ตอนที่ 162 ในหุบเขา

หลังจากเดินสำรวจไปอีกครึ่งวัน หานเซิ่นก็ยังไม่เห็นวี่แววของจิ้งจอกหรือพวกมอนสเตอร์อื่นๆที่ควรอยู่ตามทางก็แทบจะไม่มี มันทำให้หานเซิ่นรู้สึกแปลกๆ

ทันใดนั้นเอง หานเซิ่นก็เห็นร็อคเวิร์มขนาดใหญ่อยู่ข้างหน้าของเขา หานเซิ่นรีบเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้ทันที แม้ว่ามันจะเป็นแค่มอนสเตอร์ระดับโบราณ แต่ด้วยขนาดและพละกำลังของมัน ทำให้เขาไม่กล้าประมาท

แต่เมื่อหานเซิ่นเข้าไปใกล้ ร็อคเวิร์มก็ไม่ได้ขยับไปไหน และเมื่อหานเซิ่นเข้าไปใกล้ขึ้นอีก เขาก็พบว่าร็อคเวิร์มตายไปเรียบร้อยแล้ว หัวของมันแหลกด้วยการโจมตีบางอย่าง

"เหมือนจะมีคนมาที่นี่จริงๆ" หานเซิ่นเริ่มระวังมากขึ้น เขาเรียกเหมียวกลับมา และเดินไปด้วยตัวคนเดียว

ตามทางมีจำนวนซากของร็อคเวิร์มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ บางตัวก็ตายในสภาพที่โผล่พ้นดินมาครึ่งตัว หานเซิ่นสงสัยมากว่าการโจมตีแบบไหนถึงรุนแรงขนาดที่ทำให้พวกมันตายได้ขนาดนี้

นอกเหนือจากซากร็อคเวิร์มแล้ว เขายังเห็นร่างของหมาจิ้งจอกที่มีบาดแผลทั่วร่าง

หานเซิ่นขมวดคิ้วและเดินทางต่อ อีกครึ่งวัน เขาก็เริ่มได้ยินเสียงคำรามของมอนสเตอร์ และเสียงร้องของมนุษย์อยู่ด้านหน้าเขา

หานเซิ่้นไปซ่อนตัวบริเวณเนินทราย และเอากล้องส่องทางไกลออกมาสำรวจดูรอบๆ

"เซินเทียนจื่อ!" หานเซิ่นประหลาดใจมาก เมื่อเห็นกลุ่มของเซินเทียนจื่อ

ภายในหุบเขา กลุ่มของเซินเทียนจื่อกำลังล่าจิ้งจอกทะเลทรายอยู่ ซึ่งหานเซิ่นจำหน้าพวกเขาได้หมดทุกคน แต่มีอยู่คนหนึ่งที่หานเซิ่นไม่เคยเห็นมาก่อน เขาตัวใหญ่เหมือนกับหมีและกำยำเหมือนกับซื่อจื้อคัง เขาสวมชุดเกราะแค่ครึ่งตัว และกำลังกวัดแกว่งค้อนสีดำ ทำให้เขาดูค่อนข้างน่ากลัว แม้แต่ร็อคเวิร์มยังแหลกชิ้นๆเมื่อถูกค้อนของเขาทุบ

"เฮ้! เซินเทียนจื่อมันไปหาคนแบบนี้มาจากที่ไหนเนี่ย?" หานเซิ่นสงสัย ถ้าคนคนนี้อยู่ในสตีลอาเมอร์ หานเซิ่นก็ควรจะต้องเคยได้ยินชื่อของเขามาบ้าง

หานเซิ่นเห็นราชาจิ้งจอกอยู่บริเวณท้ายหุบเขา พวกจิ้งจอกพยายามบุกเข้ามาโจมตีกลุ่มของเซินเทียนจื่อ แต่พวกมันไม่สามารถหยุดชายคนที่ใช้ค้อนได้

หุบเขานี่เป็นทางตัน พวกจิ้งจอกไม่มีทางหนีไปที่ไหนได้ พวกมันจะต้องยืนหยัดเพื่อสู้

"ถ้าเราไม่ไปฆ่าร็อคเวิร์มเลือดศักดิ์สิทธิ ราชาจิ้งจอกคงไม่ตกที่นั่งลำบากแบบนี้แน่ และเซินเทียนจื่อกับพวกก็อาจจะถูกฆ่าไปแล้ว ครั้งนี้เราดันไปช่วยพวกมันทางอ้อมซะแล้ว"

หานเซิ่นแอบย่องเข้าไปในหุบเขาอย่างเงียบๆ เขาทนไม่ได้ที่เห็นเซินเทียนจื่อได้ประโยชน์จากเขา

ชายคนที่ใช้ค้อนทรงพลังมาก พวกจิ้งจอกไม่สามารถต้านความรุนแรงจากการโจมตีของเขาได้ ตอนนี้มีจิ้งจอกตายไปจำนวนนับไม่ถ้วน และพวกมันกำลังถูกกดดันให้ถอยไปยังท้ายหุบเขา

ราชาจิ้งจอกกำลังร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง ดูเหมือนครั้งนี้มันจะเข้าตาจนจริงๆ

"ฮาฮา พี่กู่ ฉันชื่นชมคุณจริงๆ" เซินเทียนจื่อชมชายร่างกายกำยำ

"น้องชายก็พูดเกินไป ฉันแค่โชคดีได้ค้อนเลือดศักดิ์สิทธิมาก็เท่านั้น ถึงทำแบบนี้ได้"

แม้ว่ากู่จะพูดถ่อมตัว แต่เขาก็ไม่สามารถซ่อนสีหน้าที่กำลังภูมิใจของเขาได้

หานเซิ่นลังเลว่าจะเอาไงดี จะบุกเข้าไปลุยกับพวกเซินเทียนจื่อตอนที่พวกเขากำลังสู้กับจิ้งจอก หรือจะรอแย่งฆ่าราชาจิ้งจอกก่อนดี ตอนนี้ราชาจิ้งจอกดูเหมือนจะสิ้นหวังจริงๆ มันจนมุมอยู่ที่ท้ายหุบเขา พวกเซินเทียนจื่อจะฆ่ามันเมื่อไหร่ก็ขึ้นอยู่กับเวลา

ทันใดนั้นเองหานเซิ่นได้สังเกตเห็นแววตาของราชาจิ้งจอกที่กำลังเปล่งประกาย แววตาที่แสดงความเหลี่ยมจัดของมันยังคงอยู่ เมื่อเห็นเช่นนั้นหานเซิ่นก็ตัวสั่นขึ้นมาทันที

"แย่จริงๆ ดันลืมไปว่าจิ้งจอกตัวนี้มันไม่ธรรมดา ถ้ามันต้องการหนีจริงๆมันคงไม่วิ่งมาที่นี่ตั้งแต่แรกแล้ว มันจะต้องมีแผนบางอย่างแน่นอน"

หานเซิ่นเลือกที่จะซ่อนตัวเพื่อรอดูสถานการณ์ต่อไป

เซินเทียนจื่อและคนของเขาต่างก็คิดว่าพวกจิ้งจอกอยู่ในกำมือของพวกเขาหมดแล้ว แต่ทันใดนั้นราชาจิ้งจอกก็ผลักก้อนหินที่อยู่ข้างๆมันออก เผยให้เห็นรูขนาดใหญ่ ราชาจิ้งจอกและพวกจิ้งจอกระดับกลายพันธ์กระโดดลงไปในรูทันที

"บ้าเอ้ย! รีบตามพวกมันไปเร็วเข้า อย่าให้พวกมันหนีไปได้"

เซินเทียนจื่อตะโกนสั่งทันทีเมื่อเห็นพวกมันหนีลงไป

เมื่อเห็นเซินเทียนจื่อทำแบบนั้นหานเซิ่นก็ส่ายหัว ตอนนี้เซินเทียนจื่อกำลังวิ่งเต้นอยู่บนฝ่ามือของราชาจิ้งจอก ถ้าหากตอนนี้หานเซิ่นเป็นเซินเทียนจื่อ เขาจะสั่งให้ถอยทันที

ด้วยขนาดของรู ทำให้คนสามารถลงไปได้ทีละคน และจะใช้อาวุธอะไรก็ยากลำบาก ใครจะรู้ว่าราชาจิ้งจอกวางกับดักแบบไหนไว้

ตามที่หานเซิ่นคิด การที่มันลงทุนมาถึงที่นี่คงไม่ใช่เพียงแค่หนีเอาตัวรอดอย่างแน่นอน มันจะต้องมีแผนบางอย่าง แม้จะเป็นหานเซิ่นที่มาตัวคนเดียว เขาก็เลือกที่จะหนีอยู่ดี

เห็นได้ชัดว่ากลุ่มของเซินเทียนจื่อไม่ได้คิดเหมือนหานเซิ่น พวกเขายังไม่รู้ถึงความฉลาดของราชาจิ้งจอก และไล่ตามมันไป

แต่เมื่อพวกเขาลงรูไปได้ครึ่งหนึ่งแล้ว ทั่วทั้งหุบเขาก็สั่นสะเทือนทันที พวกทรายและก้อนหินเริ่มสั่นสะเทือนและเคลื่อนไหวเป็นระลอกคลื่นเหมือนกับมหาสมุทรไม่มีผิด

"แผนของมันใกล้จะเริ่มแล้วสินะ" หานเซิ่นรีบถอยออกมาห่างกว่าเดิม

"ถอย... ถอยเร็ว! ถอยออกจากหุบเขานี่"

เซินเทียนจื่อเริ่มตระหนักถึงความผิดปรกติ และตะโกนออกมา เขาต้องการออกจากหุบเขาให้ไวที่สุด

แต่ดูเหมือนจะสายเกินไป หานเซิ่นเห็นจากระยะไกลว่ามีบางอย่างคล้ายของเหลวสีทองไหลออกมาจากทราย ราวกับว่าทรายกำลังหลั่งเลือดออกมาไม่มีผิด ไม่นานทั้งหุบเขาก็ถูกปกคลุมด้วยสีทอง

ด้วยการใช้กล้องส่องทางไกลบวกกับสายตาที่เหนือมนุษย์ของหานเซิ่น ทำให้เขาเห็นว่าจริงๆแล้วของเหลวที่เห็นคือแมลงสีทองขนาดเล็กจำนวนมากมายมหาศาล

เมื่อถูกฝูงแมลงปกคลุม เเม้เเต่ร่างที่ใหญ่โตของร็อคเวิร์มก็สลายหายไปในพริบตา ซึ่งทำให้หานเซิ่นช็อคมาก