ตอนที่ 81 ออกจากป่าลืมเลือน

เล้ง เยวี่ยซิน นอนตัวซีดอยู่บนพื้น มีดสีดำได้แทงผ่านร่างเธอ เลือดเปียกชุ่มไปทั่วตัวเธอ และหลอดเลือดบนมือขวาเธอก็ยังไม่หยุดไหล เธอนอนจมกองของตัวเอง

 

“เสี่ยว เฮย ฉันควรเอามีดออกก่อนหรือใช้การ์ดรักษาโดยตรง?”หลิน ฮวงถาม เขากังวลว่าการเอามีดออกจะทำให้เลือดไหลมากกว่าเดิม ในสภาพนี้ หากมันเกิดขึ้น เธอจะตายภายในไม่กี่วินาที

"ท่านสามารถใช้การ์ดรักษาได้โดยตรง ในระหว่างการรักษาวัตถุที่ทำให้เกิดการบาดเจ็บจะถูกลบออกจากร่างของเธอโดยอัตโนมัติ" เสี่ยว เฮยอธิบาย

 

เมื่อได้ยินสิ่งที่เสี่ยว เฮย บอกเขาก็โล่งใจเล็กน้อย

 

"งั้นก็ใช้การ์ดรักษากับเธอ”

 

แสงสีขาวออกจากร่างของหลิน ฮวงไปในร่างของเล้ง เยวี่ยซิน  ในไม่ช้าเลือดของเธอก็หยุดไหล มีดสีดำที่ถูกแทงเข้าไปในทรวงอกของเธอถูกนำออกอย่างช้า ๆ ด้วยพลังที่มองไม่เห็น

 

"แม่สาว ฉันได้ใช้การ์ดแปลงร่าง2ใบรวมถึงการ์ดรักษาไปกับเธอ ... โปรดอย่าสร้างปัญหาให้ฉันอีกเลย ... " หลิน ฮวงพึมพำเสียงดังและกลับเป็นร่างมนุษย์ และมองไปยังเล้ง เยวี่ยซิน อย่างใจจดใจจ่อ ถ้าเขาไม่สามารถฆ่า หลี่ เอี้ยนซิง ได้ด้วยการใช้การ์ดสองใบที่เขาหยิบมาในตอนท้าย ภารกิจนี้จะทำให้ทรัพยากรของเขาหมดลง หลิน ฮวงไม่รู้ว่ามีอะไรที่ใหญ่โตกำลังรอคอยเขาอยู่ เมื่อเขาอัญเชิญไป่ ดวงตาของมอนสเตอร์แมงกะพรุนในถ้ำก็ลืมตาขึ้นทีละดวง....

 

 

ใกล้ทางเข้าของแม่น้ำใต้ดิน เล้ง เยวี่ยซิน ได้รับการรักษาอย่างรวดเร็วด้วยความช่วยเหลือของการ์ดรักษาแผลที่คุกคามชีวิตได้หายไปต่อหน้าหลิน ฮวง ใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอก็เริ่มเป็นสีชมพูเช่นกัน

 

"ผลของการ์ดรักษาช่างน่ามหัศจรรย์!" หลิน ฮวงกล่าวขณะที่เขาเห็นการเปลี่ยนแปลงของร่างกายเล้ง เยวี่ยซิน แต่น่าเสียดายที่เขามีการ์ดรักษาเพียงสามใบ แต่ตอนนี้เขาได้ใช้มันไปแล้วสองใบ  คราวนี้เขาไม่ได้ซ่อนตัวอีกต่อไปเพราะเล้ง เยวี่ยซิน ได้เห็นเขาต่อสู้และเรียกไป่กับชาโคลมาก่อนหน้า อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้เห็นเขาเปลี่ยนร่างเป็นแวมไพร์ขณะที่เธอสลบไป เขาไม่คิดที่จะอธิบาย สิ่งที่เขาต้องการคือให้เธอตื่นโดยเร็วและออกจากที่แห่งนี้

 

ในไม่ช้า ขณะที่บาดแผลของเธอเกือบจะหายสนิท เล้ง เยวี่ยซินก็ตื่นขึ้น เธอลืมตาและเห็นหลิน ฮวง ชาโคล และไป่อยู่ม่ไกล

 

"นายช่วยฉันไว้?" เล้ง เยวี่ยซิน กล่าวเสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบ เธอมองหน้าอกของเธอและสังเกตเห็นว่าบาดแผลของเธอหายไป เช่นเดียวกับข้อมือของเธอเพียงแต่คราบเลือดทำให้เธอมั่นใจว่าเธอไม่ได้ฝันไป

"ใช่" หลิน ฮวงกล่าว เขาไม่ปฏิเสธมัน

"นายเป็นลบพิษออกจากร่างฉันด้วย?" เล้ง เยวี่ยซินถามขณะที่เธอสังเกตเห็นว่าสภาพของเธอคล้ายคลึงกับครั้งก่อนหน้าที่เธอตื่นขึ้นมาจากการติดพิษและพบว่าพิษได้หายไป แม้กระทั่งบาดแผลที่ถูกทิ้งไว้โดยมอนสเตอร์ระดับหลุดพ้นก็หายไปเช่นกัน

 

"ใช่ ถ้าคุณมีคำถามเพิ่มเติมเราสามารถพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ระหว่างทางกลับ" หลิง ฮวงกล่าวขณะที่รู้ว่าถ้ำใต้ดินไม่ปลอดภัยหลังจากการต่อสู้ และเขาต้องการที่จะออกไปโดยเร็วที่สุด

"เดี๋ยว ให้ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน" เธอกล่าว เล้ง เยวี่ยซินก้มมองสภาพของตัวเธอ

“คุณสามารถเปลี่ยนได้เมื่อออกไปข้างนอก ที่นี่มันไม่ปลอดภัย...”เพียงเมื่อหลิน ฮวงกล่าว พื้นก็เริ่มสั่นสะเทือน

 

พวกเขาตกใจ พวกเขาทั้งคู่รู้ในทันทีว่ามันคือมอนสเตอร์ระดับหลุดพ้น มันต้องมาหาชาโคลที่มีเลิอดมังกร

 

“ไปซะ ไป่จะพาคุณออกไปจากที่นี่!”หลิน ฮวงตะโกน

“แล้วนายละ?”เล้ง เยวี่ยซินถาม เธอแปลกใจกับคำสั่งของเขา

“ผมเป็นเพียงร่างแยก ร่างจริงของผมอยู่ข้างบน”หลิน ฮวงโกหกเธอ เขารู้ว่ามันจะเร็วกว่าและเล้ง เยวี่ยซินจะไม่กังวลเกี่ยวกับเขา จากนั้นเขาก็เรียกไป่ที่มาพร้อมกับปีกพลังเลือดที่กลายเป็นครีบคู่ จากนั้นไป่ก็แบกเล้ง เยวี่ยซินไป เขาดำไปในน้ำและว่ายไปทางเข้าถ้ำ

 

หนวดสีฟ้าอ่อนได้พุ่งมาหาเขาและชาโคล เขาเรียกชาโคลกลับในทันทีและกลายเป็นวิญญาณ จากนั้นเขาก็กระโดดและหลบหลังกำแพง หนวดสีฟ้าอ่อนดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงหลิน ฮวงที่วิ่งผ่านกำแพงและไล่กวาดตามมา หลิน ฮวงไม่ได้หันหลังไปดูขณะที่เขาวิ่งผ่านกำแพงแล้วกำแพงเล่า เขาได้ยินเสียงดังสนั่นราวกับแผ่นดินไหวที่ตามมาด้วยเสียงคำรามของมัน

ลึกไปในถ้ำ แมงกะพรุนสีฟ้าอ่อนได้เปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดและส่องแสงสีแดงรอบถ้ำ หนวดนับไม่ถ้วนของมันพุ่งตำแหน่งที่หลิน ฮวงและชาโคลหายไป ในฐานะมอนสเตอร์ระดับหลุดพ้น มันรู้ถึงความสำคัญของสายเลือด หากมันกินเลือดมังกรไป มันจะไม่กลายเป็นมังกร แต่อย่างน้อยมันจะทรงพลังเทียบเท่ามังกรฟ้า และความสามารถของมันจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก

การสูญเสียกลิ่นเลือดมังกรทำให้มันโกรธ แต่ในไม่ช้ามันก็สงบเมื่อได้กลิ่นมนุษย์ที่มาพร้อมกับมังกร หลังจากล็อคเป้าไปที่มนุษย์ หนวดสีฟ้านับไม้ถ้วนก็พุ่งไปทางหลิน ฮวง เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงสั่นที่รุนแรงขึ้นจากด้านหลัง หลิน ฮวงก็เริ่มวิ่งไปข้างบน ในเวลาน้อยกว่าสามนาที เขาก็มาถึงข้างบน แต่ทว่ามันยังไม่ยอมแพ้ หลิน ฮวงใช้การ์ดแปลงร่างและเปลี่ยนตัวเขาเป็นอินทรีอเล็กซานเดรี่ยน

เขากระพือปีกและร่างยักษ์ของเขาไปในหมู่เมฆภายในไม่กี่วินาที แต่ทว่า เขาไม่ได้จากไปในทันที เขามองลงมาที่พื้นจากท้องฟ้า เขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่าหนวดสีแดงได้ทะลวงผ่านพื้นดินและก่อให้เกิดรอยแตกไปทั่ว อย่างไรก็ตาม มันเป็นเพียงไม่กี่เซนติเมตร ทันใดนั้น พื้นก็เริ่มเผาไหม้ มอนสเตอร์ระดับหลุดพ้นร้องคร่ำครวญและหดหนวดทั้งหมดของมันกลับ

เมื่อเห็นปรากฏการณ์แปลกๆ หลิน ฮวง คาดเดาว่ามันจะต้องถูกผนึกไว้ใต้พื้นดินด้วยพลังแปลกๆที่ทำให้ร่างมันจะถูกเผาเมื่อมันออกจากใต้ดิน ตอนนี้ เขารู้แล้วว่ารอยแตกบนพื้นมาจากไหน เมื่อรู้ว่ามอนสเตอร์ตนนั้นจะไม่เป็นภัยคุกคามอีก เขาก็รอเล้ง เยวี่ยซินอย่างอดทน สระน้ำและน้ำตาได้เชื่อมต่อกับทางเข้าถ้ำใต้ดิน พวกเขาจะต้องออกมาจากทางเข้านั้นซึ่งเป็นทางเข้าออกเพียงทางเดียว

เขากระพือปีก หลิน ฮวงบินลงไปที่หินยักษ์ข้างสระน้ำ เขากลับเป็นมนุษย์และรอ ในไม่ช้า ไป่ก็พาเล้ง เยวี่ยซินในชุดดำน้ำออกมา หลังจากถอดอุปกรณ์ดำน้ำ เล้ง เยวี่ยซินและไป่ก็ว่ายมาทางเขา

 

“ฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงของมันอีกครั้ง!”เล้ง เยวี่ยซินตะโกนใส่หลิน ฮวงเมื่อเธอขึ้นฝั่ง

“ใช่ เราต้องออกไปโดยเร็ว”หลิน ฮวงพยักหน้าและอัญเชิญหมาป่าวิริเดี้ยน

“รอก่อน ฉันขอเวลาเปลี่ยนชุดหน่อย อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน มันถูกผนึกไว้ใต้พื้นดินโดยหินดำ ไม่มีทางที่มันจะหลบหนีได้”เล้ง เยวี่ยซินกล่าว เธอเปียกชุ่ม มันเป็นฤดูร้อน เสื้อผ้าที่เปียกของเธอได้แนบชิดกับร่างเธอ เผยให้เห็นส่วนโค้งเว้าที่งดงาม

 

หลิน ฮวงมองไปทางอื่น เล้ง เยวี่ยซินกระโดดไปทางน้ำตกและเปลี่ยนชุดหลังหินยักษ์ หลิน  ฮวงเรียกไป่กลับและรอเธอ ในไม่ช้า เธอก็เปลี่ยนชุดเสร็จ เธอสวมกางเกงยีนส์และเสื้อเชิตสีขาว มันเป็นชุดแบบสบายๆ เธอสวยและมีรูปร่างที่ดี เธอให้ความรู้สึกสูงส่งและไม่กล้าเข้าใกล้ ขณะที่เธอแต่งชุดลำลอง เธอก็มองไปที่พื้นอย่างจริงจัง

 

“ขอบคุณสำหรับการช่วยชีวิตฉันถึงสองครั้ง ฉันเป็นหนี้ชีวิตนายและฉันจะไม่มีทางลืมมัน”เล้ง เยวี่ยซินกล่าวขณะที่เธอกระโดดออกจากน้ำตกและมาหยุดไม่ไกลจากหลิน ฮวง

“หากคุณสามารถส่งผมกลับเมืองไร้กังวลได้ นั่นก็ถือว่าหายกัน”หลิน ฮวงตอบกลับ เขาเพียงต้องการให้ภารกิจเขาเสร็จสิ้น

“แม้ว่านายจะไม่พูดถึงมัน ฉันก็จะส่งนายกลับไป เนื่องจากฉันยอมรับภารกิจไปแล้ว ฉันจะทำให้มันลุล่วง มันไม่อาจเทียบได้กับสิ่งที่ต้องตอบแทนนาย”เล้ง เยวี่ยซินตอบรับคำขอและส่ายหัวเธอ

“อย่างไรก็ตาม ก่อนหน้านั้น โปรดให้เวลาฉันสองถึงสามวัน ฉันต้องฆ่าไอสารเลว หลี่ เอี้ยนซิงด้วยมือของฉัน!”

“เอิ่ม....หลี่ เอี้ยนซิงตายแล้ว”หลิน ฮวงกล่าวขณะที่ถูจมูกและหลบสายตา

“เขาตายแล้ว?”เล้ง เยวี่ยซินมองมาที่เขาอย่างสับสนเพราะเธอไม่คิดว่าหลิน ฮวงจะฆ่าหลี่ เอี้ยนซิงได้ แม้ว่าเขาจะฆ่าด้วยวิธีสกปรก เธอก็คิดว่าหลิน ฮวงได้ขับไล่หลี่ เอี้ยนซิงไปแทนที่จะฆ่าเขา

“นั่นถูกต้อง ผมฆ่าเขา”หลิน ฮวงกล่าวและหยิบแหวนของหลี่ เอี้ยนซิงออกมา

 

เล้ง เยวี่ยซินตระหนักถึงแหวนในทันที“เขาตายแล้วจริงๆ!”

“เขาติดพิษและพลังชีวิตเกือบจะหมดเมื่อเขาโจมตีคุณ ผมฆ่าเขาพร้อมกับมอนสเตอร์ผม เผาร่างเขาและโยนมันลงไปในแม่น้ำใต้ดิน”หลิน ฮวงโกหก แน่นอน เขาไม่อาจบอกเธอได้ว่าเขาฆ่าหลี่ เอี้ยนซิงด้วยการกลายร่างเป็นแวมไพร์

“แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่ง เขาก็ถูกฉุดรั้งโดยแวมไพร์ และไม่มีทางที่เขาจะหนีได้”เขาพูดต่อ

“เอาละงั้น มันจะมีปัญหาหากนายเก็บแหวนเขาไว้ ส่งมันมาให้ฉัน ฉันจะบอกตระกูลเขาว่าเขาพยายามจะฆ่าฉัน ดังนั้นฉันจึงป้องกันตัวและฆ่าเขา เกี่ยวกับแหวนนี้เช่นกัน ฉันจะให้บางคนเปิดมัน ฉันจะส่งของทั้งหมดในช่องเก็บของเขาให้นาย เพียงแค่บอกที่อยู่ให้ฉัน”เล้ง เยวี่ยซินบอกกับหลิน ฮวง

“นั่นแหละคือสิ่งที่ผมคิดเมื่อผมหยิบแหวนของเขามา ผมกังวลว่าตระกูลเขาจะรู้เรื่องผมจากแหวนนี้ มันจะเป็นเรื่องลำบากสำหรับผม”หลิน ฮวงกล่าวและพยักหน้า จากนั้นเขาก็โยนแหวนให้เธอ

 

เล้ง เยวี่ยซินรับแหวนและเก็บไว้ในช่องเก็บของเธอ

 

“เนื่องจากหลี่ เอี้ยนซิงได้ตายแล้ว คุณมีเรื่องต้องทำอีกไหม?”หลิน ฮวงถาม

“ไม่ หลี่ เอี้ยนซิงตายแล้ว สองคนถูกกินโดยมอนสเตอร์และอีกหนึ่งติดพิษตาย ไม่มีเหตุผลสำหรับฉันที่จะอยู่ต่อ ให้ฉันส่งนายกลับเมือง”เล้ง เยวี่ยซินกล่าวและส่ายหัวของเธอให้กับเรื่องราวทั้งหมด จากนั้นเธอก็เอามอนสเตอร์ออกจากตราและอัญเชิญหมาป่าหิมะระดับทอง เธอขี่มันขณะที่หลิน ฮวงขี่หมาป่าวิริเดี้ยนและมุ่งหน้าไปตามเส้นทาง.....