข้ามสนามหลังบ้านไปจนสุดทาง มีบ้านหลังใหญ่ที่ดูเหมือนคลังสินค้า ชายหนุ่มหยุดที่ทางเข้าคลังสินค้าและหันกลับไปหาหลิน ฮวงและบอกกับหลิน ฮวงว่า "คุณสามารถนำซากมอนสเตอร์ทั้งหมดออกมาไว้ที่นี่ได้
ชายหนุ่มเดินเข้าไปในคลังสินค้า หลิน ฮวงหยิบเอาซากมอนสเตอร์ทั้งหมดออกจากช่องเก็บของในแหวนของเขาและในไม่ช้าซากนั้นก็ถูกซ้อนขึ้นไปในกองเล็กๆ ที่ทางเข้าคลังสินค้า
ครู่ต่อมา มีชายชราตัวเล็กๆคนหนึ่ง เดินออกมาอย่างช้าๆ ชายหนุ่มเดินไปอยู่ข้างหลังเขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ ชายชรามองที่หลิน ฮวงขณะที่พยักหน้าและเดินไปรอบๆกองซากมอนสเตอร์ จากนั้นเขาก็กล่าวกับหลิน ฮวงว่า "มีทั้งหมด 421 ตัว 187 ตัวเป็นระดับทองแดงขั้นที่ 3 และ 234 ตัวเป็นระดับทองแดงขั้นที่ 2 นั่นถูกต้องหรือไม่"
"ผมไม่ได้นับพวกมันด้วยตัวเอง ดังนั้นผมจึงไม่ทราบว่ามีกี่ตัว" หลิน ฮวงตอบอย่างตะลึงในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เขาคิดว่ามันแปลกที่ชายชราคนนั้นเดินไปรอบซากมอนสเตอร์และเขาก็สามารถนับมันได้อย่างถูกต้อง อย่างไรก็ตามเขามั่นใจว่ามันมีเพียงมอนสเตอร์ระดับทองแดงขั้น2 และระดับทองแดงขั้น3 เพราะเขากำจัดซากของมอนสเตอร์ระดับทองแดงขั้นที่1 ทั้งหมดออกไป เพื่อจะได้เก็บซากมอนสเตอร์ที่มีมูลค่ามากกว่าได้
" เฮอร์คิวเลส ช่วยเขานับพวกมัน" ชายชราสั่งและโบกมือให้ชายหนุ่มอย่างลวกๆ จากนั้นเขาก็เดินกลับเข้าไปในคลังสินค้า
"เป็นไปไม่ได้ที่นายของผมจะคำนวณผิดพลาด ผมจะนับพวกมันให้คุณอีกครั้ง" ชายหนุ่มที่บึกบึน กล่าว จากนั้นก็ยกขาของมอนสเตอร์ขึ้นและโยนมันไปข้างๆ
หลิน ฮวงตกใจมาก ชายหนุ่มเพิ่งยกจะยกแรดสามเขาขึ้น แม้ว่ามันจะไม่ใช่มอนสเตอร์ขนาดยักษ์ แต่ก็มีน้ำหนักไม่น้อยกว่า 5 ตัน แต่ชายหนุ่มสามารถยกมันขึ้นด้วยมือข้างเดียว สิ่งที่หลิน ฮวงตกใจมากกว่าคือไม่มีสัญญาณพลังชีวิตบนร่างของชายหนุ่มเลย
"เขาเกิดมาแข็งแกร่งหรือมีเหตุผลอื่น?" หลินฮวนมองเขาอย่างกระวนกระวายในขณะที่เขานับซาก ตัวเลขเป็นดั่งที่ชายชรากล่าว
"เจ้านับเสร็จหรือยัง?" ชายชรากลับมาและยิ้มให้หลิน ฮวงขณะที่ยืนอยู่ที่ทางเข้าคลังสินค้า "ราคาของซากมอนสเตอร์ที่ระดับทองแดงขั้นที่2อยู่ที่ 300,000 ถึง 500,000 เครดิตในขณะที่ระดับทองแดงขั้นที่3 จะอยู่ที่ 500,000 ถึง 800,000 เครดิต โดยราคาที่ถูกต้องสำหรับซากเหล่านี้จะเท่ากับ 215.15 ล้านคะแนนเครดิต ข้าสามารถให้ได้ได้ถึง 215.2 ล้านเครดิตสำหรับเจ้า "เขากล่าว
"แน่นอน ขอบคุณมากปู่" หลิน ฮวงตอบ เขาคิดว่าคงเป็นเรื่องที่ดีมาก ถ้าเขาได้รับเครดิตอย่างน้อยหนึ่งร้อยล้านเหรียญจากซากเหล่านี้ แต่นี่มันมากกว่าที่เขาคาดไว้
"เฮอร์คิวเลส ช่วยโอนเงินให้เขาด้วย"จากนั้นชายชราก็ส่งกระดาษโน้ตขนาดเท่าฝ่ามือที่เขียนว่า '215,200,000'บนกระดาษ หลิน ฮวงประหลาดใจ แต่เขาก็หยิบกระดาษโน้ตนั่น
“ไปเถอะ เราต้องไปที่แผนกการเงินใกล้ๆกับห้องโถง” เฮอร์คิวเลส กล่าวและนำหลิน ฮวงออกจากคลังสินค้าและเข้าไปในห้องโถง
ขณะที่พวกเขากำลังเดินอยู่ หลิน ฮวงก็อดที่จะถามไม่ได้ "สมาคมนักล่าทำอะไรกับซากมอนสเตอร์มากมายเหล่านั้นหรอ?"
เฮอร์คิวเลสอธิบายว่า "ส่วนใหญ่จะกลายเป็นอาหารในตลาดในขณะที่ชิ้นส่วนหายากจะถูกส่งไปเพื่อการวิจัย’’
"สมาคมนักล่าร่วมมือกับบ้านแห่งอาหารและองค์กรอื่น ๆ นั่นทำให้มีการสั่งซื้อซากมอนสเตอร์มากมาย" เขากล่าวต่อ
"อ่าพวกเขาร่วมมือกับบ้านแห่งอาหาร ... " ในที่สุดหลิน ฮวงก็เข้าใจว่าทำไมสมาคมนักล่าจึงต้องการซากมอนสเตอร์มากมาย
บ้านแห่งอาหาร เป็นองค์กรที่มีนักล่าอาหารหลายรายเข้าร่วมองค์กร องค์กรจะคัดเลือกเฉพาะผู้ที่ต้องการเป็นนักล่าอาหารเท่านั้น ดังนั้นมันจึงจำเป็นต้องร่วมมือกับองค์กรอื่นเพื่อหาแหล่งทรัพยากรต่างๆ เพื่อความปลอดภัยของส่วนผสมของอาหารพวกเขาไม่ได้ซื้อส่วนผสมมาจากตลาด การคัดสรรส่วนผสมอาหารทำโดยสมาคมนักล่าและ สวรรค์ของนักผจญภัย ซึ่งช่วยเหลือบ้านแห่งอาหารเป็นเวลานาน
เฮอร์คิวเลสนำหลิน ฮวงไปที่ออฟฟิศการเงิน จากนั้นหลิน ฮวงก็ส่งกระดาษโน๊ตที่ได้ให้ผู้หญิงวัยกลางคนที่อยู่ข้างหลังเคาน์เตอร์ ผู้หญิงมองไปที่โน๊ตและมองไปที่เฮอร์คิวและ หลิน ฮวง "215,200,000 ใช่มั้ยคะ?" เธอยืนยัน
"ถูกต้อง." หลิน ฮวงพยักหน้า หน้าต่างสีขาวก็ปรากฏตรงหน้าเขา
"โปรดสแกนที่มุมขวาล่าง การโอนจะใช้เวลาประมาณสามนาที" หญิงวัยกลางคนกล่าว
หลิน ฮวง สแกนบาร์โค้ดที่มุมขวาล่างด้วยแหวนหัวใจจักรพรรดิทันที ขณะที่เขาเอามือของเขาออก เขาก็ได้รับการแจ้งเตือนการโอนเงิน มันเป็นข้อความจากสำนักเครดิต
"ถึงคุณหลิน ฮวง คุณได้รับโอนเครดิตจำนวน 215.2 ล้านคะแนนเครดิตแล้ว"
เมื่อมองไปที่ตัวเลข หลิน ฮวงก็รู้สึกราวกับบินได้ "ใครสนใจชนิดของสกุลเงินนี้กันล่ะ ในที่สุดฉันก็มีเงินมากกว่าหนึ่งร้อยล้านในบัญชีของฉัน... "