บทที่ 10 (อ่านฟรี)
หลี่ซื่อเฉียงขับรถตรงไปที่สหกรณ์เพื่อไปพบเพื่อนเก่า อย่างไรก็ตาม พวกเขาได้แลกเปลี่ยนเงินต่างประเทศก้อนหนึ่งเป็นเงินหยวนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
หลังจากได้พบกับเพื่อนเก่าของหลี่ซื่อเฉียง เฝิงหยู่พบว่าการจัดส่งและการตลาดของสหกรณ์นั้น ยังเหลือสต็อคสินค้าอยู่เป็นจำนวนมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งคืออาหารจำพวกอาหารกระป๋อง และแฮม
เมื่อรู้ว่าหลี่ซื่อเฉียงนำลูกค้ารายใหญ่ชาวโซเวียตรัสเซียเข้ามา ผู้จัดการจึงลงมาพบพวกเขาเป็นการส่วนตัว ผู้แต่จัดการนั้นเป็นคนยะโสและไม่มีความอดทน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เขาได้รู้ว่า มีเด็กวัยรุ่นเข้ามาเจรจากับเขา
ผู้จัดการกล่าวว่า “ทั้งหมดนี้เราขายเป็นแพ็คเกจ จะเอาหรือไม่เอา”
“ผู้จัดการซู ดูเหมือนว่าจะตกลงกันไม่สำเร็จ ผมเชื่อว่า ผมสามารถซื้อสินค้านี้ได้จากที่อื่น นอกจากสหกรณ์ของคุณนะครับ”
ผู้จัดการกลัวและวิตกกังวลเมื่อเห็นเฝิงหยู่กำลังจะจากไปพร้อมกับคนต่างชาติ เฝิงหยู่พูดถูกต้อง นอกจากสหกรณ์แห่งนี้ สินค้าเหล่านี้ยังมีวางขายที่ร้านขายของชำอื่นๆ ผู้จัดการเพียงแค่ต้องการจะขายของซึ่งไม่เป็นที่นิยม แต่พบว่ามันไม่ง่ายที่จะหลอกเด็กคนนี้ ชายหนุ่มผู้นี้ไม่เกรงกลัวเขาเลย
“รอเดี๋ยว จะให้ผมตัดสินค้าบางอย่างออกไปหรือ?” ผู้จัดการซูกล่าว
“เปล่าครับ เราจะเลือกสินค้าด้วยตัวเอง อีกอย่าง เราต้องเดินทางไกลมาที่นี่ คุณต้องให้ของแถมกับเราบ้าง พวกเรายุ่งมากๆ ถ้าไม่ตกลง เราจะไปที่อื่นกัน”
ร้านไม่ยอมลดให้ในยุคนี้ แต่พวกเขาจะให้ของแถมแทน
“ตกลง แต่คุณต้องซื้ออาหารกระป๋องมากหน่อยนะ” เขามีอาหารกระป๋องจำนวนมากเหลืออยู่ และเมื่อปีที่แล้วผู้คนมักจะเคยชินกับการให้อาหารกระป๋องเป็นของขวัญ แต่ตอนนี้พวกเขาจะให้เครื่องดื่มมอลท์แทน
“ไม่มีปัญหา” เฝิงหยู่กล่าว
แล้วเฝิงหยู่ก็อธิบายให้จีหลี่เหลียนเคอฟังว่า เพราะว่าเขากำลังซื้อสินค้าจำนวนมาก ผู้จัดการจำเป็นต้องนำสินค้าเข้ามาจากที่อื่น เมื่อเป็นเช่นนั้น สินค้าเหล่านี้จะมีราคาแพงขึ้น อย่างไรก็ตาม ผู้จัดการเต็มใจให้ของแถมเป็นการชดเชยแก่เขา
จีหลี่เหลียนเคอเบิกบานสุด ๆ เขารู้ว่าถ้าต้องการจะซื้อสินค้าด้วยตนเอง มันจะมีราคาแพงกว่าหลายเท่าตัว แต่ตอนนี้ สินค้าเหล่านี้มีราคาสูงขึ้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และมาพร้อมกับของแถมอีกด้วย
ตอนแรก จีหลี่เหลียนเคอต้องการเพียงซื้ออาหารกระป๋อง แฮม และเจี้ยนลี่ป่าวเท่านั้น แต่ตอนนี้ เขาเลือกบุหรี่ เครื่องดื่มมอลท์ และน้ำตาลสองสามกล่องกระดาษใหญ่เลยทีเดียว และยังเน้นว่าต้องการปลอกหมอนหลายใบที่ปักรูปดอกโบตั๋นเป็นของแถมอีกด้วย
หลังจากเจรจากันระหว่างเฝิงหยู่และผู้จัดการซู และตกลงว่าจะให้ปลอกหมอนเป็นของแถม นี่เป็นเพราะว่าจีหลี่เหลียนเคอกำลังซื้อสินค้ามูลค่าถึงหกหมื่นหยวน ยิ่งกว่านั้น ผู้จัดการกำลังจะขาดทุนด้วย ถ้าสินค้าเหล่านี้จะหมดอายุลง
“รอสักครู่ครับ ผู้จัดการซู เราไม่สามารถนำสินค้าเหล่านี้ไปกับเราได้ เพราะเราเพียงขับรถจิ๊ปคันเล็กๆ คุณจำเป็นต้องส่งสินค้าไปที่โกดังของสนามบินให้เราด้วย” เฝิงหยู่กล่าว
ผู้จัดการซูรู้สึกลำบากใจ ทำไมเด็กคนนี้ถึงยุ่งยากแบบนี้นะ? ฉันก็ให้ของแถมไปมากมายแล้วไง และนี่ยังต้องการให้ไปส่งของที่สนามบินอีกหรือ? สนามบินอยู่ห่างจากเมืองปิงไกลโขอยู่นะ
ขณะที่เฝิงหยู่กำลังเจรจากับผู้จัดการในสำนักงานอยู่นั้น หลี่ซื่อเฉียงก็กำลังเชื้อเชิญให้จีหลี่เหลียนเคอชิมเหล้าท้องถิ่นของพวกเขา แน่ล่ะ หลี่ซื่อเฉียงเองไม่ได้ดื่มด้วย เพราะเขาจำเป็นต้องขับรถ
ตอนนี้ จีหลี่เหลียนเคออยู่ลำพังและดื่มป๋ายจิ่วไปขวดหนึ่ง (เหล้าจีน) เริ่มมึนเมาและมึนงงเล็กน้อย
เฝิงหยู่ปรากฏตัวหน้าจีหลี่เหลียนเคอ และถามเขาเป็นภาษารัสเซียว่า “คุณคิริเลนโก ผมตรวจดูและทำบันทึกจดราคาสินค้าแล้ว คุณอยากจะเช็คเองไหม?”
จีหลี่เหลียนเคอโบกมือ ตอนนี้เขาตาลายเห็นภาพซ้อน เขาจะเช็คได้อย่างไรล่ะ?
เฝิงหยู่ถามว่า “คุณจีหลี่เหลียนเคอ คุณจะส่งสินค้าเหล่านี้ไปที่สนามบินได้อย่างไร? ผมสามารถหารถบรรทุกได้ราคาถูก เพื่อขนสินค้าเหล่านี้ไปสนามบินนะครับ”
จีหลี่เหลียนเคอพยักหน้า คิดกับตัวเองว่า ชายหนุ่มคนนี้ช่างรอบคอบและจดรายละเอียดเล็กๆน้อยๆให้เขา สำหรับคนจากประเทศโซเวียตรัสเซีย ฉันต้องไม่เอาเปรียบคนที่ดีอย่างนี้ได้ นอกจากค่าขนส่ง ฉันจะให้ทิปกับเขาด้วย
ผู้จัดการซูจดรายละเอียดในพาสปอร์ตของจีหลี่เหลียนเคอ และเริ่มขนสินค้าไปไว้ในรถบรรทุก เพื่อส่งไปที่โกดังของสนามบิน เพราะจีหลี่เหลียนเคอเป็นชาวต่างชาติ เขาสามารถนำสินค้าเหล่านี้กลับมาและส่งลงเรือต่อไปยังรัสเซียได้โดยง่าย
เฝิงหยู่สั่งผู้จัดการซู ให้เว้นว่างตรงยอดรวมไว้ เพียงแต่เขียนและพิมพ์จำนวนสินค้าเท่านั้นลงไปในใบเสร็จรับเงิน เขาอธิบายว่านี่เป็นเพราะชาวรัสเซียคนนี้จะไปเคลมเงินจำนวนนี้คืนจากคนอื่นในประเทศรัสเซีย ผู้จัดการซูยิ้มอย่างแสนรู้
หลังจากจ่ายเงินแล้ว เฝิงหยู่ได้อ้างเอื้อนเอ่ยนามผู้จัดการซูว่าเพราะหลี่ซื่อเฉียงเป็นเพื่อนเก่าที่ขอให้เขามาที่นี่ มันขึ้นอยู่กับผู้จัดการซูว่า จะให้รางวัลเขาหรือเปล่า
หลังจากส่งใบเสร็จรับเงินให้กับจีหลี่เหลียนเคอ หลี่ซื่อเฉียงพาจีหลี่เหลียนเคอกลับไปส่งที่โรงแรมนานาชาติ จีหลี่เหลียนเคอต้องการรายละเอียดของสถานที่ๆ จะติดต่อกับเฝิงหยู่ หลี่ซื่อเฉียงจึงให้ที่อยู่ทางโทรเลขกับเขา ถ้าชาวรัสเซียคนนี้กลับมาอีก พวกเขาสามารถทำเงินได้อีกอย่างแน่นอน
ระหว่างทางกลับไปยังห้องของเขา จีหลี่เหลียนเคอยัดเงินรูเบิ้ลใส่ในมือของเฝิงหยู่เพื่อขอบคุณที่เขาได้ช่วยเหลือ เฝิงหยู่ยอมรับมันด้วยใจที่เบิกบานเต็มที่ ถ้าเขาไม่ช่วย จีหลี่เหลียนเคอคงจะใช้แปดหมื่นหยวนหมดเกลี้ยงและได้รับสินค้ามูลค่าเพียงสี่หมื่นหยวนเท่านั้น ด้วยความช่วยเหลือของเฝิงหยู่ อย่างน้อยมันก็ช่วยจีหลี่เหลียนเคอให้ได้รับสินค้าเป็นเงินหกหมื่นหยวน และยังช่วยเขาเรื่องการขนส่งอีกด้วย
“เสี่ยวหยู การเดินทางครั้งนี้เธอทำเงินได้มากมายจริง ๆ” หลี่ซื่อเฉียงกล่าวหลังจากจีหลี่เหลียนเคอเข้าไปยังพักของโรงแรมแล้ว
“มันไม่ใช่ผมหรอก แต่เป็นเรา เราได้รายได้ทั้งหมดเป็นเงินรวมสามหมื่นหยวน แต่ละคนได้รับ 15000 หยวนเชียวนะ” เฝิงหยู่ตอบ
“ไม่ ไม่ ไม่นะ ที่พี่ทำก็แค่ขับรถไป ๆ มา ๆ เธอต่างหากที่เป็นคนคิดเรื่องนี้ พี่รับเงินไม่ได้หรอก” หลี่ซื่อเฉียงรีบโบกมือ
เฝิงหยู่ยิ้ม “พี่หลี่ พี่จะเป็นพี่เขยของผมภายในอีกสองปีข้างหน้า อย่าเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยนักเลย พี่ยังเป็นคนบอกผมเรื่องสหกรณ์ที่จัดการและทำการตลาดว่าเขามีสินค้าเหลืออยู่ ยิ่งกว่านั้น พี่จำเป็นต้องมีเงินสักก้อนเพื่อซื้อบ้าน ในตอนที่แต่งงานกับพี่สาวของผมนะ”
ใช่! ผมต้องการซื้อบ้านหลังใหญ่ หลี่ซื่อเฉียงคิด และพูดกับเฝิงหยู่ว่า “ตกลง แต่พี่จะรับเพียงแค่ห้าพันหยวนเท่านั้น”
“จะยังไงก็ตาม รอผมอยู่ที่นี่นะ ผมจำเป็นต้องมองหาคนต่างชาติที่ต้องการแลกเงิน” เฝิงหยู่กล่าว
แต่เดิมนั้น พวกเขามีเงินเหลือน้อยกว่าหนึ่งหมื่นหยวน แต่เพราะจีหลี่เหลียนเคอ พวกเขาจึงได้รายได้มาอีกสองหมื่นหยวนเลย
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ชายทั้งสองคนขับรถออกไป เงินหยวนทั้งหมดได้ถูกแทนที่ด้วยเงินรูเบิ้ลและอเมริกันดอลล่าร์ สองสามวันนั้นหลังจากที่แลกเงินสกุลต่างชาติทั้งหมดเป็นเงินหยวนแล้ว พวกเขาก็ได้กำไรมาอีกหนึ่งหมื่นหยวน
ระหว่างทางกลับบ้านหลี่ซื่อเฉียงยิ้มหน้าบานไม่หุบ เฝิงหยู่เองก็ตื่นเต้นสุด ๆเช่นกัน จำนวนเงินในมือจะเพิ่มพูนขึ้นในไม่ช้า และจะมากกว่า 13000 หยวน ภายในหนึ่งปี เขาจะเปลี่ยนเงิน 13000 หยวนให้เป็น 1.3 ล้านหยวนให้ได้!
