ตอนที่ 145 แฟนท่อมแอนท์

เมื่อเดินทางมาถึง หานเซิ่นก็ต้องช็อค

บนภูเขามีรอยแยกขนาดใหญ่ ที่น่าจะเกิดจากแผ่นดินไหวหรือเหตุผลอื่นๆ รอบๆรอยแยกมีมดตัวสีฟ้าขนาดเท่ากับหนูกำลังวิ่งไปมาอยู่หลายร้อยตัว พวกมันดูเหมือนกับเป็นทะเลสีฟ้าไม่มีผิด

"เซิ่น นี่แหละมอนสเตอร์ที่ฉันพูดถึง พวกมันมีจำนวนมาก และเปลือกของพวกมันก็แข็งมาก ตอนที่ฉันพบมัน ฉันลองใช้มีดวิญญาณอสูรระดับกลายพันธ์ฟันมันดู แต่ก็ทำได้แค่ฝากรอยขาวๆไว้บนตัวของมันเท่านั้น"

หลินเป้ยเฟิงหยุดสักพักแล้วพูดต่อ "พวกมันตัวเล็กและก็ไวมาก ในระยะทางสั้นๆ พวกมันวิ่งได้เร็วไม่แพ้อสูรสำหรับขี่ระดับกลายพันธ์เลย แต่พวกมันก็ไม่สามารถวิ่งได้เร็วตลอด หลังจากวิ่งไปได้ 100 ฟุต พวกมันจะเริ่มช้าลง อีกอย่างพวกมันมีความแข็งแรงมาก พวกมันแต่ละตัวสามารถยกก้อนหินหนัก 300 ปอนด์ได้สบายๆ"

ขณะที่หลินเป้ยเฟิงกำลังอธิบาย หานเซิ่นมองดูมดพวกนั้นอย่างละเอียด พวกมันดูๆแล้วเหมือนมีเปลือกเป็นคริสตัลสีฟ้า เขาเห็นว่าพวกมันกำลังกัดหิน ทำให้รอยแยกกว้างๆขึ้นเรื่อยๆ ถ้าดูจากระยะไกลก้อนหินในปากของมันดูไม่ต่างจากช็อกโกแลต

"พวกมันมีจำนวนมากเกินไป พวกเราอาจจะตายถ้าบุกเข้าไปตรงๆ" หานเซิ่นพูด

"แล้วพวกเราจะล่ามันยังไงดี?" หลินเป้ยเฟิงพูดอย่างวิตกกังวล

"ไม่มีปัญหา ฉันเป็นนักธนู พวกเราไม่จำเป็นต้องเข้าไปใกล้มัน"

หานเซิ่นมองไปรอบๆเพื่อหาทำเลที่ดีที่สุด และเรียกวิญญาณอสูรอสรพิษเขาดำกับแบ็ลคสตริงเกอร์กลายพันธ์ออกมา

หานเซิ่นใช้ด้ายที่ทำจากเทคโนโลยีขั้นสูงผูกไว้กับลูกธนู แม้ด้ายจะบางพอๆกับเส้นผม แต่มันก็สามารถรับน้ำหนักได้มหาศาล

"เซิ่น ตรงนี้มันไกลเกินไปรึป่าว? ลำตัวของมันแข็งมาก แม้แต่อาวุธระดับกลายพันธ์ก็ยังยากที่จะทำอะไรมันได้"

หลินเป้ยเฟิงประมานดูแล้ว พวกเขาอยู่ห่างจากมดพวกนั้นถึงครึ่งไมล์ ถึงจะเป็นลูกธนูระดับกลายพันธ์ก็อาจจะยิงมันไม่เข้า

"ถ้านักธนูทำได้แค่ยิงลูกธนูไปที่เกราะของศัตรูเพียงอย่างเดียว เขาก็ไม่ใช่นักธนูที่ดี" หานเซิ่นพูดพร้อมๆกับเล็งธนูไปที่รอยแยก

"ไม่ยิงไปตรงเกราะงั้นหรอ? แต่ว่าส่วนที่ไม่ได้มีเกาะป้องกัน ก็มีแค่ส่วนข้อต่อเล็กๆของมันเท่านั้นนะ…" หลินเป้ยเฟิงพูด และเห็นลูกธนูพุ่งออกไปเรียบร้อยแล้ว

ลูกธนูพุ่งออกไปเร็วราวกับสายฟ้า และพุ่งลงไปที่ข้อต่อของมดสีฟ้า

มดสีฟ้าถูกยิงตายในทันที ซึ่งทำให้หลินเป้ยเฟิงช็อคมาก

"แฟนท่อมแอนท์ระดับกลายพันธ์ถูกฆ่า ไม่ได้รับวิญญาณอสูร เมื่อกินเนื้อของมัน คุณมีโอกาสได้รับ 0-10 จีโนพ้อยกลายพันธ์"

พร้อมๆกับเสียงที่ดังขึ้นในหัว หานเซิ่นเห็นมดตัวอื่นๆเริ่มแตกตื่น พวกมันมองไปรอบๆเพื่อหาตัวศัตรู

แต่หลังจากที่ค้นหาบริเวณรอบๆแล้วไม่พบอะไร พวกมันก็เดินกลับไปในรอยแยกอีกครั้ง และเริ่มกัดกินก้อนหินต่อไป

หานเซิ่นดึงด้ายเพื่อเอาซากมดตัวสีฟ้ากลับมา หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ยิงลูกธนูออกไปอีกครั้ง และมดก็ถูกฆ่าไปอีกตัว

หลินเป้ยเฟิงชื่นชมหานเซิ่นมาก จากระยะที่ไกลแบบนี้ แม้แต่หลินเป้ยเฟิงก็แทบจะมองไม่ออกด้วยซ้ำว่ามดพวกนั้นมีลักษณะยังไง แต่หานเซิ่นสามารถยิงธนูไปเข้าที่ข้อต่อเล็กๆระหว่างเปลือกหนาๆของมันได้ เหมือนกับมีเวทย์มนตร์

ขณะที่หานเซิ่นกำลังล่ามดอยู่ หลินเป้ยเฟิงก็ชำแหละมด และทำมันเป็นอาหารทันที ถึงมดจะตัวใหญ่ แต่ส่วนเนื้อที่สามารถกินได้มีน้อยมาก ซึ่งรวมกันมีขนาดพอๆกับไข่เท่านั้นเอง

หลินเป้ยเฟิงมีความสุขกับจีโนพ้อยกลายพันธ์ที่เพิ่มขึ้นมามาก

แต่มันก็เหมือนๆกับมอนสเตอร์ตัวอื่น หลินเป้ยเฟิงหยุดกินหลังจากที่กินไปได้ 5 ตัว จากประสบการณ์ของมนุษย์ 5 ตัวถือว่าเป็นขีดจำกัด เพราะถ้ากินมากไปกว่านี้ก็จะไม่ได้จีโนพ้อยแล้ว หรือไม่ก็อาจจะต้องกินเยอะมากถึงจะได้สัก1จีโนพ้อย

หานเซิ่นฆ่าแฟนท่อมแอนท์ ส่วนหลินเป้ยเฟิงชำแหละพวกมัน และนำมันตากให้แห้ง เพื่อให้ง่ายต่อการขนกลับไป

หานเซิ่นเองก็กินมดไป 5 ตัวเช่นเดียวกัน และตอนนี้จีโนพ้อยกลายพันธ์ของหานเซิ่นขึ้นจาก 52 เป็น 64 แล้ว

หานเซิ่นเรียกวิญญาณอสูรราชาร็อคเวิร์มออกมา หนอนตัวเล็กเขมือบแฟนท่อมแอนท์เข้าไปทันที แม้แต่ตัวที่ยังไม่ได้ทำเป็นอาหารก็ยังถูกมันกินเข้าไป เปลือกแข็งๆของแฟนท่อมแอนท์ถูกมันบดขยี้ได้อย่างง่ายดาย

ตัวของราชาร็อคเวิร์มไม่ได้ใหญ่เท่ากับแฟนท่อมแอนท์ หานเซิ่นไม่รู้ว่ามันกินเข้าไปได้ยังไง ตอนนี้มันกินมดเข้าไป 10 ตัวแล้ว และตัวของมันก็ขยายใหญ่ขึ้นมามีขนาดเท่ากับฝ่ามือ

หานเซิ่นบอกหลินเป้ยเฟิงว่าไม่ต้องเอามดมาทำเป็นอาหารแล้ว โยนไปให้ร็อคเวิร์มกินได้เลย ซึ่งมันยังคงกินอย่างต่อเนื่อง หลังจากกินไปได้ 30 กว่าตัว มันก็มีขนาดตัวพอๆกับแฟนท่อมแอนท์

"สัตว์เลี้ยงเลือดศักดิ์สิทธินี่สุดยอดไปเลย เหมือนกับว่ามันจะกินช้างเข้าได้ทั้งตัวเลยด้วยซ้ำ" หลินเป้ยเฟิงตกตะลึงกับความตะกละของร็อคเวิร์ม

หานเซิ่นไม่ได้กังวลกับการที่มันกินไปเยอะขนาดนี้ เพราะเขาแบ่งส่วนที่เก็บไว้เพื่อขายแล้ว และเขายังเก็บเนื้อบางส่วนไว้ให้อสูรแมวเหมียวด้วย

ต่อหน้าหลินเป้ยเฟิง หานเซิ่นไม่กล้าเรียกอสูรแมวเหมียวออกมา เพราะว่ามันเป็นวิญญาณอสูรที่ซินเสวียนให้กับดอลลาร์ เขาต้องระวังตัวไว้ก่อน ไม่งั้นความลับอาจจะแตกได้

"พึ่งรู้ว่าธนูสามารถทำได้ถึงขนาดนี้ ฉันคงต้องไปเรียนธนูไว้มั้งแล้ว"

หลินเป้ยเฟิงมองหานเซิ่นด้วยความอิจฉา หานเซิ่นสามารถล่ามอนสเตอร์ได้แบบสบายๆ โดยไม่ต้องเอาตัวเข้าไปเสี่ยงเลย

"ไม่ใช่ว่านักธนูทุกคนจะทำแบบนี้ได้" หานเซิ่นพูดพร้อมกับยิ้ม

ถ้าหากเขาไม่ได้ฝึกกายหยก ไม่มีจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิหรือไม่มีธนูเลือดศักดิ์สิทธิกับลูกธนูระดับกลายพันธ์ ก็ไม่มีทางที่เขาจะล่าแฟนท่อมแอนท์ได้แบบนี้ ซึ่งคนทั่วไปแทบจะไม่มีโอกาสได้มองเห็นจุดอ่อนของ แฟนท่อมแอนท์จากระยะไกลแบบนี้

หานเซิ่นได้ยินเสียงที่ต่างออกไป เมื่อเขายิงแฟนท่อมแอนท์ตายอีกตัว

"แฟนท่อมแอนท์กลายพันธ์ถูกฆ่า คุณได้รับวิญญาณอสูรแฟนท่อมแอนท์ระดับกลายพันธ์ เมื่อกินเนื้อของมัน คุณมีโอกาสได้รับ 0-10 จีโนพ้อยกลายพันธ์"