SH – 15 มุ่งสู่โลกแห่งความฝัน !
SH – 15 มุ่งสู่โลกแห่งความฝัน !
“ผมนอนอยู่บนเตียง หลังจากนั้นผมรู้สึกเหมือนกับมีใครกำลังมองผมอยู่ และผมรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนมาเป่าลมที่ต้นคอของผม” เสี่ยวหม่าเอื้อมมือไปจับที่คอของเขาทันที “แต่เมื่อฉันลืมตาขึ้นมา กลับไม่เห็นอะไรเลย”
เหยี่ยซ่าวยางกลอกตาและตอบกลับ “ผมคิดว่าคุณแค่คิดมากไป เพราะว่าคุณเห็นผีหลายตัวในวันนี้”
“ไม่ ไม่ ความรู้สึกที่ผมได้รับมันเป็นของจริง ถ้าคุณไม่เชื่อผม ไปนอนที่ห้องของผมดู” หลังจากที่เสี่ยวหม่าได้ขอร้องให้เหยี่ยซ่าวยางไปนอนห้องของเขา เสี่ยวหม่าลากเหยี่ยซ่าวยางไปที่ห้องของเขาทันที
หลังจากนั้นเหยี่ยซ่านยางไปตรวจสอบที่ห้องนอนอย่างไม่เต็มใจ แต่ไม่พบอะไรผิดปกติ ดังนั้นเขาเลยบอกเสี่ยวหม่าไปนอนแล้วไม่ต้องมากวนเขาเวลานอน แต่อย่างไรก็ตาม เสี่ยวหม่ายังคงยืนกรานให้เขานอนห้องนี้........
“เตียงใหญ่พอน่า มานอนกันเถอะ”
เหยี่ยซ่าวยางถูกลากไปที่เตียงนอนอย่างไม่เต็มใจ
“นี้ คุณโกหกเพื่อให้ผมมานอนกับคุณรึเปล่า?”
“หึ ผมไม่ใช่คนแบบนั้น แหม่ๆๆ ถ้าเป็นโจ้งจิงหยูล่ะก็ ต่อให้มีศพมานอนข้างๆนาย นายก็คงเต็มใจจะช่วยเธอ”
“คุณจะไม่หยุดพูดเรื่องไร้สาระใช่มั่ย?” ทันใดนั้นก็มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของเหยี่ยซ่าวยาง จะเกิดอะไรขึ้นถ้าโจ้งจิงหยูไปที่ห้องของเขาแล้วหาเขาไม่เจอ แต่กลับพบว่าเขามานอนกับ เสี่ยวหม่าเธอจะคิดว่าผมเป็น.... ไม่นะ!!!
พวกเขานอนคนละด้านของเตียง และไม่นานเสี่ยวหม่าก็เริ่มกรนและหลับไปอย่างรวดเร็ว เหยี่ยซ่าวยางรู้สึกเหมือนโดนหลอก “ที่นี้จะมีผีได้ยังไงถ้านายนอนหลับได้ดีขนาดนี้...”
หลังจากนั้นเหยี่ยซ่าวยางนอนรอเวลาเงียบสงัดอยู่บนเตียง แล้วเขาก็พบว่ามันยากจริงๆที่จะถ่างตารอเขาใช้ผ้าปูที่นอนมาคลุมหัวเขาไว้เพื่อกันเสียงกรนจากเสี่ยวหม่าหลังจากนั้นไม่นานเขาก็หลับตาม เสี่ยวหม่าไป
ในขณะห้องมืดและเงียบสนิท.....
บนผนังเป็นภาพวาดสีน้ำมันที่วาดภูเขาและทะเลสาบ มันค่อนข้างประณีต ทันใดนั้นภาพวาดก็เปล่งประกายแสงอย่างน่าอัศจรรย์ ภาพวาดตอนนี้มีคนอีกหนึ่งคนมีวัยรุ่นสวมชุดคลุมสีขาว ดูเหมือนว่าเขากำลังเดินอยู่บนถนนริมทะเลสาบ เขากำลังมองไปทางซ้ายและขวากำลังคิดว่าจะไปที่ไหน "ที่แห่งนี้มันอะไรกันเนี้ย!" เหยี่ยซ่าวยางมองไปทางซ้ายและขวา ด้านซ้ายของเขาเป็นทุ่งหญ้าของหญ้าที่ทอดยาวไปไม่รู้จบและด้านขวาของเขาเป็นทะเลสาบที่งดงาม น้ำในทะเลสาบมีความใสมาก ปลาที่มีชีวิตชีวาและกุ้งเต็มไปหมด เขาไม่เคยเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามแบบนี้มาก่อนในชีวิตของเขา
อย่างไรก็ตาม เหยี่ยซ่าวยางไม่ได้รู้อะไรเพิ่มเลย
ข้างหน้าห่างจากเหยี่ยซ่าวยางไม่มากนัก มีรูปร่างบุคคลปรากฏขึ้นแต่ไม่ชัดเจน คนนั้นก็มองไปทางซ้ายและขวาและขบคิดว่าจะไปที่ไหนเมื่อเหยี่ยซ่าวยางจับที่คนๆนั้นเขาก็พบว่ามันเป็นเสี่ยวหม่านอกจากนี้เขายังสวมเสื้อคลุมนอนสีขาวเมื่อเสี่ยวหม่าเห็นเขา พวกเขาจึงกล่าวทักทายกันด้วยความตื่นเต้นและพูดว่า "เฮ้ เสี่ยวเหยี่ย คุณก็อยู่ที่นี่ด้วย น้ำดูน่าเล่นจริงๆ ทำไมเราไม่ไปว่ายน้ำเล่นกันละ ? "
เหยี่ยซ่าวยางหัวเราะอย่างแดกดันแล้วพูดขึ้น “ว่ายน้ำ? คุณรู้หรือไม่ว่าเราอยู่ที่ไหน นี่เป็นโลกแห่งความฝัน!”
“ความฝัน?” คำๆนี้ทำให้ เสี่ยวหม่าตกใจอย่างมาก แล้วเขาก็หันไปมองรอบๆและพูด “ไม่จริงใช่มั่ยที่ที่นี้คือความฝัน?”
“แน่นอน ความฝันจริงๆ ถ้าคุณไม่เชื่อผม งันตอบคำถามผมมา ข้อหนึ่ง ที่นี้ที่ไหน? และข้อสอง เรามาที่นี้ได้ยังไง?”
โดยปกติแล้วคนที่ฝันไม่เคยจะนึกถึงสิ่งเหล่านี้เพราะพวกเขามักจะคิดว่าพวกเขาอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง แม้ว่าความฝันจะสมจริงมากแต่ความฝันก็จะมีข้อบกพร่องบางอย่าง หลังจากขบคิดสักครู่ขอบตาของเสี่ยวหม่าก็กว้างขึ้น "คุณพูดถูก ... สถานที่แห่งนี้คือที่ไหน? ผมไม่คิดว่าผมเคยมาที่นี่มาก่อน และผมจำไม่ได้จริงๆว่าผมมาถึงที่นี่ได้อย่างไร ... "
“พยายามให้มากกว่านี้ พยายามนึกให้ดีว่าเร็วๆนี้นายทำอะไรมา”
ทันใดนั้น เสี่ยวหม่าก็จำได้และพูดว่า "อ้า เราอาบน้ำในห้องอาบน้ำ! และเรากำลังนอนหลับด้วยกันบนเตียง! " เสี่ยวหม่าเริ่มตื่นตระหนกขณะที่มองไปรอบ ๆ อย่างกระวนกระวายใจ" พวกเรามาถึงที่นี่ได้อย่างไร? นี่เป็นความฝันจริงๆหรือ? คุณเป็นตัวจริงหรือเปล่า ... หรือคุณเป็นแค่จินตนาการของผม? "
“อะไร? แล้วจินตนาการของคุณสามารถถามคำถามแบบนี้กับคุณได้อย่างไร?” หลังจากนั้นเหยี่ยซ่าวยางถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาและพูดว่า “ผมคิดว่า พวกเราอยู่ในความฝันเดียวกัน”
เสี่ยวหม่าจ้องมองที่เหยี่ยซ่าวยางด้วยสายตาว่างเปล่า หลังจากนั้นก็พูดขึ้น “มันจะเป็นไปได้อย่างไร!”
“นี้เป็นครั้งแรกของผมเหมือนกัน บางทีมันเป็นเพราะเรานอนเตียงเดียวกัน คุณพูดถูก มีบางอย่างผิดปกติกับห้องของคุณ”
เสี่ยวหม่าขมวดคิ้ว “เดี๋ยวก่อนนะ คุณรู้ได้ยังไงว่าตอนนี้เรากำลังฝัน?”
เหยี่ยซ่าวยางกลอกตาและพูดขึ้น “คุณกล้าถามคำถามโง่ๆแบบนี้กับผมนี้นะ? ผมเป็นนักบุญเต๋า ถ้าผมไม่สามารถรับรู้ว่าตัวเองตอนนี้ฝันอยู่รึเปล่า ป่านนี้ผมตายเพราะโดนผีฆ่าไปนานแล้ว”
“แล้ว ... คุณคิดว่าตอนนี้ร่างกายผมกำลังทำอะไรอยู่?”
“แน่นอนอยู่แล้วว่ากำลังนอนอยู่ !”
เสี่ยวหม่ารู้สึกสับสนและแปลกประหลาดใจมาก จะมีใครสักคนถูกแยกร่างกายและจิตออกจากกันและอยู่คนละที่กันได้อย่างไร? เสี่ยวหม่าเกาหัวของเขาสับสน ทันใดนั้นก็เกิดเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น เขาเหวี่ยงมือไปทางขวาและกระทบกับขากรรไกรของเหยี่ยซ่าวยาง
เหยี่ยซ่าวยางลูบที่ขากรรไกรของเขาแล้วตะโกนขึ้น “เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี้ย คุณคิดว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่?!”
“ผมได้ยินมาว่าจะไม่รู้สึกเจ็บปวดถ้าอยู่ในความฝัน ดังนั้น... ผมเลยลองดู”
เหตุผลโง่ๆนี้ทำให้เหยี่ยซ่าวยางตกตะลึง !
“เสี่ยวเหยี่ย เราจะทำยังไงกันดีตอนนี้?”
“ผมไม่รู้ ปกติแล้วคนทั่วไปจะตื่นทันทีที่ตะหนักได้ทันทีว่าตัวเองฝัน แต่พวกเรายังไม่ตื่นเลยแม้ว่าเราจะรู้แล้วว่าเรากำลังฝัน ยิ่งไปกว่านั้น เราอยู่ในความฝันเดียวกัน”
"เอาล่ะงั้นเราแค่รอสักครู่แล้วใครบางคนจะมาปลุกเราเอง"
เสี่ยวหม่าเดินไปที่ริมทะเลสาบและนั่งลง เขามองไปทางซ้ายและขวาและกล่าวอย่างมีความสุขว่า "ดีล่ะ ผมจะถือซะว่าเวลานี้เป็นเวลาพักผ่อนเหมือนเดินทางไปเที่ยวมัลดีฟส์แล้วแม้ว่าจะไม่มีสาวสวยรอบ ๆ"
ทันใดนั้นดวงตาของเสี่ยวหม่าก็เปล่งประกาย "เฮ้ เสี่ยวเหยี่ย ถ้ามีผู้หญิงสวย ๆ ที่นี่และฉันจะทำอะไรบางอย่างกับพวกเธอแล้วจะไม่มีผลอะไรใช่มั้ย? แต่ก็ยังคงรู้สึกเหมือนจริง เซ็งว่ะ ! ทำไมไม่มีผู้หญิงสักคนที่นี่เนี้ย! "
จากนั้น เสี่ยวหม่าก็เปลือยกายและกระโดดลงไปในทะเลสาบเพื่อเล่นน้ำ เมื่อเขากำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน เมฆฝนเริ่มก่อตัวขึ้นและลมก็เริ่มพัด มีคลื่นขนาดใหญ่เต็มไปทั่วทะเลสาบแทนที่ทะเลสาบอันเงียบสงบก่อนหน้า เสี่ยวหม่ากลัวและตะโกนว่า "เฮ้ ซ่าวยาง นี่เป็นความฝันใช่ไหม? ผมไม่สามารถตายในฝันได้ใช่มั้ย? หรือผมจะกำลังจะตื่นขึ้นมา? "
"คุณคิดว่านี่เพิ่งเริ่มต้น? ขึ้นมาเดี๋ยวนี้! "
จากนั้น เสี่ยวหม่าก็เริ่มว่ายน้ำกลับมา อย่างไรก็ตามในขณะที่เขากำลังจะถึงแผ่นดินริมทะเลสาบ คลื่นลูกใหญ่ซัดเข้ามาข้างหลังเขาและดึงเขากลับลงไปในน้ำ......
*********** รับช่าวสารก่อนใครได้ที่ https://www.facebook.com/Tran.xend.vis/?ref=bookmarks นะครับ ^^
ติดตามตอนต่อไป.............
