Chapter 7: เผชิญหน้ากับอันธพาล
หลังจากที่เขากินข้าวเสร็จแล้ว หวังหยู่ก็รีบกลับไปเข้าเกมอีกครั้งหนึ่ง
เมื่อเข้ามาในเกม หวังหยู่ตระหนักได้ว่าแท็บแจ้งเตือนนั้นกระพริบไม่ยอมหยุด
ตั้งแต่ที่เขาไม่มีเพื่อนเลยในเกม หวังหยู่ก็สันนิษฐานว่ามันก็เป็นการแจ้งเตือนของระบบและตัดสินใจที่จะเมินมัน หวังหยู่ก็เปิดร้านค้าของเขาที่ตั้งอุปกรณ์ขายไว้อยู่
มู่จี่เซียนพึ่งจะอธิบายกับเขาว่าในช่วงเริ่มต้นของเกมนั้น การเลื่อนระดับของทุกคนนั้นจะรวดเร็วมาก ด้วยเหตุนี้นี่เอง ราคาของอุปกรณ์นั้นจะลดลงเมื่อเวลาผ่านไป
หลังจากที่เปิดร้านค้าแล้ว หวังหยู่ก็ตระหนักได้ว่าอุปกรณ์ทั้งหมดของเขานั้นขายไปหมดแล้วซึ่งทำให้เขานั้นประหลาดใจ
“อุปกรณ์ชิ้นละหนึ่งเหรียญทางก็ยังคงมีคนซื้ออีกเหรอเนี่ย?”หวังหยู่มองไปที่ 7เหรียญทองในคลังของเขาและถอนหายใจ มันก็มีผู้คนที่ร่ำรวยจำนวนมากที่ไม่รู้ว่าจะใช้เงินกับอะไรดีเช่นนี้อยู่ด้วย
7เหรียญทองสำหรับอุปกรณ์บางส่วนที่เก่าแล้วเช่นนี้มันก็ไม่ได้แย่เลย
หลังจากที่เก็บร้านค้า หวังหยู่ก็เปิดแท็ปการแจ้งเตือนและก็มีข้อความบางส่วนเพิ่มขึ้นในฉับพลัน
ดาบน้ำแข็ง : “พี่ชาย ลดราคาอุปกรณ์พวกนี้หน่อยได้ไหม?”
ดาบน้ำแข็ง : “พี่ยังอยู่หรือเปล่า?”
ดาบน้ำแข็ง : “ช่างเถอะ ชิ้นละ1เหรียญทอง ผมก็จะซื้อมันอยู่ดี ถ้าพี่มีสินค้าดีๆเช่นนี้ในอนาคตละก็ บอกผมก่อนด้วยละกัน.....”
{แจ้งเตือนจากระบบ : ดาบน้ำแข็งต้องการที่จะเพิ่มคุณเป็นเพื่อน }
“….” หวังหยู่เลือกตัวเลือกตกลงและปิดแท็ปแจ้งเตือน และคิดเกี่ยวกับตัวเองว่ามันเป็นเรื่องที่ดีที่น้องชายคนนี้ไม่ได้อยู่แถวนี้ มิฉะนั้นละก็เขาจะต้องมาต่อรองกับเขาแน่นอน
ปกติแล้ว เมื่อคิดตามการได้รับเงินในเกม หวังหยู่นั้นไม่มั่นใจเป็นอย่างมากว่าเขาจะมีเงินห้าเหรียญทองต่อเดือนไหม แต่เขานั้นมีเงินถึงโควตาของเดือนนี้เพียงแค่การทำงานเพียงหนึ่งวันเท่านั้น
สิ่งที่เหลือที่จะต้องทำก็ทำเควสให้สำเร็จในเกม!
หลังจากที่ออกมาจากหมู่บ้านเริ่มต้นแล้ว จำนวนของผู้เล่นก็เหมือนกับเมื่อก่อนหน้านี้ แต่หวังหยู่นั้นสังเกตว่าผู้เล่นค่อยๆขยับไปยังพื้นที่ล่าที่มอนสเตอร์ระดับที่สูงขึ้นแล้ว
ถึงแม้ว่าที่ราบรุ่งอรุณนั้นไม่สามารถที่จะพิจารณาได้ว่าเป็นพื้นที่ฝึกซ้อมหลักก็ตาม แต่มันก็ยังคงมีผู้เล่นบางที่ตั้งปาร์ตี้ขึ้นสองหรือสามคนที่สามารถที่จะเห็นได้ในพื้นที่รอบๆ
หวังหยู่นั้นก็ไม่ได้สนใจกับประสบการณ์เล็กน้อยจากหมาป่าและเขาก็วิ่งตรงไปยังใจกลางของทุ่งราบรุ่งอรุณ หวังหยู่นั้นก็ได้ยินเสียงแหวกลมขึ้นด้านหลังเขา ลูกธนูไม้ก็พุ่งตรงมายังหลังของเขา
หวังหยู่ขมวดคิ้วของเขาและยืดมือขวาออกไปจับลูกธนูกลางอากาศ
{แจ้งเตือนจากระบบ : คุณได้รับการโจมตีจาก “ปราชญ์แห่งสามโลก ลูกบอลแห่งความตาย”และทีมของเขา คุณสามารถที่ตอบโต้ได้เป็นเวลา 90วินาทีเพื่อที่จะป้องกันตัวเอง}
หวังหยู่ก็หันกลับไปและเห็นผู้เล่นสี่คนกำลังจ้องมาที่เขาพร้อมกันกับท่าทางที่ไม่น่าเชื่อ
ปาร์ตี้นี้มีส่วนผสมของอาชีพที่ผู้เล่นใช้ในการล่าในทุ่งราบรุ่งอรุณมากที่สุด นักรบ นักเวทย์ นักธนู และนักบวช อาชีพทั้งสี่นั้นเป็นอาชีพธรรมดาทั่วไปที่เล่นกันใน {REBIRTH}
หลังจากที่หวังหยู่โดนจู่โจม ชื่อไอดีของผู้เล่นก็เปิดเผยขึ้นด้านบนหัวของพวกเขา
นักรบด้านหน้าถูกเรียกว่า : ผู้เชี่ยวชาญในการป้องกัน นักธนู : หนึ่งนัดหนึ่งศพ และนักเวทย์ที่ชื่อว่า : ผู้ทำลายล้าง
นักบวชนั้นมีชื่อทีเท่ที่สุดและเป็นสีเทา ซึ่งมีชื่อว่า ปราชญ์แห่งสามโลก ลูกบอลแห่งความตาย จากท่าทางของเขาแล้ว เหมือนกับว่าเขาพึ่งจะอายุ17ปี และเขาก็เป็นผู้นำของปาร์ตี้นี้
สำหรับที่คนที่เหลือนั้นก็ไม่ได้ดูมีอายุมากกว่าเลย
“ไม่ใช่ว่าตาของฉันผิดปกติไปใช่ไหม เขาจับลูกธนูที่ฉันยิงไปได้ใช่ไหม? กลางอากาศอะนะ?”หนึ่งนัดหนึ่งศพตกตะลึงอย่างเต็มที่
ผู้เชี่ยวชาญในการป้องกันก็เปิดปากและพูดเสียงเบา “ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น...”
“เหมือนกับว่าเขานั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญ ไม่ประหลาดใจเลยที่ว่าทำไมเขาถึงมีอุปกรณ์เป็นจำนวนมากแบบนั้น ฉันก็ไม่แน่ใจว่าพวกเราจะสามารถจัดการเขาได้หรือเปล่า!”ผู้ทำลายล้างพูดด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างออกไป
ลูกบอลแห่งความตายที่ยืนอยู่ด้านหลังก็พูดอย่างเหี้ยมโหด “นายหวาดกลัวอะไรกัน? เพียงแค่มีฉันอยู่ มันก็ไม่สำคัญว่าเขาจะแข็งแกร่งขนาดไหน เขาก็จะมีความตายและทิ้งอุปกรณ์ไว้อยู่เบื้องหลัง!!” นักบวชที่อ่อนแอและไร้พลังนั้นพูดอย่างหยิ่งยโสและคำพูดที่ดื้อด้านมากกว่าคนอื่นที่เล่นอาชีพที่มีพลังในการต่อสู้
ใน{REBIRTH} ผู้เล่นสามารถที่จะฆ่าผู้เล่นคนอื่นได้ (PK) มีเพียงข้อจัดของระบบที่จะปกป้องผู้เล่นที่ระดับห่างกันเกินไป10ระดับ ค่าประสบการณ์ของผู้เล่นนั้นจะไม่ลดลงเมื่อตาย มีเพียงแค่อุปกรณ์ในคลังเท่านั้นที่จะหล่นลง
“นายกำลังวางแผนที่จะทำอะไร?”หวังหยู่พูดอย่างกราดเกรี้ยว
แม้จะเป็นความจริงที่ว่าหวังหยู่นั้นเป็นผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้และเขาก็มีอารมณ์ที่อ่อนโยนมาก อย่างน้อยที่สุดเขาก็ไม่ไปยั่วยุคนอื่น เขาก็ไม่เข้าใจเหตุผลว่าทำไมคนพวกนี้ถึงมาโจมตีเขาด้วยความตั้งใจของพวกเขาเอง
“ไอ้นี่แม่งปัญญาอ่อนป่าววะ?”นักบวชหัวเราะแล้วเขาก็มองไปที่เพื่อนๆของเขา แล้วก็ถามหวังหยู่ “ฉันได้ยินมาว่านายมีอุปกรณ์บางชิ้นในมือของนาย?”
หวังหยู่ตอบกลับอย่างไม่มีความสุข “พวกมันถูกขายไปหมดแล้ว ถ้านายต้องการที่จะซื้อละก็นายจะต้องมาครั้งหน้า”
“นั่นมันก็โอเค ถ้านายไม่มีอุปกรณ์ละก็ เงินก็โอเคเช่นกัน”นักบวชหัวเราะ
“นายกำลังพยายามที่จะปล้นฉัน?”หวังหยู่ถามไปอย่างเย็นชาแก่นักบวช
ถึงแม้ว่าหวังหยู่นั้นจะเป็นคนที่ใสซื่อมากก็ตามเขาก็ไม่ใช่คนโง่ มันเป็นเรื่องที่เด่นชัดว่าพวกมันต้องการที่จะปล้น หวังหยู่ก็รู้สึกได้ถึงความผิดหวัง เขานั้นไม่จินตนาการว่าครั้งแรกที่เขาโดนปล้นในวิดิโอเกมจะเป็นกลุ่มของเด็กแบบนี้!
นักบวชก็หัวเราะ “ไม่เลว! นายค่อนข้างจะฉลาดนะ! ฉันคิดว่านายควรจะฉลาดที่จะยอมแพ้และส่งเงินมา อย่าให้พวกเราลงมือ แม้ว่าการตายนั้นจะไม่ทำให้นายเสียค่าประสบการณ์ก็ตาม แต่รสชาติการตายนี้มันจะรู้ไม่ดีอย่างมาก!”
“เพียงแค่ห้าคนอะนะ?”
หวังหยู่ขมวดคิ้วและเขาก็ถอนหายใจออกมาแรงๆ เขาก็ขยับตัวไปด้านข้างอย่างรวดเร็วและยืดมือออกไปจับโจร หลังจากจับหัวโจรแล้ว หวังหยู่ก็จับโจรทุ่มลงกับพื้นอย่างรุนแรง
ตามปกติแล้ว ปาร์ตี้นั้นจะมีคนห้าคน แต่หนึ่งในโจรนั้นแอบซ่อนตัวด้านหลังหวังหยู่โดยใช้ [หลบซ่อน] และรอคอยโอกาสที่จะโจมตีเขา
ใครจะรู้ว่าหวังหยู่นั้นเป็นผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อมากี่ปีแล้ว? ในรัศมีหลายสิบเมตรรอบๆตัว เขาก็สามารถที่จะสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของทุกยอดหญ้า ไม่ต้องพูดถึงเจตนาฆ่าที่มาจากใครบางคนที่จ้องเขามาจากด้านหลัง
“!!!!!!?????”
“มันเป็นไปได้ยังไง?”
หลังจากที่เห็นโจรที่โดนจับและทุ่มออกมาจากการหลบซ่อนตัวของเขา สมาชิกที่เหลืออีกสี่คนก็รู้สึกมึนงง
ชายที่ถูกทุ่มลงกับพื้นโดยหวังหยู่นั้นเป็นโจรที่มีชื่อว่า แทงก้น เขานั้นตกตะลึงมากกว่าคนอื่นที่เหลือ
[หลบซ่อน] นั้นมันไร้ประโยชน์อย่างสมบูรณ์ แม้กระทั่งนักธนูที่ใช้ [ กระสุนรวมสมาธิ ] นั้นถูกจับโดยหวังหยู่ได้ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่นักต่อสู้นั้นทรงพลังมากเกินไป?
เงียบ มันเป็นความตายที่เงียบสงัด
“โอ้ นี่มันลูกบอลแห่งความตายนี่นา! มันเป็นนายจริงๆด้วย ใครจะไปคิดว่าพวกเรานั้นอยู่ในหมู่บ้านเริ่มต้นเดียวกัน มันจะต้องเป็นโชคชะตาอย่างแน่นอน!”
ในเวลานั้นเอง ก็มีเสียงที่ทำลายความเงียบสงัดนี้
เมื่อมองไปที่ทิศทางของเสียงแล้ว มันก็มีนักบวชและนักรบกำลังเดินมาหาพวกเขา ถึงแม้ว่าคำพูดของนักบวชนั้นเหมือนกับเป็นเพื่อนรักกันมากและมีอัธยาศัยดีก็ตาม ท่าทางบนใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความดูถูกและขยะแขยง
หวังหยู่รู้สึกผิดหวัง แม้ว่าอาชีพนักบวชนั้นจะไม่มีความสามารถในการต่อสู้ก็ตาม ทำไมนักบวชทุกคนจึงกลายเป็นผู้นำโดยธรรมชาติกันละ? ทำไมทุกปาร์ตี้จะต้องมีผู้นำเป็นนักบวช?
เมื่อลูกบอลแห่งความตายเห็นคนที่เดินมา เขาก็เปิดเผยให้เห็นถึงการแสดงออกทีน่าตื่นตระหนก “ไร้ความกลัว! ไอ้สารเลวอย่างมึงหรอก!! และนี่ก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของนิกายซวนเฉิน! หลบไป!”
นักบวชก็เดินมาด้านหน้าลูกบอลแห่งความตายและลูบหัวเขา “ใครจะไปคิดว่านายก็ยังเป็นแค่เด็กอยู่ มันเกือบจะถึงเวลาสอบไฟนอลแล้วนะ นายก็ยังมัวแต่เล่นเกมอยู่อีกเหรอ?”
“เย็....แม่มึง!!”หลังจากที่เขาอายจากเรื่องนี้ ลูกบอลแห่งความตายก็กราดเกรี้ยว และเขาก็ยกคทาขึ้นเพื่อจะฟาดใส่ ไร้ความกลัว แต่เขานั้นก็ล้มลงกระแทกกับพื้นโดยนักรบที่อยู่ด้านหลัง ไร้ความกลัว ที่ซึ่งแทงดาบไปที่คอของลูกบอลแห่งความตาย
พระนั้นเป็นอาชีพที่โดดเด่นในการสนับสนุนซึ่งมีพลังชีวิตที่ต่ำ ยิ่งไปกว่านั้นลูกบอลแห่งความตามนั้นเป็นพระที่โฟกัสไปในการเพิ่มจิตวิญญาณ เขานั้นก็ตายในทันทีและกลายเป็นลำแสงสีขาว
หวังหยู่นั้นสบสายตากับนักรบคนนั้นที่ซึ้งใช้โหมดอิสระเหมือนกัน!
ถ้าใครบางคนที่ใช้โหมดช่วยเหลือ การโจมตีของพวกเขานั้นจะถูกออกแบบและทำตามโดยระบบ นักรบนั้นใช้ด้ามดาบร่าย [ฟาดที่รุนแรง] ที่ซึ่งเป็นการใช้ในโหมดอิสระ ใครก็ตามที่ใช้โหมดอิสระมาก่อนสามารถที่จะเห็นกับความแตกต่างนี้ได้!
หลังจากที่เห็นหัวหน้าของพวกเขาถูกฆ่าโดยไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะตอบโต้ สมาชิกที่เหลือก็หวาดกลัวกับสิ่งที่เห็น พวกเขานั้นยืนนิ่งจนรากงอก และหวาดกลัวจนไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวแม้แต่เล็กน้อย
ไร้ความกลัวก็ยิ้มหวานและเขาก็ถามพวกเขา “พวกนายก็อยู่ในกิลด์อะโพคาลิปส์ด้วยอย่างนั้นเหรอ?”
กลุ่มของพวกเขาก็ส่ายหัว “พวกเราเป็นเพียงเพื่อนร่วมห้องของลูกบอลแห่งความตาย....”
“โอ้ ไร้ความกลัวก็เข้าใจในทันทีและหัวเราะ”เด็กน้อย อย่าทำตัวหลงผิดตั้งแต่อายุเพียงเท่านี้ มุ่งความสนใจไปกับการเรียนให้มากกว่านี้ ลุงจะไม่ยุ่งกับพวกเธอแล้วในวันนี้
กลุ่มของเด็กรีบพยักหน้าและร้องไห้ “พวกเรา...พวกเราเข้าใจ ขอบคุณลุงมากครับ” กลุ่มของเด็กรีบวิ่งหนีไปในทันที ไม่มีใครสักคนที่กล้าจะหันกลับไปมอง
เมื่อมันจบลง Fearlessก็หันกลับไปและเดินไปหาหวังหยู่ “สวัสดี ผมชื่อ ไร้ความกลัว! นี่คือเพื่อนของผม โบซอน!” เมื่อเขาพูด เขาก็ชี้ไปที่นักรบที่อยู่ด้านข้างเขา
“สวัสดีครับ ผมมีชื่อว่ากระทิงเหล็ก ขอบคุณที่คุณช่วยเหลือผมไว้ในตอนนี้”หวังหยู่ขอบคุณทั้งคู่
แม้จะเป็นเรื่องง่ายที่หวังหยู่จะช่วยสอนบทเรียนให้กับเด็กพวกนี้ด้วยตัวของเขาเอง มันก็เรียบร้อยกว่าที่คนพวกนี้นั้นช่วยเขา”
ไร้ความกลัวหัวเราะและเขาก็ถามขึ้น “พี่กระทิงเหล็ก พี่ไปยั่วยุคนจากกิลด์อะโพคาลิปส์อย่างงั้นเหรอ?”
หวังหยู่ส่ายหัวและพูด “ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ผมคิดว่าพวกเขาพยายามที่จะขโมยอุปกรณ์ของผมมากกว่า....”
ไร้ความกลัว หัวเราะ :มันก็เหมือนสิ่งที่พวกเขาพึ่งทำมัน! พี่ชายกระทิงเหล็ก พี่ต้องระวังตัวมากขึ้นในอนาคต เด็กบัดซบพวกนี้นั้นเป็นพวกแค้นหนักมาก!”
“มันก็เป็นเพียงแค่กลุ่มของเด็กแค่นั้นแหละ!”หวังหยู่พูดอย่างไม่สนใจ ความจริงนั้นก็คือว่าหวังหยู่นั้นไม่ได้สนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลย การโต้เถียงกับเด็กพวกนี้มันมากเกินไป
ไร้ความกลัวหัวเราะ “กิลด์อะโพคาลิปส์นั้นค่อนข้างที่จะแข็งแกร่ง ลูกบอลแห่งความตายนั้นเป็นแค่ตัวตนเล็กๆที่นั่น! พี่ชายกระทิงเหล็ก มันจะยอดเยี่ยมที่สุดที่พี่จะระวังตัวให้มากขึ้น!”
“อื้ม ผมเข้าใจแล้ว ขอบคุณสำหรับคำเตือนนะ!”หวังหยู่พยักหน้า
“พวกเรามาแอดเพื่อนกันเถอะ ศัตรูของศัตรูก็คือเพื่อนของผม ในอนาคตถ้ากิลด์ อะโพคาลิปส์สร้างปัญหาให้แก่พี่ เพียงแค่ส่งข้อความมาหาผมเท่านั้น!”
“ได้เลย!”หวังหยู่ และก็ส่งข้อความแอดเพื่อนกับทั้งคู่
หลังจากที่แอดเพื่อนกันเสร็จ ไร้ความกลัวก็พูดอย่างสุภาพ “ถ้าอย่างงั้นพวกเราจะไม่รบกวนพี่จากการเก็บระดับแล้วครับพี่กระทิงเหล็ก!”
“อื้ม ลาก่อน!”
หลังจากที่ทั้งสองจากไป หวังหยู่ก็เดินตรงเข้าไปในใจกลางทุ่งราบรุ่งอรุณต่อ
เมื่อเขามองหวังหยู่จากไป โบซอนก็พูดขึ้นอย่างฉับพลัน “นักต่อสู้คนนั้นไม่ธรรมดาเลย!”
“จริงเหรอ?” ไร้ความกลัว ประหลาดใจ โบซอนนั้นเป็นคนที่ภาคภูมิใจมากและแทบจะไม่พูดสิ่งดีๆกับคนอื่นเลย
โบซอนพักหน้า “หลังจากที่ฉันเห็นการโจมตีของเขาแล้ว ฉันก็ตระหนักได้ว่าเขานั้นใช้โหมดอิสระเหมือนกันกับฉัน! ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเป็นผู้เล่นเดี่ยว เขาน่าจะแข็งแกร่งกว่าฉันสักนิดหนึ่งด้วย!”
“แข็งแกร่งกว่านายนี่นะ?” ไร้ความกลัวจ้องไปที่โบซอน “นายล้อฉันเล่นใช่ไหม?”
โบซอนหัวเราะ “ถ้านายไม่เชื่อฉันละก็ ทำไมพวกเราไม่ตามเขาไปกันละ?”
*****ชื่อบางอันแปลไทยแล้วมันตลกมากครับ จะพยายามแปลให้มันดูดีที่สุดละกันครับผม
