ตอนที่ 111 เมืองกลอรี่

พอไปดูจริงๆหานเซิ่นเห็นว่ามีกลุ่มคนกำลังล่ามอนสเตอร์ที่รูปร่างเหมือนสิงโตกันอยู่ เขารู้สึกว่าพระเจ้ายังไม่ทอดทิ้งเขา

เขาเรียกวิญญาณอสูรทั้งหมดกลับไป และเก็บมีดเข้าไปในแขนเสื้อ จากนั้นหานเซิ่นก็เดินไปหาคนพวกนั้นอย่างช้าๆ และพูดหลังจากที่พวกเขาฆ่ามอนสเตอร์ได้แล้ว

"เพื่อน พวกนายพอจะบอกได้ไหมว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน?"

พวกเขากำลังตื่นเต้นที่ช่วยกันล่ามอนสเตอร์ได้สำเร็จ แต่อยู่ๆก็ได้ยินเสียงของหานเซิ่น ทำให้พวกเขาหยิบอาวุธ และหันมาหาหานเซิ่นทันที แต่หลังจากที่เห็นหานเซิ่นที่เสื้อผ้าขาด และเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด พวกเขาก็โล่งใจ

"ทำไมนายมาอยู่ที่นี่คนเดียว?"

ชายหนุ่มคนที่สวมชุดเกราะวิญญาณอสูรถาม ขณะมองหานเซิ่นด้วยความสงสัย

"ผมมาล่ามอนสเตอร์กับเพื่อนๆ แต่ไม่แน่ใจว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้าย พวกเราเจอมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิประเภทบิน ทำให้พวกเราต้องแยกย้ายกันหนี โชคดีที่ผมรอดมาได้" หานเซิ่นพูดความจริงไปครึ่งหนึ่ง

"มอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิ? มันอยู่ที่ไหน?" ชายหนุ่มช็อค

"ตอนนี้ผมก็ไม่รู้ ผมโดดลงไปในแม่น้ำ เพื่อหนีมันมา กว่าจะมาถึงที่นี่ได้ก็แทบแย่ ถ้านายอยากจะไปล่ามันก็ลองเดินขึ้นไปทางต้นน้ำ ถ้าโชคดีก็อาจจะเจอมัน แต่ผมไม่แน่ใจว่ามันจะยังอยู่ตรงนั้นรึป่าว"

หานเซิ่นหยุดชั่วครู่แล้วถาม

"บอกก่อนได้ไหมว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน?"

"พวกเราก็ไม่แน่ใจ แต่ถ้าคุณต้องการไปที่เมืองก็ให้มุ่งหน้าไปทางตะวันตก มันจะใช้เวลาประมานหนึ่งเดือนก็จะถึงเมืองกลอรี่" หญิงสาวตาโตพูด

หานเซิ่นประหลาดใจ เมืองกลอรี่ คงเป็นเมืองเดียวกับที่เสวียหลงเหยียน และหลินเป้ยเฟิงเคยพูดถึง เนื่องจากเขามาใกล้อีกเมือง แสดงว่าแม่น้ำพัดเขามาไกลมาก โชคดีที่เขาไม่เจอกับอันตรายระหว่างทางที่มา

ชายหนุ่มคนที่พูดคนแรก พูดขึ้นมาทันที

"ดูท่าทางนายไม่ค่อยดีเลยนะ พวกเราเองก็กำลังจะกลับพอดี นายสามารถจ่ายเงินให้พวกเราพากลับเมืองได้"

หานเซิ่นยิ้ม "พวกนายคิดว่าผมจะมีเงินติดตัวตอนนี้?"

"งั้นเซ็นต์สัญญากันก่อน แล้วค่อยกลับไปจ่ายทีหลังก็ได้" ชายหนุ่มตอบ

"นายต้องการเท่าไหร่?" หานเซิ่นครุ่นคิดแล้วถาม เขาไม่คุ้นเคยกับพื้นที่แถบนี้ อย่างน้อยถ้าตามพวกเขาไปก็ไม่หลงทาง อีกอย่างเขาก็เหลือเวลาไม่มีมาก

"1 แสนดอลลาร์" ชายหนุ่มมองธนูที่หานเซิ่นสะพายอยู่และพูด

"เหมือนนายจะบาดเจ็บ พวกเราสามารถให้ยาและอาหาร รวมถึงเนื้อมอนสเตอร์โบราณกับนายได้"

คนที่เหลือช็อคกับราคาที่หนุ่มคนนี้บอกไป 1 แสนดอลลาร์ไม่ใช่เงินน้อยๆ

"ตกลง แต่ผมจะจ่ายให้ตอนกลับไปถึงเมืองแล้ว"

หานเซิ่นพูด ตอนนี้หานเซิ่นต้องการกลับไปที่เมืองอย่างปลอดภัย แค่ 1 แสนเขายินดีจ่าย

น่าเสียดายที่ดูเหมือนว่าเขาไม่น่าจะกลับไปทันการประลองในรอบจัดอันดับผู้ถูกเลือก

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา เพราะต่อให้เขาไม่ไปประลอง เขาก็ยังได้อันดับ 10 และก็ยังได้รับวิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิเป็นรางวัล แต่สิ่งที่เขาเสียดายจริงๆ คือเขาพลาดโอกาสที่จะได้ต่อสู้กับหลินเฟิง

แม้ว่าเขาจะพลาดโอกาสไป แต่การเดินทางครั้งนี้ เขาก็ได้วิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิมาแล้ว และยังได้วิญญาณอสูรกลายพันธ์สำหรับขี่อีก เขาไม่รู้สึกว่าขาดทุนเลย เพราะต่อให้ได้อันดับหนึ่งในการประลองก็ไม่ได้รางวัลเพิ่ม และต่อให้เขาเลือกได้อีกครั้ง เขาก็คงเลือกที่มาจะล่ากับพวกเฉวียนเกออยู่ดี

"ตกลง" ชายหนุ่มตอบตกลงอย่างมีความสุข เขาหยิบแผ่นกระดาษกับปากกาออกมาเขียนสัญญาแบบง่ายๆ หลังจากหานเซิ่นที่เซ็นต์ เขาก็เอาอาหารและน้ำมาให้กับหานเซิ่น

หลังนั้นหญิงสาวตากลมโตก็ช่วยทำแผลให้หานเซิ่น เมื่อเธอเปิดเสื้อของหานเซิ่นออกมา และเห็นบาดแผลที่นกสีเงินทำไว้ เธอก็เกือบจะร้องออกมา

บาดแผลบนหลังของหานเซิ่นยาวกว่า 1 ฟุต แต่เลือดมันเกือบจะหยุดไหลแล้ว

โชคดีที่เขามีเกราะเลือดศักดิ์สิทธิ และก็อยู่ในสภาพนักฆ่ากระหายเลือด ไม่งั้นกระดูกสันหลังของเขาคงได้รับความเสียหายหนักแน่ และเขาอาจจะตายไปแล้วก็ได้

อาการบาดเจ็บของหานเซิ่นดูน่ากลัวมาก แต่กระนั้นร่างกายของเขาแข็งแกร่ง และก็ฝึกกายหยกมา แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับยา บาดแผลของเขาก็จะค่อยๆดีขึ้นได้เอง

หญิงสาวล้างบาดแผลของหานเซิ่นด้วยแอลกอฮอล์ และก็ใช้ผ้าพันแผลพันไว้ คนอื่นๆบอกว่าหานเซิ่นนั้นโชคดีมากที่รอดชีวิตมาได้

เด็กหนุ่มในกลุ่มแล่เนื้อสิงโต และนำมันมาเสียบกิ่งไม้ เพื่อทำเป็นบาร์บีคิว จากนั้นเขาก็ก่อกองไฟย่างมัน พวกเขาแบ่งเนื้อให้หานเซิ่นด้วย

หานเซิ่นคว้าเนื้อมา และก็รีบกินมันเข้าไป เขาต้องการได้รับพลังงานบ้าง

"สิงโตสีเหลืองโบราณถูกกิน ได้รับ 0 จีโนพ้อยโบราณ"

หานเซิ่นเริ่มคุ้นเคยกับพวกเขา หลังจากเดินทางด้วยกันได้ 2 วัน พวกเขาไม่ใช่คนไม่ดี พวกเขามาจากครอบครัวฐานะปานกลางไม่มีอะไรเป็นพิเศษ กลุ่มของพวกเขาเป็นกลุ่มเล็กๆ ที่เกิดจากการรวมคนรู้จักมาล่าด้วยกัน

พวกเขาไม่กล้าที่จะล่ามอนสเตอร์ที่แข็งแกร่ง เพราะพวกเขาไม่ได้มีกำลังมาก พวกเขาเลือกทางที่ไม่เสี่ยง และเลือกที่จะล่ามอนสเตอร์โบราณด้วยกัน

สถานการณ์ของพวกเขายังดีกว่าตอนที่หานเซิ่นเข้ามาในก็อตเเซงชัวรี่ใหม่ๆมาก เพราะพวกเขายังร่วมมือกันล่าได้ ขณะที่หานเซิ่นต้องล่าคนเดียว

ด้วยยาและอาหาร บวกกับการที่เขาฝึกกายหยก ทำให้อาการบาดเจ็บของเขาฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่พวกเขากำลังเดินทางอยู่ที่ตีนเขาแห่งหนึ่ง ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงร้องของสิ่งมีชีวิตบางอย่าง พวกเขารีบหันไปมองตามเสียง และเห็นสิ่งมีชีวิตสีดำๆกำลังตรงเข้ามาหาพวกเขา

"วิ่งเร็ว! นั่นมันลิงหางดำ!" ซูเซียงเฉียน คนที่เป็นผู้นำของกลุ่มตะโกน

ถึงแม้ขนาดของลิงตัวนี้จะพอๆกับแมว และเป็นแค่มอนสเตอร์ระดับโบราณ แต่พวกมันรวดเร็วมาก และกรงเล็บของมันก็มีพิษที่อันตราย เมื่อเห็นลิงตรงเข้ามาเป็นฝูง พวกเขาก็ช็อคทันที

พวกเขาสามารถรับมือกับพวกมัน 1 หรือ 2 ตัวได้ แต่พวกเขาไม่มั่นใจว่าจะสู้กับมันทั้งฝูงได้ มีโอกาสน้อยมากที่ทุกคนรอดชีวิตหมดถ้าตัดสินใจสู้ แต่พื้นที่ในหุบเขาก็ยากที่จะวิ่ง โดยไม่ให้พวกมันตามทัน

ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของลิง และเมื่อพวกเขาหันกลับไปดู พวกเขาก็เห็นลิงหางดำถูกลูกธนูปักที่หัวก่อนจะล่วงลงมา และพวกเขาก็เห็นหานเซิ่่นกำลังยืนง้างธนูอยู่

"หานเซิ่น รีบหนีเร็วเข้า! พวกมันมีเยอะเกินไป พวกเราสู้ไม่ไหวหรอก" ลี เสี่ยวเกอ สาวตาโตพูด