EG บทที่ 5 ขายหมี (รีไรท์อ่านฟรี)

บทที่ 5 ขายหมี

 

ในตอนเช้าของวันที่สองในช่วงปีใหม่  เฝิงซิ่งไท่และเฝิงหยู่ได้บรรทุกหมีมาโดยรถแทร็คเตอร์ ซึ่งขับเคลื่อนไปได้ด้วยขนาด 55 แรงม้า  เฝิงตันอิงก็ตามมาด้วย เพราะว่าเธอบอกว่าต้องการพบกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่อยู่ในเมือง

เฝิงซิ่งไท่นั้นไม่รู้อะไรเลย แต่เฝิงหยู่รู้ดี  เขาจำได้ว่าน้องเขยเริ่มคบหาดูใจกับน้องสาวของเขา  อย่างไรก็ตาม เขาคิดไม่ถึงว่าน้องสาวจะกล้าถึงกับไปเยี่ยมแฟนในเมืองได้

ในรถแทร็คเตอร์ ที่นั่งในรถที่เป็นของคนขับไม่ได้กว้างใหญ่มากนัก  ดังนั้น เฝิงหยู่และน้องสาวจึงนั่งได้บนบังโคลนที่อยู่บนล้อรถเท่านั้น

 

หลังจากผ่านสามชั่วโมง พวกเขามาถึงในเมือง มันเป็นวันที่สองของปีใหม่  มีคนมากมายบนท้องถนน แต่ไม่มีร้านไหนเปิด พวกเขาจึงซื้อเสื้อผ้าใหม่ไม่ได้เลย

อย่างไรก็ตาม  ยังมีโรงแรมนานาชาติยังเปิดอยู่ ในช่วงนี้

 

“สวัสดีครับ ผมมาหาผู้จัดการหยู่” เฝิงหยู่ กล่าว

 

“หนุ่มน้อย  เธอมาหาเขาทำไมหรือ?”

 

“ผมมีหมีจะขายให้ผู้จัดการของคุณ  คุนหยู ชุน หยวน ผมโทรหาเขาเมื่อคืนก่อน”

“อ๋อ เฮอเป็นลูกชายของคุณเฝิงใช่ไหม? รอสักครู่  ผมจะเรียกผู้จัดการ”

สองนาทีต่อมา  ชายวัยกลางคนสวมเสื้อสูทผูกเน็คไทก็เดินออกมา พ่อครัวสองคนเดินตามหลังผู้จัดการหยูมาในชุดพ่อครัวสีขาว  ทั้งสามมองไปทางเฝิงซิ่งไท่ จึงทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น

 

“สวัสดี คุณเฝิง นำหมีเข้ามาสิ ผมพาพ่อครัวสองคนมาด้วย จะได้ดูหมีของคุณ   ไม่ต้องเป็นห่วง เราจะให้ราคาสมน้ำสมเนื้อ” ผู้จัดการหยูกล่าว และจับมือทักทายเฝิงซิ่งไท่อย่างกระตือรือร้น

“หมีอยู่ในพ่วงรถแทร็คเตอร์ข้างนอกครับ”

 

ขณะที่พวกเขากำลังพูดคุย  ด้านนอกมีเสียงคนพูดกันดังลั่น  เฝิงหยู่รีบวิ่งออกไปออกไป เขากลัวว่าจะมีใครทำให้เครื่องในหมีนั้นเสียหาย หรือขโมยมันไป

ที่ประตู  เขาเห็น “ฝรั่ง” สองคน (ชาวโซเวียต)  กำลังมองดูหมีอยู่ โชคดีที่ชีวิตครั้งก่อนเฝิงหยู่เรียนภาษารัสเซีมาย เขาสามารถพูดภาษารัสเซียได้  เรื่องการอ่านและเขียนล้วนไม่เป็นปัญหาใน เขาเข้าใจว่าคนพวกนั้นคงประหลาดใจและพิศวงต่อเจ้าหมีดำสัตว์ป่าที่ดุดัน หากพวกเขาสามารถซื้อหนังหมีได้ คงเอาไปโอ้อวดต่อหน้าเพื่อได้

 

“ท่านครับ  ผมล่าหมีตัวนี้กับเพื่อน  และตั้งใจจะขายเนื้อหมีให้กับโรงแรม  แต่ไม่ได้มีจุดมุ่งหมายจะขายหนังของมัน”

 

จีหลี่เหลียนเคอหันกลับมามองเฝิงหยู่และประหลาดใจ  เด็กคนนี้อายุเพียงสิบห้าหรือสิบหกปีเท่านั้น เขาเข้าใจภาษารัสเซียได้ยังไง?  เขาพูดว่าเขาล่าหมีดำนี้ด้วยอย่างนั้นหรือ? อย่าบอกผมนะว่า เขามาจากครอบครัวนักล่าสัตว์ชาวจีนที่มีอยู่ในตำนาน?

 

ความแม่นปืนเด็ดขาดมาก บาดแผลทั้งหมดอยู่บนศีรษะเท่านั้น ไม่มีการทำร้ายส่วนอื่นของร่างกายเลย  ชายคนนี้เป็นคนยิงปืนแม่นจริง ๆ ผมต้องซื้อหนังของหมีกลับไป และบอกทุกคนว่าผมล่าหมีนี้ได้ในประเทศจีน

“สหายเอ๋ย  ผมสนใจมากในหนังหมี ผมเพียงหนังของมันเท่านั้น และจะจ่ายให้ราคาสูง” จีหลี่เหลียนเคอพูดอย่างเอาจริงเอาจัง

“เท่าไร ? ผมได้ติดต่อกับผู้ซื้อ และเขาก็ให้ราคาดีกับผมเหมือนกัน”

“เขาเสนอราคาเท่าไร?  ผมจะให้ราคาเป็นสองเท่าเลย!” คีหลี่เหลียนเคอพูด

“เขาเสนอหนึ่งหมื่นเหรียญ”

 

จีหลี่เหลียนเคอ พิจารณาสักครู่ และกล่าวว่า “หนึ่งหมื่นหรือ? ผมจะให้สองหมื่นเลย  ถึงจะแพงไปหน่อยแต่ไม่มีปัญหา ผมต้องการหนังของมัน”

 

“ผมกำลังพูดถึงเงินรูเบิ้ลนะ”  เฝิงหยู่พูดเสริม ตอนนี้อัตราแลกเปลี่ยนคือ 1 รูเบิ้ล เท่ากับ 3,4 เงินหยวน

จีหลี่เหลียนเคอขมวดคิ้ว  คนจีนคนนี้โลภมากเสียจริง รูเบิ้ลมีค่ามากกว่าเงินหยวนอีกนะ

 

“เป็นไปไม่ได้หรอก  ถ้ามันมีราคาสองหมื่นหยวน  ผมสามารถจ่ายคุณได้ในทันที ตอนนี้ผมไม่มีเงินมากขนาดนั้น”

จีหลี่เหลียนเคอไม่รู้ว่าอธิบายเฝิงหยู่อย่างไรดีว่าจีหลี่เหลียนเคอต้องการหนังหมีจริง ๆ และเต็มใจจะจ่ายราคาสองหมื่นรูเบิ้ล

“มันน่าเสียดาย  ผมกำลังจะขายหนังหมีให้คนต่างชาติอีกคน และเป็นคนรัสเซียด้วยเช่นกัน  เขาเต็มใจจะจ่ายหนึ่งหมื่นเหรียญรูเบิ้ล” เฝิงหยู่กล่าวและหมุนตัวไปโดยไม่ลังเล

 

“ผมก็สามารถให้ราคาหนึ่งหมื่นรูเบิ้ล”  จีหลี่เหลียนเคอกล่าวอย่างเร่งรีบ

 

“ไม่ เราตกลงว่าคุณจะจ่ายเป็นสองเท่า  สองหมื่นรูเบิ้ล ผมจะจ้างคนให้ช่วยถลกหนังและทำให้สุก”  เฟงยูตอบ

 

ในเวลานี้  เฝิงซิ่งไท่และหยูชุนหยวนกำลังมองดูเฝิงหยู่อย่างประหลาดใจ  เฝิงหยู่พูดภาษารัสเซียนกับชาวโซเวียตได้จริงๆ? แต่เขากำลังคุยอะไรกันอยู่?  คงไม่ได้ถกเถียงเรื่องซื้อขายหมี ใช่ไหม?

จีหลี่เหลียนเคอปรึกษาเพื่อนของเขา และพยักหน้ามาที่เฝิงหยู่  “ก็ได้ แต่คุณต้องรีบจัดการให้เร็ว ผมจะกลับมอสโคว์ในอีกสองสามวัน”

“ไม่มีปัญหา เราจะเซ็นสัญญากันได้”

 

เฝิงหยู่ทำให้จีหลี่เหลียนเคอเชื่อว่าเขามาจากครอบครัวนักล่าสัตว์  และทำธุรกิจกับคนต่างชาติอยู่บ่อยครั้ง ไม่อย่างนั้น เขามีความคิดเรื่องเซ็นสัญญาได้อย่างไร?  เขารู้สึกว่าเฝิงหยู่ไม่เพียงเป็นแต่นักล่าสัตว์ที่เก่งกาจ แต่ยังฉลาดล้ำอีกด้วย จีหลี่เหลียนเคอไม่รู้ราคาตลาดของหนังหมีดำ  แต่เขารู้สึกว่าเขาซื้อมาในราคาที่สูงกว่า

 

เฝิงหยู่หันมาทางหยูชุนหยวนและกล่าวว่า “ผู้จัดการหยู ผมหนังหนีไปแล้ว พ่อจะถลกหนังมัน  และ เราสามารถเจรจาเรื่องราคา สำหรับส่วนที่เหลือของหมีได้ไหมครับ?”

 

หยูชุนหยวนเห็นพูดกับเฝิงซิ่งไท่ไปก็ไม่มีประโยชน์ จึงพูดกับเฝิงหยู่ว่า “แต่เดิม ผมคิดว่าจะซื้อหมีทั้งตัว  แต่ตอนนี้ ไม่มีหนังหมี ผมไม่สามารถให้ราคาที่สูงได้ น้ำหนักหมีไม่น่าจะถึง 300 จิน แต่ผมจะยังคงนับมันว่าเป็น 300 จิน และเสนอให้คุณ  หนึ่งพันห้าร้อยหยวน ตกลงไหม?”

“ถึงจะไม่รวมอุ้งเท้าหมีและดีหมีราคานี้ยังต่ำไป หมีที่ไม่มีอุ้งเท้าและดีหมีราคา 3000 หยวน อุ้งเท้าหมีข้างละ 1000 หยวน และดีหมีราคา 2000 หยวน  รวมแล้ว 9000 หยวน” เฟงยูเจรจาต่อรองกับผู้จัดการหยูอย่างสุขุม

“คุณเฝิง ลูกชายของคุณไร้สาระแล้ว  เขาคิดว่าเราจะยอมรับราคาเท่าไหร่ก็ได้ที่เขาเสนอหรือไง?  1000 หยวนสำหรับอุ้งเท้าหมีข้างหนึ่งหรือ? เป็นไปไม่ได้! ผมจะเสนอราคา 2000 หยวนสำหรับหมีทั้งตัว รวมทั้งอุ้งเท้าและดีหมี  นี่เป็นราคาที่สูงแล้วนะ1” ผู้จัดการยูมองเฝิงซิ่งไท่แล้วกล่าว

 

เฟง ฉิงไตไม่โง่  แต่เขาไม่คล่องเหมือนลูกชาย  เขาส่ายหัวและชึ้ไปทางเฝิงหยู่  พูดว่า “เขาล่าหมีตัวนี้ และรู้มากกว่าผม  เขาจะเจรจากับคุณเอง ถ้าทั้งคุณและเขาไม่สามารถตกลงราคากันได้  เราจะไปหาลูกค้าคนอื่น”

“คนอื่นหรือ?  ในเมืองปิงนี้ นอกจากร้านอาหารอินเตอร์ของพวกเรา ยังจะมีใครเสนอราคาสูงแบบนี้ได้อีก?  คุณเฝิง หมีตัวนี้จะไม่สดถ้ามันถูกแช่เย็นนานๆ” หยูชุนหยวนพูดอย่างเย่อหยิ่ง

“ผู้จัดการหยู  คุณคิดว่าแขกสองคนที่เพิ่งเข้ามาก่อนหน้านี้  จะเต็มใจเสนอราคาสูงสำหรับอุ้งเท้าหมีและดีหมีไหม? อีกอย่าง  มันเป็นหมีตัวใหญ่มากด้วย ภัตตาคารของคุณสามารถเสนอจานเด็ดได้  ผมคิดว่าผู้นำคณะน่าจะเต็มใจกินอาหารเย็นที่นี่ หากพวกเขารู้เรื่องจานเด็ดนี้” เฝิงหยู่กล่าว  เขาไม่เต็มใจจะลดราคาลงอีก ด้วยเพราะเขารู้สึกว่าหมีนั้นคุ้มกับราคานี้

หากว่าเป็นเวลาสองสามปีหลังจากนี้  เรายังสามารถซื้อขายหมีกันได้อย่างถูกกฎหมาย  แต่ในเวลานั้น หมีหายากมากจน จนราคาหมีตัวหนึ่งสามารถขายได้เป็นแสนเลยทีเดียว  มีคนรวยมากมายที่เต็มใจจะจ่ายเพื่อกินอาหารที่ปรุงด้วยหมี อุ้งเท้าหมีที่ปรุงเสร็จแล้วสามารถขายได้เป็นเป็นแสน

“เธอ....พ่อหนุ่มน้อย  แต่ราคาที่เธอต้องการนั้นแพงเกินไป  หนึ่งพันหยวนสำหรับอุ้งเท้าข้างหนึ่งอย่างนั้นหรือ?  เธอรู้ไหมว่าเงินพันหยวนนั้น สามารถซื้อข้าวได้เท่าไร?   ครอบครัวของเธอจะไม่สามารถกินข้าวจำนวนนั้นหมดภายในหนึ่งปีด้วยซ้ำ!”

“เอาล่ะ  พวกเขากำลังจะออกมา หากคุณไม่สนใจ  ผมจะขายมันให้พวกเขา พวกเขาถามราคาไว้แล้วก่อนหน้านี้  แต่ผมบอกเขาไปว่าสัญญาจะขายให้คุณก่อน เขาก็เลยยอมแพ้” เฝิงหยูกล่าว  ขณะที่ชี้ไปที่จีหลี่เหลียนเคอและเพื่อนของเขา

 

หยูชุนหยวนขบฟันอย่างอดทน และกล่าวว่า “เจ็ดพันหยวนสำหรับหมีที่ไม่มีหนัง  ยิ่งกว่านั้น ผมจะช่วยคุณถลกหนังให้ฟรี ๆ”

เฝิงหยู่ยิ้ม “และคุณต้องถลกหนังหมีให้เสร็จในหนึ่งอาทิตย์  เราจะเซ็นสัญญากันเดี๋ยวนี้เลย”

 

ปล.1  พรบ การคุ้มครองสัตว์ป่า  เพิ่งจะเริ่มใช้ปลายปี 2531

ปล. 2  สัญญานั้นเกิดขึ้นมาตั้งแต่สมัยโบราณ