TWO Chapter 111 การบอกลา

TWO Chapter 111 การบอกลา

หลังจากจัดการดินแดนแล้ว โอหยางโชวก็เริ่มวางแผนสำหรับวันหยุกพักผ่อนของเขา

หลังจากคิดซักพัก โอหยางโชวก็ตัดสินใจว่า จะไม่เข้าเกมส์ในช่วงวันหยุดนี้ เพื่อจะได้พาปิงเอ๋อไปเกี่ยวพักผ่อน

โอหนางโชวมีเหตุผลที่ทำไมเขาจึงตัดสินใจอย่างนี้

ประการแรก เมืองซานไห่ได้พัฒนาไปด้วยดีแล้ว การเมือง การเงิน วัฒนธรรม และการทหาร ทั้ง 4 เสาหลักนี้ต้องใช้เวลาในการตั้งตัว และยังไม่จำเป็นต้องได้รับการดูแลในอนาคตอันใกล้นี้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ในดินแดน แต่ในดินแดนของเขาก็ยังมี ฟ่านจงหยาน ขุนพลซี และคนอื่นๆ ดังนั้น มันจึงไม่มีอะไรให้เขาต้องกังวล

ประการที่ 2 โลกจริงเหลือเวลาอีกเพียง 6 เดือนเท่านั้น ก่อนที่จะมีการประกาศเกี่ยวกับความจริง เพื่อให้คนที่เกิดบนโลกนี้ มีเวลาในการร่ำลาโลกได้ โอหยางโชวจะใช้เวลาจากวันหยุดนี้ เดินทางท่องเที่ยวเพื่อบอกลาโลก

หลังจากที่ตัดสินใจแล้ว โอหยางโชวก็เริ่มเตรียมความพร้อมก่อนการเดินทาง

ในห้องโถงประชุม คฤหาสน์ของลอร์ด โอหยางโชวเรียกเจ้ากรมทั้ง 4 มาประชุม พร้อมกับนายทหารคนอื่นๆ เขากล่าวว่า “ข้าเรียกทุกคนมาที่นี่เพื่อประกาศเรื่องบางอย่าง”

“มันเป็นข่าวดีหรือร้าย?” ขุ่ยหยิงหยูถามติดตลก

“ทั้ง 2 อย่าง” โอหยางโชวส่ายหัว แล้วกล่าวว่า “ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ข้าจะเก็บตัวและไม่ออกจากห้องเป็นเวลา 5 วัน เมื่อข้าไม่อยู่ หวังว่าเจ้ากรมทั้ง 4 จะช่วยดูแลเมืองซานไห่แทนข้า”

โดยปกติแล้ว เมื่อผู้เล่นไม่ได้ออนไลน์ พวกเขาเหมือนกับกำลังฝึกฝนหรือขังตัวเองอยู่ในห้อง ดังนั้น มันจึงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจอะไรสำหรับNPC และพวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายเหตุผลใดๆให้ NPC ฟังอีกด้วย

“ก่อนจะเก็บตัว ข้ามีเรื่องที่ต้องอธิบายให้ทุกคนฟัง”

“เชิญนายท่านกล่าว”

“ประการแรก กรมกิจการทหารและกองพันทหารม้า พวกท่านสามารถลองติดต่อกับชนเผ่าเร่ร่อนได้ ชนเผ่าขนาดเล็ก 2 เผ่า ที่อยู่ทางตะวันออกและตะวันตก เราสามารถพยายามที่จะกำจัดพวกเขาได้ ส่วนชนเผ่าขนาดกลาง เราสามารถสร้างความร่วมมือกับพวกเขาได้ และถ้าเป็นไปได้ ให้จัดหาม้าฉิงฟู่ให้เร็วที่สุด และนำไปเพาะเลี้ยงที่หุบเขาจีเฟิง” โอหยางโชวมองไปที่เก่อหงเหลียงและหลินที่ขณะที่กล่าว

“นายท่านไม่ต้องเป็นกังวล กรมกิจการทหารได้มุ่งเน้นการสร้างคิดม้าที่หุบเขาจีเฟิง สำหรับวิธีการจัดหาม้า เรามีวิธีการบ้างแล้ว สำหรับรายละเอียดที่แน่นอน เราคงต้องรอฝ่ายข่าวกรองหาข้อมูลเพิ่มเติมอีกหน่อย” เก่อหงเหลียงกล่าว

เขาหันหน้าไปมองเผ่ยตงหลายที่รีบมาจากเมืองเป่ยไห่ แล้วกล่าวว่า “ขุนพลเป่ย สำหรับกองทัพเรือเมิ่งชงที่ถูกสร้างขึ้นแล้ว ท่านสามารถส่งมันไปที่มหาสมุรได้ ท่านต้องทำการสำรวจ และเสาะหาข้อมูลเกี่ยวกับน่านน้ำใกล้ๆ หากพบเกาะ ให้ระวังเรื่องโจรสลัดด้วย ถึงแม้มันจะสงบมากในตอนนี้ แต่ก็มีความเป็นไปได้ว่าภูมิภาคนี้จะมีโจรสลัด”

“ขอรับ นายท่านไม่ต้องกังวล ขุนพลคนนี้เองก็อยากจะนำเด็กหนุ่มของกองพันทหารเรือ เดินทางไปรอบๆเพื่อสัมผัสกับกระแสลมทะเลอยู่แล้ว เพราะยังไงพวกเขาก็ยังไม่เคยออกทะเลมาก่อน สำหรับเรื่องโจรสลัด ข้าจะมองหาพวกมันด้วยความระมัดระวัง” เผ่ยตงหลายยืนแล้วกล่าว

“ดี ด้วยความมั่นใจของท่านเช่นนี้ ข้าก็จะไม่กังวลอะไร”

โอหยางโชวหันไปทางเจ้าซีฮู แล้วกล่าวว่า “นายพันเจ้า สำหรับกองพันทหารป้องกันเมือง ข้ามีเป้าหมายให้เพียงอย่างเดียว นั่นคือการฝึกอบรมโดยมุ่งเน้นไปที่การป้องกันกำแพงเมืองและคูเมือง ทหารของเรามีทักษะในการต่อสู้กับสัตว์ร้ายและผู้บุกรุกอื่นๆ แต่พวกเขาไม่ได้รู้จักวิธีการป้องกัน อย่ามองว่าพวกโจรหรือผู้บุกรุกอ่อนแอ ถ้าพวกมันรวมกลุ่มกัน เราจะไม้สามารถจัดการพวกมันได้ง่ายนัก ดังนั้น ในฐานะที่เป็นกองพันป้องกันเมือง เจ้าต้องฝึกอบรมพวกเขาให้หนัก ทหารต้องคุ้นเคยกับรูปแบบบนกำแพง และพวกเขาต้องไม่คิดว่านี่เป็นช่วงเวลาแห่งความสุข”

เจ้าซีฮูลุกขึ้นคำนับ แล้วกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “นายท่านไม่ต้องกังวล ข้าจะเพิ่มการฝึกอบรมให้หนัก เพื่อให้มั่นใจว่าเมืองของเราจะความปลอดภัย”

โอหยางโชวพยักหน้า แล้วหันไปทางขุนพลซี เขากล่าวว่า “ขุนพลซี สำหรับท่านและกองพันทหารราบ ข้าไม่ได้เป็นกังวลใดๆ ข้าหวังเพียงแต่ว่า กองพันทหารราบเกราะหนักจะเกิดขึ้นในเร็วๆนี้ นอกจากนี้ เมื่อข้าไม่อยู่ ท่านจะเป็นผู้รับผิดชอบทางการทหาร หากท่านประสบปัญหาที่ยากลำบาก จงแก้ปัญหาด้วยความระมัดระวัง”

“ขอรับ นายท่านไม่จำเป็นต้องกังวล!” ขุนพลซีกล่าวเสียงดัง

หลังจากจัดการเกี่ยวกับทหารแล้ว โอหยางโชวก็หันมาทางเจ้ากรมทั้ง 4 แล้วกล่าวว่า “ตอนที่ข้าไม่อยู่ที่นี่ ให้เจ้ากรมฟ่านเป็นผู้ดูแลข้าราชการพลเรือน เมื่อมีปัญหาที่ยากลำบาก ให้เจ้ากรมทั้ง 4 ร่วมปรึกษาหาทางแก้ปัญหาร่วมกัน”

“ขอรับ!”

“ด้านการเงินของกรมการเงิน เมื่อค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้น เราจะต้องมั่นใจว่าเงินทุนจะถูกนำมาใช้อย่างถูกต้อง ข้าหวังว่าในช่วงเวลาดังกล่าว กรมการเงินจะทำความเข้าใจในเบื้องต้น แล้วมาหารือกับข้าอีกครั้ง หลังจากที่ข้ากลับมา” โอหยางโชวกล่าวกับขุ่ยหยิงหยู

ขุ่ยหยิงหยูพยักหน้า แล้วกล่าวว่า “พี่ใหญ่อย่าได้กังวล หัวหน้าฝ่ายสูได้พูดคุยกับข้าเกี่ยวกับปัญหานี้มาก่อนแล้ว เมื่อพี่ใหญ่ยกเรื่องนี้ขึ้นมา เราจะแสดงมุมมองความเข้าใจของเราเมื่อท่านกลับมา”

“ดีแล้ว” จากนั้น โอหยางโชวก็มองไปที่เทียนเหวินจิง แล้วกล่าวว่า “ด้านกรมคลังวัสดุและเจ้ากรมเทียน ข้าไม่ได้มีความกังวลมากนัก เรื่องการเจรจากับชนเผ่าป่าเถื่อนบนภูเขาไม่ต้องหยุดชะงัก หากพวกเขาต้องการให้ความร่วมมือ เราสามารถมอบธัญพืชให้พวกเขาได้บางส่วน เพื่อที่จะให้พวกเขาไว้ใจเรา”

“นายท่านไม่ต้องเป็นกังวล”

โอหยางโชวพยักหน้า แล้วหันไปทางเก่อหงเหลียง “ในส่วนกรมกิจการทหาร นอกจากเรื่องคอกม้าแล้ว ยังมีอีก 2 เรื่อง คือ เรื่องแรก รายงานของฝ่ายข่าวกรองเกี่ยวกับผู้บุกรุกให้ทำต่อไป, เรื่องที่ 2 ฝ่ายคลังอาวุธและ ฝ่ายธนูและหน้าไม้ จะต้องฝึกอบรมคนที่มีความสามารถพิเศษต่อไป อนาคตของอุตสาหกรรมทหารเป็นเรื่องใหญ่ เราต้องการผู้มีความสามารถพิเศษจำนวนมาก”

“ข้าเข้าใจแล้วขอรับ!”

โอหยางโชวหันไปทางฟ่านจงหยาน แล้วกล่าวว่า “ข้าคงต้องขอโทษ ที่ต้องทำให้ท่านลำบากในช่วงนี้”

“นายท่านอย่าได้กังวล ข้าจะไม่ทำให้นายท่านผิดหวัง!”

“ดี ข้าคงไม่มีอะไรให้กังวลอีก”

……………………………………………………………………………………………………….

เมื่อได้ยินว่าโอหยางโชวจะไปเที่ยวพักผ่อน เสี่ยวเยว่ก็ขอตามไปด้วยในทันที โอหยางโชวไม่สามารถทำอะไรได้ จึงยอมให้เธอมาด้วย

สถานที่ท่องเที่ยวที่ทั้ง 3 คน อยากไปนั้นแตกต่างกัน เสี่ยวเยว่อยากไปยูนาน ลี่เจียง เพื่อท่องเที่ยวไปกับทัศนียภาพที่งดงาม ปิงเอ๋ออยากไปเซี่ยงไฮ้ เธอบอกว่าอยากไปหาน้าของเธอ แต่โอหยางโชวเข้าใจได้ทันทีว่า จริงๆแล้ว เธอนั้นต้องการจะไปดิสนีย์แลนด์

สำหรับตัวเขา โอหยางโชวต้องการไปที่ไท่ซาน ซึ่งมันเป็นสัญลักษณ์ของประเทศจีน และเป็นสวรรค์ทางวัฒนธรรม ดังนั้น ก่อนที่จะไปจากโลกนี้ เขาจึงอยากจะไปเที่ยวชมที่นั่นซักครั้ง สถานี่นี้เหมาะจะเป็นสถานที่สำหรับเดินทางบอกลาโลก

โชคดีที่สังคมสมัยใหม่ก้าวหน้า และการขนส่งไม่ได้เหมือน 200 ปีก่อน การเดินทางในระยะสั้นๆ วิธีที่ดีที่สุดไม่ใช่การเดินทางโดยเครื่องบินอีกต่อไป แต่เป็นการเดินทางด้วยรถไฟ มันรวดเร็วและยังช่วยให้มองเห็นทิวทัศน์ได้อีกด้วย

พวกเขามีเวลาถึง 5 วันเต็ม โอหยางโชวจึงตัดสินใจวางแผนที่จะเดินทาง ออกจากรัฐเจียว>>>เซี่ยงไฮ้>>>ไท่ซาน>>>หลีเจียง>>>กลับรัฐเจียว เป็นการเดินทางที่รวดเร็ว และทั่วประเทศ

นับตั้งแต่เขาเปิดเผยตัวตนกับน้าของเขา พวกเขาก็ติดต่อกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เมื่อได้ยินว่าพวกเขาจะมา น้าของเขาก้ให้เวลากับพวกเขา 2 วัน เพื่อพาพวกเขาไปเที่ยวรอบๆ แน่นอนว่าเป้าหมายหลักของพวกเขาก็คือ ดีสนีย์แลนด์ เพื่อจะได้บรรลุความฝันของปิงเอ๋อ

ไท่ซานมีมุมมองที่น่ามหัศจรรย์ และน่าเกรงขาม ภูเขาถูกจัดเป็นกลุ่ม และการเปลี่ยนแปลงของเมฆและท้องฟ้าก็ทำให้เกิดเป็นทิวทัศน์ที่สวยงาม ไท่ซานได้แสดงถึงสิ่งมหัศจรรย์ทางธรรมชาติ และแสดงถึงความศักดิ์สิทธิ์ทางวัฒนธรรม

เมื่อรู้สึกถึงความงดงามของไท่ซาน โอหยางโชวรู้สึกราวกับว่า ดวงวิญญาณของเขาได้รับการชำระล้าง

เพื่อดูพระอาทิตย์ขึ้น โอหยางโชวได้พาทั้ง 2 สาว ไปพักในโรงแรมชั้นสูงบนภูเขา พอถึงตอนเช้า เขาก็พาพวกเธอไปดูประอาทิตย์ขึ้น ต้องตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ น้องสาวของเขาดูไม่เต็มใจมากนัก แต่เธอก็ยังดูน่ารักเป็นพิเศษในวันนี้

ในตอนเช้า มีหมอกอยู่บนยอดภูเขาไท่ซาน มีสายรุ้งอยู่รอบๆผู้ที่ยืนอยู่บนนั้น ทำให้มันเป็นภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจมาก

เมื่อได้เห็นฉากที่สวยงามนี้แล้ว โอหยางก็ออกไปเที่ยวชมเมืองโบราณฉู่ฟู่ ของกงฉี จาก 3 จักรพรรดิ และ 5 ผู้ปกครอง มีถึง 4 คน ที่ได้ทิ้งร่องรอยไว้ที่เมืองฉู่ฟู่แห่งนี้ มันเคยเป็นเมืองหลวงเก่า และเป็นบ้านเกิดของกงฉี ถูกเรียกว่าเป็นเมืองศักดิ์สิทธิ์ของตงฟาง

ออกจากฉู่ฟู่ พวกเขาก็แวะไปที่จุดหมายสุดท้ายของพวกเขา ยูนาน ลี่เจียง เมื่อไปถึง มันทำให้รู้สึกเหมือนได้เห็นและได้ยินเสียงของลี่เจียง มันเป็นฉากที่หาได้ยากมาก สำหรับถิ่นทุรกันดารในเกมส์

 

แฟนเพจ : TWOแปลไทย