ตอนที่70
[ ณ โรงพยาบาล ]
ฉันพาพี่เบสมาฉีดยากันโรคที่จะเกิดจากเจ้าหมาตัวนั้นก่อน ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมามันจะแย่เอา
“ทำไมเราต้องมาที่โรงพยาบาลด้วยเนี่ย ฉันไม่อยากจะฉีดยาเลยไม่น่าให้มันข่วนเลย”
มางอแงอะไรตรงนี้ก็ไม่รู้ โตแล้วยังกลัวเข็มอีกหรอ จริงๆแล้วพี่เบสเป็นคนที่กลัวเข็มมากเลยนะ ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันแต่เวลาเข็มอยู่ใกล้ๆคือจะนิ่งหลับตาไม่มองมันเลย ฉะนั้นเวลาใครต้องการจะเอาชนะพี่เบสแค่เอาเข็มมาจ่อหน้าก็ทำให้พี่เบสแพ้แล้ว
“อย่ามาบ่นมากได้ไหมรีบไปฉีดยาเลยแค่แป็บเดียวเองจะเป็นอะไรไป”
ฉันยาค่ารักษามันไม่เท่าไหร่ เข็มหนึ่งก็ไม่กี่พันหรอกนะ แต่ที่สำคัญเลยก็คือพี่เบสจะยอมฉีดยาหรือเปล่า ถ้าพี่เบสไม่ฉีดแล้วก็พี่เบสอาจจะเป็นโรคก็ได้ ฉะนั้นยังไงวันนี้พี่เบสจะต้องไปฉีดยาก่อนจะได้ป้องกันทันท่วงที
“ไม่ไปไม่ได้หรอฉันกลัวเข็มฉันไม่อยากไปเลย ถ้าเกิดฉันเป็นลมขึ้นมาจะทำยังไง ฉันเป็นผู้ชายนะเป็นลมต่อหน้าผู้หญิงน่าอายจะตาย”
มีข้ออ้างมากมายสารพัดจริงๆแต่ก็ไม่เห็นว่าจะกลัวจนเป็นลมเลยสักครั้ง
“เป็นผู้ชายก็ไม่ควรจะทำตัวอ่อนแอต่อหน้าผู้หญิงปะล่ะกล้าๆหน่อยสิถ้านายไม่ฉีดยาเป็นโรคอะไรขึ้นมาฉันไม่รับผิดชอบด้วยนะ”
ขู่ไปสักนิดสักหน่อยเดี๋ยวพี่เบสเขาก็ใจอ่อนยอมฉีดยาเองแหละ
“โถ่ก็ได้ถ้าไม่ติดว่าอยากจะอยู่ต่อนานๆแล้วก็ไม่อยากเป็นโรคติดจากหมาฉันจะไม่มีวันไปแตะเข็มพวกนั้นเด็ดขาดเลย”
ฉันพาพี่เบสไปหาหมอที่ฉันรู้จักซึ่งเป็นเพื่อนของฉันที่อยู่ต่างประเทศ เขามาทำงานที่ไทยแถมเก่งในด้านรักษาโรคพวกนี้อีกด้วย
“สวัสดีเพื่อนไม่ได้เจอนานหล่อขึ้นเยอะเลยนะปริม”
ฉันเดินเข้าไปแตะที่ไหล่ของปริมก่อนปริมจะกระตุกนิดหน่อยด้วยความตกใจแล้วหันมาหาฉัน พอเขาเห็นฉันเขาก็ยิ้มออกมาด้วยความแปลกใจก่อนเข้ามากอดฉันในทันที
“โหเพื่อนไม่ได้เจอกันนานสวยขึ้นมากเลยนะเนี่ย นี่ผอมลงด้วยไม่ใช่หรอผอมมากเลยจนจำแทบไม่ได้แหนะปอย แล้วนั่น..หรือว่าจะเป็น!!”
ฉันรีบปิดปากของปริมในทันที ในช่วงเวลาที่ฉันอ้วนเขาก็รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับฉันและตัวของพี่เบสหมด หน้าตาก็เห็นของพี่เบสหมดแล้วก็เลยรู้ว่าพี่เบสคือใคร พอเขาหันไปทางพี่เบสก็เลยเกือบจะหลุดปากออกไป
“นี่คือเพื่อนของฉันชื่อเบส แนะนำให้รู้จักนี่ปริมเพื่อนชายของฉันเอง รู้จักกันตั้งแต่อยู่ที่ต่างประเทศนู่น”
เกือบไปแล้วไงดีนะที่ปิดปากทันเนี่ย พอปริมรู้ตัวปริมก็เอามือของฉันออกแล้วก็โบกมือให้กับพี่เบส
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณเบสไม่น่าเชื่อว่าจะได้เพื่อนหล่อขนาดนี้นะปอย”
มันก็นะหลายๆคนก็พูดแบบนั้น แต่ถึงจะหล่อขนาดไหนฉันก็ไม่ได้ดูที่หน้าตา ฉันดูที่จิตใจของเขาว่ามันเป็นยังไง
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับคุณปริม ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะครับพอดีผมไม่ชอบเข็มเอาเสียเลยขอเบาๆไม่เจ็บมาก”
ปริมยิ้มให้พี่เบส ก่อนจะพาพวกเราทั้งสองคนไปยังห้องตรวจแล้วก็ไปห้องทำงานของหมอจะได้ทำการรักษาแผล และล้างแผลไปพร้อมๆกัน
“เอาล่ะให้คุณเบสมานั่งตรงนี้นะครับ ส่วนแกไปนั่งรออยู่ตรงนั้นเลยหรือไม่ถ้าจะดูก็มายืนข้างๆกับฉัน”
ฉันอยากจะดูมากกว่าเวลาที่เห็นหน้าพี่เบสหยี๋ๆแล้วมันสนุกสะใจดี
“อย่างแรกก็ขอล้างแผลก่อนก็แล้วกันนะครับ แผลอาจจะไม่ลึกมากแต่ก็อาจจะเป็นบาดทะยักได้นะ”
ปริมเริ่มทำการล้างแผลตามขั้นตอนที่ได้ล่ำเรียนมา จากนั้นเขาก็เริ่มจัดการเอาเข็มออกมาทีละแท่งๆ
“ฉีดทั้งหมดห้าเข็มนะครับ เพราะมันต่างกันยาแต่ละชนิดช่วยต่างกันไปเนอะ เอาล่ะขอเช็ดแผลก่อนนะ...อืมโอเคงั้นมาเริ่มกันเลย ทำใจนิ่งๆนะครับเหมือนมดกัดนิดเดียวเองๆ”
พอพี่เบสเห็นเข็มเท่านั้นแหละสีหน้าของพี่เบสเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
“เข็มใหญ่มากเลยครับหมอผมจะรอดไหมเนี่ย แล้วถ้ามันแทงทะลุแขนขึ้นมาจะทำยังไงหมอ”
ดูเขากลัวสิกลัวอะไรนักหนาก็ไม่รู้ กลัวจะเป็นจะตายกลัวจนจะสลบจริงๆด้วย
“นายเชื่อใจหมอสิหมอเขาเก่งล่ำเรียนมา อยากจะเป็นโรคก็เชิญนะฉันไม่ว่า”
ขู่ไปนิดนึงพี่เบสชอบทำให้ฉันเป็นแบบนี้ เพราะเขากลัวเข็มมากจริงๆตรงนี้ฉันเข้าใจ แต่ว่าถ้าเกิดเขาเป็นโรคฉันคงจะเสียใจมาก
“เอาเลยครับหมอถ้าอย่างนั้นน่ะ ผมยังไม่อยากเป็นโรคผมต้องไปเจอคนที่ผมรักก่อน น้องอ้วนของผม!!”
พอจบคำนั้นฉันอึ้งไปนิดหน่อย เข็มได้แทงลงไปทีละเข็มๆแล้วทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยจนได้ นี่พี่เขาหมายความว่ายังไงน้องอ้วนที่ว่านั่นคือฉันหรือเปล่า
“แหมเกือบไปแล้วสิดีนะไม่เป็นลมต่อหน้าเธอน่ะ...แล้วเธอเป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”
ฉันรีบเปลี่ยนสีหน้าเพราะกลัวพี่เขาจับได้ในทันที
“ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ดีแล้วที่นายกล้าทำไม่อย่างนั้นฉันคงต้องดูนายป่วยตายแน่ เอาล่ะไปกันเถอะทำงานของเราต่อได้แล้วมีงานอีกเยอะที่ต้องทำในวันนี้”
เรื่องพวกนี้ฉันไม่ควรคิดเพราะเขาอาจจะใช้มันเรียกคนอื่นไปแล้วก็ได้ งานต้องมาก่อนเสมอต้องมาก่อนเสมอ
