Chapter 147: ออกจากจินหลิง
“โอ้วววว!” บนถนน ซอมบี้นับสิบตัวพุ่งหน้าเข้าหาพวกเขา แต่หลังจากที่เสียงปะทะดังหลายครั้งเกิดขึ้น ซอมบี้ก็กระเด็นไปหมดโดยรถมินิบัส ซึ่งรถมินิบัสนั้นพุ่งผ่านกลุ่มซอมบี้ได้อย่างง่ายดาย ตามมาด้วยรถSUVและรถFreezer ที่มันเป็นทีมของเจียงลู่ฉี
หลังจากการนอนพักผ่อนหนึ่งคืนที่ดี พวกเขาก็เต็มไปด้วยความกระปรี้กระเปร่า ดังนั้นพวกเขาจึงออกมาจากเมืองท่าจินหลิงในทันที เมืองท่าจินหลิงนั้นเป็นเมืองท่าที่ใหญ่ที่สุดในพื้นที่ศูนย์กลาง มันมีเส้นทางที่รวดเร็วที่สุดที่จะไปถึงได้ก็คือไปตรงๆจากตำแหน่งที่ที่พวกเขาอยู่ในตอนนี้ อย่างไรก็ตาม พวกเขาจำเป็นที่จะต้องข้ามเมืองจินหลิงไปครึ่งหนึ่ง ซึ่งมันมีผู้คนจำนวนมหาศาลอาศัยอยู่ที่นี่ ในวันโลกาวินาศ ผู้คนจำนวนมหาศาลนั้นก็หมายถึงว่ามีซอมบี้เป็นจำนวนมาก!
แม้กระทั่งรถMCVของเจียงลู่ฉีที่ผ่านการวิวัฒนาการมาหลายครั้งแล้ว เขาก็ไม่กล้าพอที่จะพุ่งผ่านเขตเมืองอย่างตรงๆ รถMCVของเขานั้นแข็งแกร่ง แต่มันก็เป็นเรื่องที่อันตรายเกินไปที่จะต้องสู้กับซอมบี้จำนวนนับหมื่น หรืออาจจะเป็นนับแสน เมื่อพวกเขานั้นตกอยู่ในวงล้อมของฝูงซอมบี้นับไม่ถ้วน มันก็ไม่มีสิ่งอื่นที่พวกเขาทำได้ยกเว้นการรอความตาย ด้วยเหตุนี้นี่เอง เส้นทางนี้จึงถูกปฏิเสธ
“ถ้าพวกเราต้องการที่จะอ้อมเขตเมืองแล้วนี่ก็จะเป็นเส้นทางที่ดีที่สุดสำหรับพวกเรา แต่ถ้าพวกเราต้องการที่จะไปถึงในตอนกลางคืน พวกเราจะต้องข้ามผ่านเขตเมืองเล็กๆ แน่นอนว่ามันก็เป็นแค่ขอบของเขตเมือง”ซุนคุนพูด เขานั้นเป็นคนท้องถิ่นของจินหลิงและเขานั้นคุ้นเคยกับถนนเส้นนี้ ดังนั้นเขาจึงทำเส้นทางบนแผนที่ของแท็บเล็ต เส้นทางนั้นจะต้องถูกเลือกหลังจากที่ผ่านการพิจารณาถึงตัวแปรอันมากมายก่อน
เส้นทางที่ถูกเสนอมาโดยซุนคุนนั้นพวกเขาไม่จำเป็นที่จะต้องพุ่งผ่านเขตเมือง แต่พวกเขาจำเป็นที่จะต้องขับวนเป็นรอบๆ ดังนั้นพวกเขาไม่สามารถที่จะไปถึงที่นั่นได้ภายในหนึ่งวัน
เจียงลู่ฉีครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่งและพูด “พวกเราจะพุ่งผ่านเขตเมือง! เตรียมตัวนะทุกคน!”ทางเลือกของเจียงลู่ฉีนั้นถูกเลือกตามสัญชาตญาณ เนื่องจากถ้าพวกเขานั้นขับอ้อมเขตเมือง พวกเขาจะต้องอยู่บนถนนในตอนกลางคืนซึ่งมันใกล้กันกับเมืองจินหลิง ซึ่งมันมีตัวแปรหลายอย่างที่คาดเดาไม่ได้ ดังนั้นความเสี่ยงจึงไม่ใช่เล็กๆเลย
ยิ่งไปกว่านั้นความมั่นใจในการต่อสู้ของเจียงลู่ฉีนั้นมากกว่าเดิมนับร้อยเท่า เขานั้นต้องการที่จะทดลองมัน! เมื่อฟังคำพูดของเจียงลู่ฉีแล้ว ซุนคุนก็เต็มไปด้วยความมั่นใจเช่นกัน “โอเค!”
พวกเขานั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจกันทั้งหมด ปกติแล้วทีมธรรมดาทั่วไปนั้นจะพยายามอย่างดีที่สุดที่จะหลบหลีกซอมบี้ แต่พวกเขานั้นเลือกที่จะพุ่งเข้าไปในรังของซอมบี้!
“พี่เจียง ดื่มชานี่ก่อน”มือที่ละเอียดอ่อนและดูสวยงามนั้นถือแก้วที่ใส่ชาไว้และยื่นส่งมาให้เขาจากด้านข้าง
เจียงลู่ฉีหันไปมองและเห็นหลันซิหยู่นั้นส่งแก้วให้แก่เขา “ขอบคุณ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”หลันซิหยู่ตอบโดยไม่ได้มองตาเจียงลู่ฉี เธอนั้นสวมเสื้อของตัวเธอเอง นั่งลงบนโซฟาอย่างสง่างามโดยมีคอขาวของเธอเหมือนกันกับหงส์ ท่าทางอันงดงามและสง่างามของเธอนั้นปรากฏขึ้นมาอย่างชัดเจน
ซุนคุนมองไปที่เจียงลู่ฉีและหลังจากนั้นก็ที่หลันซิหยู่และหยิงที่กำลังขับรถอยู่ เขานั้นจังคางและกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าพวกเขานั้นนอนกันยังไงเมื่อคืนนี้....
เมื่อรู้สึกถึงการจ้องของซุนคุน หลันซิหยู่ก็ก้มหัวลง เมื่อเธอมองกลับไป ฉากเมื่อคืนก็ย้อนกลับเข้ามาในตาของเธอ เอาจริงๆแล้วเจียงลู่ฉีรนั้นไม่ได้ตัดสินใจว่าจะทำยังไง แต่พวกเธอไม่ได้คาดคิดว่าหยิงนั้นขึ้นไปนอนบนโซฟาตรงๆ ดังนั้นพวกเธอจึงไม่มีตัวเลือกอื่น
หลันซิหยู่นั้นลังเลและหลังจากนั้นเธอก็กุมผ้าห่มไว้แน่นและนอนลงไปตรงขอบกำแพงอย่างระมัดระวังและอยู่ให้ห่างพี่เจียงให้ไกลเท่าที่เป็นไปได้ อย่างไรก็ตามมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เธอก็สามารถที่จะได้ยินเสียงลมหายใจของเจียงลู่ฉีและอุณหภูมิร่างกายของเขา…
เจียงลู่ฉีก็ตื่นเต้น อย่างไรก็ตามเขานั้นได้ต่อสู้กันอย่างไปรุนแรงไปทั้งวันและใช้พลังงานไปเยอะมาก ดังนั้นเขาก็หลับไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เขาหลับไป จู้อิงและหยิงก็หลับตามไป มีเพียงแค่หลันซิหยู่ที่ไม่สามารถจะหลับได้ในทันที แต่หลังจากเธอมองไปที่เพดานชั่วครู่หนึ่ง เธอก็เผลอหลับไปเช่นกัน ในความเป็นจริงเธอนั้นหลับสนิทมากด้วย!
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคืนที่นอนหลับฝันดีก็ตาม มันเป็นครั้งแรกในชีวิตเธอที่นอนหลับกับผู้ชายในห้องเดียวกัน หลันซิหยู่นั้นมีท่าทางที่ไม่ได้แสดงออกถึงความแตกต่างเลยก็ตาม แต่ที่จริงแล้วเธอนั้นยังคงอายอยู่.....
ทีมก็ยังคงขับรถต่อไปและตลอดทาง ซุนคุนก็เลือกเส้นทางที่ไม่ค่อยจะมีสิ่งกีดขวางสักเท่าไหร่ ซอมบี้นั้นก็เริ่มเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อพวกเขาเข้าใกล้กับแถวกลางเมือง
ซุนคุนนั้นกลับไปยังรถSUVของเขา ดังนั้นเจียงลู่ฉีสามารถที่จะช่วยจัดการกับฝูงซอมบี้ได้ แต่กระสุนนั้นมีราคาแพง ดังนั้นเจียงจู้อิงจึงมีสถานที่สำคัญในการต่อสู้กับซอมบี้
ในรถMCV เธอสามารถที่จะปลดปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาในสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัยได้ ตั้งแต่ที่พี่ชายของเธอนั้นบอกให้เธอฝึกฝนบ่อยๆ เธอก็เริ่มที่จะจริงจังกับมัน เมื่อยืนอยู่ตรงห้องยิงปืน เธอก็ปล่อยกระแสไฟฟ้าใส่กลุ่มซอมบี้ด้านหน้าและสร้างกระแสไฟฟ้าสีน้ำเงินขาวขึ้น
หยิงก็ขับรถมินิบัสพุ่งชนพวกมันตลอดทาง มันเหมือนกับสายฟ้าที่กำลังพุ่งผ่านถนนไป
ซอมบี้พวกนั้นก็โดนเผาโดยกระแสไฟฟ้าตรงๆหรือไม่ก็ถูกชนโดยรถMCVหลังจากที่ชาจากกระแสไฟฟ้า ถึงแม้ว่าพวกมันจะมีซอมบี้เป็นจำนวนมาก รถMCVก็ยังคงพุ่งหน้าโดยไม่มีอะไรต่อต้านได้
หลันซิหยู่มองทุกอย่างเงียบๆ ถึงแม้ว่าเธอจะเคยเห็นเรื่องแบบนี้มาก่อน แต่เธอก็ยังคงตกตะลึงอยู่ดี
“พี่เจียง มันมีสถานการณ์อันตรายด้านหน้าของพวกเรา”หยิงพูดขึ้นมาอย่างฉับพลัน ทันทีที่เธอได้ยินคำพูดพวกนั้น หลันซิหยู่ก็เริ่มกระวนกระวายขึ้น เจียงลู่ฉีก็เดินไปด้านหน้ารถทันทีเพื่อที่จะดูว่ามีอะไรเกิดขึ้น
ปกติแล้วซอมบี้นั้นจะวิ่งไปทั่ว แต่ช่วงเวลานี้เองกลุ่มซอมบี้จำนวนมากนั้นกำลังพุ่งไปอย่างบ้าคลั่งหาอะไรบางอย่าง
“ปัง! ปัง!”เสียงลั่นปืนดังขึ้นสองครั้ง แต่หลังจากนั้นมันก็เสียงกรีดร้องอันน่าเศร้าขึ้น
“ไม่! ไม่นะ! ช่วยด้วย!.... อ๊า!”แล้วเสียงนั้นก็หยุดลง
“ฉันไม่ได้คาดคิดเลยว่ามันจะมีผู้รอดชีวิตอยู่แถวนี้นะเนี่ย…”เจียงลู่ฉีพูด พวกเขาเริ่มที่จะเข้าตรงเขตเมืองแล้ว และเว้นแต่เสียว่ามันมีสิ่งจำเป็นเช่นเสบียง ถ่าไม่อย่างงั้นละก็ผู้รอดชีวิตก็จะไม่เข้าใกล้แถวนี้เลย
เพียงเวลาไม่นาน พวกเขาก็เห็นผู้รอดชีวิต พวกเขานั้นไม่ใช่ผู้รอดชีวิตธรรมดา แต่เป็นหกคนที่สวมชุดเกราะทหารอย่างดี! พวกเขานั้นมีรถบรรทุกทหารอีกด้วยและพวกเขาก็กำลังใช้รถบรรทุกทหารเป็นดั่งบังเกอร์ในเวลานี้เพื่อที่จะต่อสู้กับซอมบี้
ทหารพวกนี้นั้นได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี พวกเขาจะเริ่มยิงเมื่อพวกมันเข้ามาใกล้ ดังนั้นพวกเขาสามารถที่จะฆ่าซอมบี้ได้ในหนึ่งนัด ในทางนี้เองพวกเขาสามารถประหยัดกระสุนได้มากที่สุดได้ ดังนั้นมันไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมเสียงลั่นปืนนั้นไม่ได้ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
อย่างไรก็ตาม ด้านหน้ากลุ่มซอมบี้ที่หนาแน่นนั้นจะต้องมีความใจเย็นอย่างมาก แต่เจียงลู่ฉีคิดว่ามันเป็นเรื่องง่ายสำหรับพวกเขาที่จะพุ่งออกไป ยกเว้นว่ากระสุนของพวกเขานั้นจะหมดลง
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เจียงลู่ฉีก็เห็นทหารยกปืนกลเบาออกมาและก็มีรังกระสุนอีกหลายรัง ด้วยกรณีนี้เองที่จะฆ่าซอมบี้ทั้งหมดและหลังจากนั้นก็หนีออกไปทางถนน
อย่างไรก็ตาม เจียงลู่ฉีค่อนข้างมึนงง เนื่องจากว่าทหารทั้งหมดนั้นดูกระวนกระวายและมีเหงื่อที่เย็นเฉียบบนใบหน้าของพวกเขา สิ่งใดกันแน่ที่ทำให้ทหารนั้นหวาดกลัว? เจียงลู่ฉีนั้นต้องการที่จะขับผ่านไปตรงๆ อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเหล่าทหารนี้แล้ว เจียงลู่ฉีก็รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่จะผ่านทางนี้ได้อย่างง่ายๆ
“ก่อนอื่นเลย พวกเราควรที่จะไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”เจียงลู่ฉีพูดกับหยิง
