ตอนที่ 116 การสอบเข้า

"พี่สาว ผมชนะแล้วใช่รึป่าว?"

หานเซิ่นเดินเข้าไปถามพร้อมกับยิ้ม การจะได้มีแฟนสาวที่น่ารักขนาดนี้ ก่อนที่เขาจะได้เข้าโรงเรียนที่เหยี่ยวดำเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจ

"นายใช้อุปกรณ์โกง ดังนั้นไม่นับ" จีเหยียนหรันพูดด้วยความโกรธ

"อุปกรณ์โกง?" หานเซิ่นช็อคเล็กน้อย

"เลิกเสแสร้งสักที นายแย่งฉันกดทุกจุดซึ่งมันไม่น่าจะเป็นไปได้ ถ้าไม่ใช่เพราะอุปกรณ์โกง แล้วนายจะทำมันได้ยังไง?"

จีเหยียนหรันบุ้ยปากและพูด ดูเหมือนเธอตั้งใจจะพูดว่า 'ฉันเห็นการกระทำที่น่าละอายของนายหมดทุกอย่างแล้ว'

"ผมไม่รู้ว่าอะไรคืออุปกรณ์โกงที่คุณพูดถึง" หานเซิ่นหงายฝ่ามือทั้ง 2 ข้าง

"อยากจะเสแสร้งต่อไปก็ตามใจ" จีเหยียนหรันมั่นใจว่าหานเซิ่นโกง

"ถ้าคุณไม่เชื่อ งั้นลองมาแข่งอีกสักเกมไหม" หานเซิ่นพูด

"นายมีอุปกรณ์โกงอยู่ ดังนั้นผลลัพธ์มันก็ออกมาเหมือนเดิม ไม่ว่าเราจะเล่นกันอีกสักกี่ครั้ง" จีเหยียนหรันทำท่าทางดูถูก

หานเซิ่นอึ้งไปชั่วครู่และพูด "คอมผมก็อยู่นี่ คุณลองมาเช็คดูก็ได้ แล้วคุณจะเห็นว่าอุปกรณ์ของผมไม่ได้โกงอะไร"

"ฉันไม่เข้าใจการทำงานของมันอยู่แล้ว และนายอาจจะซ่อนมันไว้ก็ได้"

จีเหยียนหรันตัดสินไปแล้วว่าหานเซิ่นโกง แต่เธอก็มีเหตุผลที่ทำให้ต้องคิดแบบนั้น เพราะการเล่นของหานเซิ่นมันเหมือนโกงจริงๆ

ด้วยปฏิกิริยาตอบสนองและความสามารถในการคาดการณ์ของเขานั้นสูงมาก แม้แต่ถังเตียงลิ่วหรืออีตงมู่ก็ยังเทียบเขาไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงจีเหยียนหรัน

หานเซิ่นจนปัญญาที่จะอธิบาย เพราะยังไงจีเหยียนหรันก็ไม่เชื่อเขาอยู่ดี

"แล้วผมต้องทำยังไง ถึงคุณจะเชื่อว่าผมไม่ได้โกง?" หานเซิ่นถามอย่างจนปัญญา

"ง่ายๆ เมื่อพวกเราไปถึงเหยี่ยวดำ พวกเราสามารถแข่งกันอีกครั้งโดยใช้เครื่องของเหยี่ยวดำ และถ้านายยังชนะอีก ฉันจะเชื่อว่านายไม่ได้โกง"

จีเหยียนหรันพูดอย่างมั่นใจ เธอเชื่อว่าหานเซิ่นใช้อุปการณ์โกง ซึ่งมันจะไม่มีทางใช้ได้ผล ถ้าเขาใช้อุปกรณ์ตามมาตรฐานของเหยี่ยวดำ

"ก็ได้ ผมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว" หานเซิ้นยิ้มและพูด

"แต่คุณช่วยบอกชื่อให้ผมรู้ได้รึป่าว?"

"จีเหยียนหรัน นายสามารถไปถามใครก็ได้ที่เหยี่ยวดำ"

จีเหยียนหรันเชื่อว่าหานเซิ่นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ เธอจึงบอกชื่อจริงไปอย่างไม่ลังเล

"เป็นชื่อที่ไพเราะดี" หานเซิ่นยิ้ม

'เอ่อ ถ้านายต้องการดวลกับฉันอีกครั้ง นายก็ต้องสอบเข้าเหยี่ยวดำให้ได้เสียก่อน เพราะไม่มีใครสามารถเข้าไปในเยี่ยมดำได้ ถ้ายังไม่ได้รับอนุญาต' จีเหยียนหรันคิดในใจ

หานเซิ่นไม่รบกวนเธออีก เขาเดินกลับไปที่นั่งของตัวเอง และเล่นเกมหัตถ์พระเจ้าต่อ

ที่เขาเล่นกับจีเหยียนหรันก็เพราะเขาคิดว่ามันสนุก จริงๆเขาไม่ได้หวังเป็นแฟนกับสาวสวย จึงทำให้เขาไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก

ถึงแม้จีเหยียนหรันจะสวย แต่ซินเสวียนกับหยางม่านลี่ก็ไม่เลว เขาแค่คิดว่าจีเหยียนหรันเป็นผู้หญิงที่ดูสดใส และเป็นคนน่าสนใจ

จีเหยียนหรันไม่อยู่ในอารมณ์จะเล่นอีกต่อไป เธอจ้องไปที่หานเซิ่นอยู่สักพัก ก่อนจะไปที่เลานจ์ และนั่งพักผ่อน

ขณะที่หานเซิ่นยังคงเล่นเกมต่อไป และเริ่มรู้สึกเบื่อมันเล็กน้อย เขาไม่เห็นจีเหยียนหรันอีกเลย จนกระทั่งถึงจุดหมายปลายทาง เธอเดินมาหยิบสัมภาระ และมองมาที่เขาอีกครั้งก่อนจะออกไป

หานเซิ่นไม่ได้ใส่ใจอะไร เขาเข้าไปเช็คอินโรงแรมที่ซินเสวียนเป็นคนจองไว้ให้ และพักผ่อนรอวันสอบที่กำลังจะมาถึง

โรงเรียนทหารในยุคนี้แตกต่างจากยุคก่อนๆ ในยุคนี้ทุกคนสามารถไปสอบโรงเรียนทหารที่ไหนก็ได้ตามที่ต้องการ และถ้าคะแนนถึงเกณฑ์ก็จะได้รับเลือกให้เข้าเรียน

ด้วยความสามารถของหานเซิ่นในตอนนี้ เขาสามารถผ่านการสอบได้ด้วยตัวเขาเอง แต่ด้วยการที่ซินเสวียนได้ใช้เส้นสายแนะนำเขา ทำให้เขาได้รับสิทธิพิเศษ เกณฑ์คะแนนการคัดเลือกของเขาจะต่ำลง แต่เขาก็ต้องเพิ่มความสามารถด้านธนูเข้ามาแทน

นี่ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับหานเซิ่น เพราะเขาสามารถผ่านเกณฑ์คะแนนมาตรฐานได้อย่างสบาย และความสามารถด้านธนูของเขาก็สูงมาก

ในยุคนี้ไม่ค่อยมีคนสนใจฝึกธนู ถึงแม้ว่านักธนูจะมีค่ามากในก็อตแซงชัวรี่ แต่ในกาแล็กซี่พวกนักแม่นปืนหรือสไนเปอร์ที่ใช้อาวุธทันสมัยจะได้เปรียบกว่านักธนูมาก

เหตุผลที่ปีนี้เหยี่ยวดำให้สิทธิพิเศษกับพวกนักธนู เพราะธนูเป็นหน่วยที่เหยี่ยวดำนั้นด้อยที่สุด ถ้าเทียบกับโรงเรียนทหารระดับชั้นนำอื่นๆ ซึ่งเป็นอะไรที่ทำให้โรงเรียนเสียชื่อเสียงมาก จึงทำให้ปีนี้พวกเขาพยายามรับนักธนูเข้ามา เพื่อทำให้หน่วยธนูของเหยี่ยวดำกลับมาแข็งแกร่งอีกครั้ง

หลังจากการสอบเสร็จสิ้น

หานเซิ่้นสามารถเข้าเหยี่ยวดำได้อย่างราบลื่นด้วยโควต้าพิเศษ จากนั้นหานเซิ่นก็ต้องผ่านขั้นตอนหลายอย่าง ก่อนที่เขาจะมาเป็นนักเรียนของโรงเรียนทหารอย่างเต็มตัว

หลังจากรายงานผลลัพธ์ให้แม่ของเขาฟัง หานเซิ่นก็ไม่ได้ยินเสียงของหลัวซูหลานอยู่นาน ก่อนที่เขาจะยินเธอพูดออกมาทั้งน้ำตา

"ลูกแม่สอบเข้าโรงเรียนที่มีชื่อเสียงได้" หลัวซูหลานหลั่งน้ำตาแห่งความยินดี

หลังจากที่หานเซิ่นได้่ฟังเสียงของแม่เขา น้ำตาของเขาก็ไหลออกมาเช่นกัน แม่ของเขาต้องผ่านอะไรมาหลายอย่าง ก่อนที่เขาโตมาขนาดนี้ และประสบความสำเร็จ

หลังจากเขาแจ้งข่าวให้แม่ของเขาฟังแล้ว หานเซิ่นก็ไปหาซินเสวียน

"ยินดีด้วย เดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่องขั้นตอนต่างๆเพื่อให้นายได้เข้าหน่วยเอง ต่อไปนี้นายเป็นคนของฉันแล้ว"

"หัวหน้าสถานี แล้วตกลงหน่วยที่คุณพูดถึงมันมีหน้าที่อะไร?" หานเซิ่นถามด้วยความสงสัย

"พี่เลี้ยงเด็ก" ซินเสวียนพูดด้วยเสียงแปลกๆ

"พี่เลี้ยงเด็ก?" หานเซิ่นรู้สึกช็อค เขาไม่เข้าใจว่าหน่วยพิเศษทำไมจะต้องไปทำอะไรแบบนั้น

"งานของเราก็คือดูแลพวกเด็กที่พิเศษ เช่นหยวนกับชิงที่นายเองก็รู้จักดีอยู่แล้ว พวกเขาเองก็เป็นลูกค้าของเรา พวกเรามีหน้าที่ดูแลพวกเขาในก็อตแซงชัวรี่ และเราจะได้รับค่ารางวัลตอบแทน เช่น ใบอนุญาตระดับs ของสถาบันเซนท์ที่พวกเราไม่มีสิทธิซื้อมันได้ ซึ่งมันจะถูกจ่ายให้กับพวกเรา ถ้าพวกเราทำงานให้กับพวกเขา" ซินเสวียนอธิบาย

"มีระเบียบพิธี และเอกสารบางอย่างที่นายต้องเซ็นต์ แต่เดี๋ยวค่อยไปคุยรายละเอียดกันที่ในก็อตเเซงชัวรี่"

"ครอบครัวของผม..." หานเซิ่นถามคำถามที่สำคัญที่สุด

"รายงานคำขอของฉันถูกอนุมัติแล้ว ภายใน 1 สัปดาห์ แม่และน้องสาวของนายจะอยู่ผ่านใต้การคุ้มครองของกองทัพ ไม่ว่านายจะไปฆ่าพ่อของเซินเทียนจื่อหรือแต่งงานกับเมียของเขา ครอบครัวของนายจะปลอดภัยแน่นอน นายสามารถสบายใจเรื่องนี้ได้เลย" ซินเสวียนพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

"แล้วถ้าเขาหน้ามืดขึ้นมาล่ะ?" หานเซิ่นถามอีกครั้ง

"เขาไม่กล้าหรอก" ซินเสวียนพูดอย่างสบายๆ ซึ่งฟังดูมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม