ตอนที่72

“ธีมในวันนี้นะครับขอเป็นธีมแนวราตรีนิดนึง แล้วก็ขอเป็นแบบสีทองปนน้ำเงินตามแบบเลยนะครับ แต่เปลี่ยนอะไรนิดๆหน่อยๆบนเพดานบ้านผมให้มันดูสว่างมากกว่านี้ด้วย เต็มที่นะทุกคนไม่ต้องกลัวว่าบ้านจะพังลงมาแพงขนาดนี้ไม่มีล้มทับคนตายแน่นอน”

 

แหมก็ไปแช่งช่างเขาบอกไม่ล้มทับคนตาย รู้ว่าบ้านมันแพงแต่เรื่องล้มทับคนตายมันห้ามกันได้ทีไหนเล่า

 

“เอาล่ะเราปล่อยให้ช่างเขาทำไปส่วนเราไปหาอะไรกินแล้วก็ไปทำงานต่อดีกว่านะ”

 

งาน..?? งานอะไรกันที่ว่าจะพาฉันไปทำ

 

“ไม่ต้องทำหน้างงหรอกเดี๋ยวก็รู้เองหลังจากพวกเรากินข้าวกันเสร็จ ไปขึ้นรถแล้วไปกินข้าวกันดีกว่า”

 

ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยพี่เบสก็พาฉันขึ้นรถแล้วก็ขับพาฉันเข้าไปกินข้าวในห้างเสียแล้ว

 

“นี่กินเยอะๆเลยนะเต็มที่จะได้มีแรงทำงานต่อ...จะว่าไปเธอก็ดูเหมือนแฟนเก่าของฉันเลยนะ ในเวอร์ชั่นตอนผอมน่ะเห็นแว๊บแรกนึกว่าคนเดียวกัน”

 

เฮ้ยอยู่ๆจะมาจะหงิดใจอะไรตอนนี้อย่าพึ่งมาจับพิรุธกันตอนนี้สิ

 

“แค่หน้าเหมือนไม่ได้แปลว่าฉันกับเขาคนเดียวกันเสียหน่อยหนิคิดไปไกลแล้วนะนาย กินเข้าไปเลยสงสัยโดนเข็มฉีดยาอัดแขนเข้าไปแล้วเบลอ”

 

ดีนะที่หาข้องอ้างมาทันถ้าหาไม่ทันแล้วก็มีหวังโดนเขาจับได้แน่เลย ยิ่งเป็นนักวิเคราะห์เรื่องนี้อีกพี่เบสน่ะ

 

“แล้วทำไมเธอถึงมาบริหารงานที่ประเทศไทยล่ะ ทำไมไม่ไปทำงานที่ต่างประเทศมันก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่หรอ”

 

จะว่าไปมันก็อย่างที่พี่เบสบอกนั่นแหละ งานที่นู่นข้าจ้างดีกว่าเยอะเลยแต่ฉันก็คิดที่จะมาทำที่ประเทศไทยเสียมากกว่า

 

“ฉันเบื่อมั้งแล้วก็อยากหาสิ่งใหม่ๆเข้าตัวเองด้วยแหละเลยมาทำที่ประเทศไทย ที่สำคัญก็อยากให้คนๆหนึ่งเขาเห็นว่าเราเปลี่ยนไปมากกว่าแต่ก่อนด้วย”

 

ช่วงแรกๆตัดไปได้เลยช่วงหลังๆที่พูดไปมันคือเรื่องจริง ที่ฉันมาที่ประเทศไทยเพราะต้องการมาหาพี่เบส ถ้าไม่ติดว่าพี่เบสเขาหมั้นกับพี่นิ้งอยู่ฉันอาจจะบอกความจริงกับพี่เบสไปแล้วก็ได้

 

“ยังไงหรอที่ว่าเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนให้ใครเห็นฉันอยากจะรู้”

 

ถามอยู่ได้ยัดหมูเข้าปากเลยก็แล้วกันจะได้ไม่ต้องถามฉันมาก เพราะยิ่งถามฉันก็ยิ่งอึดอัดมันยังไม่ถึงเวลาที่จะต้องบอกอะไรกับพี่เบสทั้งนั้น

 

“กินเข้าไปเยอะๆสักวันนายจะรู้เองว่าเรื่องนี้มันเป็นยังไงแล้วใครคือคนนั้น”

 

ตาคนนี้ทุกรอบเลยนะไม่ว่าจะเรื่องไหมฉันก็ไม่เคยจะโกหกพี่เบสเลย แต่เรื่องนี้ฉันไม่สามารถบอกพี่เขาได้จริงๆแล้วจำเป็นต้องโกหกด้วยเพราะไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย คิดเสียว่าตอนนี้มันมีความสุขให้มันสุขต่อไป ตอนไหนมันจะทุกข์เดี๋ยวมันก็จะมาถึงฉันเอง ฉันคิดว่าการที่ไม่บอกให้เจ้าตัวรู้แล้วรอเขารู้เองในตอนนี้มันเป็นทางที่ดีที่สุดของฉันแล้วล่ะนะ