บทที่ 14: ความหายนะอันงดงาม
บทที่ 14: ความหายนะอันงดงาม
"เป็นไปไม่ได้!" เจ้าปูยักษ์ปฎิเสธทันที
"ทั้งสองทักษะการต่อสู้ของข้าต้องมีการประมวลผลแบบขนานหรือมิฉะนั้นเจ้าจะไม่ประสบความสำเร็จ แม้แต่กับข้าเองก็แสดงให้เห็นถึงความลึกซึ้งที่มีต่อพวกเขา แต่มันก็ยังคงไม่ได้เป็นสิ่งที่มนุษย์สามารถเรียนรู้ได้ง่าย ข้าไม่ได้พูดถึงว่าการเรียนรู้สองทักษะพร้อมกันเท่านั้นที่จะทำให้เจ้า ใช้ความพยายามเป็นสองเท่าพื่อหาคำตอบ "
"วิธีอันดับแรกในการที่พวกเราจะรู้ได้โดยไม่ต้องพยายาม ข้าไม่ได้ขี้โม้แต่ในหัวข้อของการประมวลผลแบบขนาน ข้าจะต้องมีความสำเร็จสูงสุดดังนั้นมันจึงไม่ยากจนเกินไป ”ไทร์เบ่งหน้าอกของเขาขึ้นมาและแสดงออกด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ จนเจ้าปูยักษ์ก็ออกอาการไม่พอใจ
"เจ้าต้องชัดเจน ข้าไม่ต้องการให้ใครผ่านทักษะการต่อสู้ของข้าโดยความละโมบและก็อย่าให้มันไร้ประโยชน์" คำพูดไร้ความปราณีทำให้ชัดเจนมาก จนแม้แต่ไทร์ก็สามารถดูออกได้ว่าข่าหมิงเหมือนจะโกรธจริงจังในครั้งนี้ ทำให้หัวใจของไทร์เต้นกระหน่ำและมึนงงเพราะเขาคิด ตลอดเวลาว่าอารมณ์ของคนอื่นนั้นคงอ่อนโยนและใจดี
แต่ไทร์ก็ไม่ได้เงียบ จากนี้เขาค่อนข้างแสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่น
"ข้าตัดสินใจแล้วว่านี่เป็นทางเลือกของข้า...ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง"
"......... " ข่าหมิงมองไปที่ไทร์สักพักแล้วถอนลมหายใจ!
"นั้นก็ดี! ข้าคิดว่าไม่มีอันตรายใดๆในการสอนเจ้า แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้อยู่กับความคาดหวังของข้า เจ้าคงจะสามารถตำหนิตัวเองได้และข้าหวังว่ามันจะเป็นเหมือนที่เจ้าพูด"
"ไม่ต้องกังวลใดๆ" ไทร์เห็นว่าเจ้าปูยักษ์ใจเย็นลง เขาจึงยิ้มด้วยความมั่นใจและทุบหน้าอกด้วยความมุ่งมั่น
-------------- เส้นแบ่งของลูนาเรีย ---------------
"อาณาจักรฮิลเลียร์"อาณาจักรที่อยู่ภายใต้การปกครองของจักรวรรดิแห่งจักรพรรดิซิซิลี เมื่อเทียบกับอาณาจักรอื่น ๆ และของอาณาจักรมีศิลปะการต่อสู้ที่กำลังมุ่งเน้น ฮิลเลียร์มุ่งเน้นไปที่การค้ามากขึ้นและด้วยเหตุนี้ ทำให้ความมั่งคั่งของพวกเขาจึงอยู่ในระดับที่เท่าเทียมกัน อาณาจักรที่ยิ่งใหญ่นี้และเมื่อเทียบกับอาณาจักรอื่น ๆ มันก็ไม่มีข้อสงสัยในด้านเบื้องบนของเหล่าขุนนางและแม้กระทั่งอาณาจักรที่ทำการค้าแบบนี้(ค้าแบบเชิงพาณิชย์)
แผนการทั้งหมดที่ได้วางแผนไว้สำหรับฤดูใบไม้ร่วง ฤดูที่ทุกสิ่งเกิดขึ้นและคฤหาสน์ของท่านดุ๊กก็ยุ่งอยู่กับการเตรียมตัว คนรับใช้ที่คึกคักเป็นตัวอย่างที่ดีของการมีชีวิตที่มีความสุข ในเวลาเดียวกันมันก็มีความเกะกะทำให้รู้สึกมีความเจริญรุ่งเรืองของการทำงาน
ในเวลานี้สองเงาอันงดงามได้เตะตาคนรับใช้และเมื่อพวกเขาเห็นได้อย่างชัดเจน ...
ทันใดนั้น
พื้นที่ทั้งหมดก็เงียบลงและแม้แต่เสียงข้าวของที่กำลังทำความสะอาดก็หยุดลง สายตาของคนรับใช้ได้เห็นก็รู้สึกนึกคิด...
คนแรกที่เข้ามาคือผู้บังคับบัญชาในพื้นที่นี้ แม้ว่าเขาจะรู้สึกแปลกๆและตื่นเต้นแต่เขาก็ยังตะโกนใส่คนรับใช้:
"พวกเจ้ามองอะไรกัน?ให้ความเคารพกับท่านลีอาห์และแขกผู้มีเกียรตินี้? กลับไปทำงานเดี๋ยวนี้!"
คนรับใช้ทุกคนลุกขึ้นจากความมึนงง รับรู้ว่าผู้บังคับบัญชาของพวกเขาไม่ได้มีจิตใจที่อ่อนโยนและพวกเขาทั้งหมดก็คุ้นเคยกับความทุกข์นี้ดี ผู้บังคับบัญชาสามารถทำอะไรก็ได้ดังว่าพวกคนรับใช้ไม่กล้าทำอะไรเขาเลย คนรับใช้ทุกคนต่างก้มหัวลงและกลับไปทำงาน แม้ว่าคนรับใช้ที่กล้าหาญเพียงไม่กี่คนอาจเสี่ยงต่อถูกรลงโทษและโดนว่า
ผู้บังคับบัญชาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเขาและวิ่งไปตรงหน้าสาวสองและพยายามที่จะได้รับความกรุณา เขาก้มเอวไว้และพูดว่า...
"อรุณสวัสดิ์ยามเช้าท่านลีอาห์และแขกผู้มีเกียรติคนนี้"
"เอ่ออ" ลีอาห์และลูนาเรียไม่ได้ไม่พอใจที่คนรับใช้ไม่มีมารยาท ทำให้ผู้บังคับบัญชาถอนหายใจด้วยความโล่ง
"ครั้งหน้า! อย่าลืมว่าต้องมีมารยาทนะเจ้าพวกคนรับใช้"
"พะยะค่ะ คนรับใช้ผู้ต่ำต้อยได้ฝังใจเอาไว้" ผู้บังคับบัญชากล่าวแบบนี้แต่เขาก็ยังบ่นอยู่ในใจ แต่กับคุณและหญิงสาวคนนี้ยังดูสง่างามมาก แม้ว่าพวกเราจะไม่ต้องการให้เกิดเหตุการณ์อย่างงี้อีก
"เอาล่ะไปกันลูนาเรีย"
“ได้เลย”
มีเพียงคำเดียวแต่เมื่อผู้บังคับบัญชาได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นมันก็เหมือนกับลูกบาสเกตบอลที่เด้งขึ้นมา เขารีบกลับออกไปอย่างรีบร้อน เขากลัวว่าถ้ายู่อีกต่อไปเขาก็จะสูญเสียมารยาทอีกครั้ง หัวใจของเขาบอก...นายน้อยคลอดด์จริงๆมีวิธีที่เขาจะสามารถนำหญิงสาวที่น่ารักกับไปด้วย * เสียงแซวได้เงียบลง * ข้าหมายถึงมองไปที่รูปงามของเขา คงมีบางคนที่ชอบนายน้อยเท่านั้นที่สามารถรับมือกับเหตุการณ์นีได้!
2
เดินไปตามทางที่คดเคี้ยว ลีอาห์มองไปที่ลูนาเรียด้วยโดยมีความหมายบางอย่างแต่ไม่ได้ส่งเสียงอะไร
"ว้าาา!อะไรหรอ.......ท่านลีอาห์:)"
ลูนาเรียตกใจขณะถูกจ้องมอง! ดังนั้นเธอจึงสามารถถามได้อย่างถี่ถ้วน
ลีอาห์วางมือทั้งสองข้างไปที่มือของเธอและยิ้มเอาไว้
“ไม่มีอะไร~”
“...........”ลูนาเรียเงียบอีกครั้ง
"แม้ว่าเจ้าจะเป็นตัวการเหตุการณ์ร้ายๆ...ลูนาเรียมองไปที่คนรับใช้ทั้งหมด * เห้อออ * * ข้าสามารถเดาได้ว่าเจ้าและพวกเขาจะมาอยู่ในฝันของเจ้าคืนนี้"
ลีอาห์เดินไปตรงหน้าลูนาเรียแล้วพูดอย่างมีความหมายว่า"
เจ้าเงียบทำไม? ลูนาเรียยกคิ้วขึ้นและรีบวิ่งไปทันที
"ลีอาห์ :) คราวนี้เรียกจะเรียกโจรมาจับน่ะ... .. ยุติธรรมไหมละ?"
คำพูดของลูนาเรียทำให้ลีิอาห์หยุดนิ่งไปไม่กี่วินาที ลีอาห์เหล่ดวงตาของเธอไป
"ว้าาาาา ลูนาเรีย :) คำพูดของเจ้ามีความหมายลึกซึ้งบางอย่างที่ มาให้ข้าดูสิว่าปากของเจ้าพูดอะไรอยู่?"
"รอก่อน ลีอาห์ :) อย่ารีบร้อนในนี้มีคนอยู่มากมาย!" ทันใดนั้นลูนาเรียเข้าไปด้วยลักษณะมือป้อง "สิ่งที่สำคัญ" และได้รับการสนับสนุนโดยคนรับใช้ เธอรู้สึกท้อแท้มากจากการรบกวนที่เธอเดินผ่านไปเมื่อคืนโดยการจับมือพร้อมลีอาห์และเพิ่มความจริงที่ว่าลีอาห์มีความแข็งแกร่งมาก แม้ว่าเธอจะไม่มีกล้ามเนื้อแต่เมื่อเธอกำมือก็แข็งแกร่งเท่าเหล็กราวกับลูกไก่ในกำมือ
