ตอนที่ 164 สัตว์เลี้ยงเลือดศักดิ์สิทธิ

หานเซิ่นแอบสะกดรอยตามพวกเซินเทียนจื่อไปอย่างเงียบๆ และเห็นที่ที่พวกเขาตั้งแค้มป์กัน

กู่ถูกมัดอยู่ เเต่หานเซิ่นยังหาจังหวะเหมาะๆที่จะเข้าไปช่วยเขาไม่ได้

ขณะกลุ่มของเซินเทียนจื่อกำลังกินอาหารกัน หานเซิ่นก็ตัดสินใจแล้วว่าจะต้องทำอะไรบางอย่าง เพราะถ้ากู่ถูกทรมานอีกครั้ง เขาอาจจะถึงขั้นพิการเลยก็ได้

เมื่อคิดได้เช่นนั้นหานเซิ่นจึงไม่มีทางเลือก เขาเรียกเหมียวออกมา และสั่งให้มันไปอีกด้านแล้วคำรามใส่กลุ่มของเซินเทียนจื่อ เพื่อล่อพวกเขาออกไป

"มอนสเตอร์บุกมา!"

"เห้ย นั่นมันมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ!"

"อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้"

"ไนท์กับเบอร์ดี้เฝ้าอยู่ที่นี้ ส่วนคนที่เหลือไล่ตามมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิไป"

เซินเทียนจื่อสั่งการ เขาเหลือลูกน้องไว้เพียง 2 คนเพื่อเฝ้ากู่ ในขณะพวกที่เหลือไปไล่ล่าแมว 3 ตาเลือดศักดิ์สิทธิ

ขณะกำลังวิ่งอยู่เซินเทียนจื่อสั่งการอีกครั้ง "กระจายกันออกไปล้อมมันไว้ พวกเราจะให้มันหนีไปไกลกว่านี้ไม่ได้ ตอนนี้มันมืดมาก"

เมื่อเห็นเซินเทียนจื่อพาคนออกไป หานเซิ่นก็เรียกปีกเลือดศักดิ์สิทธิออกมาและเปลี่ยนร่างเป็นนักฆ่ากระหายเลือดทันที เขาบินตรงเข้าไปในแค้มป์ของพวกเขา ท่ามกลางความมืด

"เบอร์ดี้ระวัง มีบางอย่างกำลังมา!" ไนท์ตะโกน เมื่อเขาเห็นหานเซิ่นอยู่ห่างจากพวกเขา 30 ฟุต

เบอร์ดี้รีบเรียกวิญญาณอสูรระดับกลายพันธ์ที่เป็นหอกออกมา ในขณะที่ ไนท์เรียกวิญญาณอสูรที่เป็นมีดคู่ออกมา

หานเซิ่นไปถึงตัวพวกเขาในช่วงพริบตา และใช้ดาบของชูร่าฟันมันลงไป

การฟันของหานเซิ่นนั้นทั้งรวดเร็วและรุนแรง แต่เบอร์ดี้ก็สามารถยกหอกขึ้นมาป้องกันไว้ได้ เขาถือหอกด้วยมือทั้ง 2 ข้าง

ดาบชูร่าตัดลึกลงไปบนหอกของเขาและขาของเบอร์ดี้ก็จมลงไปในทราย ด้วยพลังที่รุนแรงของหานเซิ่น

เมื่อเบอร์ดี้เตรียมจะผลักดาบของหานเซิ่นออกไป หอกของเขาก็หักเป็น 2 ท่อนซะก่อน เบอร์ดี้ต้องการถอยกลับ แต่ขาของเขายังจมอยู่ในทราย หานเซิ่นยกดาบขึ้นอย่างรวดเร็ว และฟันลงมาอีกครั้ง

แต่ในจังหวะนั้น ไนท์ได้ปามีดทั้ง 2 ของเขาตรงเข้าไปที่หานเซิ่นอย่างรวดเร็ว เนื่องจากไม่มีเวลาพอที่จะหลบ หานเซิ่นตัดสินใจฟันเบอร์ดี้ด้วยมือข้างเดียว และยกแขนอีกข้างขึ้นมากันมีด โชคดีที่มีดเป็นแค่ระดับกลายพันธ์ ถึงมันจะรวดเร็วมาก แต่มันก็ยังไม่สามารถเจาะเกราะของหานเซิ่นได้ แต่แขนของหานเซิ่นก็ชาและไร้ความรู้สึกไปชั่วขณะ

หลังจากฆ่าเบอร์ดี้ หานเซิ่นพยายามจะจัดการกับไนท์ แต่ไนท์วิ่งไปก่อนแล้วด้วยความเร็วสูงสุดของเขา เขาไม่ปล่อยโอกาสให้หานเซิ่นได้ไล่ตาม

ขณะวิ่ง เขาก็ตะโกนไปด้วย เพื่อเตือนพวกเซินเทียนจื่อที่กำลังไล่ล่าเสือดำอยู่

หานเซิ่นตัดสินใจไม่ไล่ตามเขา แต่ใช้ดาบตัดเชือกและยกตัวกู่ขึ้นมา จากนั้นเขาก็วิ่งหนีด้วยความเร็วสูงสุดของนักฆ่ากระหายเลือด

"ไอ้เวรดอลลาร์ แกอีกแล้วหรอ ถ้าแกเป็นลูกผู้ชายก็กลับมาสู้กับฉันตัวต่อตัว" เซินเทียนจื่อสบถออกมา

"ฉันคิดว่ามันจะเป็นหมาหมู่มากกว่าตัวต่อตัว"

หานเซิ่นพูดออกมาอย่างดูถูก ขณะวิ่งด้วยความเร็วสูงสุด

พวกเซินเทียนจื่อคิดว่าดอลลาร์แบกกู่ไปด้วย ความเร็วของเขาต้องลดลงอย่างแน่นอน และพวกเขาน่าจะตามไปได้ทัน แต่ทันใดนั้นเองเสือดำ 3 ตาก็ปรากฏตัวข้างๆดอลลาร์ และดอลลาร์ก็วางกู่ลงบนหลังของเสือดำ หลังจากนั้นทั้งดอลลาร์และเสือดำก็หายไปอย่างรวดเร็ว

"ทำไมมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิถึงช่วยดอลลาร์ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?" สมาชิกในกลุ่มของเซินเทียนจื่อเริ่มสับสน

ในที่สุดเซินเทียนจื่อก็เข้าใจ "ไม่ใช่ นั่นมันไม่ใช่มอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ แต่มันเป็นสัตว์เลี้ยงเลือดศักดิ์สิทธิ! ไอ้เวรนั่นมันเลี้ยงสัตว์เลี้ยงเลือดศักดิ์สิทธิ!"

พวกเขาทุกคนต่างช็อค เพราะการเลี้ยงสัตว์เลี้ยงเลือดศักดิ์สิทธิต้องใช้ต้นทุนที่สูงมากจนไม่อาจประเมินค่าได้ และยังไม่น่าจะมีใครเลี้ยงสัตว์เลี้ยงเลือดศักดิ์สัตว์จนเปลี่ยนร่างได้แบบนี้

หลังจากไล่ตามอยู่สักพัก พวกเขาก็ถอดใจยอมแพ้ ตั้งแต่ที่พวกเขารู้ว่ามันเป็นสัตว์เลี้ยงเลือดศักดิ์สิทธิ พวกเขาก็สูญเสียความมั่นใจไปหมดแล้ว

"มันทำยังไงสัตว์เลี้ยงเลือดศักดิ์สิทธิถึงเปลี่ยนร่างได้? อย่าบอกนะว่ามันใช้เนื้อเลือดศักดิ์สิทธิเลี้ยงจนเปลี่ยนร่าง นั่นมันบ้าชัดๆ?"

ทุกคนต่างก็ช็อค ใบหน้าของพวกเขาซีดเผือก แค่รู้ว่าดอลลาร์มีสัตว์เลี้ยงเลือดศักดิ์สิทธิ มันก็ข่มขวัญของพวกเขามาก มันเป็นการบอกเป็นนัยๆว่าดอลลาร์นั้นแข็งแกร่งขนาดไหน

หลักจากวิ่งไปสักพัก หานเซิ่นก็เปลี่ยนร่างกลับมา และเมื่อเห็นว่าไม่มีใครไล่ตามมาแล้ว เขาก็วางกู่ลงบนพื้น

"ดอลลาร์งั้นหรอ?" ดูเหมือนว่ากู่จะจำดอลลาร์ได้

"เพื่อน นายคิดว่าชีวิตของนายมีราคาสักเท่าไหร่?" หานเซิ่นถาม

กู่ขยับถอยหลังไป "นายก็ต้องการค้อนเลือดศักดิ์สิทธิงั้นหรอ?"

"ไม่จำเป็นต้องเป็นวิญญาณอสูรอันนั้นก็ได้ แต่นายคงไม่ให้ผมช่วยแบบฟรีๆหรอกใช่ไหม?" หานเซิ่นพูด

กู่ไม่พูดอะไร เขามองหานเซิ่นด้วยสายตาแปลกๆ

"และตอนนี้นายก็บาดเจ็บอยู่ นายคงไม่สามารถออกจากทะเลทรายปีศาจได้อย่างปลอดภัย ถ้านายยอมจ่ายให้ผมอย่างสมน้ำสมเนื้อ ผมสามารถพานายไปส่งที่เมืองได้" หานเซิ่นพูดต่อ

"ทำไมฉันต้องไว้ใจนายด้วย?" กู่ถาม

"ผมไม่คิดว่านายจะมีทางเลือกอื่น" หานเซิ่นหัวเราะ

"ยกเว้นค้อนเลือดศักดิ์สิทธิ นายสามารถเลือกวิญญาณอสูรอื่นๆของฉันได้ทั้งหมด แต่นายต้องพาฉันกลับไปถึงเมืองก่อน" กู่พูด ขณะเช็ดเลือดบนหน้าของเขา

"พี่กู่ใช่ไหม?" หานเซิ่นถาม

"เรียกฉันว่ากู่หมิงก็ได้ ฉันไม่อยากได้ยินใครเรียกว่าพี่กู่อีกแล้ว" กู่หมิงกัดฟันด้วยความโกรธ

"ตอนนี้นายมีแค่ทางเลือก 2 ทาง ทางแรกก็คือให้ผมพากลับไป แต่นายต้องจ่ายวิญญาณอสูร 2 ดวงเป็นการตอบแทน อีกทางก็คือ นายต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอดเอง ซึ่งถ้านายยอมให้วิญญาณอสูร ผมสัญญาว่าจะพาคุณกลับไปให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น" หานเซิ่นยิ้ม

กู่หมิงมองที่หานเซิ่น เมื่อไม่มีทางเลือกเขาก็เรียกวิญญาณอสูรออกมา

"ฉันรู้ว่านายเองก็เป็นศัตรูตัวฉกาจของเซินเทียนจื่อ ศัตรูของศัตรูก็ถือเป็นเพื่อนคนหนึ่ง ดังนั้นฉันจะไว้ใจนาย เชิญเลือกวิญญาณอสูรกลายพันธ์ไปได้ตามสบาย"

หานเซิ่นมองดูอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะชี้นิ้วไปที่วิญญาณอสูร 2 ดวง

"ดวงนี้สำหรับผมที่ชีวิตนายเอาไว้ และดวงนี่ก็เป็นค่าพากลับไปส่งที่เมือง"