ตอนที่ 92 ใครเป็นผี [อ่านฟรีวันที่ 9 เมษายน 2561]
ตามปกติเจียงเฉินจะนอนบนโต๊ะ เฝ้าดูฉากที่คล้ายๆกันซ้ำๆของมันเอง ไม่ ถ้ามันมีบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงแล้วมันอาจเป็นเพราะเธอ เขามองไปที่หญิงสาวนั่งอยู่ใต้หน้าต่างที่กำลังยิ้มแย้มไปในทิศทางของเขาในขณะนั้น ซึ่งหลังจากที่พวกเขายืนยันความรู้สึกของพวกเขากันเมื่อคืนขณะที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน
แน่นอนว่าเขายังไม่คุ้นเคยกับความรู้สึกของความสุขที่ยิ่งใหญ่ เขาขี้อายซ่อนใบหน้าของเขาในแขนเสื้อของเขาขณะที่เขาก็ตระหนักว่าพวกเขาดูเหมือนจะได้ทำสิ่งที่ไม่น่าเชื่อเมื่อวานนี้
พวกเราทำมันใช่มั้ย?
พวกเราทำมัน!
“โย่ คุณมีสิ่งที่ดีที่คุณต้องการแบ่งปันกับผมหรือไม่?” จ้าวเผิงกล่าวในขณะที่เขาเคาะด้านหลังของเจียงเฉินด้วยท่าทางที่มีเล่ห์เหลี่ยม
“ไปให้พ้น” เจียงเฉินตอบอย่างฟุ้งซ่านขณะที่เขาเหลือบไปที่แก้มก่อนนอนบนโต๊ะอีกครั้ง ถ้าเขาปล่อยให้คนๆนี้รู้แล้วเขากลัวว่าทั้งชั้นเรียนก็จะรู้ไปด้วย เขาสาบานที่จะปกป้องความลับนี้จนตายเพื่อปกป้องชื่อของเทพธิดา
“โอ้ ใช่ วันนี้ทำไมเรามีเรียนว๊ะ?” เจียงเฉินรู้สึกสับสน วันพันธมิตรควรเป็นวันหยุดตามกฎหมาย
“คุณไม่รู้เหรอ? ข่าวกล่าวเมื่อวานนี้ว่าวันหยุดชั่วคราวถูกยกเลิก โรงเรียนยังได้โพสต์บนเทอมินัลเกี่ยวกับการมีเรียนในวันนี้” จ้าวเผิงมีรูปลักษณ์ที่งงงันเหมือนเจียงเฉิน
[คุณสามารถยกเลิกวันหยุดได้หรือไม่?] เจียงเฉินรู้สึกทึ่งอีกครั้ง
บอกตามตรงเขาได้ไปโรงเรียนกับเย้าติงติงในวันนี้ เมื่อเขาแยกกันเขาก็ลืมวันหยุดแต่จำไม่ได้ว่าได้รับข้อความอะไร เจียงเฉินหยิบเอาเทอร์มินัลและเปิดตัวหน้าจอโฮโลแกรม แน่นอนว่ามีสัญลักษณ์แจ้งเตือนชั่วคราวอยู่ที่มุมขวา
[มันดูเหมือนว่าผมลืม]
เจียงเฉินจึงระลึกถึงความบ้าคลั่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้และไม่สามารถช่วยได้แต่อายๆขณะที่แอบมองไปที่ทิศทางของเย้าติงติง จากนั้นเขาก็เก็บเทอมินัลก่อนที่จะนอนบนโต๊ะอีกครั้ง
หญิงสาวที่มีเสน่ห์ใต้หน้าต่างกำลังหมกมุ่นอยู่กับเทอมินัล นิ้วชี้ของเธอแตะที่หน้าจอเพื่อพลิกหน้าหนังสืออิเล็กทรอนิกส์
“ใครสนใจ? มันไม่เป็นไรถ้ามันไม่ใช่วันหยุด เนื่องจากเราออกไปกันแล้วมันไม่สำคัญว่าเราจะได้ไปดูหนังหรือไม่” เขาพึมพำกับตัวเองและทำเหมือนนิสัยปกติของเขาเขาพิงแขนและเริ่มงีบหลับ
เจียงเฉินสะดุ้งตื่นขึ้นมา
[เอ๊ะ ทุกคนไปที่ไหน? โอ้ คาบที่สามในช่วงบ่ายคือพละศึกษาและมีการเปลี่ยนล่วงหน้า จ้าวเผิง เจ้าโง่นั้น ไม่แม้กระทั่งปลุกเรา] เขาประชดจ้าวเผิงในใจของเขาในขณะที่เขาลูบตาที่ยังคงแห้งของเขา เขาเอามือกดโต๊ะเพื่อยืนขึ้นและมุ่งหน้าไปที่ประตู
คิดเกี่ยวกับมัน เขาไม่สามารถช่วยได้แต่นึกเกี่ยวกับเย้าติงติงอยู่ในชุดว่ายน้ำ
ขณะที่เขาคิดถึงเรื่องนี้ใบหน้าของเขาก็เริ่มทรุดโทรมด้วยความร้อนอีกครั้ง เขาบังคับให้หัวเราะขณะที่เขาสัมผัสจมูกของเขาและส่ายหัวเพื่อกำจัดวิสัยทัศน์ที่ไม่ดีต่อสุขภาพ
ห้องออกกำลังกายตั้งอยู่ทางทิศใต้ของห้องสมุด มันเป็นอาคารที่ใหญ่ที่สุดด้านนอกของอาคารเรียนหลัก โรงยิมแบบดิจิทัลรวมถึงสนามบาสเก็ตบอล สนามฟุตบอล สระว่ายน้ำและลู่วิ่งมีการรวมกันทั้งการสอนในทางปฏิบัติและเสมือนจริง เพียงทุกอย่างใส่เข้าไปในสถานที่ใหญ่
เจียงเฉินดูนาฬิกาของเขาระหว่างเดินทางไปที่โรงยิม เนื่องจากมันเริ่มไปแล้ว 5 นาทีในการบรรยายและเขาได้ไปช้าแล้วและขี้เกียจเกินไปที่จะวิ่ง เขาเลยชะลอตัวก้าวไปอย่างช้าๆ
วิทยาเขตว่างเปล่าในเวลานี้แต่มันแน่นอนทำให้เกิดความรู้สึก หลังจากที่ทุกชั้นยังคงดำเนินต่อไปและที่ทำให้เขาแปลกสำหรับการเดินออกไปนอกห้องเรียนในเวลานี้ เมื่อเขาเดินผ่านห้องสมุดเขาก็หยุดลงชั่วคราว
ทำไมเย้าติงติงถึงกล่าวว่ามีผีอยู่ในห้องสมุด? วยเหตุผลบางประการเจียงเฉินไม่รู้สึกกลัว เขามีความต้องการที่จะดำเนินการสำรวจแทน เขากลืนน้ำลายขณะที่เขาก้าวไปหนึ่งก้าวเข้าไปในทิศทางนั้น
[ช่างมันเถอะ บางทีเราอาจจะมาหลังจากเรียนเสร็จ] เจียงเฉินคิดในใจ ขณะที่เขากำลังจะก้าวกลับ จู่ๆก็มีเสียงตะโกนดังสนั่นเขาไปในหูของเขาและทำให้เขากระโดดขึ้น
"คุณ! คุณกำลังทำอะไรอยู่!"
[เหี้ย เรากำลัวไปสาย] ตอนที่เจียงเฉินกำลังจะเปิดปากอธิบาย หุ่นยนต์ทำความสะอาดที่กวาดพื้นอย่างเงียบๆจู่ๆก็เร่งตัวขึ้นและชนเข้ากับยาม
“เหี้ย” ยามล้มลงเพราะการกระแทกกับหุ่นยนต์และเขาก็รีบลุกขึ้น
เมื่อเจียงเฉินพบกับคู่ของดวงตาที่ดุร้ายเขาก็รู้สึกกลัว สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในใจของเขาคือต้องหลบหนี เขาไม่ได้มีเวลาพอที่จะคิดในขณะที่เขาวิ่งหนีไปทางทิศทางของห้องสมุด เขารีบไปที่ประตูทางบันไดและวิ่งไปที่ชั้นสองและวิ่งไปอีกด้านหนึ่งของห้องโถงแล้วหอบอย่างหนัก
ผ่านชั้นสองของห้องสมุดเป็นทางลัดไปยังโรงยิม เจียงเฉินยังสามารถใช้ภูมิประเทศที่มีเพื่อได้เปรียบในการกำจัดยามชั่วร้าย ในพื้นที่โล่งเขาไม่ได้มีความเชื่อมั่นที่จะวิ่งเร็วกว่าผู้ใหญ่ที่ได้รับการฝึกฝน
[เหี้ยเอ้ย ถ้ากูถูกจับน๊ะ แม่งต้องถูกสั่งสอนแน่ๆ]
ยามเริ่มทำหน้าที่ของผู้อำนวยการโรงเรียนตั้งแต่เมื่อไหร่? [นั่นไร้สาระ] มันมีข่าวลือออกมาว่ายามหน้าประตูมีอารมณ์ร้าย แม้ว่าเจียงเฉินรู้สึกอ่อนแอถึงแม้เขาจะทำให้ยามโกรธ เขาจะไม่ยอมถูกตีโดยยาม เขากระวนกระวายใจอย่างไม่มีเหตุผล ดังนั้นเขาไม่ได้คิดก่อนที่จะวิ่งหนีไป
[เห้ออ..ไม่ว่ายังไง มันจะดีกว่าที่จะไม่ถูกจับหรือไม่เช่นนั้นแล้วเราจะต้องไปสำนักงานเพื่ออธิบาย]
[เอ๊ะ?] เจียงเฉินกำลังจะลงจากอีกด้านทางออกของห้องสมุดเมื่อเขาพบห้องกิจกรรมที่เปิดกว้าง ประตูไม่ได้ล็อค
โดยปกติแล้วห้องกิจกรรมเหล่านี้แทบจะล็อกทุกห้อง เฉพาะในกรณีที่กรรมการเข้ามาตรวจสอบก็จะมีการจัดตั้งสโมสรชั่วคราวเพื่อรับมือกับการตรวจสอบ อย่างไรก็ตามประตูห้องกิจกรรมนี้จริงๆแล้วเปิด
เจียงเฉินยืนอยู่หน้าประตูและด้วยเหตุผลบางอย่างรู้สึกว่าเดจาวูที่แข็งแกร่ง [เราไม่เคยมาที่นี่มาก่อนแต่ที่นี่รู้สึกว่าสำคัญมาก และเราคิดว่าเราเคยเห็นสถานที่นี้ที่อื่นแล้ว]
จู่ๆเสียงโกรธของยามดังลั่นจากด้านล่างห้องโถงและเกือบจะทำให้เขากลัวจนตาย
“เหี้ย อย่าตะโกนในห้องสมุด” ไม่มีเวลามากพอขณะที่เจียงเฉินเข้าไปซ่อนในห้องกิจกรรมแล้วปิดประตูและล็อกมัน เขาเอนตัวลงบนกำแพงขณะควบคุมการหายใจของเขาขณะฟังเงียบๆการเคลื่อนไหวนอกประตู
เสียงก้าวไม่ได้มาแต่ถูกล้อมรอบด้วยความเงียบที่น่ากลัวราวกับว่าเสียงคำรามไม่เคยเกิดขึ้นในตอนแรก ในความเงียบเจียงเฉินได้ยินการเต้นของหัวใจตัวเองอย่างรวดเร็ว เขาปล่อยลมหายใจช้าๆขระที่เขาเดินออกห่างจากประตูและรีบเอาเทอมินัลออกจากกระเป๋าของเขา
มันเป็นเวลานี้แล้ว มองที่หมายเลขที่แตกต่างกันในหน้าจอโฮโลแกรมทำให้เจียงเฉินยิ้มเบี้ยว วิชาฟิสิกส์กำลังจะสิ้นสุดลง ยังไม่มีเสียงรบกวนจากภายนอกประตูแต่เจียงเฉินไม่สามารถรวบรวมความกล้าหาญที่จะก้าวออกไปด้านนอก หลังจากคิดอยู่สักพัก เขาออกห่างจากประตูอย่างไม่เต็มใจ เขายังกลัวเล็กน้อย แม้กระนั้นก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยตั้งแต่ชั้นเรียนกำลังจะจบในไม่ช้า
เครื่องปรับอากาศแบบแบนแขวนอยู่ที่มุมห้องซึ่งน่าจะเป็นอุปกรณ์ราคาแพงที่สุดในห้องพักทั้งหมด การตกแต่งภายในดูกว้างขวางมากมีเฉพาะโต๊ะและเก้าอี้ ด้วยหน้าต่างปิดล็อกและอยู่ในช่วงฤดูร้อนอุณหภูมิสามารถทนได้ภายนอกห้อง แต่รู้สึกเหมือนเตาหลอมภายใน
เจียงเฉินเดินไปที่ขอบหน้าต่างและกดปุ่มเพื่อเปิดแต่มันไม่ขยับ “มันเสียหรือปล่าว?” เจียงเฉินยกคิ้วขึ้นขณะที่เขาสำรวจชั้นหนาของฝุ่นบนหน้าต่าง ดูเหมือนว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่มาสักพักแล้วและไม่มีลมใดๆ จากนั้นเขาก็ยอมเลิกการเปิดหน้าต่างและเดินไปหน้าโต๊ะขณะที่เขาหยิบอุปกรณ์ USB ที่อยู่มุมโต๊ะ
“สิทธิในการเข้าใช้งานห้องปฏิบัติการดูเหมือนจะเป็น…ใช้อย่างนี้?” Jiang Chen เสียบ USB เข้ากับเทอร์มินัลและเลือกเพื่อเปิดเครื่องปรับอากาศ
อุปกรณ์ทั้งหมดในโรงเรียนสามารถใช้งานได้ผ่านทางเทอร์มินัลแต่ต้องมีสิทธิ์การเข้าถึงก่อนที่จะใช้งาน สิทธิ์การเข้าถึงอาจได้รับผ่านการเชื่อมต่อแบบไร้สายแต่ห้องพิเศษบางอย่างต้องผ่านอุปกรณ์ทางกายภาพ
ตัวอย่างเช่นคีย์อิเล็กทรอนิกส์ที่มุมของโต๊ะ เมื่อเชื่อมต่อกับเทอร์มินัลจะมีการลงทะเบียนรหัสของผู้ใช้ใน “รายการอนุญาติ” จากนั้นผู้ใช้จะสามารถเปิดเครื่องปรับอากาศผ่านทางเทอร์มินัลได้
โชคดีที่เครื่องปรับอากาศทำงานได้ มีลมแรงพัดผ่านอากาศเย็นขณะที่เจียงเฉินถอนหายใจออก [เราจะรอจนกว่าคาบเรียนจะจบลงก่อนออกไป ยามนั้นอาจจะหายไปแล้ว]
สิ่งเดียวที่กวนใจเขาก็คือเขาจำได้ว่ายามควรเข้าถึงห้องทั้งหมด “บางทีเขาขี้เกียจเกินไปที่จะหาเราโดยการค้นหาทุกห้อง ซึ่งมีแต่คนงี่เง่าที่จะเบื่อ...”
ตั้งแต่ที่เขาตัดสินใจจะข้ามคาบเรียนแล้วก็ไม่มีอะไรต้องทำด้านนอก เขาจึงดึงเก้าอี้ออกมาจากใต้โต๊ะและนั่งอยู่ด้านบนเพื่อเพลิดเพลินกับอากาศเย็นสดชื่น [อ๊า มันร้อนเกินไปด้านนอก ไม่อยากออกไปด้านนอกเลย]
เจียงเฉินรู้สึกเบื่อที่จะนั่งอยู่บนเก้าอี้นั่ง เขาลุกขึ้นยืนและตบหลังเขา
“ไม่มีฝุ่น?” เจียงเฉินรู้สึกท้อแท้จากนั้นก็แตะที่โต๊ะ นอกจากนี้ยังไม่มีฝุ่นละออง…[มันไม่สมเหตุสมผล มีใครมาที่นี่เร็วๆนี้หรือไม่?]
เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้เขาก็มีความปรารถนาที่จะสำรวจเรื่องแปลกเพราะเขาไม่มีอะไรดีที่จะทำ จากนั้นเขาก็เปิดเทอมินัลและใช้สิทธิ์การเข้าถึงเพื่อดูบันทึกผู้ใช้
<ผู้ใช้ในช่วง 3 เดือนที่ผ่านมา ผลรวม: 1 คน ID: Jiang Chen>
“เราเป็นคนเดียวที่มาที่นี่เมื่อสามเดือนก่อน?” คำที่เป็นปัญหาขึ้นมาบนหน้าจอ จากนั้นเขาก็ขยายการค้นหาไปหนึ่งปี ซึ่งเป็นผลลัพธ์เดียวกัน
"ไม่มีใครเคยใช้ห้องกิจกรรมแม้ว่าจะมีการเฉลิมฉลอง?" เจียงเฉินพยายามค้นหาความทรงจำในหัวของเขาขณะที่เขานึกถึงการเฉลิมฉลองประจำปีของโรงเรียนในเทอมแรกของเกรดสิบ คณะกรรมการได้เยี่ยมชมโรงเรียนและโรงเรียนมัธยมปลายเกรดหกหวังไห่ได้สร้างสโมสรกิจกรรมบางอย่าง
[ผมจำได้ว่าพวกเขาใช้ห้องกิจกรรมในห้องสมุด...ผมดูเหมือนจะเป็น “คนนำ”] เจียงเฉินอาจไม่คิดถึงคำตอบขณะที่นิ้วของเขาเลื่อนผ่านหน้าจออย่างต่อเนื่อง ตอนนี้เขาขยายการค้นหาเกณฑ์ถึง 55 ปี ซึ่งเป็นสูงสุดที่เวลาค้นหาแบบสอบถาม
อย่างไรก็ตาม...
<ผู้ใช้ในช่วง 55 ปีที่ผ่านมา ผลรวม: 1 คน ID: Jiang Chen>
