บทที่ 21 ความตื่นเต้นของหลี่ซื่อเฉียง (อ่านฟรี)

 

 

การเดินทางมาครั้งนี้ดูเหมือนทำกำไรได้น้อยกว่า 400 หยวน แต่พันธบัตรจำนวนนี้ถูกซื้อในราคาต่ำกว่ามูลค่าตลาด พวกเขาจึงทำเงินได้เกือบ 10,000 หยวน

 

แต่น่าเสียดาย ในมือมีเงินมากเกินไปเงินจำนวน10,000หยวนไม่ได้ทำให้หลี่ซื่อเฉียงแปลกใจมากนัก เพราะนี่เป็นผลพวงมาจากการทำงานหนักสองเดือนและใช้เงินทุนถึง 200,000 หยวน  ต้องกังวลหลายชั่วโมงตอนอยู่บนรถไฟ แต่ได้กำไรกลับมาแค่10,000หยวน การแลกเปลี่ยนสกุลเงินต่างประเทศยังดีกว่าอีก ได้เงินมากขึ้น เหนื่อยน้อยกว่า และยังใกล้บ้าน

 

นี่ยังไม่พูดถึงการเดินทางครั้งนี้ที่มีค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูงสำหรับทั้งสองคน หลี่ซื่อเฉียงจึงรู้สึกว่าไม่จำเป็นที่พวกเขาต้องมาที่นี่อีก ถ้าเฝิงหยู่ยังสามารถหาเงินตราต่างประเทศได้มากขึ้น ก็น่าจะดีกว่าทำงานนี้ ก็ในเมื่อการแลกเปลี่ยนสกุลเงินต่างประเทศได้ผลประโยชน์มากกว่า

 

มีคนจำนวนหนึ่งลงจากบนรถไฟในระหว่างที่พวกเขากลับบ้าน เฝิงหยู่และหลี่ซื่อเฉียงนั่งอยู่ที่ชั้นล่าง ด้านหน้าของพวกเขามีของกินจำพวกไก่ย่าง ถั่วลิสง ฯลฯ แต่ทั้งสองคนไม่ดื่มอะไร

 

"พี่หลี่ ผมขอถามหน่อย ตอนที่พี่รวบรวมพันธบัตรรัฐบาลจากผู้คน ส่วนใหญ่เป็นพันธบัตรราคา 5หยวน 10 หยวนใช่ไหม? แต่ยังมีพันธบัตร 50หยวน, 100หยวน, 500 หยวน, 1000 หยวน และ 5,000 หยวน รู้ไหมทำไมพี่ถึงหามาได้แค่พันธบัตรห้าหยวนและ 10 หยวน? " เฝิงหยู่ถามขณะฉีกขาไก่

 

"พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ดูเหมือนว่ามีคนน้อยยินยอมจะขายพันธบัตรที่มูลค่าสูงขึ้น " หลี่ซื่อเฉียงกล่าวในขณะที่โยนถั่วลิสงเข้าไปในปากของเขา

 

"คนเหล่านั้นมีรายได้จากการเงินพิเศษ ดอกเบี้ย 5 ปีสำหรับพันธบัตร10หยวนคือเงิน2หยวน พี่ให้พวกเขาเพิ่ม1หยวน พวกเขาจึงขายให้พี่ เพราะพวกเขาขี้เกียจไปรอคิวที่ธนาคาร แต่สำหรับพันธบัตร100หยวน ดอกเบี้ยที่จะได้คือ 20หยวน พี่คิดว่าพวกเขายังยินดีจะขายพันธบัตรให้กับพี่ โดยละเลยดอกเบี้ย 10 หยวนนั้นหรือ? " เฝิงหยู่ถาม

 

"งั้น สำหรับพันธบัตร 100 หยวน พี่เสนอเงินจำนวน 119 หยวน พี่ยังได้ 1หยวนจากเงินดอกเบี้ยส่วนนั้น " หลี่ซื่อเฉียงพูดแย้ง

เฝิงหยู่ส่ายหัว: "พี่รู้หรือเปล่าว่านี่เป็นการเพิ่มต้นทุน? ต้นทุน พี่เข้าใจไหมครับ เราควรพยายามใช้เงินเต็มจำนวนในมือของพวกเรา และปล่อยเงินไหลเวียนอย่างรื่นมือ ตัวอย่างเช่น เราสามารถสร้างรายได้ 1 หยวนจากการแลกเปลี่ยนเงิน 11 หยวนซื้อพันธบัตร12 หยวน และตอนนี้พี่กำลังพยายามหารายได้ 1 หยวนจากเงิน119 หยวนเพื่อซื้อพันธบัตร120หยวน อาจดูเหมือนว่าพี่ได้พันธบัตรมาเป็นจำนวนที่มากกว่า แต่พี่ลองคิดดูว่ากำไรของเราจะเพิ่มขึ้นหรือเปล่า "

 

หลี่ซื่อเฉียงเกาศีรษะของเขา จริงๆมันน่าจะเป็นกรณีคล้ายๆกัน แต่จากที่เฝิงหยู่กล่าว การซื้อและขายพันธบัตรระหว่างสองฝ่ายยังไม่เป็นที่น่าเชื่อถือ ถ้าได้เงินน้อยกว่า 400 หยวน แต่เขาต้องทำงานหนักขึ้น และต้องลางาน จึงไม่คุ้มค่าเลย

 

เฝิงหยู่รู้ว่าหลี่ซื่อเฉียงกำลังสงสัย มือเขาโบกกระดาษที่เขียนหมายเลขโทรศัพท์ของธนาคารไปมา และกล่าวว่า "เมืองปิงจะเริ่มซื้อขายพันธบัตรเร็ว ๆ นี้ เมื่อเมืองปิงเริ่มซื้อขายแล้ว พี่ลองโทรไปยังเบอร์เหล่านี้แล้วพี่จะเข้าใจเอง "

 

เป็นอีกครั้งที่เฝิงหยู่คอยเฝ้าอยู่ในช่วงเวลาก่อนถึงเที่ยงคืน และพอเลยเที่ยงคืนไปแล้วหลี่ซื่อเฉียงจะเป็นคนนั่งเฝ้าต่อ เมื่อเฝิงหยู่ตื่นขึ้นมาก็เดินทางมาถึงพอดี

 

เฝิงหยู่ไม่ได้ขึ้นรถบัสกลับไปโรงเรียน เพราะลี่ซื่อเฉียงพาเขานั่งรถของที่ทำการไปรษณีย์ และพาเฝิงหยู่ไปส่งถึงโรงเรียนก่อนเที่ยงอย่างปลอดภัย

 

พอกลับมาที่โรงเรียน ครูซุนถามเฝิงหยู่เกี่ยวกับญาติของเขา เฝิงหยู่ตอบว่าญาติของเขาหายดีเป็นปลิดทิ้ง เขาจึงกลับมา

 

ช่วงหลายวันมานี้ เฝิงหยู่เข้าเรียนในชั้นเรียน หลังจากเลิกเรียน เขาจะอยู่ที่โรงเรียนต่อและขอให้หลี่น่าช่วยสอนบทเรียนให้เขา และเขาจะช่วยติววิชารัสเซียให้เป็นการตอบแทน

 

หลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ เมืองปิงก็เริ่มอนุญาตให้มีการซื้อขายพันธบัตรรัฐบาล หลี่ซื่อเฉียงจำได้ว่าเฝิงหยู่เคยพูดให้เขาโทรไปที่เบอร์โทรศัพย์ของธนาคารแห่งประเทศจีนประจำเมืองเสิน

 

"สวัสดีครับ ราคาซื้อขายพันธบัตรรัฐบาลาเท่าไหร่ครับ? เมื่อกี้พูดว่าเท่าไหร่นะครับ? " หลี่ซื่อเฉียงตาโต และหายใจเร็วขึ้น

 

เขาไม่อาจเชื่อหูตัวเอง และเริ่มโทรหาเบอร์ทั้งหมดบนกระดาษ

 

ราคาเพิ่มสูงขึ้นมาก!

 

ตอนนี้ ในเมืองเสินราคาพันธบัตรรัฐบาล 100 หยวนกลายเป็น 100.5 หยวน นี่แค่ไม่กี่วันเอง ราคาเพิ่มขึ้นอย่างมาก

 

ถ้าเขานำพันธบัตรรัฐบาลจำนวน 200,000 หยวนไปแลก เขาจะได้ 1000ต่อรอบ  ธุรกิจนี้ทำเงินได้เป็นจำนวนมาก ง่ายดายกว่าและรวดเร็วกว่าเมื่อเทียบกับการที่เขาต้องรอเงินปันส่วนจากพันธบัตรรัฐบาลเหล่านั้น!

 

หลี่ซื่อเฉียงออกจากที่ทำงานทันที และนำเงินทั้งหมดไปที่ธนาคาร ICBC ที่อยู่ใกล้ๆทันที (ธนาคารIndustrial and Commercial Bank of China) หลี่ซื่อเฉียงไปที่เคาน์เตอร์ แล้วพูดเสียงดัง: "ผมมาที่นี่เพื่อซื้อพันธบัตรรัฐบาล ผมจะซื้อทั้งหมดเท่าที่พวกคุณมี! "

 

"พ่อหนุ่ม คุณรู้หรือเปล่าว่าพวกเรามีพันธบัตรรัฐบาลจำนวนเท่าไหร่? มีถึง 100,000 หยวนเชียวนะ! คุณซื้อได้เท่าไหร่? อยากจะซื้อจำนวนเท่าไหร่? " ผู้จัดการสาขากล่าว เขาดูแคลนต่อผู้ที่มีเงินมากหน่อยแต่ทำตัวอวดรวย

 

หลี่ซื่อเฉียงไม่สนใจผู้จัดการและพูดเสียงดังดังว่า  "เช่นนั้น ผมจะซื้อพันธบัตรรัฐบาลมูลค่า 100,000 หยวนทั้งหมด!"

 

"คุณพูดว่าอะไรนะ?" ผู้จัดการสะดุ้งโหยงเพราะอาการตกใจ ถ้วยน้ำชาที่เขาจับอยู่มีน้ำชาร้อนๆกระฉอกใส่มือ แต่เขาไม่รู้สึกอะไรเลย

 

"ผมพูดว่าผมต้องการมันทั้งหมด" หลี่ซื่อเฉียงวางกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขาไว้บนเคาน์เตอร์จนเกิดเสียงดัง

 

ทุกคนหันมามองหลี่ซื่อเฉียง ชายคนนี้พาเงิน 100,000 หยวนติดตัวมาด้วย

 

เมื่อหลี่ซื่อเฉียงหยิบธนบัตรพันหยวนเป็นปึกๆออกมา ทุกคนในธนาคารจ้องมองไปที่เขาด้วยความคิดต่างๆนานา บางคนอิจฉา บางคนริษยา และบางคนประหลาดใจ

 

"ปิดเคาน์เตอร์ทั้งหมดก่อน แล้วมาช่วยนับเงินสดเหล่านี้" ผู้จัดการกล่าว

 

ในยุคสมัยนี้ ที่ธนาคารมีเครื่องนับเงินอยู่ แต่การนับเงินโดยเครื่องนี้ยังไม่ถูกต้องสมบูรณ์ ธนาคารส่วนใหญ่จึงยังนับเงินด้วยตนเอง

 

ที่ด้านหน้าเค้าร์เต้อร์ที่หลี่ซื่อเฉียงอยู่และเค้าเตอร์อื่นมีคิวยาวมาก ด้วยเพราะพนักงานธนาคารจำนวนมากมาช่วยนับเงินสดที่เค้าร์เตอร์ของหลี่ซื่อเฉียง แม้แต่ผู้จัดการสาขาก็มาช่วยอยู่ตรงนั้น เขาชวนหลี่ซื่อเฉียงสูบบุหรี่และจุดบุหรี่ให้

 

"พ่อหนุ่ม นายทำงานอะไร?" ผู้จัดการสาขาถามด้วยรอยยิ้ม

 

หลี่ซื่อเฉียงมองเขาอย่างระมัดระวัง พูดว่า "ผมทำธุรกิจเครื่องหนัง ผมหาเงินได้มากจากธุรกิจนี้ จึงต้องการสนับสนุนประเทศ นั่นเป็นเหตุผลที่ผมซื้อพันธบัตรรัฐบาลเหล่านี้ "

 

การทำเงินจากธุรกิจเครื่องหนังต้องไปทางใต้ของประเทศจีน ชายหนุ่มคนนี้คงเพิ่งกลับมาจากทางภาคใต้ ผู้จัดการสาขามองหลี่ซื่อเฉียงอย่างพิจารณา และคิดว่าตัวเอง: "ชายหนุ่มคนนี้มีโชคดีจริงๆ"

 

10 นาทีต่อมา การนับเงินสดเสร็จสิ้น หลี่ซื่อเฉียงยังตรวจสอบพันธบัตรรัฐบาลและเก็บไว้ในกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขา

 

เขานำ 200,000 หยวนติดตัวมาด้วย แต่ซื้อพันธบัตรเพียง 100,000 หยวนได้จากที่นี่ เขาต้องไปซื้อพันธบัตรเพิ่มเติมจากธนาคารอื่น

 

เขาเดินไปที่ธนาคารอื่น เป็นอีกครั้งที่หลี่ซื่อเฉียงกลายเป็นศูนย์กลางความสนใจและเป็นเป้าสายตาของความอิจฉาและริษยา!

 

หลี่ซื่อเฉียงเดินทางโดยรถไฟไปยังเมืองเสินเพียงลำพัง เขาทำตามคำแนะนำของเฝิงหยู่โดยเลือกซื้อตั๋วชั้นบน เพราะมันยากที่จะขโมยไปจากตู้ชั้นบน

 

แม้ว่าในรถพ่วงรถไฟมีคนน้อยมาก แต่หลี่ซื่อเฉียงพยายามอดทนต่อความง่วง แต่ตอนกลางดึก เขากลับเผลอหลับไป

 

เขาสะดุ้งตกใจเมื่อถูกคนกระเป๋ารถปลุกให้ตื่นขึ้น พอเห็นกระเป๋าของตัวเองยังคงอยู่ในอ้อมแขน จึงรีบตรวจสอบกระเป๋าอย่างรวดเร็ว เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีเห็นพันธบัตรยังอยู่ครบถ้วน

 

เมื่อหลี่ซื่อเฉียงขายพันธบัตรรัฐบาลมูลค่า 200,000 หยวนทั้งหมด เขาซื้อขนมปังจำนวนหนึ่งและรีบกลับไปที่สถานีรถไฟ เขารีบซื้อตั๋วรถไฟเพื่อเดินทางกลับทันที ไม่หยุดเลยแม้เพียงครู่เดียว

 

ตอนเย็น เขาเดินทางมาถึงเมืองปิงแล้ว พอลงมาที่สถานีรถไฟหลี่ซื่อเฉียงรีบโทรหาเฝิงหยู่ซึ่งอยู่ที่โรงเรียน  ผ่านไปประมาน1 นาที เฝิงหยู่จึงกลับมา หลี่ซื่อเฉียงตะโกนตื่นเต้น: "เสี่ยวหยู่, 100หยวนเพิ่มเป็น 100.50 หยวนแล้ว การเดินทางรอบนี้พี่ทำกำไรได้เกือบ 900 หยวน พวกเราจะรวยแล้ว! "

 

เฝิงหยู่ตอบด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย: "สงบสติหน่อยครับ พี่หลี่ นี่เป็นเพียงเงินจำนวนเล็กน้อย ในอนาคตเราจะหาได้มากว่านี้เสียอีก! "