บทที่ 24: ใบอนุญาตทหารรับจ้าง
บทที่ 24: ใบอนุญาตทหารรับจ้าง
“อ่าหหหห............”
กัปตันว่างไปชั่วขณะ แม้ว่าเขาได้เห็นเด็กๆที่แข็งแกร่งมากแต่เด็กๆข้างหน้าเขาเหล่านี้ช่าง "เจียมเนื้อเจียมตัว" เป็นภาพที่หาดูยากจริง ๆ
"พวกนั้นถอยทัพหรอ?" สมาชิกในกลุ่มทหารรับจ้างที่อยู่เบื้องหลังกัปตันเพิ่งตอบสนอง และตามมาทันทีพร้อมกับเสียงดังซึ่งเป็นอะไรที่เกิดขึ้นหลังจากรอดชีวิตมาได้ แต่พ่อค้าไม่ได้ร่าเริงไปกว่าครึ่งของทหารรับจ้างเลย ในขณะที่พวกเขามองไปยังคนแปลกหน้านี้ด้วยสายตาอันวิตกกังวล
หลังจากนั้น ป่าใหญ่ก็ไม่ได้ปราศจากโจรแต่อย่างใด และเมื่อเทียบกับสัตว์เวทมนตร์ที่ตะกละ โจรที่ชอบเล่นกับเป้าหมายอย่างช้า ๆ ก็เป็นปัญหาที่ยิ่งใหญ่กว่าสำหรับพ่อค้า ความจริงที่ว่าสัตว์เวทมนตร์ต้องการจะกินอาหารเติมวันเดียวก่อนที่จะออกจากกลุ่มไปอย่างเดียวดาย และความจริงที่ว่าโจรต้องการจะพาทุกสิ่งทุกอย่างออกไป พ่อค้าส่วนใหญ่ก็กลัวพวกโจรมากยิ่งขึ้น
"ว้าว ชายคนนั้นแข็งแรงมาก! เขาเอาสัตว์เวทมนตร์สองระดับที่มีเพียงดาบสองมือล่ะ!"
"เห้ ดูปากของเจ้าสิ คนที่เจ้ากำลังพูดถึงน่ะ คือนายท่านนะ!"
"แต่อาวุธนั้นคืออะไร ข้าไม่ได้เห็นมันชัดเจนตั้งแต่ต้นจนจบนี่สิ"
กัปตันไม่ได้เป็นเหมือนสมาชิกคนอื่น ๆ ก็ไม่ได้หยุดคิดอย่างสิ้นเชิง และสิ่งแรกที่เขาทำคือการรับรองพ่อค้าที่อยู่เบื้องหลังเขาว่านี่คือคุณชายที่น่ายกย่องไม่ใช่โจร และสงบความกลัวของพวกเขาเอาไว้ ก่อนที่จะเตรียมตัวให้พร้อมต่อการเดินทางไปยังมิลเลียค.
หลังจากดูแลทุกอย่างแล้วกัปตันก็มายืนข้าง ๆ คน ๆ นั้นและโค้งคำนับเล็กน้อย
"คนโง่คนนี้ชื่อ แจ๊ค ทอมมอรี่ ซึ่งเป็นกัปตันสายของกลุ่มทหารรับจ้างจิ้งจอกทะเลทราย ข้าขอขอบคุณเป็นอย่างมากสำหรับความช่วยเหลือก่อนหน้านี้ อ้อ ข้าขอทราบได้มั้ยว่าท่านกำลังจะไปไหนกัน?"
“ไทร์บอกว่า คาราวานนี้มุ่งหน้าไปยังอาณาจักรมิลเลียคงั้นหรือ?”
“ใช่ครับ”
"ดีล่ะ พาข้าไปด้วย? ใช้มันเป็นรางวัลสำหรับความช่วยเหลือก่อนหน้านี้ก็แล้วกัน"
“แน่นอน! แต่เพียงแค่นี้ ข้าก็ไม่ถือว่าเป็นรางวัลหรอกนะ!”
"อ่า แบบนี้ก็เป็นปัญหาน่ะสิ......อืม ใช่สิ ทำไมท่านไม่บอกข้อมูลข้าเกี่ยวกับอาณาจักรมิลเลียคล่ะ"
"แน่นอน แน่นอน แต่นี่ก็ยังไม่พอที่จะเป็นการขอบคุณนะ ท่านไทร์ ทำไมถึงไม่ให้พวกเราขอบคุณท่านด้วยค่าตอบแทนครึ่งหนึ่งจากภารกิจของเราล่ะ คิดว่าไง?"
"ข้ายังไงก็ได้ แต่คิดว่าตอนนี้ข้าขอร้องท่านอย่างสุภาพแล้ว และยังมีเพียงสิ่งเดียวที่ท่านต้องทำอีกเยอะ ไม่ต้องสนใจข้าหรอกเราคนกันเอง"
"ฮ่าฮ่าฮ่า เอางั้นก็ได้ท่านไทร์ หลังจากนั้น ทุกคนที่มีประสบการณ์ชีวิตแบบนี้และสถานการณ์ความตายจะมีชีวิตรอดออกมาได้ก็จะมีความสุข"แจ็คยกมือและพูดต่อ
"ท่านไทร์ ดูเหมือนท่านจะอายุน้อยมาก ท่านจะลงทะเบียนที่กองทหารรักษาการณ์และรับใบอนุญาตทหารรับจ้างหรอ?"
"ใบอนุญาตทหารรับจ้าง? มันคืออะไรหรอ?
"ท่านไทร์ ไม่รู้เรื่องนี้หรอ?ตอนนี้กองบัญชาการทหารรับจ้างถือว่าเป็นกองทัพที่ทรงพลังที่สุดแล้ว ตราบใดที่มีการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ พวกเขาก็จะลงทะเบียนเพื่อรับใบอนุญาตทหารรับจ้างแม้ว่าทหารรับจ้างจะไม่มีเป้าหมายร่วมกันในใจ ซึ่งแตกต่างจากพลังอำนาจของครอบครัวอื่น ๆ แต่ก็จะตอบสนองได้ทันทีและเหมาะสมกับสถานการณ์ แม้จักรวรรดิไม่เต็มใจที่จะรุกรานกองบัญชาการทหารบกก็ตาม"
"ทรงพลังมาก!" ไทร์ตกใจนี่ไม่ได้หมายความว่าคลอดด์และท่านหลาว เจอร์รี่ ได้ลงทะเบียนเพื่อรับใบอนุญาตทหารรับจ้างมาก่อนแล้วหรอกเหรอ!
เมื่อพิจารณากองกำลังรวมของกองบัญชาการทหารรับจ้าง ถึงแม้ว่าทหารรับจ้างจะไม่ได้รับคำสั่งให้ปฏิบัติภารกิจได้ แต่ในยามฉุกเฉินพลังของพวกเขาจะเอาชนะกองทัพของอาณาจักรหลายอาณาจักรเลยทีเดียว
ใครที่ไม่เกรงกลัวกองทัพที่แข็งแกร่งเช่นนี้? โดยเฉพาะอย่างยิ่งความจริงที่ว่ามีหน่วยงานย่อยหลายแห่งของกองบัญชาการทหารรับจ้างที่ตั้งอยู่ในจักรวรรดินับไม่ถ้วน อิทธิพลของพวกเขามีมากมายมหาศาล และบางทีอาจเป็นเพียงหอนักรบผ้าคลุมสีแดงเข้มและสมาคมนักเวทย์เท่านั้นที่สามารถต่อสู้พวกเขาได้
"ดีล่ะ ท่านไทร์ มีหลายอย่างที่ข้าไม่สามารถบอกรายละเอียดได้ในตอนนี้ทำไมไม่รอจนกว่าเราจะเข้าสู่อาณาจักรมิลเลียคก่อนล่ะ แล้วข้าก็จะอธิบายทุกอย่างให้ท่านเอง"
"อืม โอเค จนกว่าพวกเราจะออกจากป่าที่แสนโสโครกแห่งนี้ได้ อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลังก็ได้" ไทร์เบื่อหน่ายกับการพบกับสัตว์เวทมนตร์ทุกวัน ต้องซ่อนตัวเมื่อจะนอน ร่างกายของเขามีกลิ่นเหม็น นี่เป็นเพียงเหตุผลบางประการที่ทำให้ไทร์เกลียดป่าแห่งนี้
แจ๊คยิ้มอย่างไร้ประโยชน์ จนกว่าคนที่แข็งแกร่งคนนี้ไม่เป็นคนแปลกหน้าและขี้ขลาด อะไรก็ดีหมด เขาไม่ต้องการที่จะถูกฆ่าโดยบุคคลที่แข็งแกร่งเพียงเพื่อบอกสิ่งผิดปกติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเพิ่งหนีออกมาจากกรงเล็บของสัตว์เวทมนตร์ ในประวัติศาสตร์ มันเกิดขึ้นจริงก่อน อะไรที่ไร้สาระมากที่สุดคือเมื่อเจ้าชายบังเอิญทำร้ายผู้เชี่ยวชาญที่ไม่ระบุชื่อและผู้เชี่ยวชาญคนนั้นก็มีทั้งคุณป้าของเขามากกว่าหรือเขาทำหน้าที่ตามความต้องการ แต่ขุนนางทั้งหมดได้หายตัวไปในเวลากลางคืน
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เกิดความสับสนวุ่นวาย แต่สิ่งที่น่าตลกก็คือจักรพรรดิแห่งจักวรรดิซิซิลียังคงนิ่งเงียบอยู่เสมอ ไม่กล้าที่จะแสดงตัวออกมา
แจ็คพูดคุยกับไทร์สักครู่ก่อนที่จะคาดเดาว่าไทร์เป็นคนแบบไหน
สรุปได้ว่าไทร์เป็นคนที่มีสติ แต่ส่วนที่เหลือยังไม่รู้เลย
ใช่ ไม่รู้เลย สำหรับคำที่แจ็คพูดถึงทุกครั้ง ไทร์จะถามคำอธิบายราวกับว่าเขาเป็นเด็กที่กำลังแสวงหาความรู้แต่แจ็คสามารถอดทนตอบได้เท่านั้นเอง ผู้เชี่ยวชาญลึกลับคนนี้ไม่ได้เป็นคนที่เขาสามารถตรวจสอบได้ นี่จะพิสูจน์คำพูดคนที่มีชื่อเสียงจากจักรวรรดิเวอร์มิลเลียนโบราณได้
ความอยากรู้นั้นได้ฆ่าแมวไปแล้ว!
เขาเองก็ไม่อยากจะเป็นแมวตัวนั้นหรอก
