ตอนที่ 140 พบกับจีเหยียนหรันอีกครั้ง

"เธอเป็นนักเรียนใช่ไหม?" หลัวเซียงหยางถาม

"สวัสดีครับ ผมชื่อหานเซิ่น ผมพึ่งจะเข้าชมรมวอเฟรมหนัก คุณก็อยู่ในชมรมเราด้วยหรอ? ผมไม่เคยเจอคุณมาก่อนเลย ฝีมือของคุณสุดยอดมาก คุณจะช่วยสอนผมหน่อยได้ไหม ถ้าคุณพอมีเวลา?" หานเซิ่นพูดพร้อมกับยิ้ม

"เธอบอกว่าพึ่งเข้าชมรมวอเฟรมหนัก เเสดงว่าเธอเป็นเด็กใหม่?"

หลัวเซียงหยางไม่อยากเชื่อว่าเข้าพึ่งปะมือกับเด็กปี 1

"ใช่ ผมพึ่งจะเข้าชมรมวอเฟรมหนักมาได้ 7-8 วัน" หานเซิ่นตอบ

"เธอเคยขับวอเฟรมหนักมาก่อนรึเปล่า?"

"ไม่ครับ ผมแค่เคยใช้วอเฟรมสำหรับฝึกหัดในโรงเรียนมาบ้าง และพึ่งจะได้มีโอกาสใช้วอเฟรมหนักหลังจากเข้าชมรมนี้ มันยากกว่าวอเฟรมแบบปรกติพอสมควรเลย และดูเหมือนผมจะไม่ค่อยก้าวหน้ามากเท่าไหร่ แต่คุณฝีมือดีมาก ผมต้องใช้วิญญาณอสูรเปลี่ยนร่างเพื่อสู้กับคุณ" หานเซิ่นอธิบาย

ตอนนี้ในสายตาของหานเซิ่น คนที่เขาคุยอยู่ดูแก่กว่าเขานิดหน่อย หานเซิ่นคิดว่าเขาน่าจะเป็นรุ่นพี่ หานเซิ่นไม่ได้ตระหนักว่าหลัวเซียงหยางนั้นเป็นครู และยังเป็นโค้ชของชมรมวอเฟรม

หลัวเซียงหยางคิด 'เขาพึ่งจะจับวอเฟรมหนักได้ไม่กี่วันก็สู้ได้ถึงขนาดนั้น! นั่นยังเรียกว่าไม่ค่อยจะก้าวหน้าอีกหรอ ถ้านั่นเรียกว่าไม่ก้าวหน้า นักเรียนในชมรมวอเฟรมคงต้องไปลาสุนัขตายกันหมดแน่'

"เธอมาจากหน่วยไหน? ทำไมถึงมาเข้าชมรมวอเฟรมหนักได้?"

หลัวเซียงหยางเชื่อว่าถ้าเขาชักจูงเด็กหนุ่มคนนี้ไปเข้าชมรมวอเฟรมของเขาได้ละก็ ความฝันที่จะทำให้ชมรมวอเฟรมของเหยี่ยวดำขึ้นไปติดท็อป 3 ของกาเเล็กซี่ก็จะไม่ใช้เรื่องไกลเกินเอื้อม

"ผมมาจากหน่วยธนู และเพื่อนของผมเป็นคนแนะนำให้มาเข้าชมรมนี้" หานเซิ่นตอบ

"หน่วยธนู?" หลัวเซียงหยางเสียใจมากที่เขาไม่เคยไปดูฟอร์มของนักเรียนหน่วยธนูเลย เนื่องจากปีนี้พวกเขาเข้ามาด้วยโควตาพิเศษ หลัวเซียงหยางรู้สึกว่าเขาพึ่งจะพลาดเด็กที่มีพรสวรรค์ไป

ในขณะที่หลัวเซียงหยางกำลังคิดวิธีโน้มน้าวให้หานเซิ่นเข้าชมรมวอเฟรมอยู่นั้น คอมพกพาของหานเซิ่นก็ดังขึ้นมา เนื่องจากหานเซิ่นคิดว่าหลัวเซียงหยางเป็นแค่รุ่นพี่ เขาจึงรับสายระหว่างที่กำลังคุยกัน

"รุ่นพี่ ผมต้องไปแล้ว ไว้เจอกันใหม่วันหลังนะครับ"

หานเซิ่นโบกมือลาหลัวเซียงหยาง แล้ววิ่งออกจากโรงฝึกไป

เมื่อไม่มีจังหวะให้เขาโน้มน้าวหานเซิ่นได้ หลัวเซียงหยางก็คิด 'ไม่เป็นไร ตอนนี้เราก็รู้ชื่อเขาแล้ว ยังไงก็คงได้เจอกันอีกเดียวค่อยชวนทีหลังละกัน'

ขณะที่วอเฟรมหนักทั้ง 3 เครื่องนั้น หลัวเซียงหยางก็ไม่คิดจะเอาพวกมันกลับไปแล้ว เนื่องจากหานเซิ่นใช้มันอยู่ เขาจะรอให้หานเซิ่นย้ายชมรมก่อนแล้วค่อยเอาพวกมันไป

หลัวเซียงหยางเดินออกจากโรงฝึกที่ 7 อย่างมีความสุข เขาพึ่งจะเจอกับอัจฉริยะ เขาลืมเรื่องที่โกรธก่อนหน้านี้ไปจนหมด เขาคิดแต่วิธีที่จะทำให้หานเซิ่นมาเข้าชมรมวอเฟรมให้ได้ หานเซิ่นพึ่งจะเข้ามาเหยี่ยวดำปีแรก เขายังมีเวลาอยู่ที่เหยี่ยวดำอีกนาน หลัวเซียงหยางสามารถสร้างทีมที่หวังแชมป์ระดับกาแล็กซี่ก็ยังได้

หลังออกมาจากโรงฝึกที่ 7 หานเซิ่นเดินไปร้านอาหาร รูทเมทโทรมาขอให้เขาซื้ออาหารว่างไปให้ และตอนนี้หานเซิ่นเองก็หิวมากหลังจากต่อสู้ด้วยวอเฟรมมาอย่างหนัก

ร้านอาหารแห่งนี้มีน้ำผลไม้ที่อร่อยมาก และก็อยู่ใกล้หอพักของเขา ซึ่งหานเซิ่นมาซื้อน้ำผมไม้ที่นี่เกือบทุกวัน

แต่เนื่องจากมันเป็นสินค้าที่ได้รับความนิยมมาก ทำให้มันขายหมดเป็นประจำ และวันนี้หานเซิ่นก็ต่อสู้จนลืมเวลา

ตอนที่เขามาถึงร้านอาหาร เขาก็เห็นน้ำผลไม้เหลืออยู่หนึ่งขวดพอดี เขารีบจ่ายเงินทันที แต่เมื่อเขากำลังจะหยิบขวดน้ำผลไม้ก็มีมืออีกมือยื่นมาจับขวดน้ำผมไม้เหมือนกับเขา

หานเซิ่นรีบหันไปดูว่าเป็นใคร

"เธอ/นาย!" พวกเขาทั้ง 2 คนพูดออกมาเกือบจะพร้อมกัน

หานเซิ่นเห็นใบหน้าหวานๆอยู่ต่อหน้า เขาไม่ได้หวังว่าจะมาเจอจีเหยียนหรันที่นี่

เห็นได้ชัดว่าจีเหยียนหรันเองก็ประหลาดใจที่เห็นเขา เธอขมวดคิ้วและถาม

"ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ได้?"

"ผมเป็นนักเรียนของเหยี่ยวดำ และผมมาที่นี่ก็ต้องเพื่อซื้อของกินอยู่แล้ว" หานเซิ่นตอบ

"ฉันไม่คิดว่าคนอย่างนายจะสอบเข้าได้"

จีเหยียนหรันมองไปที่มือของหานเซิ่นและพูด "ออกไป"

"เธอต่างหากที่ควรจะไป ผมจ่ายเงินก่อน" หานเซิ่นพูด

จีเหยียนหรันมองหานเซิ่นด้วยสายตาดูถูก

"วิธีจีบสาวของนายมันเก่าเกินไป ไปซะ ไม่งั้นฉันจะตะโกนแล้วนะ"

"หมายความว่าไง ทำไมผมจะต้องทำแบบนั้น? เธอเคยเห็นใครที่ไหนจีบแฟนของตัวเองมั้ง?" หานเซิ่นพูด

"นายไม่มีสิทธิพูดแบบนั้น นายมันพวกขี้โกง" จีเหยียนหรันพูด

"ใครโกง?" หานเซิ่นขมวดคิ้ว

"ถ้านายไม่โกง แล้วทำไมนายถึงไม่มาหาฉันหลังจากที่เข้าเหยี่ยวดำได้?"

จีเหยียนหรันตัดสินไปแล้วว่าหานเซิ่นเป็นพวกขี้โกง เพราะเขาไม่กล้ามาหาเธอ

"ผมแค่ไม่มีเวลา" หานเซิ่นพูด

"เลิกแก้ตัวดีกว่า" จีเหยียนหรัพูด

"จะเชื่อแบบนั้นก็ตามใจ แต่น้ำขวดนี้ผมเป็นคนจ่ายเงินก่อน ยังไงผมก็ต้องได้มัน" หานเซิ่นขี้เกียจอธิบาย

"ฉันก็จ่ายเงินไปแล้ว และฉันก็จับมันก่อนด้วย คราวหลังโปรดมาให้ไวกว่านี้หน่อย" จีเหยียนหรันยิ้ม

หานเซิ่นไม่ยอมง่ายๆ เขาก้มหัวลงไปและทำท่าว่าจะใช้ลิ้นเลียไปที่มือของจีเหยียนหรัน

จีเหยียนหรันกรีดร้องออกมาทันที

"ครั้งหน้า โปรดมาให้ไวกว่านี้"

หานเซิ่นคว้าน้ำผลไม้และเดินออกไป พร้อมกับโบกมือลา

"ช่างเป็นผู้ชายที่ทุเรศที่สุด" จีเหยียนหรันกัดริมฝีปากตัวเอง และมองหานเซิ่นถือขวดน้ำผลไม้ไป

เมื่อเธอเห็นว่าหานเซิ่นเดินไปซื้ออย่างอื่นต่อ เธอก็เกิดความคิดขึ้นมา เธอเดินอ้อมๆเข้าไปหาเขาจากอีกทาง และเมื่อหานเซิ่นวางขวดน้ำผลไม้ลงเพื่อถืออย่างอื่น เธอก็คว้าขวดน้ำผลไม้ และเดินหนีไป

"เฮ้ ตั้งใจจะทำอะไรน่ะ?" หานเซิ่นกำลังถือของอย่างอื่นที่เพื่อนของเขาฝากซื้อด้วยมือทั้ง 2 ข้าง และมองดูจีเหยียนหรันเดินหนีไป

"ตาต่อตาฟันต่อฟันไง" จีเหยียนหรันแลบลิ้นออกมา และเดินหนีไปอย่างมีความสุข ขณะทำหน้าล้อเลียนหานเซิ่น