ตอนที่ 40 ตกอยู่ในรังหนู !

 

 

 

 

 

“จี๊ด จี๊ด จี๊ด!”

 

รอบตัวนางเต็มไปด้วยกระรอกดินกว่าสี่สิบตัว ทุกๆตัวนั้นใหญ่เบิ้มเลยทีเดียว พวกมันต่างจ้องตรงมาและส่งเสียงจี๊ดๆไม่หยุด แล้วเข้าล้อมนางไว้

 

ด้วยความสามารถที่มี นางจะเอาตัวรอดไปได้อย่างไรกัน?

 

ฆ่ามันทั้งหมดนี่? ชัดเจนว่ากระรอกดินพวกนี้กลายพันธุ์แหงๆ และการจะจัดการพวกมันก็อาจไม่ง่ายเท่าไหร่

 

ขณะที่กำลังใคร่ครวญหาหนทาง นางก็สัมผัสได้ถึงลมที่มาจากข้างๆและเห็นกระรอกดินดีดตัวเข้ามาใส่นางจากทางซ้าย

 

นางไม่ใส่ใจต่อความเจ็บปวดทั่วร่างและจ้องเขม็งไปยังเป้าหมาย พร้อมกระชับมีดในมือไว้แน่น คมมีดห่อหุ้มไปด้วยรัศมีสีแดงเรืองของพลังปราณตวัดฝ่าอากาศอย่างรวดเร็วจนเกิดเสียงดังวูบ โดยมีเป้าหมายคือกระรอกดินที่กำลังจู่โจมเข้ามา!

 

ทันใดนั้น ฝูงกระรอกดินที่เหลือก็ส่งเสียงแหลมสั้นๆแล้วทั้งหมดก็พุ่งเข้าใส่นางในเวลาเดียวกัน พวกมันล้อมนางไว้อย่างแน่นหนาพร้อมทั้งกัดและข่วนอย่างเต็มที่

 

“อ้ากกกก!”

 

นางร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ทว่าแม้จะมีกระรอกดินกว่าสี่สิบตัวกำลังกัดและฉีกทึ้งเนื้อตัวเองอยู่ ความเร็วในการฆ่าของนางก็ไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย ณ ตอนนี้ นางดูราวกับเป็นยมทูตที่จุติลงมา นางร้องตะโกนไปพร้อมๆกับที่กวัดแกว่งมีดในมือและฟาดฟันด้วยความเร็วดุจสายฟ้าแล่บ จ้วงแทงและชักออกซ้ำไปซ้ำมา มีความคิดเดียวเหลืออยู่ในหัว นั่นคือว่านางจะต้องรอด!

 

“จี๊ด!”

 

“จี๊ด จี๊ด…….”

 

จำนวนของซากกระรอกดินบนพื้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และพวกที่เหลือก็ไม่กล้าเข้ามาใกล้นางอีกต่อไป

 

ซากศพของกระรอกดินกองซ้อนกันจนเป็นเนินขนาดเล็ก อยู่รอบๆ กลิ่นเลือดฉุนจัดอบอวลไปทั่วโพรงอันมืดมิด

 

ส่วนทางเฟิ่งจิ่วเองก็ชุ่มโชกไปด้วยเลือดจนหยดเป็นสาย ซึ่งมาจากทั้งเลือดของตัวนางเองและจากเหล่ากระรอกดิน….

 

“มาสิ! ไม่กระโจนเข้ามาแล้วหรือไงกัน?”

 

เสียงเยียบเย็นของนางเจือไปด้วยความโหดเหี้ยมและท้าทาย สายตาของนางกวาดมองอย่างช้าๆไปยังกระรอกดินทุกตัวที่ล่าถอยไป ทั่วร่างเปี่ยมไปด้วยจิตสังหาร ตัวของนางเต็มไปด้วยเลือดจนดูราวกับคนตายที่ลุกขึ้นมาทวงคืนชีวิตของตน จิตสังหารอันน่าสะพรึงกลัวที่นางแผ่ออกมาทำให้เหล่ากระรอกดินที่เหลืออยู่หวาดกลัวจนถดตัวหนี

 

“กลัวจนไม่กล้างั้นรึ!? ฮ่า! ข้ายังฆ่าไม่หนำใจเลยนะ!”

 

ทันทีที่สุ้มเสียงอาฆาตของนางสิ้นลง ร่างของนางก็เคลื่อนไปหากระรอกดินที่เหลืออยู่ในฉับพลัน คมมีดทอประกายเย็นยะเยือกขณะที่มันชำแรกผ่านกระรอกดินอีกตัว มีดอันรวดเร็วไม่เปิดโอกาสให้หลบหลีกได้แม้แต่นิด

 

“จี๊ดด!”

 

เสียงอันน่าสังเวชดังก้อง เลือดอุ่นระอุสาดกระเซ็น และแล้วกระรอกดินอีกตัวก็ถูกสังหารไป

 

“จี๊ด จี๊ด!”

 

กระรอกดินที่เหลืออยู่ราวๆสิบตัวร้องดังลั่นและวิ่งหนีจากโพรงนั้นอย่างแตกตื่น

 

นางกัดปากตัวเองขณะที่กวาดตามองไปทั่วโพรง ก่อนที่จะเดินทีละก้าว ทีละก้าว ไปทางที่สัมผัสได้ถึงสายลมบางเบา ทุกย่างก้าวของนางทิ้งรอยเท้าไว้ และทุกรอยเท้านั้นก็ปะปนเปรอะไปด้วยเลือดที่หยดลงมา

 

นางเดินมาเกือบครึ่งชั่วยามแล้วเมื่อได้ยินเสียงของน้ำไหล นัยน์ตานางเป็นประกายอย่างยินดี เมื่อมีน้ำ อากาศโดยรอบบริเวณนั้นก็ค่อนข้างชื้น นางก้าวไปอย่างยากลำบาก ฝืนทนต่อความเจ็บปวดที่แทบไม่อาจทนไหว นางค่อยๆก้าวไปทีละก้าว จนกระทั่งถึงแหล่งน้ำ

 

มันเป็นบ่อลึกจนกระทั่งไม่เห็นก้น น้ำในบ่อนั้นใสกระจ่างและมีกระแสน้ำไหลวนไปมา ทว่ากลับไม่พบว่ากระแสน้ำนั้นมาจากที่ใด

 

เท่าที่ดู นางไม่เห็นเส้นทางอื่นใดที่จะไปได้ ลำแสงบางๆฉายลงมาจากเหนือหัว ดูเหมือนว่านางจะอยู่ก้นของโกรกธาร น้ำสายเล็กๆไหลลงมาจากกำแพงสูงชัน ทำให้มันปกคลุมไปด้วยมอสและตะไคร่ รวมถึงไม้เถาเล็กๆที่ห้อยลงมา

 

นางเงยหน้ามองพวกมันคราหนึ่งก่อนจะหันกลับมา ที่นางต้องการอย่างแรกตอนนี้ไม่ใช่การออกจากที่นี่ ทว่าเป็นการดูแลบาดแผลและอาการบาดเจ็บบนร่าง

 

หากแผลที่ถูกเหล่ากระรอกดินกัดและข่วนไม่ได้รับการดูแล พวกมันจะติดเชื้อและเน่าเปื่อย โชคยังดีที่นางสามารถหาแหล่งน้ำสะอาดพบ

 

นางถอดชุดที่ชุ่มไปด้วยเลือดออกและค่อยๆวางไข่สีทองไว้ข้างๆอย่างระมัดระวัง ก่อนที่จะเลื่อนกายลงไปในบ่อน้ำ ให้น้ำอันเย็นชื่นใสกระจ่างนั้นช่วยทำความสะอาดและชำระล้างบาดแผลของนาง….