TWO Chapter 122 ทัวร์

TWO Chapter 122 ทัวร์

กว่าพิธีจะเสร็จสิ้น เวลาก็ล่วงเลยมาถึง 10.00 น. แล้ว

ขบวนสวนสนามได้เตรียมพร้อมแล้ว ทหาร 1,000 นาย ได้ชุมนุมรอพวกเขาอยู่ที่จตุรัสกลางเมือง

โอหยางโชวเชิญลอร์ดคนอื่นๆตามเขาขึ้นไปบนเวที เพื่อดูการสวนสนามของทหาร เวทีถูกแบ่งเป็น 2 ส่วน ส่วนหน้านั่งโดยลอร์ดทั้ง 5 คน ส่วนหลังนั่งโดยผู้ติดตามของพวกเขา ผู้ที่นั่งอยู่ตรงกลางก็คือ โอหยางโชว ด้านซ้ายมือของเขาคือ ไป๋ฮัวและมู่หลานเยว่ ส่วนด้านขวามือของเขาคือ ซุ่นหลงเตียนเซว่และกงเฉิงซี

“สิ่งที่ทุกคนจะได้เห็นก็คือ กองกำลังที่จะเข้าร่วมสงครามโจวหลู่ ทหารที่ดีที่สุดของเมืองซานไห่ได้ชุมนุมอยู่ที่นี่ และซานไห่กำลังจะเปิดเผยความลับของเราให้ทุกคนได้เห็นแล้ว” โอหยางโชวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เนื่องจากมีข้อจำกัดของจำนวนทหารที่เข้าร่วมได้ จึงมีทหารเพียง 1,000 นาย เท่านั้นในขบวนสวนสนาม ขบวนจะเดินผ่านเวที เพื่อให้ลอร์ดทุกคนได้เห็นพวกเขาชัดๆ ขุนพลซีขี่ม้าฉิงฟู่เดินอยู่หน้าขบวน ด้านหลังของเขาตามมาด้วยกองร้อยทหารราบ 3 กอง โดย 1 ในนั้น เป็นกองร้อยทหารราบเกราะหนัก พวกเขาสวมเกราะปูเหรินและเหน็บดาบถัง จากนั้นตามมาด้วยกองร้อยทหารธนู 2 กอง และกองร้อยทหารหน้าไม้ 3 กอง ในชุดเกราะหนัง กลุ่มสุดท้าย เป็นกองร้อยทหารม้า 2 กอง พวกเขาขี่ม้าฉิงฟู่ เหน็บดาบถัง ธนูเขาสัตว์ และถือทวนในมือ โดยที่ทหารม้า 50 นาย แรกสวมชุดเกราะหมิงกวง

ขณะที่พวกเขาดูการสวนสนามผ่านเวที ความคิดของแต่ละคนก็แตกต่างกันออกไป

ความสนใจของไป๋ฮัวก็คือ บุคคลทางประวัติศาสตร์ระดับจักรพรรดิ ซีหวานซุ่ย ก่อนหน้านี้ เธอได้พบกับฟ่านจงหยานและเทียนเหวินจิง ซึ่งทั้ง 2 คน ต่างก็เป็นบุคคลทางประวัติศาสตร์ระดับกษัตริย์ เธอคิดว่าพวกเขาคือ รางวัลที่โอหยางโชวได้รับจากเควสการสร้างหมู่บ้าน แต่ใครจะรู้ว่าเขายังมีอีก 1 คน ซ่อนอยู่ในกองทัพ

อัตราความสำเร็จของเธอ สำหรับเควสการสร้างหมู่บ้านถือว่าสูงมากแล้ว โดยเธอได้รับเพียงเหรียญการสร้างหมู่บ้านระดับเงินและยันต์อันเชิญระดับกษัตริย์เท่านั้น หากเป็นเช่นนี้ เขาคงเป็นคนที่ได้รับเหรียญการสร้างหมู่บ้านระดับทองจริงๆ

ซุ่นหลงเตียนเซว่กำลังมองกองทหารม้าด้วยความอิจฉา เขามีฉินฉีอ๋องเป็นขุนพลประจำดินแดน เป็นธรรมดาที่เขาจะมีความปรารถนาคล้ายกับโอหยางโชว คือ การมีกองทหารม้าชั้นสูงที่มีอุปกรณ์ครบครัน แต่น่าเสียดาย ไม่ว่าจะเป็น ม้าศึก, อาวุธ, ชุดเกราะ หรืออุปกรณ์ ในตอนนี้ เขายังไม่มีพวกมันแม้แต่อย่างเดียว ใครจะรู้ว่าซานไห่ได้รับพวกมันทั้งหมดมาแล้ว มันเป็นอะไรที่น่าตกใจมาก

ฉินฉีอ๋องนั่งอยู่ด้านหลังของซุ่นหลงเตียนเซว่ เขาได้เฝ้าดูกองทหารม้าอย่างใกล้ชิด ทวน, เกราะ, ม้าศึก กองทหารม้านี้ทำให้เขามึนงง จิตใจของเขาคิดย้อนไปถึงเรื่องเก่าๆ เมื่อครั้งที่เขาต่อสู้ราวกับมังกรที่เกรี้ยวกราดอยู่ในสนามรบ

ส่วนกงเฉิงซีมองไปที่ทหารราบเกราะหนัก บริเวณใกล้เคียงกับดินแดนของเขามีชนเผ่าป่าเถื่อนอาศัยอยู่ ดังนั้น เขาจึงสามารถระบุได้ในทันทีว่า ทหารราบเกราะหนักเหล่านี้ คือ คนเถื่อน เกราะนักอาจจะเป็นภาระของทหารราบทั่วไป แต่สำหรับนักรบคนเถื่อน พวกเขามีร่างกายที่แข็งแรง ชุดเกราะหนักและคนเถื่อน มันเป็นเหมือนถูกสวรรค์ลิขิตให้มาคู่กัน

ขณะที่มู่หลานเยว่เพียงมองอย่างเพลิดเพลิน ขุนพลของเธอมู่กุ้ยหยิง กำลังมองไปที่ม้าศึกฉิงฟู่ เธอจำม้าศึกนี้ได้ มันเป็นม้าป่าที่อาศัยอยู่ตอนกลางของแอ่งเหลียนโจว และถูกควบคุมโดยชนเผ่าเร่ร่อน เธองงงวยและอยากรู้อยากเห็น ซานไห่ทำอย่างไรถึงจับม้าพวกนี้ได้

ขบวนสวนสนามได้แสดงพลังของซานไห่ให้เหล่าพันธมิตรได้เห็น และในขณะเดียวกัน มันเป็นการแสดงพลังของโอหยางโชว ในฐานะผู้นำของพันธมิตร นอกจากนี้ มันยังเป็นการแสดงอาวุธและอุปกรณ์ที่ดีที่สุด เพื่อใช้เป็นการโฆษณาสำหรับการค้าอาวุธในอนาคต เขาได้โยนเหยื่อออกไป รอให้พันธมิตรของเขางับเหยื่อ

ขบวนสวนสนามสิ้นสุดลง เหล่าพันธมิตรจ้องมองไปในจุดเดียวกัน โอหยางโชวยังคงนิ่งเฉย เขายิ้ม แล้วกล่าวว่า “เนื่องจากเรายังพอมีเวลาอยู่ ข้าจะพาทุกท่านทัวร์ทั่วเมือง”

กงเฉิงซีเป็นคนตรงไปตรงมา เขาเป็นคนแรกที่ถามออกไป “พี่ชายหวู่ยี่ ทัวร์ย่อมเป็นสิ่งที่ต้องทำ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหลัก สิ่งที่สำคัญที่สุด คือ อาวุธและอุปกรณ์ในขบวนสวนสนาม มันมีสำหรับขายหรือไม่?”

โอหยางโชวพยักหน้าและครู่ต่อมาก็ส่ายหัว

“อะไร?” กงเฉิงซีไม่เข้าใจ

“มีสำหรับขาย แต่ยังไม่ขาย ก่อนหน้านี้ข้าได้สัญญาแล้วว่า ทุกคนจะได้รับความสำคัญ อย่างไรก็ตาม มันยังมีเงื่อนไขอยู่ 1 ข้อ นั่นก็คือ หลังจากที่ซานไห่มีอาวุธและอุปกรมากพอสำหรับทหารของตนเอง เราจึงจะพิจารณาการขายอาวุธและอุปกรณ์ ทุกคนน่าจะเห็นได้อย่างชัดเจน ทหารทั้ง 1,000 นาย มีเพียงไม่กี่นายเท่านั้นที่มีอุปกรณ์ครบครัน ดังนั้น ข้าจึงยังไม่สามารถขายอาวุธและอุปกรณ์ได้ในตอนนี้” โอหยางโชวกล่าวตรงๆกับพวกเขา

“แม้ว่าจะยังไม่ขาย แต่พี่ชายหวู่ยี่ก็คงมีราคาอยู่ในใจแล้ว ทำไมท่านไม่บอกพวกเราล่ะ? เพื่อที่ว่าพวกเราจะได้เตรียมเงินไว้ก่อนได้” ไป๋ฮัวถาม

ลอร์ดคนอื่นๆก็กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน

โอหยางโชวรู้อยู่แล้วว่าจะมีคนถาม เขาจึงหันไปทางขุ่ยหยิงหยู่ที่อยู่ข้างหลังเขา เธอยิ้มแล้วกล่าวว่า “เกี่ยวกับราคาและคำสั่งซื้อ ทำไมท่านลอร์ดทุกท่านไม่จัดให้คนของท่านมาพูดคุยกับเราฝ่ายการเงินล่ะ งานต่ำต้อยเช่นนี้คงไม่จำเป็นที่พวกท่านต้องจัดการด้วยตัวเอง”

ลอร์ดเหล่านี้ต่างก็เป็นเหมือนจิ้งจอกเจ้าเลห์ พวกเขาสามารถเข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำกล่าวของขุ่ยหยิงหยูได้ในทันที การชุมนุมในวันนี้มีจุดประสงค์ เพื่อให้ให้สมาชิกในพันธมิตรมีความใกล้ชิดกันมากขึ้น มันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่ลอร์ดจะมาเจรจาข้อตกลง จะดีกว่าหากปล่อยให้ผู้ติดตามจัดการเรื่องนี้

ต่อมาพวกเขาก็แยกกันเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มแรกประกอบด้วย ฉีลั้วหลาน, มู่กุ้ยหยิง, ฉินฉีอ๋อง และจูโชว ขุ่ยหยิงหยูเดินนำพวกเขาเข้าไปในคฤหาสน์ของลอร์ด ตรงไปที่สำนักงานของกรมการเงิน เพื่อหารือเกี่ยวกับการซื้อขายอาวุธและอุปกรณ์ โอหยางโชวนำคนอื่นๆไปทัวร์เมือง พร้อมกับฟ่านจงหยานและเทียนเหวินจิง

พวกเขาได้ไปที่ภูเขาด้านหลังมาแล้ว ส่วนคฤหาสน์ของลอร์ดก็เหมือนๆกันในทุกเมือง ดังนั้น โอหยางโชวจึงพาพวกเขาไปที่พื้นที่ทางการศึกษาและวัฒนธรรม ที่อยู่ทางตะวันออกของคฤหาสน์ พาพวกเขาไปทัวร์สิ่งก่อสร้างขั้นซ่อนเร้นทั้ง 2 แห่ง นั่นคือ วัดหม่าโจ้ว และอาคารรับสมัครงาน พร้อมกับไปทัวร์วิทยาลัยเหลียนโจว

วัดหม่าโจ้วดูลึกลับ, อาคารรับสมัครงานก็น่าทึ่ง, และโครงสร้างการเรียนการสอนของวิทยาลัยเหลียนโจวก็ส่งผลกระทบต่อเหล่าลอร์ดอย่างมาก

ในเมืองเล็กๆอย่างเมืองซานไห่ น่าแปลกมากที่มีสิ่งก่อสร้างเหล่านี้ ดูเหมือนว่าเมืองซานไห่จะมีความลับที่ปิดบังโลกภายนอกไว้เป็นจำนวนมาก

สิ่งที่น่าสนใจมากที่สุดก็คือ โครงสร้างการเรียนการสอนของวิทยาลัยเหลียนโจว หลังจากที่ทุกคนไปที่วัดหม่าโจ้วและอาคารรับสมัครงาน มันเป็นสิ่งที่พวกเขาอิจฉา เพราะพวกเขาไม่มีมัน แต่วิทยาลัยเหลียนโจวนั้น พวกเขาสามารถเรียนรู้โครงสร้างเพื่อที่จะสร้างมันที่ดินแดนของตนได้

โอหยางโชวไม่ได้ซ่อนมันจากพวกเขา เขาสอนวิธีการสร้างวิทยาลัยให้กับพวกเขา ประการแรก สถาบันเป็นสิ่งก่อสร้างจากเมืองขนาดเล็กระดับ 3 และเขาบอกพันธมิตรของเขา เพราะเขาหวังว่ามันอาจจะช่วยให้พวกเขาเสริมสร้างบุคลากรในดินแดนของพวกเขาได้, ประการที่ 2 ดินแดนของพวกเขาไม่ได้มีลักษะดินแดนเหมือนกับซานไห่ พวกเขาไม่ได้ดึงดูดจูเหรินหรือจินซีได้มากนัก จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่ลอร์ดคนอื่นๆจะสามารถสร้างสถาบันทีเทียบกับวิทยาลัยเหลียนโจวได้

สำหรับเขตทหารทางตะวันออกเฉียงเหนือของเมือง โอหยางโชวไม่ได้กล่าวถึงมัน ลอร์ดคนอื่นๆก็หลีกเลี่ยงที่จะถามอย่างมีสติ พวกเขาไม่ได้ขอให้พาไปทัวร์เขตทหาร ดังนั้น โอหยางโชวจึงพาพวกเขาไปทัวร์เขตการค้าทางตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองแทน ที่นี่เต็มไปด้วยโรงผลิตที่กำลังทำงานกันอย่างวุ่นวาย ถนนเต็มไปด้วยพลังงานที่เฟื่องฟู

สุดท้าย โอหยางโชวได้พาพวกเขาไปในกำแพงเมืองด้านเหนือ เมื่อยืนอยู่บนกำแพง พวกเขาสามารถมองเห็นฉากที่สวยงามของเมืองซานไห่ได้

การได้เห็นกำแพงเมืองที่แข็งแกร่งมีผลกระทบอย่างมากต่อเหล่าลอร์ด แค่เมื่อทุกคนได้เห็นคูนำ้รอบเมือง พวกเขาทุกคนก็ถึงกับเงียบในทันที

สิ่งก่อสร้างที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ถูกสร้างขึ้นได้เร็วขนาดนี้เลยหรือ?

มู่หลานเยว่มองไปที่ธงบนกำแพงเมืองซานไห่ “อ๊า ธงสวยจัง ข้าคงต้องออกแบบธงของตัวเองบ้างแล้วเมื่อข้ากลับไป”

“อื้ม ดูดีจริงๆ” กงเฉิงซีเห็นด้วย เขาดูกระตือรือร้นมาก

มองไปที่ภาพมังกรทองบนธง ไป๋ฮัวก็กล่าวหยอกล้อโอหยางโชว เธอกล่าวว่า “พี่ชายหวู่ยี่มีความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่จริงๆ ท่านมองเพียงบัลลังค์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่านั้นซินะ?”

โอหยางโชวยิ้มและไม่ได้กล่าวตอบ มันจึงถือว่าเป็นการยอมรับโดยปริยาย

เมื่อใกล้ถึงเวลาอาหารกลางวัน โอหยางโชวก็เชิญพวกเขาไปทานอาหารกลางวัน อาหารไม่ได้ถูกจัดไว้ที่คฤหาสน์ของลอร์ด แต่ถูกจัดไว้ที่ภัตตาคารสานกู่

ภัตตาคารสานกู่ตั้งอยู่กลางถนนพาณิชย์ ซึ่งเป็นพื้นที่ที่กำลังเฟื่องฟูมากที่สุด ตัวภัตตาคารมี 2 ชั้น โอหยางโชวได้เลือกชั้น 2 เป็นที่สำหรับทานอาหาร ก่อนหน้านี้ มีเพียงโอหยางโชวคนเดียวที่ยินดีจะจ่ายค่าอาหารที่นี่ แต่ตอนี้ ด้วยการที่รายได้ของผู้อยู่อาศัยเพิ่มขึ้น พวกเขาจึงเริ่มมาทานอาหารที่นี่เป็นครั้งคราว บางคนก็มาทานอาหารที่นี่เพื่อพูดคุยกัน ขณะที่บางคนก็เชิญเพื่อนหรือญาติมาชุมนุมกันที่นี่

กูสานเหนียงรอพวกเขาอยู่ที่หน้าทางเข้าภัตตาคาร เมื่อเธอเห็นโอหยางโชวมาถึง เธอรีบก้าวไปข้างหน้า ยิ้ม แล้วกล่าวว่า “เรียนนายท่าน งานเลี้ยงพร้อมแล้วค่ะ”

โอหยางโชวพยักหน้า แล้วกล่าวว่า “ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของเจ้า หยูเอ๋อและคนอื่นๆมาถึงแล้วหรือไม่?”

“ท่านหญิงมาถึงที่นี่แล้ว เธออยู่กับแขกที่ชั้น 2 ค่ะ” กู่สานเหยียงตอบ

“เอาล่ะ พวกเราเข้าไปกันเถอะ” โอหยางโชวหันมาทางลอร์ดคนอื่นๆ แล้วนำพวกเขาเข้าไป

หลังจากพวกเขามาถึง ขุ่ยหยิงหยูก็แอบพยักหน้าให้โอหยางโชว มันหมายความว่า เรื่องการเจรจาการซื้อขายอาวุธและอุปกรณ์เสร็จสิ้นแล้ว โอหยางโชวยิ้มและเชิญให้ทุกคนนั่ง

สำหรับงานเลี้องอาหารกลางวันครั้งนี้ กู่สานเหนียงได้ตั้งใจทำอย่างเต็มที่

มีทั้งอาหารทะเลจากเมืองเป่ยไห่ เนื้อแกะ และเนื้อหมูจากฟาร์มปศุสัตว์ ผักหลากหลายประเภทจากฟาร์มผัก และสัตว์ปีกจากตลาดการเกษตร สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด คือ ไก่ป่าจากชนเผ่าป่าเถื่อนภูเขา มันเป็นงานเลี้ยงที่ฟุ่มเฟือยอย่างมาก

สำหรับเครื่องดื่ม มีชาขาวและเหล้า 3 ดอกไม้ ซึ่งทั้ง 2 ต่างก็เป็นผลิตภัณฑ์ท้องถิ่นพิเศษของซานไห่ การใช้วัสดุชั้นสูงพร้อมกับทักษะการทำอาหารของกู่สานเหนียง ทำให้มันเปรียบได้กับงานเลี้ยงชั้นสูงในโลกจริงเลยทีเดียว

เหล่าลอร์ดรู้สึกพูดไม่ออกและเริ่มท้อแท้ อาหารที่มีเนื้อ ในดินแดนของพวกเขาก็นับว่าหรูหราแล้ว แต่ซานไห่กลับทานทั้งหมดนี้พร้อมกัน

“วู้วู้...หลังจากทานอาหารมื้อนี้แล้ว ข้าคงไม่สามารถทานอาหารในดินแดนของตนเองได้อีกต่อไป” มู่หลายเยว่กล่าวด้วยเสียงไร้เดียงสา

ลอร์ดคนอื่นๆต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย

โอหยางโชวยิ้มกว้าง เขายกถ้วย(จอก)เหล้าของตนขึ้น แล้วกล่าวว่า “มาเถอะ ดื่มให้กับการชุมนุมครั้งแรกของพันธมิตรซานไห่!”

“ดื่ม!!!”

หลังจากงานเลี้ยง บรรยากาศก็กลายเป็นมีชีวิตชีวาขึ้น

ไม่มีใครรู้ตัวเลยว่า ความสัมพันธ์ของพวกเขาได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นแล้ว ความรู้สึกของคนแปลกหน้าค่อยๆจางหายไป ดังคำกล่าวที่ว่า ‘โต๊ะเหล้า โต๊ะอาหาร เป็นที่ที่ดีที่สุดในการทำความรู้จักเพื่อน’ คำกล่าวเหล่านี้ได้รับการสนับสนุนจากประสบการณ์ชีวิตจริง

 

แฟนเพจ : TWOแปลไทย