ตอนที่ 172 นายนั่นเอง

หานเซิ่นเป็นแฟนของจีเหยียนหรัน และแฟนผมคือ-จีเหยียนหรันก็เป็นแฟนของจีเหยียนหรันจริงๆกลายเป็นข่าวใหญ่สุดช็อคภายในโรงเรียน

นอกจากทำให้ทุกคนช็อคแล้ว ยังทำให้พวกเขารู้สึกโล่งใจในเวลาเดียวกัน เพราะถ้าไม่ใช่แฟนตัวจริงของจีเหยียนหรันแล้ว คงไม่มีใครกล้าใช้ชื่อไอดีน่าอายนั้น

แต่ข่าวนี้ก็ยังทำให้ทั้งโรงเรียนเหยี่ยวดำต้องสั่นสะเทือน เพราะดาวประจำโรงเรียนอย่างจีเหยียนหรันในที่สุดก็เปิดตัวแฟน

ถึงจีเหยียนหรันจะเป็นดาวของโรงเรียน แต่หานเซิ่นกลับมีชื่อเสียงยิ่งกว่า เขาถูกเรียกว่าอัจฉริยะประจำโรงเรียนไปเรียบร้อยแล้ว จากผลงานการกวาดแชมป์ทุกประเภทที่ลงแข่งในสตาร์รี่คัพ เอาชนะผู้ถูกเลือกในมวยขาวและดำ และยังเอาชนะมือ 1 หัตถ์พระเจ้าของโรงเรียนไปแบบสบายๆ

ในตอนแรกทุกคนต่างก็รู้สึกช็อคและประหลาดใจมาก แต่หลังจากได้ยินข่าวไม่นานความคิดของทุกคนก็กลับมาเป็นปรกติ

แม้กระทั่งรูปคู่ของหานเซิ่นกับจีเหยียนหรันที่แพร่กระจายไปในเน็ต ตอนนี้ทุกคนก็เห็นเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว

เมื่อเห็นพวกเขาเดินคู่กัน แม้ว่าหานเซิ่นจะไม่ได้หล่อบาดใจ แต่เขาก็ดูดีไม่ได้ด้อยไปกว่าจีเหยียนหรัน เขามีผิวที่ขาวและเนียนมาก เนื่องจากเขาฝึกวิชากายหยก ผิวของเขาขาวกว่าจีเหยียนหรันด้วยซ้ำ ซึ่งทำให้ผู้หญิงหลายๆคนต้องอิจฉา

ทุกรูปคู่ของหานเซิ่นกับจีเหยียนหรันดูสวยงาม พวกเขาเหมาะสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก ถ้าไม่ใช่หานเซิ่นในโรงเรียนก็คงไม่มีใครเหมาะกับจีเหยียนหรันอีกแล้ว

.....

"เดี๋ยวนะ พวกเขาเคยพบกันแล้วนิ?"

ยิ่งฉวี้ลี่ลี่มองหานเซิ่นมากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเคย และทันใดนั้นเธอก็เหมือนจะคิดอะไรได้ ตาของเธอเบิกกว้าง เธอชี้ไปที่หานเซิ่น

"นาย....นาย....ที่หอพัก…"

ก่อนที่ฉวี้ลี่ลี่จะได้พูดต่อ จีเหยียนหรันรีบลากฉวี้ลี่ลี่กลับไปที่หอพักทันที

"เหยียนหรัน ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะกล้าทำเรื่องแบบนั้น บอกฉันมาว่าเธอคบกับเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอกล้าซ่อนเขาไว้ใต้กระโปรงงั้นหรอ? ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะแกล้งตีหน้าซื่อมาจนถึงตอนนี้"

ฉวี้ลี่ลี่พูด ขณะจ้องไปที่จีเหยียนหรันที่กำลังซ่อนอยู่ในผ้าห่ม

จีเหยียนหรันพูดโดยยังซ่อนอยู่ในผ้าห่ม "ไม่ใช่อย่างงั้น ฉันไม่รู้จริงๆว่านั่นคือเขา"

"ฮะ! ถ้าเธอไม่รู้ว่านั่นคือเขา แล้วทำไมถึงไปทำอะไรกับเขาในที่สาธารณแบบนั้น?"

วันนี้ฉวี้ลี่ลี่คิดว่าจะไม่ยอมให้จีเหยียนหรันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีกต่อไป

จีเหยียนหรันนั่งอยู่บนเตียง และเอาผ้าห่มออก

"ก็ได้ ฉันจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง"

จีเหยียนหรันอธิบายเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ตอนที่เธอพบกับหานเซิ่นบนยานอวกาศ

"งั้นเธอก็ชอบเขาแล้วใช่ไหม?" ฉวี้ลี่ลี่ถามทันทีหลังจากฟังจบ

"อะไร? อย่าคิดว่าฉันเหมือนกับเธอสิ..." จีเหยียนหรันยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงคนโทรเข้ามา และมันก็คือหานเซิ่น

"ฮาฮา! มันจะต้องเป็นหานเซิ่นแน่ๆ ช่างโรแมนติกจริงๆ แค่แยกกันแปปเดียวก็โทรมาเลย…" ฉวี้ลี่ลี่ยิ้ม

จีเหยียนหรันอายเกินกว่าจะรับสาย แต่ในที่สุดเธอก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำและรับสาย

หลังจากผ่านไปสักพักจีเหยียนหรันก็เดินออกมาและพูดว่า "พวกเขาบอกว่าพวกเขายังไม่ได้กินอะไรกันเลย และต้องการชวนพวกเราไปกินอาหารในห้องอาหารส่วนบุคคลที่ร้านอาหาร เธออยากไปด้วยไหม?"

"ใครโทรมา?" ฉวี้ลี่ลี่ยิ้ม

"จะไปหรือไม่ไป?" จีเหยียนหรันไม่ตอบ แต่ถามกลับไปแทน

"แน่นอน อย่าลืมบอกให้เขาพาเพื่อนมาแนะนำให้ฉันรู้จักบ้าง" ฉวี้ลี่ลี่รีบลุกไปแต่งตัว

ตอนที่จีเหยียนหรันกับฉวี้ลี่ลี่เข้าไปในห้องอาหารส่วนบุคคล พวกเธอก็เห็นหานเซิ่นกับจางหยางกำลังนั่งคุยกันอยู่

เมื่อเห็นจีเหยียนหรันกับฉวี้ลี่ลี่เข้ามา หานเซิ่นก็รีบดึงเก้าอี้ให้จีเหยียนหรันนั่ง ขณะที่จางหยางก็ทำแบบเดียวกันให้ฉวี้ลี่ลี่เช่นกัน

"หานเซิ่น นายเก็บความลับได้เก่งมาก" ฉวี้ลี่ลี่พูดพร้อมกับยิ้ม

"ผมแค่ไม่มีโอกาสได้บอก" หานเซิ่นยิ้ม

จีเหยียนหรันหน้าแดง เธอใช้เท้าเหยียบไปที่เท้าของหานเซิ่น

ฉวี้ลี่ลี่หัวเราะและพูด "หานเซิ่นให้ฉันแนะนำตัวใหม่อีกครั้ง ฉันชื่อฉวี้ลี่ลี่ เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเหยียนหรัน"

"หานเซิ่นครับ ผมเป็นแฟนของเหยียนหรัน และคนนี่คือเพื่อนและรูทเมทของผมเอง จางหยาง" หานเซิ่นหันไปหาจางหยาง "นายแนะนำตัวเองได้เลย"

จางหยางยืดอกขึ้นและพูด "จางหยาง นักเรียนหน่วยธนู เป็นรูทเมทของหานเซิ่น และสักวันจะเป็นผู้บัญชาการใหญ่ของกาแล็กชี่ให้ได้"

"ความทะเยอทะยานสูงยิ่งนัก แต่ฉันก็ชื่นชม" ฉวี้ลี่ลี่ยกแก้วไวน์ขึ้น

ทั้ง 4 คนยังหนุ่มยังสาวอยู่ ทำให้ใช้เวลาไม่นานพวกเขาก็คุ้นเคยกัน

"หานเซิ่น ถ้านายกับเหยียนหรันเป็นคู่รักกัน แล้วทำไมนายถึงเลือกไปเข้าชมรมวอเฟรมหนักแทนที่จะเป็นหัตถ์พระเจ้า?" ฉวี้ลี่ลี่ถามขึ้นมา

"หัตถ์พระเจ้ามันไม่ท้าทายพอ และผมก็ไม่ค่อยถนัดวอเฟรมด้วย ดังนั้นผมอยากจะเรียนรู้มัน" หานเซิ่นพูดความจริงไป

"ฉันจะยอมรับคำตอบแบบนั้นเพราะนายเป็นคนพูดเท่านั้นนะ"

เมื่อได้ยินคำตอบของหานเซิ่น ฉวี้ลี่ลี่ก็หัวเราะออกมา

เมื่อหานเซิ่นกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง คอมของเขาก็ดัง เนื่องจากมีคนโทรมา หานเซิ่นดูเบอร์โทรและขอตัวไปรับสาย

"ทำตัวลึกลับจัง หรือว่าจะเป็นผู้หญิงโทรมา?" ฉวี้ลี่ลี่ถามทันทีหลังจากที่หานเซิ่นกลับเข้ามา

จีเหยียนหรันเองก็ต้องการถามแบบเดียวกัน แต่เธออายเกินกว่าจะถาม แต่เมื่อได้ยินฉวี้ลี่ลี่ถาม เธอก็จ้องไปที่หานเซิ่นทันที

"ไม่ใช่ เขาเป็นเพื่อนของผมเอง และผมก็บอกเขาไปแล้วว่าจะไปพบทีหลัง" หานเซิ่นตอบ

"ถ้างั้นก็บอกให้เขามาร่วมวงกับพวกเราเลยก็ได้นิ" ฉวี้ลี่ลี่พูด

หานเซิ่นชะงักไปช่วงครู่ ฉวี้ลี่ลี่พูดต่อ "หานเซิ่น นายกลัวว่าพวกเราจะเจอเพื่อนนายรึไง?"

หานเซิ่นหัวเราะออกมาทันที "พวกเธอไม่ว่าอะไรใช่ไหม ถ้าผมชวนเขามาร่วมด้วย?"

"รีบเรียกมาเลย! จะเรียกมาสัก 10 คน ฉันก็รับได้สบาย" ฉวี้ลี่ลี่รีบพูด