ตอนที่ 66 การ์ดภารกิจถูกเปิดใช้งาน

หลิน ฮวง เข้าพักในโรงแรมชั้นดีในเมืองไร้กังวล และเขาก็ได้ร้องถามถึงห้องสูทพิเศษซึ่งมีห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ มันเพื่อการฝึกดาบ

เขามีเวลาสี่วันก่อนที่เขาจะสำรวจป่าลืมเลือนและหลิน ฮวง ก็ต้องการที่จะสะสมชิ้นส่วนการ์ดให้มากขึ้น มันจะสมบูรณ์แบบหากเขาได้รับการ์ดทักษะก่อนที่เขาจะไปป่าลืมเลือน แต่ทว่า ทุกสิ่งก็ไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคิด

หลิน ฮวง เข้าพักโรงแรมประมาณบ่าย2 นอกเหนือจากเวลาทานอาหารเย็น20นาที เขาได้ใช้เวลาทั้งหมดไปกับการฝึกจนถึงเที่ยงคืน เขาสูญเสียสมดุลที่เขาเคยมี แม้ว่าเขาจะใช้เวลา10ชั่วโมงไปกับการฝึก เขาก็ไม่ได้รับชิ้นส่วนการ์ดมาแม้แต่นิด

สำหรับอีกสามวันข้างหน้า นอกจากการกินและการนอน หลิน ฮวง ใช้เวลาทั้งหมดกับการฝึก เขาเริ่มต้นตอน8โมงเช้าและฝึกจนถึงเที่ยงคืน เขาฝึกมากกว่า15ชั่วโมงต่อวัน

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาได้รับภายใน3วันกลับไม่เป็นไปตามที่เขาหวัง

เขาเพียงเข้าถึงจังหวะของดาบได้สองครั้งและได้รับชิ้นส่วนการ์ดมาสองอันภายในสามวัน

ในคืนที่สาม เขานอนบนเตียง อย่างเหนื่อยล้าและรู้สึกท้อ“มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเลียนแบบกระบวนท่าหลังจากเฝ้ามองเพียงครั้งเดียว หาก หลี่เอี้ยนซิงแสดงให้ฉันดูเพลงดาบสายฟ้าอีกสักครั้ง ฉันจะต้องได้รับชิ้นส่วนการ์ดที่มากกว่านี้”

 

จากนั้นเขาก็ทิ้งตัวลงนอน

วันต่อมา เขาล้างหน้าและจากนั้นก็ไปกินมื้อเช้าที่ชั้นสองของโรงแรม จากนั้นเขาก็สั่งรถมอนสเตอร์และมุ่งหน้าไปทางทิศใต้

รถมอนสเตอร์คือการขนส่งที่คล้ายกับรถม้า ในโลกนี้ มันจะใช้เป็นการเดินทางภายในเมืองเท่านั้นเนื่องจากระยะห่างระหว่างแต่ละเมืองมันไกลเกินไป

มอนสเตอร์ที่ใช้สำหรับรถมอนสเตอร์เป็นสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในหิมะ มันดูราวกับม้าแต่ใหญ่กว่าม้ามาก มันมีขนสีขาว และถูกฝึกให้เชื่อง ลำตัวของมันยาวประมาณ3เมตรและมีฟันที่แหลมคม มันเป็นสัตว์กินเนื้อ

หลิน ฮวง เลือกที่จะนั่งบนรถมอนสเตอร์เพราะมันจะดึงดูดความสนใจมากเกินไปหากเขานั่งบนไหล่มอนสเตอร์ทรายหรือปีศาจวัว นอกจากนี้ มอนสเตอร์ของเขายังเดินด้วยสองขา พวกมันจะไม่เหมือนกับการขี่ม้าและมันจะไม่สะดวกสบายเท่า

และรถมอนสเตอร์ยังมีราคาถูกอย่างมาก เขาต้องจ่ายเพียง1เครดิตต่อระยะทาง1กิโลเมตรเท่านั้น หลิน ฮวง ต้องจ่ายเพียง12เครดิตจากโรงแรมมายังประตูเมืองทางใต้

มันเป็นเวลา8โมง50นาที เมื่อเขามาถึงประตูเมืองทางใต้ ขณะที่เขาออกจากรถมอนสเตอร์ เขาก็เห็นชายร่างสูงที่คุ้นเคย

 

“หลี่ เอี้ยนซิง?ทำไมเขาจึงมาที่นี่?”หลิน ฮวง พบว่ามันแปลก เขาคิดเกี่ยวกับมันและตระหนักว่าเขาคือวีไอพี เขาควรจะใช้เส้นทางพิเศษสำหรับวีไอพี นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำไมเขาจึงไม่เห็นหลี่ เอี้ยนซิงเมื่อพวกเขาลงจากยาน

 

มีชายหนุ่มอีกสามคนอยู่กับเขา หลิน ฮวง แทบจะไม่ออกจากห้องเขาเมื่อเขาอยู่บนยาน เขาเห็นเพียงหลี่ เอี้ยนซิง เขาคิดว่าอีกสามคนน่าจะเป็นชนชั้นสูงเช่นหลี่ เอี้ยนซิง

ขณะที่หลิน ฮวง กำลังตรวจสอบพวกเขา หลี่ เอี้ยนซิงก็มองมาทางเขาและโบกมือให้ หลิน ฮวง คิดว่ามันแปลก เขามองไปรอบตัวและตระหนักว่าไม่มีใครอื่น เขาจึงชี้นิ้วมาที่ตัวเขาเอง

หลี่ เอี้ยนซิงพยักหน้าและกวักมือเรียกเขา

 

“อย่าบอกนะว่าเขาคือหัวหน้ากลุ่ม...”หลิน ฮวง พึมพำขณะที่เดินไปทางพวกเขาทั้งสี่

“ไง ชื่อของฉันคือหลี่ เอี้ยนซิง นายจะต้องเป็นหลิน ฮวง ผู้ติดตามของกลุ่มเรา ใช่ไหม?”หลี่ เอี้ยนซิง ยิ้มให้หลิน ฮวง ขณะที่เขาเดินไปใกล้

“ผมเคยเห็นคุณในข่าว”หลิน ฮวง ยิ้มและพยักหน้า“ผมคือคนที่เข้าร่วมกับกลุ่มคุณไปยังป่าลืมเลือน ยินดีที่ได้รู้จัก”

“น้องชายหลิน พวกเรามีภารกิจในป่าลืมเลือน ตารางงานของพวกเราแน่นมาก พวกเรามักไม่เคยเลือกให้ใครเข้าร่วมกลุ่มเรา เราได้ทำพลาดโดยการบังเอิญหยิบเลือกคนจากแบบฟอร์มใบสมัครและตอนนี้นายอยู่ในกลุ่มเรา...”หลี่ เอี้ยนซิงดูเหมือนจะเป็นทุกข์

“มันคือความผิดพลาดของเรา เราสามารถมอบค่าชดเชยให้กับนายได้ซึ่งเพียงพอจะให้นายสามารถจ้างกลุ่มนักผจญภัย เราขอแนะนำให้นายถอนตัวออกจากกลุ่มเราเพราะเราไม่ต้องการนำคนนอกไปกับเรา”

 

แม้ว่าหลี่ เอี้ยนซิงจะพูดอย่างจริงใจ หลิน ฮวง ก็ลังเล เขาคิดว่าเขาจะได้เรียนรู้ทักษะดาบของหลี่ เอี้ยนซิงระหว่างเดินทาง แต่ตอนนี้หลี่ เอี้ยนซิงกลับยืนยันจะให้เขาถอนตัวออกจากลุ่ม และยินดีจะจ่ายค่าชดเชยให้เขา มันยากสำหรับเขาที่จะปฏิเสธข้อเสนอ

เมื่อเห็นว่าหลิน ฮวง ไม่ค่อยมีความสุข หลี่ เอี้ยนซิงก็กล่าวเสริม “จริงๆแล้วเขตป่าระดับสูงในป่าลืมเลือนเป็นเพียงระดับ3 และดังนั้น นักผจญภัยระดับเงินก็ควรจะเพียงพอ  มันจะมีความเสี่ยงน้อยกว่าหากน้องชายหลินว่าจ้างนักผจญภัยระดับเงิน หากนายตามเรามา เราจะต้องแยกทางกันในป่าลืมเลือน หากนายจ้างกลุ่มนักผจญภัย นายสามารถนำพาพวกเขาเข้าไปในป่าและพวกเขาอาจจะช่วยนายล่าได้”

 

หลี่ เอี้ยนซิงอธิบายถึงตำแหน่งเขา หลิน ฮวง จึงเชื่อมั่นมากขึ้น เขาไม่เลือกที่จะจ้างกลุ่มก่อนหน้าเพราะเขาไม่มีเงิน เพื่อที่จะจ้างกลุ่มนักผจญภัย เขาจะต้องใช้1แสนเครดิตต่อวัน การเดินทางเข้าไปในป่าลืมเลือนจะต้องใช้1แสนเครดิตและเมื่อกลับมา เขาก็ต้องจ่ายอีก1แสนเครดิต หากมีความล่าช้าในป่า เขาก็จะล้มละลาย

เมื่อเขากำลังจะตอบหลี่ เอี้ยนซิง หน้าต่างแจ้งเตือนก็ปรากฏตรงหน้าเขา

 

“การ์ดภารกิจถูกเปิดใช้งานเนื่องจากสถานการณ์พิเศษ”

การ์ดภารกิจโผล่ขึ้นมา

หญิงสาวผมบลอนด์ในชุดเมดสีดำด้านหน้าของการ์ดเริ่มพูด

“ขอแสดงความยินดีด้วย การ์ดภารกิจของท่านได้เปิดใช้งานเนื่องจากสถานการณ์พิเศษ!”

“ตอนนี้ ให้ข้าได้ประกาศภารกิจของท่าน!”

 

“ภารกิจของท่านจะเป็นดั่งต่อไปนี้ :  ติดตาม เล้ง เยวี่ยซินไปในป่าลืมเลือน หลังจากท่านเลื่อนเป็นระดับเหล็ก จงติดตามเล้ง เยวี่ยซินกลับมาเมืองไร้กังวล!กำหนดเวลาของภารกิจ : 15วัน”

“รางวัลภารกิจ : การ์ดเลื่อนขั้น1ใบ”

“หากท่านทำภารกิจล้มเหลว ท่านจะถูกลงโทษ หนึ่งในการ์ดมอนสเตอร์จะถูกสุ่มลบ!”

“กาประกาศภารกิจเสร็จสิ้น ท่านสามารถอ่านรายละเอียดได้ที่การ์ด”

 

หลังจากที่การประกาศภารกิจจบลง หญิงสาวผมบลอนด์ก็ยืนนิ่งไป

หลิน ฮวง กลายเป็นกังวลเพราะเขาไม่เห็น เล้ง เยวี่ยซินเลย ทำไมภารกิจของเขาจะต้องติดตามเล้ง เยวี่ยซินไปในป่าลืมเลือนหากเธอไม่ได้อยู่ที่นี่?

ขณะที่หลิน ฮวง กำลังคิด เสียงของหญิงสาวก็ดังขึ้นด้านหลังเขา

 

“นายจะต้องเป็นหลิน ฮวง ผู้ติดตามกลุ่ม ใช่ไหม?”

หลิน ฮวงหันหลังกลับไป มันเป็นหญิงสาวท่าทางเย็นชาที่อยู่ข้างหลังเขา เธอมีผมสั้นสีดำปกคลุมครึ่งคอของเธอ เธอดูเย็นชาอย่างมาก

“ฉัน เล้ง เยวี่ยซิน ฉันคือผู้นำกลุ่มนี้”เธอกล่าว

“สวัสดี ผมหลิน ฮวง ผู้ติดตามของกลุ่ม”หลังจากยืนยันชื่อเธอ ท้ายที่สุดหลิน ฮวงก็เข้าใจว่าทำไมการ์ดภารกิจจึงเปิดใช้งาน

 

เมื่อภารกิจถูกยืนยัน หลิน ฮวงก็ไม่คิดที่จะถอนตัวจากกลุ่มอีกต่อไป

เมื่อเห็ฯ หลิน ฮวง กล่าวกับเล้ง เยวี่ยซิน หลี่ เอี้ยนซิงก็ขมวดคิ้ว

ชายหนุ่มชนชั้นสูงคนอื่นก็พูดขึ้นเช่นกัน “น้องชายหลิน ฉันคิดว่าด้วยสิ่งที่กล่าวก่อนหน้า นายจะไม่ติดตามพวกเราไปเสียอีก?”

หลิน ฮวงมองไปที่ชายหนุ่มและทำเป็นไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงอะไร“ผมพูดเช่นนั้น?โอ้ ผมจำไม่ได้”หลิน ฮวง พูดอย่างหน้าด้าน

 

ไม่ว่าจะยังไง เขาจะไม่ออกจากกลุ่มเด็ดขาด มิฉะนั้นเขาจะสูญเสียการ์ดมอนสเตอร์หากเขาล้มเหลวในภารกิจ มันจะสูญเสียมากเกินไปหากเขาสูญเสียไป่ หรือ ไทแรนด์

 

เล้ง เยวี่ยซิน สังเกตเห็นว่ามีบางสิ่งเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งคู่ เธอจึงขัดจังหวะชายหนุ่มที่พยายามจะพูดอีกครั้งและกล่าว“เนื่องจากนายอยู่ที่นี่ งั้นก็ไปด้วยกัน นายสามารถขอแบ่งสิ่งของได้เมื่อนายกลับมา หลิน ฮวง”

“ไม่มีอะไรที่ฉันต้องการนอกจากภารกิจ”หลิน ฮวง พึมพำโดยไม่เจตนา

แม้ว่าเสียงของเขาจะเบา คนที่เหลือก็ได้ยินเสียงอย่างชัดเจน

“งั้นมันก็ต้องเป็นความผิดพลาดของฉัน…”ชายหนุ่มยิ้มอย่างอึดอัดใจและไม่ได้พูดอะไรอีก

 

 

 

ปล. จะหาตีนมาให้พี่หลิน ไหมเนี่ย