Chapter 134: ความตาย

ไป๋ปิงไฮ่ก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเช่นกัน แต่เขานั้นรู้สึกได้ถึงลางร้ายอย่างฉับพลัน!

 

“ระวังตัวด้วย! ทุกคนหาที่ซ่อนซะ!”มีใครบางคนตะโกนขึ้น

 

ไป๋ปิงไฮ่นั้นไม่ได้สนใจเลยเกี่ยวกับอิมเมจของหัวหน้า เขาก็หมอบลงกับพื้นในทันทีและพยายามที่จะหาที่กำบัง

 

“ปังปังปังปังปัง!” แผงซีเมนต์นั้นก็ถูกทำลายโดยห่ากระสุนโดยตรง เศษซีเมนต์นั้นแตกกระจายไปทั่ว และลูกน้องอีกสองคนก็ถูกฆ่าอีกรอบ ฉากนี้มันน่าสมเพศมาก ทุกคนนั้นรู้สึกใจหายใจคว่ำ

 

หัวหน้าหยวนนั้นหวาดกลัวจนกระทั่งเขาเหงื่อออกจนแทบกลายเป็นหมู เขานั้นไปหลบหลังกำแพงคอนกรีตและเขาไม่กล้าแม้แต่นิดเดียวในการยื่นหัวออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

 

พี่สาวฮงนั้นหน้าซีดขาวจากความหวาดกลัว เธอนั้นเหมือนกระต่ายตัวน้อยที่ตื่นตระหนก

 

กองกำลังศัตรูนั้นแข็งแกร่งเกินไปและอยู่ห่างเกินไป พวกเขาสามารถทำได้เพียงฟังเสียงลั่นปืนและหลังจากนั้นก็เห็นว่าการโจมตีนั้นลงที่ไหน มันเลวร้ายมาก!

 

“นี่มัน....กระสุนปืนที่ถูกยิงนั่นมาจากไอ้นั่น ความแม่นยำของเขานั้นแม่นมาก!”พี่สาวฮงตะโกนขึ้นมาอย่างฉับพลัน

 

“บัดซบ ทำไมเขาจึงกลายเป็นนักแม่นปืนที่ดีขนาดนี้เนี่ย? เขานั้นเคยฝึกฝนกับกองกำลังพิเศษมาก่อนเหรอ?”ไป๋ปิงไฮ่พูดพร้อมกับหลบด้านหลังบังเกอร์พร้อมกับใบหน้าที่น่าเกลียด ความมั่นใจของเขานั้นหายไปในพริบตา

 

“ปืนกล แล้วปืนกลของพวกเราละ?”ไป๋ซานชานพึ่งจะซื้อมันมากระบอกหนึ่งจากเจียงลู่ฉี ประสิทธิการยิงของมันก็แปดร้อยเมตรเช่นกัน

 

“นี่ครับ หัวหน้าไป๋ซานชาน”                ลูกน้องก็ยกปืนกลรุ่น95มาให้อย่างระมัดระวัง

 

“พี่ชาย ให้เหลียงซียิง เขานั้นเป็นนักแม่นปืน”ไป๋ปิงไฮ่ชี้ไปที่ชายที่หลบด้านหลังกำแพงคอนกรีตและพูด

 

ไป๋ซานชานโยนปืนกลรุ่น95ให้เขาตรงๆและพูด “เยี่ยม! เหลียงซีมันถึงตานายแล้ว พวกเราเชื่อในตัวนายนะ!”

 

“ปืนที่ดี!”เขาหยิบปืนกลเบาและเลียริมฝีปาก “มันเป็นปืนที่ยอดเยี่ยมจริงๆนะเนี่ย”เหลียงซีพูดในขณะที่เขาก็หันกลับไปด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความเชี่ยวชาญ

 

“นายไม่จำเป็นต้องประหยัดกระสุน ใช้ได้มากเท่าที่นายต้องการเลย มันจะดีกว่าถ้านายยิงไปที่รถนั้นจนกระทั่งมันพัง แต่มันคงจะดีกว่าถ้านายยิงห้องจานบินนั่นได้ตราบเท่าที่นายทำมันพัง เขาก็จะไม่สามารถที่จะต่อสู้ได้อีกต่อไป”

 

“โอเค ผมเข้าใจ มันเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้ในการยิงคนในระยะเจ็ดร้อยเมตร แต่มันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างง่ายสำหรับผมในการยิงรถเมล์นั่น”เหลียงซีพูดและเขาก็กลิ้งตัวออกมา

 

ชิ้นส่วนของกำแพงนั้นแตกออกมาเป็นรูเท่าฝ่ามือซึ่งเขาสามารถที่จะสังเกตเห็นถึงรถมินิบัสได้ เหลียงซียืดปากกระบอกปืนออกมาจากรอยแตกนั้นอย่างเงียบๆ

 

เมื่อเห็นฉากนี้ไป๋ปิงไฮ่ก็พยักหน้าและพูด “สมกับเป็นนักแม่นปืนที่มีคุณภาพ สิ่งแรกที่ต้องทำก็นั้นก็คือต้องหาตำแหน่งในการยิงปืน ไม่เพียงแค่มันต้องเป็นที่ลับแต่มันก็ยังคงมีการป้องกันที่ดีอีกด้วย”

 

“ยิงมันให้กู! ทำลายบังเกอร์ของแม่งซะ ไอ้เหี้..พวกนี้แม่ง ชีวิตของพวกมึงแม่งถึงจุดจบแล้ว กูจะให้มึงรู้ว่าตาต่อตา ฟันต่อฟันคืออะไร!”ไป๋ซานชานพูดด้วยความกราดเกรี้ยว อย่างไรก็ตามเสียงของเขาก็ยังไม่ได้ตายลง กระสุนปืนก็ถูกยิงออกมาซึ่งมันยิงผ่านช่องว่างและเข้าไปยังกลางศีรษะของเหลียงซี!

 

“ปัง!”ศีรษะของเขานั้นเหมือนกับถูกทุบโดยค้อนขนาดใหญ่ ร่างของเขากระเด้งออกไปและหลังจากนั้นก็ล้มลงกระแทกพื้นอย่างรุนแรง ปืนกลเบารุ่น95นั้นกระเด้งออกมาด้านนอก ความจริงแล้วเขายังไม่ได้กระพริบตาจนกระทั่งเขาตายเลยด้วยซ้ำ

 

เขาตายแล้ว! ไป๋ซานชานและน้องชายคนเล็กของเขานั้นอยู่ห่างออกไปจากเหลียงซีเพียงแค่สามหรือสี่เองเท่านั้น กระบวนการทั้งหมดนั้นน้อยกว่าสองหรือสามวินาทีซะอีก ซึ่งมันห่างออกไปเจ็ดร้อยเมตรนั้นเขานั้นเหาเจอและยิงโดนได้ยังไงกัน? นี่คืออะไรกันแน่? สำหรับนักแม่นปืนที่ยอดเยี่ยมในทีมของเขานั้นถูกฆ่าโดยเจียงลู่ฉีในทันทีเลยด้วยซ้ำ!

 

สถานการณ์นี้มันน่าสิ้นหวังสำหรับพวกเขา พวกเขานั้นถูกไหม้เกรียมด้วยเปลวเพลิง พวกเขาค่อยๆสูญเสียความกล้าในการสู้กับเจียงลู่ฉีไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นในความจริงก็คือมันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของพวกเขาเลยด้วยซ้ำ

 

“เขาจะต้องปลุกพลังความสามารถในการยิงปืนมาแล้วแน่ๆ!”ในเวลานั้นไป๋ปิงไฮ่ก็พูด ผู้คนทั้งหมดก็รู้สึกได้ว่ามันน่าจะถูกต้อง

 

“ชายคนนี้นั้นโหดร้ายเกินไป พวกเราควรที่จะสร้างบังเกอร์ตรงกลางและหลังจากนั้นก็กลับไปยังห้องแลกเปลี่ยน กระจกของมันนั้นเป็นสีทึบแสง ดังนั้นความแม่นยำของเขามันก็จะไร้ประโยชน์”

“ก็ดี! พวกเราทำแบบนั้นกันเถอะ!”ทีมของไป๋ปิงไฮ่นั้นมีโล่กันกระสุนอยู่แปดอัน ดังนั้นผู้คนทั้งหมดจึงไปหลบหลังโล่กันกระสุนและตั้งแผงลอยที่ทำมาจากปูนซีเมนต์ไว้ด้านหน้าเพื่อปิดกั้นการเล็งของเจียงลู่ฉี ด้วยเหตุนี้ พวกเขาสามารถที่จะกลับไปยังห้องแลกเปลี่ยนได้

 

“เดินไปด้วยกัน! ระมัดระวังตัวเองด้วย!”ใครบางคนตะโกนขึ้น มันจะต้องมีสิ่งผิดปกติกับปืนกลพวกนั้นแน่ๆ ถึงแม้กระนั้นก็ตาม ถ้าปืนมันมันปกติดีมันก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี เนื่องจากพวกเขานั้นอยู่ห่างออกไปอีกเจ็ดร้อยเมตร กระสุนมันก็ไม่สามารถที่จะพุ่งผ่านโล่กันกระสุนและกำแพงซีเมนต์ได้

 

ไม่มีใครกล้าที่จะโผล่หน้าออกไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นในระยะไกลซักคน

อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงคำรามของเครื่องยนต์ขึ้น!   “โอมมมมมมมมมมมม” มันเหมือนกับเสียงคำรามของสัตว์ร้ายยังไงยังงั้น!