ตอนที่68

ฉันเดินไปที่ลิฟท์กำลังจะลงไปที่ล๊อบบี้พี่เบสก็ดันตามฉันมาด้วย

 

“นี่นายตามฉันมาทำไม ทำไมนายถึงไม่ไปกินข้าวแล้วรอฉันอยู่ในห้องล่ะ”

 

พี่เบสเดินเข้ามาในลิฟท์ก่อนจะกดลิฟท์ลงไปที่ชั้นล่างสุด

 

“ฉันอยากจะไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นด้วยไง แล้วทำไมเธอถึงรีบจังเลยมันอันตรายขนาดนั้นเลยหรอ หมามันไม่ได้ฉลาดขนาดที่จะเข้ามาในโรงแรมหรอกมั้ง”

 

มันไม่ฉลาดที่จะเข้ามาในโรงแรม แต่ข้างนอกลานจอดรถถ้าเกิดมีคนเข้าออกขึ้นมาจะทำยังไง คนอื่นจะต้องโดนหมาตัวนั้นกัดมันคงไม่ปลอดภัยและดูอันตรายมากเลยนะ

 

“นายมันเห็นแก่ตัวจริงๆเลยนะ พูดมาได้ว่ามันไม่ฉลาดพอจะเข้ามาที่โรงแรม มันก็จริงของนายแต่ว่าข้างนอกโรงแรมคนที่เดินผ่านไปมา กับคนที่จะไปที่ลานจอดรถเข้าออกลานจอดรถจะทำยังไง นายจะรอให้หมาตัวนั้นมันกัดคนแพร่เชื้อโรคหรอ เราก็ต้องบอกกับพนักงานให้พนักงานโทรหากู้ภัยหรืออะไรที่สามารถช่วยเราได้ มาเอาหมาตัวนี้ออกไปจากบริเวณที่คนอยู่จะได้ไม่โดนมันกัดไง”

 

ฉันอาจจะพูดแรงไปหน่อยแต่คำที่พี่เบสพูดดูไม่สะทกสะท้านอะไรในตัวของเขา ฉันเห็นแบบนั้นแล้วผิดหวังนิดหน่อยนะ

 

“ขอโทษถ้ามันทำให้เธอเห็นฉันเป็นคนแบบนั้น ฉันคิดน้อยไปเองแหละขอโทษก็แล้วกัน”

 

พอเห็นสีหน้าของพี่เบสที่เศร้าๆแล้วก็สำนึกได้แล้วก็รู้สึกด่าพี่เบสไม่ลงจริงๆ

 

“โอเคฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนายหรอก ให้อภัยแล้วไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นก็ได้ เดินออกไปสิถึงล๊อบบี้แล้วนี่”

 

ฉันแล้วก็พี่เบสเดินออกมาจากลิฟท์ไปยังเคาร์เตอร์ที่พนักงานอยู่

 

“สวัสดีค่ะคุณลูกค้ามีอะไรให้รับใช้บริการบ้างคะ”

 

พนักงานได้ถามพวกเราพร้อมกับยิ้มแย้มอย่างสุภาพมากๆเลย

 

“ฉันมีเรื่องจะแจ้งให้ทราบน่ะค่ะ ฉันต้องการให้คุณรู้เรื่องเกี่ยวกับหมาที่เป็นโรคพิษสุนัขบ้าหรือโรคอะไรก็แล้วแต่ มันอยู่ที่ลานจอดรถแล้วก็ไล่กัดเพื่อนของฉันด้วย ช่วยโทรแจ้งเจ้าหน้าที่กู้ภัยหรือจับสัตว์ให้ไปดูที่ลานจอดรถหน่อยได้ไหมคะ เผื่อว่ามันยังอยู่จะได้จับมันได้ แล้วมันจะได้ไม่ไปกัดใครเพื่อแพร่เชื้ออีกน่ะค่ะ”

 

พอพนักงานหญิงได้ทราบเรื่องจากฉันเธอก็รีบโทรหาหน่อยงานเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วก็ประกาศให้ยามหรือทุกคนที่อยู่บริเวณลานจอดรถออกไปจากแถวนั้นก่อนจะได้ไม่โดนกัดหรือโดนมันทำร้ายเอา

 

“สบายใจหรือยัง” พี่เบสพูดขึ้นมา

 

“สบายใจแล้วแต่ยังไม่มากรอดูก่อนว่าจะจับได้หรือเปล่า แถมเวลาก็จะไม่มีด้วยเหลืออีกไม่กี่นาทีก็จะแปดโมงแล้ว ไม่รู้ว่าจะทำงานทันก่อนวันเปิดฉลองหรือเปล่า”

 

มีนิดหน่อยที่ทำให้ฉันรู้สึกผิดที่อาจจะทำไม่ทัน กว่ากู้ภัยจะมากว่าจะจับจะดูมันอีก กว่าจะออกรถไปกว่าจะทำงาน สงสัยคงไม่มีเวลาพอแล้วล่ะมั้ง เสียใจชะมัดเลยที่ทำได้ไม่ดีพอ เฮ้อออ