บทที่ 29 การเจรจาธุรกิจ (อ่านฟรี)
เหวินตงจุนกลับชุมชน แต่เฝิงหยู่อยู่ที่เมืองปิงต่อ บริษัทเพิ่งจะก่อตั้งขึ้น จึงมีงานมากมายให้เฝิงหยูต้องจัดการ เขาต้องการที่จะตัดสินใจขั้นสุดท้ายในอีกหลายๆเรื่อง อย่างเช่น กฎระเบียบและข้อบังคับของบริษัท
เฝิงหยู่ยังไม่ทันสร้างกฏกติกาขึ้นมา หลี่ซื่อเฉียงได้วิ่งมาหาเขาพร้อมกับโทรเลข เป็นโทรเลขจากรัสเซีย ต้องเป็นของจีหลี่เหลียเคออย่างแน่นอน
ตั้งบริษัทบริษัทได้มานาน งานแรกก็เข้ามาแล้ว รวดเร็วจริงๆ
ในยุคปัจจุบัน มีสถานที่ไม่กี่แห่งที่สามารถโทรออกต่างประเทศได้มาก เฝิงหยู่จึงต้องไปยังสำนักงานโทรคมนาคมเพื่อโทรหาจีหลี่เหลียนเคอ เจ้าหน้าที่ของสำนักงานต่างมองเฝิงหยู่ เพราะเฝิงหยู่ยังเป็นวัยรุ่นอยู่ จึงคิดว่าเขาล้อเล่น อยากจะเอ่ยปากเตือน แต่เฝิงหยู่วางธนบัตรสิบหยวนลงบนเคาน์เตอร์ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จากนั้นก็โทรหาจีหลี่เหลียนเคอทันที
พนักงานของสำนักงานโทรคมนาคมมองธนบัตร จริงสิ ยังไม่ได้บอกเฝิงหยู่เกี่ยวกับอัตราค่าโทรเลย แต่เฝิงหยู่เริ่มพูดสนทนาภาษารัสเซียแล้ว
เจ้าหน้าที่พนักงานตกใจมาก เด็กคนนี้โทรไปรัสเซียจริงๆ เขาสามารถพูดภาษารัสเซียได้อย่างน้ำไหลไฟดับ!
ในขณะที่กำลังโทรศัพท์ เฝิงหยู่ก็หยิบปากกามาจดบันทึกรายการสิ่งของบนแผ่นกระดาษ 5นาทีหลังนั้นเขาได้วางสาย เดิมทีเขาคิดว่าจะไม่เอาเงินทอนจากค่าโทรที่จ่ายไปก่อนหน้านี้ แล้วคิดอยากจะออกไปเลย แต่พนักงานมาขวางเขาเอาไว้
"หนึ่งนาทีเท่ากับห้าหยวน เธอใช้เวลาโทร5นาที30วินาที รวมเป็นเงิน 30 หยวน! "พนักงานกล่าว
เฝิงหยู่ถึงกับทอดถอนใจ ค่าธรรมเนียมในการโทรทางไกลมันแพงหูฉี่ จากนั้นเขาก็หยิบเงินออกมาอีก 20 หยวน หากยังต้องโทรอีกหลายครั้ง เก็บเงินแล้วไปหาตู้โทรศัพย์ดีกว่า
เมื่อเขาคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว เขาก็ขี่จักรยานกลับไปที่บริษัท พออยู่ที่บริษัท เฝิงหยู่นั่งอยู่ในสำนักงานที่ปรับปรุงใหม่เอี่ยมอ่อง และปล่อยให้คนอื่นๆยืนอยู่นอก เพื่อเสแส้งแกล้งทำเป็นยุ่งมาก
เวลาไม่ถึง 10 นาที มีคนยืนอยู่นอกทางเข้าส่งเสียงดังถามว่า "นี่คือ บริษัทการค้าไท่ฮวาใช่ไหม?"
"ใช่. คุณมาหาใคร? " พนักงานคนหนึ่งถาม
"ฉันมาหาผู้จัดการเฝิง ฉัน หวางหัว เป็นพนักงานขายจากโรงงานงานบรรจุอาหารกระป๋องตราสามพี่น้อง" หวางหัวตอบ
"อ๋อ โรงงานบรรจุอาหารกระป๋องอีกแล้ว วันนี้คุณเป็นตัวแทนโรงงานบรรจุอาหารกระป๋องแห่งที่สามแล้ว เอาละครับ ขึ้นบันไดไ๊ป แล้วเลี้ยวซ้าย คุณก็จะเห็นห้องของผู้จัดการ มันเขียนไว้ที่ประตู" พนักงานของเฝิงหยู่กล่าว
หวางหัวบ่นพึมพำกับตัวเองในใจว่า " วันนี้มีพนักงานขายจากโรงงานโรงงานบรรจุอาหารกระป๋องแห่งที่สามแล้ว? บางที โรงงานคู่แข่งของอีกสองโรงงานอาจจะขายอาหารกระป๋องได้ก่อนแล้ว แล้วฉันยังจะเจรจาธุรกิจสำเร็จอีกหรือ? "
หวางหัวขึ้นไปข้างบนและเคาะประตูห้องของสำนักงาน พอเขาได้ยินเสียงคนตอบกลับว่าให้เข้ามาได้ เขาจึงเปิดประตู
เมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะ เขาถึงเข้าใจในทันทีว่าทำไมเสียงถึงได้คุ้นเคยนัก นี่เป็นเด็กที่ช่วยคนรัสเซียซื้อของที่สหกรณ์เมื่อไม่กี่วันก่อน เด็กคนนี้เป็นผู้จัดการอย่างนั้นหรือ? แต่ไม่ใช่ว่าเขายังเด็กเกินกว่าที่จะเป็นผู้จัดการ?
แต่หวางหัวเป็นพนักงานขายมาหลายปีแล้ว เคยเดินทางไปยังหลากหลายสถานที่ บางสถานที่ เขาได้ไปเจอกับผู้บังคับบัญชาที่อายุน้อยกว่าเฝิงหยู่เสียอีก ส่วนใหญ่แล้วคนเหล่านี้มักจะเป็นคนรุ่นที่สองของครอบครัวที่ร่ำรวยมีฐานะ และมีครอบครัวเป็นแบ็คคอยซับพอร์ต เขาสงสัยเสียจริงว่าพ่อของเฝิงหยู่คือใคร หรืออาจจะเป็นลูกชายของข้าราชการบางคน?
"สวัสดี ผู้จัดการเฝิง ผมคือหวางหัวจากโรงงานอาหารบรรจุกระป๋องตราสามพี่น้อง ผลไม้กระป๋องที่โรงงานของพวกเราผลิตขึ้นมา ขายดีที่สุดในประเทศก็ว่าได้ นอกจากนี้ เรายังได้รับรางวัลเหรียญทองเมื่อปีที่แล้วที่จังหวัด XX " หวางหัวกล่าว
เฝิงหยู่ยิ้ม รางวัลประจำจังหวัดเป็นเพียงระบบคุ้มครองอุตสาหกรรมภายในประเทศระดับท้องถิ่นเท่านั้น ไม่มีค่าใดๆให้พูดถึง อย่างรางวัลที่หวางหัวเอ่ยขึ้นมา ล้วนถูกจัดทำขึ้นมาด้วยกลุ่มของร้านค้ากลุ่มหนึ่ง ก็เพื่อเสริมบารมีให้ร้านของตัวเองก็เท่านั้น
ในชีวิตก่อนหน้านี้ของเฝิงหยู่ วิธีการนี้ถูกนำมาใช้นับครั้งไม่ถ้วน แต่สำหรับตอนนี้การได้รับรางวัลดังกล่าวยังคงเป็นที่น่าเกรงขามสำหรับหลาย ๆ คน
"อ๋อครับ โรงงานอาหารบรรจุกระป๋องตราสามพี่น้องของพวกคุณคุณรู้ได้อย่างไรว่าทางบริษัทของพวกเราต้องการผลไม้กระป๋อง?" เฝิงหยู่ถาม
หวางหัวหยุดชะงักสักครู่ แล้วครุ่นคิดว่า "ก็พวกของแกโทรมาหาฉันไม่ใช่หรือไง? ถ้าไม่ใช่พวกแก แล้วยังจะมีใครโทรศัพย์มากัน? "
ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ หวางหัวยังอยู่ในห้องพัก เขาได้รับข้อความจากเจ้าของโรงแรม ว่าบริษัทการค้าไท่ฮวากำลังหาซื้อผลไม้กระป๋อง คนๆนั้นนอกจากจะทิ้งข้อความนี้นี้ไว้ ยังเขียนที่อยู่ของบริษัทไว้อีกด้วย
แต่ไม่สำคัญว่าใครเป็นคนทิ้งข้อความเอาไว้ ตราบเท่าที่เขาสามารถขายผลไม้กระป๋องของเขาได้ก็ถือว่าดีแล้ว
"มีเพื่อนบอกมา" หวางหัวตอบ
"จริงหรือครับ? คุณคงมีเพื่อนเยอะแยะแน่ๆ แต่พวกเราพึ่งจะเจรจากับโรงงานผลิตอาหารกระป๋องที่อื่นไปแล้วถึงสองแห่ง ราคาที่เสนอก็ค่อนข้างน่าสนใจ เรากำลังเตรียมร่างสัญญาแล้วครับ คุณมาสายเกินไปแล้ว หวังว่าในอนาคตเราจะได้ทำงานร่วมกับคุณ " เฝิงหยู่กล่าวขณะที่ถือถ้วยชาว่างเปล่า สื่อออกมาว่าเขาไม่ต้องการเจรจาธุรกิจกับหวางฮวา
หวางหัวพูดอย่างพยายามว่า " คุณเฝิง ผลไม้กระป๋องของเรารสชาติอร่อยเป็นพิเศษเชียวนะครับ แล้วเราก็มีสินค้าในเมืองปิงพร้อมอยู่แล้ว คลังสินค้าของเราอยู่ไม่ไกลจากที่นี่สักเท่าไหร่ คุณจะไปดูด้วยตัวเองก็ได้ นอกจากนี้ ราคาของเรายังถูกและเป็นที่ต้องการแก่ตลาด. "
หวางหัวเป็นกังวล เขาถึงกับเรียกเฝิงหยู่อย่างให้เกียติ
"เหรอครับ? แต่อีกสองโรงงานก็มีสินค้าสำเร็จรูป นอกจากนี้ผมก็ตอบตกลงไปแล้ว สินค้าของพวกเขามีราคาถูกจริงๆ " เฝิงหยู่ตอบและพูดเน้นย้ำถึงคำว่า" ถูก"อีกครั้ง
"ราคาของพวกเราถูกกว่า หนึ่งกระป๋องราคาเพียง3 " หวางหัวตอบ
"3 หยวน? แพงเกินไป. อีก 2 โรงงานให้ราคาประมาณ 2 หยวนเอง " เฝิงหยู่กล่าว แม้ว่าเขาจะไม่ทราบราคาต้นทุนที่แน่นอนของผลไม้กระป๋อง แต่เขารู้ว่าจะต้องไม่เกิน 2 หยวนอย่างแน่นอน พอเอาผลไม้กระป๋องไปวางขายตามร้านค้า ราคาต่ำสุดก็อยู่4 ถึง 5 หยวน
"ผลไม้กระป๋องของพวกเรามีปริมาณเยอะกว่า ของเราปริมาณ 1 กิโลกรัมหนึ่งต่อกระป๋อง แต่ของที่อื่นมีประมาณ 600 กรัมเท่านั้น" หวางหัวกล่าว
"ช่างมันเถอะครับ ยังไงด้านในก็แค่เพิ่มน้ำหวาน เนื้อผลไม้จริงๆมีไม่มากหรอก เอางี้นะครับ ครั้งหน้าถ้าบริษัทต้องการจะซื้อ ทางเราจะติดต่อคุณอีกที" เฝิงหยู่กล่าว
"คุณเฝิง เราสามารถลดให้คุณได้อีกหน่อย สัก2.6 หยวนเป็นไง ไม่มีที่ใหนที่ถูกไปกว่านี้แล้ว และผมรับประกันว่าคุณจะได้สินค้าใหม่ของเดือนนี้" ครั้งก่อน หวางหัวได้เห็นจำนวนสินค้ามากมายที่เฝิงหยู่ช่วยจีหลี่เหลียนเคอในการจัดซื้อ หากสามารถบรรลุข้อตกลงนี้ได้ เขาจะสามารถทำยอดให้ทะลุเป้าได้รายไตรมาสนี้ของเขา
"ผมอาจจะซื้อบางส่วน ถ้าราคาอยู่ที่ 2.2หยวน" เฝิงหยู่กล่าว
"2.2 หยวน ราคานี้ไม่ได้จริงๆ ต่ำสุดที่ผมให้ได้คือ 2.4หยวน เราไม่ได้เสนอราคาที่ต่ำขนาดนี้ให้แก่สหกรณ์ด้วยซ้ำ ผมสัญญาว่าสินค้าเหล่านี้จะสดใหม่ และถูกบรรจุกระป๋องภายในเดือนนี้ " หวางหัวกล่าว
ยุคสมัยนี้ ไม่มีสารเติมแต่งหรือสารกันบูดในอาหารกระป๋องมากนัก อาหารกระป๋องจึงมีอายุการเก็บรักษาที่สั้นลง มีนักธุรกิจที่ไม่สุจริตหลายคนเปลี่ยนวันที่หมดอายุในบรรจุภัณฑ์และส่งออกไปยังประเทศอื่นๆ สำหรับพวกเขา นี่เป็นเพียงธุรกิจเพียงครั้งเดียว พวกเขาจึงไม่สนใจ
เฝิงหยู่ขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า “ราคา2.4หยวน แล้วคุณมีสินค้าสต็อกไว้ในโกดังสินค้ามากมายขนาดไหน?”
“500” หวางหัวตอบ
เฝิงหยู่ส่ายหัว: "ไม่พอหรอกครับ"
หวางหัวกล่าวอย่างยินดีปรีดาว่า "ผมสามารถจัดส่งได้มากขึ้นจากโรงงาน ใช้เวลาแค่สามวันเท่านั้น คุณต้องการมากขึ้นอีกเท่าไหร่? ถึงแม้ 1,000 กระป๋อง ทางเราสามารถดำเนินการได้อย่างไม่เป็นปัญหา "
"ถ้าเช่นนั้นก็ขนส่งมาก่อน 500 กระป๋อง ผมต้องการลูกพีช ฮอทอน และผลไม้อื่นๆอีก หลังจากที่สินค้าถูกย้ายเข้ามาเก็บในโกดัง สองวันหลังจากนั้นผมจะจ่ายเงินทันที มีข้อโต้แย้งอะไรไหมครับ? " เฝิงหยู่ถาม
(ฮอว์ธอร์น (Hawthorn) เป็นต้นไม้ที่พบมากแถบเมดิเตอร์เรเนี่ยน เป็นไม้พุ่มเล็ก มีหนาม ผลฮอว์ธอร์น หรือฮอร์ธอร์น เบอร์รี่ (Hawthorn Berry) เป็นสมุนไพรที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในยุโรปและอเมริกา)
"ไม่มีปัญหา ไม่มีอะไรโต้แย้ง! ฉันจะติดต่อผู้อำนวยการของพวกเรา คุณเฝิง ก่อนอื่น พวกเราจะเซ็นสัญญากันก่อน ดีไหม?" หวางหัวถาม
หวางหัวนำสัญญาและแสตมป์ของบริษัทออกจากกระเป๋าของเขา ซึ่งเขียนว่าปริมาณ ราคาต่อหน่วย ประเภท และจำนวนเงิน แต่ข้อมูลว่างเปล่า หวางหัวจึงกรอกข้อมูลตามที่ได้พูดคุยตกลงกับเฝิงหยู
เฝิงหยู่มองอย่างใตร่ตรองถี่ถ้วน ในสัญญาระบุบทบัญญัติน้อยมาก แต่มีความชัดเจนและแม่นยำ ระบุถึงความรับผิดชอบของทั้งสองฝ่าย และการลงโทษหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งผิดทำสัญญา ฝ่ายใดก็ตามที่เป็นผู้ผิดนัดชำระหนี้จะต้องชดใช้ค่าเสียหายแก่คู่สัญญาอีกฝ่ายหนึ่งเป็นสองเท่า เฝิงหยู่ยิ้มและเอาแสตมป์ของบริษัทออกจากลิ้นชัก พร้อมลงนามในสัญญา โดยลงนามในชื่อ "เฝิงซิ่งไท่" ในสัญญา ถ้าอีกฝ่ายเล่นตลกอะไรละก็ เฝิงหยู่สามารถละเลยสัญญานี้ได้!
"เรียบร้อยแล้วครับ เตรียมให้พร้อมด้วยละครับ ผมให้เวลาช้าสุดคือห้าวันในการจัดส่ง ถ้ายอดขายดี เดือนหน้าเราจะจะได้ร่วมงานกันอีก" เฝิงหยู่กล่าว
"ขอบคุณครับ ผู้จัดการเฝิง ผมพักอยู่ที่โรงเจียซิง ห้อง 201 นี่คือหมายเลขโทรศัพย์ของโรงแรม คุณสามารถติดต่อผมได้ตลอดเวลา " หวางหัวกล่าว
หลังจากหวางหัวกลับไป เฝิงหยู่หน้ายิ้มแป้น เขาจำได้ว่าที่สหกรณ์ขายผลไม้กระป๋องราคา 2.9 หยวน แต่ตอนนี้มันกลายเป็นราคา 2.4 หยวนแล้ว ครั้งก่อนผู้จัดการซูคงฟันกำไรไปได้อย่างท่วมท้น แต่ตอนนี้ ผู้จัดการซูหาเงินจากเขาไม่ได้สักแดงเดียวอีกต่อไป
