ตอนที่ 163 ค้อนเลือดศักดิ์สิทธิ

"แบบนี้ก็สนุกสิ พวกเซินเทียนจื่อมันอาจจะตายกันหมดเลยก็ได้ ทำดีมากราชาจิ้งจอก!"

หานเซิ่นรู้สึกดีมาก เขารอเห็นวันที่เซินเทียนจื่อถูกฆ่าโดยเขาไม่ต้องลงมือเองมานานแล้ว

หานเซิ่นต้องการฆ่าเซินเทียนจื่อมานานแล้ว แต่เขาไม่มีโอกาส เพราะนอกจากเซินเทียนจื่อจะแข็งแกร่งแล้ว เขายังมีผู้ติดตามหลายคน

ในที่สุดหานเซิ่นก็เจอกับโอกาสดีๆ และเขาจะไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไปง่ายๆ

ไม่นานกลุ่มของเซินเทียนจื่อก็ถูกพวกแมลงสีทองล้อม พวกเขาไม่มีที่จะให้หนีไป เนื่องจากมีแมลงสีทองจำนวนมาก ทำให้ทั่วบริเวณนี้เหมือนกับทะเลสีทอง

"ฝ่าออกไปเร็ว" เซินเทียนจื่อกัดฟันและเริ่มวิ่งออกไป

กลุ่มของเซินเทียนจื่อพยายามเหยียบพวกแมลงและวิ่งฝ่าออกไป ตัวของแมลงพวกนั้นเปราะบางกว่าที่หานเซิ่นคิดไว้ พวกมันไม่สามารถทนน้ำหนักของพวกเขาได้ แต่ก็มีแมลงจำนวนมากที่สามารถปีนขึ้นมาบนตัวของพวกเขาได้

อ้า! มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาทันที ซึ่งทำให้หานเซิ่นรู้สึกบรรเทิงเป็นอย่างมาก คนพวกนี้สมควรเจอแบบนี้จริงๆ

"ตามฉันมา" ชายคนที่ถือค้อนเลือดศักดิ์สิทธิคำรามออกมา เขาพยายามกวัดแกว่งค้อนเพื่อเป่าพวกแมลงกระเด็นไป

การที่เขากวัดแกว่งค้อนอย่างต่อเนื่อง ทำให้พวกแมลงที่ขวางทางกระเด็นไปไกล และสร้างทางเดินให้กับคนที่เหลือ

"ตามเขาไปเร็วเข้า" เซินเทียนจื่อรีบสั่งการคนของเขาเพื่อจะฝ่าออกไปจากหุบเขา

"เวรเอ้ย! ไอ้บ้านั่นเป็นใครกัน? ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเซินเทียนจื่อ มันจะรอดจากเหตุการณ์แบบนี้ได้!" หานเซิ่นรู้สึกหัวเสียมาก

หลังจากที่ฝ่าออกมาจากหุบเขาได้ พวกแมลงก็ไม่ตามพวกเขาอีก และหลังจากที่พวกมันกินร่างของคนและมอนสเตอร์ที่ตายไปแล้ว พวกมันก็กลับลงรูไป

พวกมันใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงในการเก็บกวาดทุกอย่างในหุบเขา ตอนนี้หุบเขาเงียบสงบมาก ไม่มีแม้แต่เลือดสักหยดที่ลงเหลืออยู่ มันราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

คนของเซินเทียนจื่อเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดและบาดแผล โชคดีที่บาดแผลไม่ได้ร้ายแรงมากนัก และพวกเขาก็ฆ่าพวกแมลงที่เกาะอยู่ตามร่างกายของเขาจนหมดแล้ว

"บัดซบจริงๆ ไอ้จิ้งจอกตัวนั้นมันหัวแหลมมาก!" สมาชิกคนหนึ่งในกลุ่มของเซินเทียนจื่อสบถออกมา ขณะนั่งทำแผลของตัวเอง

"พี่กู่ ขอบคุณมาก ที่พวกเรารอดมาได้ก็เพราะพี่" เซินเทียนจื่อพูด

กู่ยิ้มและพูด "ไม่เป็นไร พวกเราเป็นเพื่อนกัน"

แต่ทันใดนั้นเอง สีหน้าของกู่ก็เปลี่ยนไปทันที ราวกับว่าเขากำลังได้รับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง บริเวณเอวของเขามีมีด 2 เล่มกำลังแทงลึกเข้าไปที่เอวของเขา เหลือเพียงแค่ด้ามที่โผล่ออกมา

ลูกน้องของเซินเทียนจื่อจับไปที่แขนของกู่ทั้ง 2 ข้าง และกดเขาลงกับพื้น ส่วนคนที่เหลือก็เข้ามาช่วยกันจับเขากดไว้ เพื่อให้เขาไม่มีโอกาสได้ขัดขื่นและตอบโต้ มีเลือดจำนวนมากไหลออกมาจากเอวของเขา

หานเซิ่นตกใจกับสิ่งที่เห็น เขาไม่เคยคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น พวกเขาพึ่งจะร่วมเป็นร่วมตายกันมา และกู่ก็เป็นคนช่วยชีวิตพวกเขาทุกคนไว้ แต่ทำไมพวกเขาถึงปฏิบัติกับกู่เหมือนสุนัขตัวหนึ่ง

"พวกแกคิดจะทำอะไร?" กู่ส่งเสียงออกมา เขาไม่อยากเชื่อว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น

"แกมันก็แค่ขยะคนหนึ่ง คิดหรอว่าเซินเทียนจื่อจะคิดว่าแกเป็นพี่จริงๆ แกมันแค่โชคดีที่ได้อาวุธเลือดศักดิ์สิทธิมา"

หนึ่งในสมาชิกของกลุ่มเซินเทียนจื่อกระทืบลงไปที่หน้าของกู่ ทำให้มีเลือดไหลออกมาจากจมูกของกู่

"บดซับเอ้ย!" ด้วยความโกรธจัด กู่พยายามดิ้นร่น เขาพยายามอย่างหนักเพื่อจะลุกขึ้นให้ได้ และด้วยแรงที่เหลืออยู่ของเขาทำให้คนที่จับตัวเขาอยู่ลอยขึ้นไป

เมื่อเห็นแบบนั้น ลูกน้องของเซินเทียนจื่อก็แทงมีดอีกเล่มไปที่ลำตัวของเขา กู่ส่งเสียงร้องออกมาและหมดแรงลง

หลังจากนั้นกลุ่มของเซินเทียนจื่อก็ทำการรุมกระทืบกู่ จนเขาค่อยๆล้มตัวลงบนพื้นอีกครั้ง

เซินเทียนจื่อยังคงยืนอยู่เงียบๆ และพยักหน้าให้ลูกน้องของเขา เมื่อเห็นกู่อ่อนแอลงไปแล้ว

"กู่ เนื่องจากนายช่วยชีวิตพวกเราไว้ ส่งค้อนเลือดศักดิ์สิทธิมา และพวกเราจะปล่อยให้นายมีชีวิตรอดกลับไป"

ลูกน้องของเซินเทียนจื่อพูด ขณะจับไปที่เส้นผมของกู่

"แม้ต้องตาย ฉันก็ไม่ให้อะไรพวกแก" กู่พ่นเลือดออกไปใส่หน้าชายคนนั้น

ผัวะ

ชายคนนั้นชกหน้ากู่ด้วยความโกรธและพูด "แกคิดว่าอยากตายก็ตายได้ตามต้องการงั้นหรอ? พวกเราจะไม่ปล่อยให้แก จนกว่าแกจะส่งค้อนให้พวกเรา ฉันจะให้แกต้องร้องขอชีวิต แกะเล็บของมันออกมา"

กลุ่มของเซินเทียนจื่อถนัดเรื่องการทรมานคนอยู่แล้ว พวกเขาจับมือของกู่วางลงไปบนพื้น และใช้ด้ามมีดกระแทกนิ้วของกู่

กู่ส่งเสียงร้องออกมา นิ้วของเขาสั่นอย่างรุนแรง

ชายคนหนึ่งสอดมีดเข้าไปใต้เล็บของกู่ และพยายามแงะมันออกมา มีเลือดไหลออกมาจากเล็บของเขา ตอนนี้เล็บของเขาเกือบจะหลุดออกมาจากเนื้อแล้ว และด้วยการดึงอย่างรุนแรงในที่สุดเล็บของเขาก็หลุดออกมา

กู่ส่งเสียงร้องออกมาเหมือนกับหมูถูกเชือด ร่างกายของเขาสั่นและบิดไปมาด้วยความเจ็บปวดที่เหนือกว่าจิตนาการ

แม้จะเจ็บปวดมาก แต่ร่างกายของเขาถูกคนหลายคนจับกดไว้อยู่ ทำให้เขาไม่สามารถที่จะดิ้นหลุดออกไปได้ สิ่งที่เขาทำได้คือส่งเสียงร้องอย่างสิ้นหวัง

"บ้าเอ้ย! คนพวกนี้มันเลวจริงๆ"

ในตอนแรกหานเซิ่นไม่อยากจะเข้าไปยุ่ง แต่ตอนนี้เขาทนดูไม่ไหวแล้ว

ศัตรูของศัตรูก็คือเพื่อน ถึงเขาจะไม่รู้ว่ากู่เป็นใคร แต่หานเซิ่นก็อยากเพิ่มศัตรูให้กับเซินเทียนจื่อบ้าง อีกอย่างเขาก็ทนดูการทรมานของพวกเขาไม่ได้จริงๆ

หานเซิ่นกวาดสายตายไปทั่วๆ เขาพบว่าลูกน้องของเซินเทียนจื่อมีแต่คนที่ดูท่าทางแข็งแกร่งทั้งนั้น มันยากมากที่จะเข้าไปช่วยชีวิตกู่

'ไม่น่าเลย ทำไมนายต้องช่วยพวกมันด้วย? ดูสิ่งที่พวกมันกำลังทำตอนนี้สิ' หานเซิ่นคิดอย่างขมขื่น เขากำลังรอโอกาสเหมาะๆ

กู่เป็นชายที่ทรหดมาก หลังจากที่เล็บของเขาหลุดไป 3 เล็บแล้ว เขาก็ยังไม่ยอมส่งค้อนให้พวกเซินเทียนจื่อ ในที่สุดร่างกายของเขาก็ไม่สามารถทนรับความเจ็บปวดได้อีกต่อไป และหมดสติไป

"เซินเทียนจื่อเอาไงดี? หมอนี่มันอึดกว่าที่คิด"

"มัดมันไว้ก่อน พวกเราต้องไปหาที่เหมาะๆตั้งเต็นท์ และหาอะไรกินกันก่อน"

เซินเทียนจื่อเห็นว่ามันดึกแล้ว เขาไม่กล้าพอที่จะตั้งแค้มป์ใกล้ๆหุบเขานั้น