ตอนที่ 53 คำเชื้อเชิญจากราชันมัจจุราช

เพียงเมื่อเกอซีพ้นออกมาจากถนนฝั่งตะวันออก ฉับพลันหญิงสาวรู้สึกถึงอาการสั่นเทาที่แผ่ซ่านกระจายออกมาทางด้านหลังความรู้สึกด้านชาทิ่มแทงแล่นลงไปตลอดทั่วเรือนกาย

ฝีเท้าของเกอซีชะงักทันที ก่อนจะจับจ้องไปยังจุดที่อยู่ไม่ไกลเบื้องหน้าด้วยท่าทีที่เหี้ยมหาญ น้ำเสียงตะคอกออกไปอย่างเย็นชา “ผู้ใด ?”

กำกล่าวเอ่ยออกไปอย่างอดกลั้น บุรุษผู้อยู่ในอาภรณ์สีดำตลอดทั่วเรือนกายค่อย ๆ ปรากฏตัวออกมาเบื้องหน้า

บุรุษผู้นี้มีอายุประมาณยี่สิบห้าหรือยี่สิบหกปี เชือกสีเงินถูกนำมาใช้ผูกรัดปลายผม แม้อาภรณ์ที่สวมใส่จะธรรมดาและเรียบง่าย หากแต่ตลอดทั่วเรือนกายของชายผู้นี้กลับปลดปล่อยอายกระแสที่ด้านชาเหน็บหนาวออกมาบางเบา

เกอซีพิเคราะห์ดูสีหน้าท่าทางของชายผู้นี้ด้วยความฉงนสงสัย

คนผู้นี้คือ ชิงหลงองครักษ์มือหนึ่งแห่งราชันมัจจุราช ด้วยความเป็นผู้ที่มีความช่ำชองในการอำพรางกายอีกทั้งยังเป็นยอดฝีมือระดับพลังปราณขั้นที่สี่ปฐพีสะท้านสะเทือน เขาไม่เคยผิดพลาดในการสะกดรอยผู้ใด เช่นนั้นแล้วชายหนุ่มจึงไม่คาดคิดว่าจะถูกคนธรรมดาผู้ไร้พลังฝีมือจับได้อย่างรวดเร็วถึงเพียงนี้

“เจ้าคือผู้ใด ?”

เมื่อเขาได้ยินคำถามย้ำจากปากของเกอซีผู้อยู่ในท่าทีระแวดระวังอย่างมากอีกครา ชิงหลงจัดท่วงท่ากิริยาของตนทันทีพร้อมกล่าววาจา “คุณชายโปรดอย่าหวั่นเกรงไปเลย ผู้น้อยเพียงรับคำสั่งจากองค์ชายของผู้น้อยให้มาเรียนเชิญคุณชายไปร่วมสนทนาที่โรงน้ำชาหว่านเฟิงเท่านั้น”

คิ้วของเกอซีจิกเข้าหากันเล็กน้อย ความหวาดระแวงของหญิงสาวยังคงไม่เลือนหาย หากแต่กลับกลายเป็นการไถ่ถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาจริงจัง

“ข้าไม่รู้จักองค์ชายที่ไหนทั้งสิ้น เจ้าเข้าใจสิ่งใดผิดหรือเปล่า ?”

เมื่อชิงหลงเห็นเกอซีหมุนร่างกลับ ชายหนุ่มรีบเข้ามาขวางหน้านางไว้ “ทักษะในการรักษาของคุณชายอยู่ในระดับที่เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ ผู้น้อยจะเข้าใจผิดไปได้อย่างไร ? ผู้น้อยน้อมเรียญเชิญคุณชายไปยังโรงน้ำชาหว่านเฟิงด้วยกัน”

ร่องรอยแห่งความสงสัยพาดผ่านดวงตาของเกอซีวูบหนึ่ง นางจำได้ว่าท่านหมอเซียถูกกระแสพลังบางอย่างจี้สกัดจุดสองตำแหน่ง นั่นหมายความว่าในตอนนั้นต้องมีใครบางคนซ่อนตัวและคอยเฝ้ามองดู เห็นทีคนผู้นั้นจะไม่พ้นเจ้านายของบุรุษลึกลึบผู้นี้เป็นแน่

ทว่าคนผู้นั้นคือใครย่อมไม่เกี่ยวข้องใดกับนาง เกอซีหรี่ม่านตาลงเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยความเฉยเมย “แล้วหากข้าไม่ไป ?”

นัยน์ตาของชิงหลงพลันแปรเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือกสองตาเขม็งจ้องอย่างขู่เข็ญ ตลอดทั่วทั้งเรือนกายกรุ่นอายรัศมีสังหารถูกผลักกระจายแผ่ออก “ผู้ที่นายท่านเชิญล้วนไม่อาจมีผู้ใดปฏิเสธ”

เกอซีจ้องหน้าบุรุษเบื้องหน้าอย่างเย็นชาแม้ภายในใจลึก ๆ ของนางจะถูกบีบรัดด้วยความหวดกลัวที่ถาโถมขึ้นมาเป็นระลอกอย่างไม่อาจระงับได้ หากแต่แม้เพียงร่องรอยแห่งความหวั่นเกรงก็หาได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้า แท่งเข็มเงินไร้เงากลับปรากฏขึ้นในฝ่ามืออย่างเงียบงัน

นาง ! เกอซี ! จะไม่มีวันยอมรับการข่มขวัญจากผู้ใด “หากนายท่านของเจ้าเชื้อเชิญ ข้าจำต้องไปด้วยรึ ? เขาเป็นใครข้าถึงต้องยอมเชื่อฟัง ?”

ทันทีที่วาจาเอ่ยกลับชิงหลงจึงนึกถึงภารกิจที่พระองค์ท่านของเขามอบหมายไว้ได้ และนับเป็นอีกครั้งที่เขารีบเก็บรวมกระแสอายแห่งการเข่นฆ่าของตนกลับคืนมาก่อนจะเอ่ยออกไปอย่างนอบน้อม “ฉายาแห่งพระองค์เป็นที่รู้จักกันในนาม ราชันมัจจุราช อีกทั้งพระองค์กำชับให้ผู้น้อยบอกคุณชายว่าพระองค์มีสิ่งที่คุณชายต้องการ หากคุณชายไปตามคำเชื้อเชิญย่อมไม่อาจพบกับความผิดหวัง”

ราชันมัจจุราช ? !

เกอซีรู้สึกแปลกใจไม่น้อย หากแต่หญิงสาวพลันนึกถึงเรื่องซุบซิบพูดคุยของบรรดาคุณหนูในโรงเตี๊ยมขึ้นทันที เรื่องราวความเก่งกาจเลอเลิศ หล่อเหลาอหังการ์ ทรราชย์ผู้ไร้ใจ บุรุษผู้เป็นดั่งตำนานด้วยวัยเพียงยี่สิบ พลังฝีมือของเขากลับเทียบได้กับเหล่าปรมาจารย์ทั้งหลาย

เมื่อนึกถึงผลการประเมินคุณสมบัติอันล้ำเลิศของราขันย์มัจจุราชจากบรรดาสาว ๆ ทั้งหลาย นัยน์ตาของเกอซีเผยร่องรอยแห่งความสนใจใคร่รู้ขึ้นมา

บุรุษผู้หล่อเหลาเหนือโลกหล้า ท่วงท่าน่าหลงใหลหลอมละลายใจประดุจมารปีศาจ เย่อหยิ่งเย็นชา ชายผู้ครอบงำทุกสิ่งทรงอิทธิพลในทุกด้านดั่งทรราชย์ผู้ดูดกลืนหัวใจบรรดาโฉมงามที่พากันหลั่งใหลพรั่งพรูเข้ามาประดุจระลอกคลื่นที่ถาโถมชุดแล้วชุดเล่าจนมิอาจคาดคะเนประมาณจำนวนได้ ด้วยเพราะต้องสยบให้แก่ความหล่อเหลาอหังการ์ของเขา ทว่าเหตุใดเขาจึงไม่เคยแม้เพียงชายตามองสตรีเหล่านั้นเลย

โอ......อย่าบอกนะว่าที่เขาไม่มีปฏิสัมพันธ์ใดต่ออิสตรีทั้งหลายนั้นด้วยเพราะเขาเป็นบุรุษผู้หมายปองบุรุษ ?

เกอซีเริ่มรู้สึกสนใจที่จะได้พบกับองค์ชายราชันมัจจุราชในตำนานผู้นี้ขึ้นมาเล็กน้อย

แน่นอน สิ่งสำคัญที่สุดนั้นคือพลังฝีมือและพลังอำนาจอันล้นเหลือ เพียงทว่าบุรุษผู้นี้มีสิ่งใดที่นางต้องการงั้นหรือ ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เกอซีผงกศีรษะให้ชิงหลง วางท่าสง่างามและเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ยังไม่รีบนำทางไปอีก ?”

ชิงหลงแทบจะสะดุดล้มคะมำ เขา ! ชิงหลง ! ราชองครักษ์มือหนึ่งในองค์ราชันมัจจุราช ผู้มีพลังปราณระดับขั้นที่สี่ปฐพีสะท้านสะเทือน กลับต้องลดตัวลงมาเป็นเด็กรับใช้ของหนุ่มน้อยหน้ามนผู้ไร้สิ้นพลังยุทธ !

เขาแทบจะอยากฆ่าเด็กหนุ่มผู้โอหังอวดดีคนนี้ให้ตายคามือ !

***จบตอน คำเชื้อเชิญจากราชันมัจจุราช***