ตอนที่ 129 มอนเตอร์เลือดศักดิ์ราชาจิ้งจอก

ถ้าหานเซิ่นอยู่คนเดียว เขาคงใช้ปีกเลือดศักดิ์สิทธิบินหนีขึ้นฟ้าไปแล้ว แต่ทว่าตอนนี้ เขาอยู่ในหน้าที่ต้องคุ้มกันหวังเหมียนเหมียน ทำให้เขาไม่สามารถหนีไปคนเดียวได้

ตูม!

ร็อคเวิร์มขนาดใหญ่โผล่ออกมาจากหลุม เม็ดทรายกระเด็นกระจัดกระจายดูน่ากลัวเหมือนกับระเบิด

ที่น่ากลัวกว่านั้นคือมีร็อคเวิร์มอีกหลายตัว ที่กำลังโผล่ขึ้นมาจากใต้ดิน ซึ่งดูจากแรงสะเทือนของพื้นแล้ว น่าจะมีอย่างน้อยๆร้อยตัว

ข้างหน้าของพวกเขามีฝูงร็อคเวิร์ม ส่วนข้างหลังมีฝูงมอนสเตอร์ที่เหมือนหมาจิ้งจอก ตอนนี้พวกเขาถูกมอนสเตอร์ล้อมไว้แล้ว

แกมเบิลหันมาส่งซิกให้หานเซิ่น จากนั้นแกมเบิลกัดฟันและพูด

"คุ้มกันเธอ ฉันจะเคลียร์ทางให้เอง"

แกมเบิลขี่อสูรของเขาตรงเข้าไปหาฝูงมอนสเตอร์ที่เหมือนหมาป่า

"ฟัง! รีบตามแกมเบิลไป และใครที่รั้งท้ายอาจจะต้องตาย"

หานเซิ่นพูด พร้อมกับอุ้มหวังเหมียนเหมียนขึ้นมานั่งข้างหลังเขา

"เกมจบแล้ว ตอนนี้จับผมไว้แน่นๆ พวกเราต้องเอาชีวิตรอด"

หวังเหมียนเหมียนมีทักษะการต่อสู้ที่ดี และมีวิญญาณอสูรมากมาย แต่สถานการณ์แบบนี้ คนที่ไม่มีประสบการณ์อย่างเธอจะไม่มีทางรอดชีวิตได้ ในสถานการณ์เป็นตายแบบนี้มีเพียงแค่คนที่มีประสบการณ์โชกโชน ถึงจะมีโอกาสรอดชีวิต

หวังเหมียนเหมียนรีบกอดหลังหานเซิ่นไว้แน่น หานเซิ่นเร่งอสูรวัว 3 ตาของเขาให้วิ่งเข้าชนฝูงหมาป่า

แกมเบิลนำทาง พร้อมถือมีดอยู่ในมือ 1 เล่ม มีดที่อยู่บนมือของเขาเคลื่อนไหวราวกับผีเสื้อ เขาฟันเข้าไปที่คอของมอนสเตอร์ทุกตัวที่เข้ามาใกล้ ไม่มีอะไรหยุดเขาได้ เลือดของมอนสเตอร์กระจาดอยู่ตามทางที่เขาผ่านไป

หานเซิ่นรีบขี่อสูรไปตามทางที่แกมเบิลเคลียร์ไว้ โดยที่เขายังคงยิงธนูอย่างต่อเนื่อง เขาฆ่ามอนสเตอร์ทุกตัวที่เข้ามาใกล้ๆ แต่ตอนนี้เขาใช้ลูกธนูโลหะzหมดแล้ว ที่เขาเหลืออยู่มีเพียงแค่ลูกธนูวิญญาณอสูรแบล็คสตริงเกอร์กลายพันธ์ ซึ่งมันสามารถยิงได้ไม่จำกัด เพราะมันจะกลับเข้ามือของเขาหลังจากที่ยิงออกไป แต่ทว่ามันจะค่อนข้างช้า ทำให้เขาไม่สามารถยิงต่อเนื่องได้ บางครั้งหานเซิ่นต้องใช้คันธนูเลือดศักดิ์สิทธิของเขาฟาดหัวมอนสเตอร์ที่เข้ามาแทน

คนที่เหลือในทีมต่างก็พยายามต่อสู้กันอย่างสุดความสามารถ เพื่อที่จะพยายามเคลียร์ทางที่มีมอนสเตอร์อยู่นับไม่ถ้วน

ข้างหลังของพวกเขากำลังมีร็อคเวิร์มไล่ตามมา ถ้าพวกมันไล่มาทันก็ยากที่พวกเขาจะรอดชีวิตไปได้

เมื่อพวกเขาใกล้จะเคลียร์ทางได้แล้ว มอนสเตอร์ตัวที่หวังเหมียนเหมียนไล่ตามมาตอนแรกก็หอนขึ้นมา ขณะที่ยืนอยู่บนเนินทราย

และไม่นานพวกเขาก็เห็นมอนสเตอร์ที่มีรูปร่างเหมือนหมาจิ้งจอกวิ่งมาจากทุกทิศทาง มีแม้กระทั่งจิ้งจอกตัวสีขาวเขาสีดำ ที่ลักษณะเกือบจะเหมือนกับตัวที่พวกเขาตามมาทุกอย่าง

เมื่อเห็นมีหมาป่าตัวสีขาวมาเพิ่มอีก ทำให้หัวใจของซูเสี่ยวเฉียว เกือบจะหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ซูเสี่ยวเฉียวร้องตะโกน

"ไม่จริงน่า ไอ้ตัวแรกที่เราคิดว่ามันเป็นมอนสเตอร์กลายพันธ์ จริงๆมันเป็นมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ ราชาจิ้งจอก ส่วนตัวสีขาวคือมอนสเตอร์กลายพันธ์ และตัวสีเทาคือระดับโบราณ มิน่ามันถึงได้วิ่งเร็วกว่าเรา"

เมื่อหวังเหมียนเหมียนเห็นหมาป่าตัวสีขาวที่เป็นมอนสเตอร์กลายพันธ์ เธอก็ตกตะลึง และเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป มีมอนสเตอร์จำนวนมากอยู่ที่นี่ พวกเขาอาจจะตายกันหมด

แกมเบิลตะโกนมาจากข้างหน้า "เวร มันคือมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ ราชาหมาจิ้งจอก และมียังมอนสเตอร์กลายพันธ์อยู่มากเกินไป ฉันไม่สามารถฝ่าต่อไปได้"

หานเซิ่นพูดกับหวังเหมียนเหมียนที่นั่งอยู่ข้างหลัง

"ผมขอยืมมีดของคุณหน่อย"

หวังเหมียนเหมียนส่งวิญญาณอสูรกลายพันธ์ที่เป็นมีดของเธอให้กับหานเซิ่นอย่างไม่ลังเล

หานเซิ่นหยิบเชือกออกมา และลงจากสัตว์อสูร เขาอุ้มหวังเหมียนเหมียนลงมาบนพื้นราวกับว่าเธอไม่มีน้ำหนัก จากนั้นเขาก็แบกเธอขึ้นหลัง และใช้เชือกพันเอาไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้ตกลงมาระหว่างที่เขาต่อสู้

"คุณกำลังจะทำอะไรน่ะ?" หวังเหมียนเหมียนแสดงความหวาดกลัวออกมา

"ฝ่าออกไป" หานเซิ่นพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

หานเซิ่นเปลี่ยนร่างเป็นแฟรี่ควีน ทำให้ทั่วทั้งร่างของเขาสวมชุดเกราะสีแดง ยกเว้นส่วนหัวที่มีมุงกุฎสีแดง

ตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง และผมสั่นๆสีดำของเขาก็เปลี่ยนเป็นผมยาวสีบลอนด์ หานเซิ่นถือมีดวิญญาณอสูรของหวังเหมียนเหมียน และวิ่งตรงเข้าไปหาแกมเบิลราวกับสายฟ้าสีแดง

"แกมเบิลระวังหลังให้ผมด้วย ผมจะฝ่าออกไป" หานเซิ่นตะโกนไปที่แกมเบิล

"ได้เลย" แกมเบิลตอบรับหานเซิ่น ขณะที่ทั่วทั้งตัวของเขาเต็มไปด้วยเลือดของมอนสเตอร์ และเลือดของตัวเขาเอง

หานเซิ่นวิ่งตรงไปข้างหน้า พร้อมกับกวัดแกว่งมีดในมีด ซึ่งมันเคลื่อนไหวรวดเร็วจนแทบจะดูไม่ทัน

"จิ้งจอกทะเลทรายโบราณถูกฆ่า ไม่ได้รับวิญญาณอสูร .. "

"จิ้งจอกทะเลทรายโบราณถูกฆ่า ไม่ได้รับวิญญาณอสูร .. "

...

มีเสียงดังขึ้นในหัวของเขาอย่างต่อเนื่อง แต่หานเซิ่นไม่มีเวลาใส่ใจกับมัน เขาจ้องไปที่หมาจิ้งจอกระดับกลายพันธ์ และวิ่งตรงเข้าไปที่หามัน

พวกซูเสี่ยวเฉียวพยายามสู้ต่อไปอย่างสิ้นหวัง เพราะตั้งแต่ที่พวกมอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์ปรากฏตัวออกมา พวกเขาก็รู้สึกหมดกำลังใจ

ตาของหานเซิ่นเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนกับเลือด เขาเคลื่อนที่เร็วเหมือนกับสายฟ้า มีดในมือของเขาว่องไวราวกับสายลม เขาเคลื่อนที่หลบหมาจิ้งจอกระดับกลายพันธ์ และวิ่งต่อไปโดยไม่สนใจมัน

หวังเหมียนเหมียนกอดคอหานเซิ่นไว้แน่น ตอนนี้เธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ พวกเขาคงไม่ต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายแบบนี้

เมื่อเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์จำนวนมาก เธอไม่คิดว่าพวกเขาจะสามารถต่อกรกับพวกมันได้

หมาจิ้งจอกระดับกลายพันธ์ที่มีเขาสีดำและตัวสีขาว 3-4 ตัวอยู่ข้างหน้าพวกเขา แต่หานเซิ่นก็ยังดูสงบและเยือกเย็น ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย มีดก็ตรงเข้าไปเสียบที่คอของหมาจิ้งจอก

หมาจิ้งจอกระดับกลายพันธ์ล้มลง จากนั้นหานเซิ่นก็วิ่งตรงเข้าไปหามอนสเตอร์ระดับกลายพันธ์อีกตัว โดนไม่หยุดพัก