SH – 23 ชัยชนะเหนือวิญญาณร้ายที่เกรี้ยวกราด !
SH – 23 ชัยชนะเหนือวิญญาณร้ายที่เกรี้ยวกราด !
เสี่ยวหม่ารีบถอยห่างออกไปเพื่อหลบมือที่เหนียวเหนอะซึ่งอยู่ใกล้ใบหน้าของเขา เขากลัวมากจนมาถึงจุดที่เขาไม่สามารถสนใจการสั่นกระดิ่งอีกต่อไป เขาจึงหยุดสั่นกระดิ่งวิญญาณนั้นทันที !
"นี่เป็นเพียงชิ้นส่วนที่แตกหักของจิตวิญญาณของมันเท่านั้นดังนั้นอย่าสนใจเลย! สั่นกระดิ่งวิญญาณต่อ ! " ศิษย์พี่กัวตะโกนออกมา
"เวรเอ้ย ! คุณก็พูดง่ายนะซิ ผมจะควบคุมปฏิกิริยาตอบสนองได้ยังไง? "เสี่ยวหม่าตะโกนกลับมา จากนั้นเขาก็คิดว่าเขาอาจจะปิดตาของเขาและตั้งใจสั่นกระดิ่งต่อไป อย่างไรก็ตามภาพของเด็กชายยังคงติดตาเขาอยู่และความมืดที่อยู่รอบ ๆ ตัวเขายิ่งทำให้เขากลัวมากขึ้นไปอีก ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกเหนือจากการมองดูฉากที่น่าสะพรึงกลัวนี้ต่อไป
ทันใดนั้นเขาระลึกถึงสิ่งที่เหยี่ยซ่าวหยางกล่าวไว้ด้วยว่าเลือดจากลิ้นสามารถขับไล่ความชั่วร้ายได้ ด้วยความมุ่งมั่นที่ยิ่งใหญ่ของเสี่ยวหม่า เขาจึงกัดลิ้นของตัวเอง จากนั้นความเจ็บปวดและเลือดก็ช่วยเขาในทันที ใบหน้าที่น่าสะพรึงกลัวของเด็กชายตอนนี้ได้เปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อเด็กน้อยเห็นการกระทำของเขา เด็กชายได้เปลี่ยนร่างของเขาอย่างรวดเร็ว เขากลายเป็นเด็กน้อยน่ารัก อวบอ้วนและอายุประมาณห้าขวบ เชือกสีแดงพันรอบคออย่างแน่นหนาทำให้เขาสำลักจนแทบจะหายใจไม่ออก เด็กชายมองไปที่เสี่ยวหม่าด้วยสายตาอันน่าสงสารและเอื้อมมือไปหาเสี่ยวหม่าดูเหมือนจะขอความช่วยเหลือ.......
"มันเป็นภาพลวงตานี่ไม่ใช่เรื่องจริง มันเป็นของปลอม ... "เสี่ยวหม่าย้ำเตือนตัวเอง แต่ความเมตตาของเขาก็ครอบงำเขา เขาหยุดสั่นกระดิ่งวิญญาณที่อยู่ในมือของเขาและเอื้อมมือออกไปด้วยมือทั้งสองข้างเพื่อช่วยเด็กน้อย ...
"โอ้สวรรค์และโลกอันยิ่งใหญ่ด้วยพลังของหยินหยาง จงทำลายปีศาจ !" ทันใดนั้นได้มีมือโผล่ขึ้นมาจากข้างหลังและทุบหลังตัวเด็กชาย เด็กผู้ชายคนนั้นกลายเป็นควันแล้วหนีกลับไปที่สุสาน เสี่ยวหม่าเริ่มตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้นและมองไปที่ศิษย์พี่กัวอย่างรวดเร็ว เขาจับมือขวาของเขาเอาไว้แน่นและแสดงท่าทางเจ็บปวดออกมา
"คุณกัว ผมขอโทษจริงๆ ขอบคุณที่ช่วยผม "เสี่ยวหม่ากล่าวด้วยความรู้สึกผิด
"ผมไม่เป็นไร เด็กชายคนนั้นมันพยายามจะหลอกล่อคุณ นั้นหมายความว่าคุณเป็นคนจิตใจดี " ศิษย์พี่กัวพูดอย่างใจดีกับเสี่ยวหม่า เมื่อเขาเปิดมือขวาของเขามันบวมมาก และมีตัวอักษรอยู่ในมือ ' ซือ ' เขียนบนฝ่ามือของเขาและมันค่อยๆจางหายไป
ภาพนี้ทำให้เสี่ยวหม่าตกใจและเขาก็ตอบว่า "คุณบอกว่าเด็กคนนั้นเป็นเพียงส่วนหนึ่งของชีวิตของเขาเท่านั้นไม่ใช่เหรอ? แล้วเขาทำให้มือคุณได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร? "ศิษย์พี่กัว กลอกตาของเขาขึ้นมาและกล่าวว่า" แต่ยังไงมันยังคงเป็นจิตวิญญาณที่ทรงพลังอยู่ดี มันก็เพียงพอที่จะทำร้ายนักบุญเต๋าที่อ่อนแอแบบผม !"
หลังจากเหตุการณ์เล็ก ๆ นั้นทั้งสองคนมองลงไปในสุสานเพื่อดูว่าเหยี่ยซ่าวหยางเป็นอย่างไรบ้าง ในที่สุดเขาก็สามารถที่จะรวบรวมชิ้นส่วนชิ้นสุดท้ายของจิตวิญญาณได้และเอาชนะผีดิบเด็กได้ หลังจากที่เขาทำภารกิจเสร็จสิ้นแล้วเขาก็นั่งลงและพักฟื้น ในวันเดียวเขาได้ฆ่าผีดิบระดับราชันตัวหนึ่งแล้วช่วยวิญญาณสองตนและผีดิบเด็กชายอีกหนึ่ง นอกจากนี้ยังมีผีดิบอีก3ตัวในคืนก่อนอีก เหยี่ยซ่าวหยางคิดว่าเขาอาจจะกลายเป็นนักบวชเต๋าที่ทำงานหนักที่สุดในเดือนนี้ เมื่อเสี่ยวหม่าและศิษย์พี่กัวเห็นว่าไม่มีอันตรายใด ๆ พวกเขาก็กระโดดเข้าไปในสุสาน ทั้งสองเดินไปที่โลงศพเล็กๆที่ยังส่งเสียงสั่นไหวอยู่ตลอดเวลาอยู่และถามว่า "เราจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี?"
เหยี่ยซ่าวหยางขอขวดน้ำดื่มจากเสี่ยวหม่าแล้วเขาก็ดื่มมันไปครึ่งขวดอย่างรวดเร็ว ขณะที่เขาบอกกับศิษย์พี่กัวอย่างเหนื่อยหอบว่า "เผามัน ... ทำลายร่างกายมันก่อน แล้วผมจะสามารถเอาชนะมันได้ "
หลังจากที่เขากินน้ำเสร็จแล้ว เขาพักสักพักหนึ่ง เหยี่ยซ่าวหยางหยิบขวดน้ำมันออกมาและสาดน้ำมันลงบนโลงศพ จากนั้นเขาก็จุดไฟขึ้นและเปลวไฟโอบล้อมโลงศพทันที เสี่ยวหม่าถามด้วยความตกใจว่า "นั้นน้ำมันอะไร ? มันมีพลังการเผาไหม้มากกว่าน้ำมันเบนซินซะอีก ! "
“น้ำมันนี้สกัดจากนางเงือกจากทะเลตะวันออก มันสามารถเผาไหม้ได้นานมากและแค่ถ้วยเล็ก ๆ หนึ่งถ้วยสามารถเผาผลาญได้เป็นร้อยปี ผู้คนในอดีตมักจะใส่พวกมันไว้ในสุสานเพื่อให้แสงสว่าง”เหยี่ยซ่าวหยางกล่าว จากนั้นเขาก็ตระหนักว่าอาจจะมีบางอย่างที่นี่ในหลุมฝังศพนี้ เขามองผ่านสุสานและเห็นประตูที่นำไปสู่ห้อง ภายในห้องเป็นขาตั้งรูปนางเงือกซึ่งสร้างจากทองสัมฤทธิ์ นางเงือกถือจานที่มีน้ำมันเงือกอยู่และมีเปลวไฟอ่อนๆส่องสว่างอยู่ เหยี่ยซ่าวหยางเป่าเปลวไฟและเทน้ำมันลงในขวดเพื่อทดแทนส่วนที่เขาใช้ไป
บนพื้นห้องข้างๆ มีวัตถุโบราณและส่วนใหญ่เป็นแจกันโบราณ บนกำแพงหนึ่งมีชั้นวางของที่มีอาวุธหลากหลายเช่นใบมีด ดาบและหอก เมื่อรวมกับเจ้าของหลุมฝังศพที่สวมเกราะโลหะ เหยี่ยซ่าวหยางคาดเดาว่าศพนี้จะต้องเคยเป็นนักรบมาก่อน จากนั้นเหยี่ยซ่าวหยางมองลงมาและเห็นว่าเสี่ยวหม่าก้มลงและเอามือจับแจกันทั้งหมด เขาดูเหมือนเขากำลังพยายามค้นหาสิ่งต่างๆ เหยี่ยซ่าวหยางถามอย่างไม่พอใจว่า "คุณกำลังทำอะไรอยู่!?"
"ฮิฮิ หาสมบัติ" เสี่ยวหม่าตอบอย่างร่าเริง
"ดีๆ แต่เราไม่ได้มาที่นี้เพื่อหาสมบัติ!"
เสี่ยวหม่าไม่ได้สร้างความประทับใจให้กับเขาเลย เหยี่ยซ่าวหยางกลับไปที่ห้องหลักและตรวจสอบโลงศพ โลงศพเผาไหม้หมดแล้ว จากนั้นก็นำตราปี๋เซียมาประทับลงบนร่างของผีดิบเด็กชายตนนั้น ผลของมันคือการจำกัดการเคลื่อนไหวของผีดิบเด็กชาย หลังจากช่วงเวลาแห่งการเผาไหม้รุนแรงนั้น ไฟเกือบจะกินร่างกายของเด็กชายที่ตายแล้วไป ดังนั้นเหยี่ยซ่าวหยางจึงดึงเข็มที่เชื่อมโยงกับจิตวิญญาณและเริ่มบรรเทาความเจ็บปวดของผีดิบตนนั้นให้น้อยลง ด้วยพลังของตราปี๋เซียะวิญญาณที่แตกกระจัดกระจายของเด็กชายไม่สามารถหลุดออกจากร่างกายได้ มันต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานแสนนาน !
เสี่ยวหม่าเดินออกจากห้องด้านข้างและเดินไปรอบ ๆ ห้องหลักขณะที่เขามองหาสมบัติ เขาเดินผ่านโลงศพใหญ่และเห็นทั้งเครื่องประดับทองและเครื่องประดับเพชรพลอย ดวงตาของเขาเปล่งประกายและน้ำลายไหล "ว้าวนี่เป็นที่ที่เก็บสมบัติทั้งหมด!" เขาเอื้อมมือเข้าไปและคว้าพวกมันออกมา จากนั้นเขาก็ใส่มันลงในกระเป๋าเสื้อของเขาแล้วพูดพึมพำว่า "ลืมเรื่องสามพันไปเลย เอาแค่นี้ก็ได้ ... ”
"เอาไป 3000 นี่แหละ ! เราควรจะให้สิ่งเหล่านี้คืนแก่ประเทศชาติ " ศิษย์พี่กัวกล่าว
"อะไร? ทำไม? เราสมควรได้รับสิ่งนี้! " เสี่ยวหม่าปฏิเสธทันที เขาเอื้อมมือเข้าไปและคว้าของในโลงศพออกมาเพิ่ม
เหยี่ยซ่าวหยาง หัวเราะและถามว่า "พวกเราจะเอาอะไรออกไปได้ยังไง ? ตราบที่ตำรวจยังเฝ้าอยู่ข้างนอก ?"
เสี่ยวหม่าหยุดชั่วคราวสักครู่ จากนั้นเขาก็ตอบอย่างมีความสุขว่า "ไม่เป็นไร พวกเขาไม่รู้สักหน่อยว่าเราพบสุสาน "
ในการตอบครั้งนี้ทำให้เหยี่ยซ่าวหยางทนไม่ไหวจนต่อว่าออกมาทันที "คุณหยุดคิดสักนิด เราเพิ่งฆ่าผีดิบระดับราชันตาย ดังนั้นพวกเขาจะเข้ามาและค้นหาสถานที่นี้เจออย่างแน่นอน ยกเว้นว่าคุณมีวิธีที่จะซ่อนสุสานทั้งหมดนี้ "
คำเหล่านี้ทำให้เสี่ยวหม่าตะลึงและพูดไม่ออก เขาเอาทองคำและเครื่องประดับทั้งหมดที่เขาเอามาคืนอย่างไม่เต็มใจ "สมบัติทั้งหมดนี้ ... ”
"จะให้เลือกสิ่งเล็กๆสิ่งหนึ่งกลับไปได้จากสมบัติเหล่านี้" เหยี่ยซ่าวหยางขึ้นไปบนโลงศพและมองผ่านกองสมบัติ จากนั้นมีสร้อยข้อมือหยกดึงดูดความสนใจของเขา เขารู้สึกว่ามันจะเป็นของขวัญที่เหมาะสมสำหรับโจ้งจิงหยูที่สุด ดังนั้นเขาจึงเอามันและใส่ไว้ในกระเป๋าของเขา
ในขณะที่ศิษย์พี่กัวหยิบแหวนหยกขึ้นมา
ในทางกลับกัน เสี่ยวหม่ายังคงขบคิดว่าจะเลือกอะไรดี เขาหยิบของอย่างหนึ่งขึ้นมา จากนั้นเขาก็หยิบอีกขึ้นมาอีก "เฮ้ เพื่อน ช่วยบอกผมหน่อยสิ พวกคุณคิดว่าอันไหนมีค่ามากที่สุด?"
"ไม่รู้ รู้แค่เลือกมาสักอัน!" เหยี่ยซ่าวหยางและศิษย์พี่กัวตอบพร้อมกัน
"งั้น.... ผมจะเอาอันนี้แล้วกัน" เสี่ยวหม่าดูเหมือนจะมีความสุขมากกับการเลือกของเขาและใส่เศษทองคำจีนลงในกระเป๋าเสื้อ
ติดตามตอนต่อไป.................