ตอนที่ 167 หาเรื่องใส่ตัว

หานเซิ่นลังเล เนื่องจากเขาไม่รู้จักนักเรียนคนนี้

"มันเป็นธรรมดาที่นายจะไม่รู้จักผม ผมก็อยู่หน่วยธนู ในการแข่งขันสตาร์รี่คัพนายสร้างชื่อเสียงให้หน่วยของเรามาก ผมจะไม่ยอมให้ที่นั่งกับใคร แต่เป็นนายผมถึงยอม" นักเรียนยิ้มและยอมสละที่นั่งให้หานเซิ่น

"ขอบคุณครับ" หานเซิ่นไม่คิดมาก่อนว่าเขาจะได้รับการปฏิบัติที่ดีแบบนี้

"นั่นมันหานเซิ่นนิ"

"ใช่เขาจริงด้วย การแข่งวอเฟรมของเขาสุดยอดจริงๆ"

"เขาก็คลั่งพวกดาราด้วยงั้นหรอ?"

....

นักเรียนจำนวนมากเริ่มผิวปาก บางคนก็ปรบมือ ทำให้ทุกคนหันมามองหานเซิ่นกันหมด แต่พวกเขาทุกคนก็มีมารยาท ไม่มีใครเข้ามารบกวนหานเซิ่น

ขณะนี้คาบเรียนเริ่มขึ้นแล้ว ศาสตราจารย์เหยียนเดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมกับชายอีก 2 คน หนึ่งในนั้นเป็นคนที่หานเซิ่นคุ้นหน้าคุ้นตาดี ถังเตียงลิ่วยิ้มทักทายพวกนักเรียน

ส่วนชายอีกคนหานเซิ่นรู้ว่าเขาเป็นผู้ถูกเลือกอันดับที่ 6 อวี้ชื่อหมิง เนื่องจากหานเซิ่นไม่ได้เข้าร่วมการประลองเพื่อจัดลำดับ เขาจึงไม่เคยสู้กับอวี้ชื่อหมิง

นักเรียนของเหยี่ยวดำปรบมือตอนรับพวกเขาอย่างสุภาพเรียบร้อย ตอนที่ถังเตียงลิ่วแนะนำตัว จางหยางตบปรบมือของเขาอย่างแรงจนมือของเขาเกือบจะบวม

ศาสตราจารย์เหยียนยังคงสอนด้วยสไตล์เดิมของเขา แต่เมื่อเขาบรรยายถึงทฤษฏี เขาจะขอให้ถังเตียงลิ่วและอวี้ซื่อหมิงสาธิตให้พวกนักเรียนดู

ด้วยการมีส่วนร่วมของพวกเขา ทำให้การสอนดูมีประสิทธิภาพขึ้นมาก ทั้ง 2 คนโชว์ความสามารถในการต่อสู้ และการสาธิตของพวกเขาสำเร็จอย่างงดงาม

"อธิบายง่ายๆก็คือ จุดมุ่งหมายของศิลปะการต่อสู้ก็คือเพื่อผ่อนเเรงที่เราต้องใช้ และในการต่อสู้จริงๆ นอกเหนือจากความแข็งแกร่งแล้ว สภาพจิตใจก็สำคัญมาก มีการฝึกหลายอย่างที่ใช้พัฒนาจิตใจได้ ตัวอย่างเช่นการรำไทเก็ก"

ศาสตราจารย์เหยียนอธิบายต่อด้วยน้ำเสียงโทนเดียวของเขา

"อีกตัวอย่างหนึ่งก็คือมวยขาวและดำ เดี๋ยวผู้ถูกเลือกอวี้ชื่อหมิงกับถังเตียงลิ่วจะสาธิตมวยขาวและดำให้เราดูกัน"

อวี้ชื่อหมิงรีบพูดตัดบททันที "ศาสตราจารย์ ถ้ามีแค่พวกเรา 2 คน พวกนักเรียนอาจจะเบื่อก่อน พวกเขาต้องมีส่วนร่วมในการสอนบ้าง คุณจะเชิญนักเรียน 2 คนขึ้นมาเป็นคู่สาธิตให้ผมและถังได้รึเปล่า?"

มีเสียงปรบมือดังมาจากในห้องเรียน การได้จับคู่กับดาราไม่ใช่โอกาสที่หาได้ง่ายๆ

"ถัง เธอคิดว่ายังไง?" ศาสตราจารย์มองไปที่ถังเจียงลิ่ว

"นี่เป็นชั้นเรียนของศาสตราจารย์ ผมยินดีให้ความร่วมมือทุกอย่าง" ถังเจียงลิ่วพูดพร้อมกับยิ้ม

ถังเตียงลิ่วจ้องไปที่อวี้ซื่อหมิง เขารู้ว่าอวี้ซื่อหมิงกำลังคิดอะไรอยู่ อวี้ซื่อหมิงนั้นเคยสู้กับเขาในการประลองจัดลำดับ และก็แพ้ให้เขาอย่างหมดรูป ตอนนี้ถ้าเขาต้องมาจับคู่สาธิตกับถังเตียงลิ่ว เขากลัวว่าจะขายหน้าต่อหน้าพวกนักเรียน

"ถ้าอย่างงั้น พวกเราจะเลือกนักเรียน 2 คนขึ้นมาจับคู่สาธิตกับผู้ถูกเลือก มีนักเรียนคนไหนจะอาสาไหม?" ศาสตราจารย์เหยียนมองไปรอบๆห้อง

นักเรียนเกือบทุกคนยกมือขึ้นมาแทบจะพร้อมๆกัน ยกเว้นหานเซิ่นและอีก 3-4 คนที่ไม่ได้ยกมือ

ถังเตียงลิ่วนั้นสังเกตเห็นหานเซิ่นมาสักพักแล้ว และเมื่อเขาเห็นว่าหานเซิ่นนั้นไม่ได้ยกมือ เขาก็รู้สึกโล่งอกทันที เขารู้ดีว่าหานเซิ่นนั้นฝีมือไม่ธรรมดา เขากลัวว่าอาจจะต้องเสียหน้าได้ ถ้าต้องจับคู่กับหานเซิ่น

ในขณะที่ถังเตียงลิ่วกำลังโล่งอก อวี้ซื่อหมิงก็ถามขึ้นมาทันที

"ศาสตราจารย์เหยียน ผมได้ยินมาว่าโรงเรียนเหยี่ยวดำมีนักเรียนที่ชื่อ โอวหยางเสี่ยวซาน ซึ่งเป็นระดับท็อปของการแข่งขันศิลปะการป้องกันตัวในกาแล็กซี่ลีกใช่รึเปล่า?"

"ใช่ แต่เสียใจด้วยเพราะเขาไม่ได้อยู่ในคาบเรียนนี้"

ศาสตราจารย์เหยียนพูดอย่างสบายๆ

"เธออยากลองเลือกคนอื่นๆด้วยตัวเองไหมล่ะ?"

อวี้ซือหมิงยิ้มและถามพวกนักเรียน "นอกจากโอวหยางเสี่ยวซานแล้ว ใครในที่นี้มีความสามารถด้านศิลปะการป้องกันตัวสูงที่สุด?"

นักเรียนทุกคนในห้องหันหน้าไปมองหานเซิ่นทันที แม้พวกเขาจะไม่เคยเห็นฝีมือด้านการต่อสู้ของหานเซิ่นมาก่อน แต่แค่ดูจากฝีมือการขับวอเฟรมของเขาแล้ว ฝีมือในการต่อสู้ของเขาต้องไม่ธรรมดาแน่

อวี้ซือหมิงชะงักไปชั่วครู่ เขาไม่ได้คาดคิดว่านักเรียนทั้งชั้นจะเห็นเป็นเสียงเดียวกัน แต่อวี้ซื่อหมิงก็ไม่ได้คิดจริงจังกับหานเซิ่นนัก เพราะพวกนักเรียนโรงเรียนทหารก็อยู่ในก็อตแซงชัวรี่เขต 1 กัน แต่ในเมื่อเขาไม่ได้เป็นผู้ถูกเลือกก็ไม่มีอะไรที่อวี้ซือหมิงต้องกลัว เขาไม่คิดว่านักเรียนจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้

เมื่อถังเตียงลิ่วเห็นแววตาของอวี้ซือหมิง เขาก็รู้ได้ทันทีว่าอวี้ซือหมิงกำลังคิดจะทำอะไรโง่ๆ ถังเจียงหลิ่วรีบหันหน้าไปมองอวี้ซือหมิง และพยายามส่งซิกด้วยสายตา เพื่อห้ามอวี้ซื่อหมิง

แต่ดูเหมือนอวี้ซื่อหมิงจะไม่เข้าใจสิ่งที่ถังเตียงลิ่วพยายามสื่อ เขายิ้มให้หานเซิ่นและถาม

"นายชื่ออะไร? นายยินดีจะมาจับคู่สาธิตมวยขาวและดำกับฉันไหม?"

หานเซิ่นรู้สึกหัวเสียเล็กน้อย เขาอุส่าไม่ยกมือแล้ว แต่ทำไมอวี้ซือหมิงจะต้องมาเลือกเขาอีก

"ลุยเลยหานเซิ่น"

"นายมันสุดยอดอยู่แล้ว"

....

คนอื่นๆในชั้นเรียนพยายามกระตุ้นหานเซิ่น พวกเขาอยากเห็นความสามารถในการต่อสู้ของหานเซิ่น

อวี้ซื่อหมิงรู้สึกดีใจมากที่เห็นหานเซิ่นฮอทในหมู่พวกนักเรียนมากกว่าที่เขาคิดไว้

ตอนแรกเขาคิดจะเลือกโอวหยางเสี่ยวซานออกมา เพื่อจะได้โชว์ฝีมือ และแสดงให้พวกนักเรียนถึงความห่างชั้นระหว่างนักเรียนโรงเรียนทหารกับผู้ถูกเลือก แต่ทว่าโอวหยางเสี่ยวซานไม่ได้อยู่ที่นี่

"ดูเหมือนว่าเพื่อนในชั้นเรียกจะอยากให้นายมาร่วมสาธิต โปรดลงมาเถอะ แค่ลงมาร่วมสนุกกันก็ได้ ไม่ต้องสนใจผลลัพธ์" อวี้ซื่อหมิงยิ้มให้หานเซิ่นและพูด

'ว้าว อวี้ซื่อหมิงกำลังหาเรื่องใส่ตัว' ถังเจียงลิ่วยิ้มอย่างขมขื่น เขาไม่เคยเห็นใครที่พยายามเรียกร้องเพื่อหาเรื่องทำลายตัวเองแบบนี้มาก่อน